Οι καφετέριες, οι καφενέδες, οι ταβέρνες, τα μπαράκια γέμισαν τα πεζοδρόμια με τα τραπέζια τους και τον κόσμο που κάθεται γύρω τους. Δεν τα έχω τιμήσει ιδιαίτερα, ίσα-ίσα που μου κόβουν το δρόμο.
Τα κορίτσια, και οι γυναίκες, βγάζουν τα πολλά-πολλά και κυκλοφορούν σιγά σιγά με μπλουζάκια και φουστίτσες και άλλα τέτοια ανησυχητικά. Κάπου κάπου τα παίρνει το μάτι μου στο δρόμο.
Οι βραδινές μου βόλτες στα μπαράκια έχουν αραιώσει, και ας είναι ανοιχτό το μετρό μέχρι τις 3 Παρασκευές και Σάββατα.
Το νησί στην Ασωμάτων έχει αρχίσει να γεμίζει τουρίστες και αργόσχολους. Τους προσπερνάω πηγαίνοντας στον ηλεκτρικό, ή γυρίζοντας.
Ακόμη και οι αιθέριες υπάρξεις στην ακούσια εγγύτητα του βαγονιού του μετρό κάθε πρωί μετά βίας μου αποσπούν ένα βλέμμα.
Συμπέρασμα?
Έχω γίνει πολύ πεζός...
ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ ΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΜΟΥ
