αν δεν ονειρεύεσαι, πώς ξέρεις πως είσαι ξύπνιος;
αν δε νιώθεις πόνο, πώς μπορείς να τσιμπηθείς για να δεις ότι δεν ονειρεύεσαι;
Άβυσσος των Μαριαννών
αυτά έλεγα στη φίλη μου τη Ναταλί ( από το Σουλταναταλί ) ενώ αυτή χάζευε νωχελικά την ψεύτικη θέα του Μον Μπλάν στον τοίχο.
"Εδώ μιλάμε για έναν έρωτα με Γάλλο, και εσύ μου λες για κάτι πράγματα μικρά" μου απάντησε, τραβώντας άλλη μια ρουφηξιά από το Daquiri Edelweiss της.
Η Ναταλί τραβιόταν κανένα χρόνο με το Ζερόμ, έναν γάλλο συριζοτουρίστα που είχε έρθει πέρυσι το καλοκαίρι για να ζήσει και αυτός μια επανάσταση. Γνώρισε τη Λι ( τότε μόλις είχε χωρίσει με έναν εναλλακτικό οδοντίατρο από το Κεντάκι ορ σάμθινγκ, ο οποίος παρά την εναλλακτική του φάση δεν είχε ξεφύγει από την αμερικάνικη λατρεία για τα μονοσύλλαβα ονόματα ) σε μία σαββατιάτικη μεσημεριανή αναρχοπορεία, στην Αιόλου. Η Λι έπαιρνε brunch ή brinner
ή κάτι τέτοιο, αυτός την λέρωσε κατά λάθος με το σπρέι, το ένα έφερε το άλλο, και η Ναταλί αντάλλαξε μια για πάντα τα όνειρα για αλητεία στη Route 66 με promenades στη Νότια Γαλλία.
Φευ, μετά το πρώτο ντου από μπάτσους στη δεύτερή του πορεία, φυγαδεύτηκε σε ένα ρακάδικο στο Μεταξουργείο, και φαίνεται να μη βγήκε ποτέ από εκεί μέσα, χαμένος στο φτηνό ποτό, το ρεμπετικό, και σε ότι άλλο βρήκε που να τονίζεται στη λήγουσα για να νιώθει οικεία.
"μικρά,ε; πάρε αυτό τότε. αν υπάρχει παντοδύναμος θεός, μπορεί να φτιάξει μια πέτρα τόσο μεγάλη που να μη μπορεί να την πετάξει στους μπάτσους;"
"Σου έχουν πει ότι ώρες ώρες είσαι πολύ μαλάκας;"
"Συνήθως χωρίς το ώρες ώρες" της απάντησα γυρνώντας το και εγώ σε μπλαζέ, και χάιδεψα αφηρημένος το βάσκικο ποιμενικό που καθόταν αταίριαστα ευδιάθετος δίπλα στην πολυθρόνα μου.
Έτσι πέρναγαν τα βράδια στο νέο big thing της Αθηναϊκής νύχτας, το "poli(s)b@r BauFaust", με τις ημίγυμνες εξωτικές σερβιτόρες να πετάνε κούτσουρα στα τεράστια rechaud κάτω από τις αντίστοιχα πελώριες fondueέρες, σκύλους ράτσας προς ενοικίαση με τη νύχτα, μία εικοσάμετρη βιβλιοθήκη με ολόκληρη κατηγορία "Κάτι σε Λένιν", 666 διαφορετικά Daquiri, προτζέκτορες που προέβαλλαν το τοπίο της επιλογής του πελάτη σε τυφλά παράθυρα, και τις πιο τρέντυ φατσούλες της πόλης που πληρώνονταν σε ψώνιο για να πλαισιώσουν αυτό που περιγραφόταν στο υπέρθυρο ως "χώρος πραγματικής εικονικότητας"
Από έξω ακριβώς είχε και περίπτερο 24ωρο που έφερνε και πούρα και τζιβάνες.
και με τις κουκούλες και με τις γραβάτες
αν δε νιώθεις πόνο, πώς μπορείς να τσιμπηθείς για να δεις ότι δεν ονειρεύεσαι;
Άβυσσος των Μαριαννών
( είπα να ξεκινήσω τη σεζόν με μερικά βαθιά )
αυτά έλεγα στη φίλη μου τη Ναταλί ( από το Σουλταναταλί ) ενώ αυτή χάζευε νωχελικά την ψεύτικη θέα του Μον Μπλάν στον τοίχο.
"Εδώ μιλάμε για έναν έρωτα με Γάλλο, και εσύ μου λες για κάτι πράγματα μικρά" μου απάντησε, τραβώντας άλλη μια ρουφηξιά από το Daquiri Edelweiss της.
( fade out, παρένθεση )
Η Ναταλί τραβιόταν κανένα χρόνο με το Ζερόμ, έναν γάλλο συριζοτουρίστα που είχε έρθει πέρυσι το καλοκαίρι για να ζήσει και αυτός μια επανάσταση. Γνώρισε τη Λι ( τότε μόλις είχε χωρίσει με έναν εναλλακτικό οδοντίατρο από το Κεντάκι ορ σάμθινγκ, ο οποίος παρά την εναλλακτική του φάση δεν είχε ξεφύγει από την αμερικάνικη λατρεία για τα μονοσύλλαβα ονόματα ) σε μία σαββατιάτικη μεσημεριανή αναρχοπορεία, στην Αιόλου. Η Λι έπαιρνε brunch ή brinner
ή κάτι τέτοιο, αυτός την λέρωσε κατά λάθος με το σπρέι, το ένα έφερε το άλλο, και η Ναταλί αντάλλαξε μια για πάντα τα όνειρα για αλητεία στη Route 66 με promenades στη Νότια Γαλλία.
Φευ, μετά το πρώτο ντου από μπάτσους στη δεύτερή του πορεία, φυγαδεύτηκε σε ένα ρακάδικο στο Μεταξουργείο, και φαίνεται να μη βγήκε ποτέ από εκεί μέσα, χαμένος στο φτηνό ποτό, το ρεμπετικό, και σε ότι άλλο βρήκε που να τονίζεται στη λήγουσα για να νιώθει οικεία.
[ fade in, αγκύλη]
"μικρά,ε; πάρε αυτό τότε. αν υπάρχει παντοδύναμος θεός, μπορεί να φτιάξει μια πέτρα τόσο μεγάλη που να μη μπορεί να την πετάξει στους μπάτσους;"
(κλεμμένο από το twitter. από εμένα)
"Σου έχουν πει ότι ώρες ώρες είσαι πολύ μαλάκας;"
"Συνήθως χωρίς το ώρες ώρες" της απάντησα γυρνώντας το και εγώ σε μπλαζέ, και χάιδεψα αφηρημένος το βάσκικο ποιμενικό που καθόταν αταίριαστα ευδιάθετος δίπλα στην πολυθρόνα μου.
Έτσι πέρναγαν τα βράδια στο νέο big thing της Αθηναϊκής νύχτας, το "poli(s)b@r BauFaust", με τις ημίγυμνες εξωτικές σερβιτόρες να πετάνε κούτσουρα στα τεράστια rechaud κάτω από τις αντίστοιχα πελώριες fondueέρες, σκύλους ράτσας προς ενοικίαση με τη νύχτα, μία εικοσάμετρη βιβλιοθήκη με ολόκληρη κατηγορία "Κάτι σε Λένιν", 666 διαφορετικά Daquiri, προτζέκτορες που προέβαλλαν το τοπίο της επιλογής του πελάτη σε τυφλά παράθυρα, και τις πιο τρέντυ φατσούλες της πόλης που πληρώνονταν σε ψώνιο για να πλαισιώσουν αυτό που περιγραφόταν στο υπέρθυρο ως "χώρος πραγματικής εικονικότητας"
Από έξω ακριβώς είχε και περίπτερο 24ωρο που έφερνε και πούρα και τζιβάνες.
και με τις κουκούλες και με τις γραβάτες
