I couldn't be happier

που έλεγα και σε ένα mail πριν 6,5 λεπτά από τη στιγμή που άρχισα αυτό το post (και γύρω στις 6 ώρες πριν το τελειώσω). Couldn't I όμως? Ιν ρετροσπεκτ, οφ κορς άι κουντ. Λετ'ς σι χάου:

• κερδίζω το λαχνό στη Νέα Εργατική Αποζημίωση, όπου ένας εργαζόμενος κάθε χρόνο παίρνει αποζημίωση αντίστοιχη του μπόνους γενικού διευθυντή της Eurobank, ενώ όλοι οι άλλοι τα αρχίδια τους (όπως προβλέπεται ούτως ή άλλως). Τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν πάνω μου και με κάνουν ίνδαλμα για κάθε άνεργο που ξεχνάει τον πόνο του και (συνεχίζει να) αυνανίζεται νοερά μπροστά στην τηλεόραση. Γιατί δε μας λείπουν λεφτά, πρότυπα μας λείπουν.
  

• με απαγάγουν ταλιμπάν και με βάζουν να ακολουθήσω με τη μηχανή τις μηχανές τους ως την Κανταχάρ, με την απειλή ότι θα μου κάψουν το -συλλεκτικό πλέον- σκωροφαγωμένο μπλουζάκι μου Dio. Ένας τους αποδεικνύεται πράκτορας της FSB (παστούν που αλλαξοπίστησε όταν ανακάλυψε το Michael Jackson) και το βράδυ με κερνάει βότκες και χοιρινά σασλίκ. Με το που περνάμε τα σύνορα, τρώμε ρουκέτα από αμερικάνικο μη-επανδρωμένο, οι BMW που καβαλάνε τα ταλιμπάνια και τα αγόρασαν κοψοχρονιά στη Γερμανία που δούλευαν στις υπόγες των McDonald's σκορπάνε σε όλο το οροπέδιο και εγώ γυρίζω την Άφρικα προς Τουρκμενιστάν για να προσκυνήσω τη συγκινητική πολιτιστική κληρονομιά που έχει αφήσει ο θεούλης Νιγιάζοφ.

• ως διά μαγείας (as if by magic που λέγανε και οι rotting christ) όλα μου τα δόντια αντικαθίστανται από αυτά του Superman και δεν ξανασχολούμαι μαζί τους ποτέ πέρα από όταν μασάω.

• τα Windows μου σταματάνε να μου βάζουν ψύλλους στα αυτιά ότι παίζει να είμαι θύμα πειρατείας (όχι, δεν είμαι, ησυχάστε βρε) χωρίς να χρειαστεί να τα patchάρω.

• ο Παπαδημητρίου παίρνει όρκο σιωπής και δεν ξαναμεταδίδει ποτέ ή, ακόμη καλύτερα, του χώνουνε μια βουβουζέλα στο λαιμό, δυο στα αυτιά και άλλη μια στον κώλο και δημιουργείται ένα νέο όργανο, η πιπιζέλα.

• με υιοθετεί ο Μαραντόνα.

• όλα τα παραπάνω (κλασσική επιλογή σε multiple choice)

Παράλληλα, εγκαινιάζω τη νέα τρομερή καινοτομία του blog μου, τη βόλτα της ημέρας με το gwalk. Επειδή είναι και εγκαίνια, κάνω προσφορά 1 + 1 δώρο (+ 1 βότκα για παραλαβή από το κατάστημα) για να τσιμπήσω πελατεία.

1. Το Bar San Callisto στο Trastevere στη Ρώμη.
Ατελείωτα Pampero Limon Soda με το Μαλλιά, με 15 ευρώ κόκκαλο, εξαιρετικός μπάρμαν που σκόρπαγε τη μισή πραμάτεια στο πάτωμα, πεταμένοι Ιταλοί που τα σκάγανε στα τραπεζάκια, η μαγευτική Piazza di Santa Maria δίπλα, ΤΕΛΕΙΑ!!!

2. The WardenClyffe Tower, το εργαστήριο του Τέσλα στο Λονγκ Άιλαντ όπου ο θεούλης σχεδίαζε να στήσει τον πρώτο κόμβο σε ένα σύστημα παγκόσμιας ασύρματης μετάδοσης πληροφορίας και ενέργειας, καμιά τριανταριά χρόνια πριν στην Ελλάδα έρθει το τηλέφωνο. Ο θρύλος λέει πως όταν ο χρηματοδότης του J.P. Morgan (ναι, της J. P. Morgan. Ή μάλλον αντίστροφα) συνειδητοποίησε πως δε μπορούσε να βάλει μετρητές για χρέωση στην ασύρματη μεταφορά ενέργειας, ξενέρωσε καπιταλιστικότατα και έκοψε το χαρτζηλίκι στο Νικόλα.

Όσο και αν έκοψα βόλτες γύρω γύρω, τα δέντρα δεν αφήνουν να φανεί ο πύργος (μα τι μαλάκες αυτοί οι Αμερικάνοι.. δέντρα??? τη φωτιά δεν την έχουν ανακαλύψει ακόμη εκεί?) οπότε αρκέστηκα στη μπανιστηριακής τεχνοτροπίας φωτογραφία και σε μία από το μουσείο Τέσλα στο Βελιγράδι (γιατί είμαστε και ταξιδεμένοι)


καλό Ιούλη

Άνθρωπος αμόρφωτος, δε βαριέσαι, υπάρχουν και χειρότερα

Ξεκίνησα να γράψω κάτι αρκετά πνευματώδες (2 οκάδες...) αλλά βγήκε λίγο βαρύ και ακροθιγώς μακάβριο στην πορεία (πραγματευόταν κυρίως ανθρώπινα υπολλείματα), δεν πήγα και Metallica, και είπα να μη φορτίσω και άλλο την ατμόσφαιρα.
Αλλά επειδή το dashboard του blogger είναι σαν το σπαθί του σαμουράι, άμα βγει από τη θήκη πρέπει να ματώσει, θα το ρίξω σε εξαιρετικά trivia του σοφού μπαρμπα - Cecil να μάθετε και τίποτα να σπάτε τον πάγο στα καλοκαιρινά beach parties.

Τι έμαθα σήμερα (και δε θα θυμάμαι πιθανότατα αύριο).

Το νερό δε βοηθά με τα καυτερά γιατί αυτά είναι κατά βάσιν ελαιώδη στη σύστασή τους και δεν αναμειγνύονται με το νερό. Η εναλλακτική του προτείνει ο σοφός γέροντας (μεταξύ άλλων) και θα ενστερνιστώ και εγώ είναι ξύδια.

Η αγγλική λίρα (pound) είναι ισότιμη με 20 σελίνια, ενώ η παλιά καλή γκινέα (guinea) με 21 (μα τι παπάρες αυτοί οι Άγγλοι...).

Ένα μικρό, ελαφρύ επίκαιρο τώρα που ψάχνουμε όλοι που θα ασφαλίσουμε τα εκατομμύριά μας... (στην Ελβετία βλάκα, όπως ο μπατζανάκης σου)

Ποιο ήταν το πιο ακριβό πράγμα στον κόσμο το 1973...

Γιατί πονάει τόσο μια αθώα κλωτσιά στα αρχίδια, με bonus γιατί κρέμονται από έξω (ξέρατε ότι των ελεφάντων είναι εσωτερικά? θα έπρεπε να το περιμένω θα μου πεις, αλλιώς θα τα είχα δει όπως αυτό)


και... my all time favorite StraightDope article... τι απέγινε το καυλί του Βοναπάρτη!!!!!!
δε θα σας το χαλάσω την έκπληξη, αλλά αν θέλετε να νιώσετε καλά με την πάρτη
σας (προσοχή στην ομοιοκαταληξία που προκλήθηκε από πάνω), επισκεφθείτε το ιατρείο του δόκτωρος John K. Lattimer να κλάσετε στα γέλια, είτε με το εργαλείο του στρατηλάτη είτε με τα λεφτά που έδωσε ο μπαρμπα-Lattimer για να το πάρει.

Αντιός, πετάγομαι για γέμισμα

In the dead of night

Εδώ και μερικές μέρες με έχει πλήξει ξηρασία σε βασικότατο είδος της καθημερινής εγκεφαλικής μου απονεύρωσης. Δεν πρόκειται να το κάνω θέμα αυτό καθ'αυτό, ο κόσμος έχει πολύ σοβαρότερα προβλήματα, αλλά από προχθές άρχισα να νιώθω τις συνέπειες.
Άρχισα να ξαναβλέπω όνειρα! (ή απλά να τα θυμάμαι όπως με διόρθωσαν πρόσφατα. Να το συνειδητοποιώ θα ξαναδιορθώσω εγώ)

Προχθές το βράδυ ξύπνησα ιδρωμένος (από τη ζέστη) κατά τις 5. Καθώς καβαλούσα το μωρό μου (την africa γελοίοι) αμέριμνος, μια αρκούδα πετάχτηκε από το πουθενά, με σώριασε και εμένα και την africa, και όσο και να προσπαθούσα να ξανανέβω για να φύγω, με τραβούσε από το πόδι και με ξανάριχνε κάτω, χωρίς να αποτελειώνει όμως τη δουλειά της και να με φάει να πάμε για ύπνο πάλι. Καταγχωμένος αποσύρθηκα μέσα σε κάτι θάμνους για να ξαποστάσω. Όταν ξεπρόβαλα, λύκοι είχαν ζώσει τη μηχανή και δε με άφηναν να ζυγώσω. Άγχος, αγωνία, όλα αυτά που δεν ξερεις ακριβώς γιατί τα νιώθεις, αλλά είναι τόσο πρόδηλα όσο το KA-POW!!! στην υπεργελοία αρχαία σειρά με το Batman που κάποιοι είχαμε την τιμή και κατάρα να δούμε κάποτε. Και μετά ξύπνησα που λένε...



Χθες το βράδυ με συνέλαβα καθισμένο σε μια μοκέτα αποχαυνωμένα χαρούμενο να παίζω με ένα βρέφος που περπατούσε σε πόδια τόσο κοντά που το καβάλο της φόρμας του σερνόταν στο πάτωμα, και που μου έμοιαζε τρομακτικά (με την κυριολεκτική έννοια). Και "μου έμοιαζε" δεν εννοώ εξαιρετική τριχοφυία και υπερβολική ευφυία (ναι, ήμουν και εγώ υπερβολικά ευφυής σε αυτή τη γενναία ηλικία που μπορείς να χέζεσαι πάνω σου και να χαμογελάς αφηρημένα στους γύρω σου ενώ από το στόμα σου να βγαίνει σάλιο ανακατεμένο με ήχους "μπίρλι-μπίρλι-μπίρλι" και αυτά να μην οφείλονται στο ότι ήπιες κάτι φρικτά κακό - και συνέχισες να το πίνεις με μανία μέχρι κάποιος να αποσπάσει με τη βία το μπουκάλι από το σφιγμένο σα μέγγενη χέρι σου. Όσοι δε με γνωρίσατε τότε, χάσατε)

θα συνεχίσουν οι εφιάλτες μου να γίνονται πιο φρικτοί από νύχτα σε νύχτα? τι με περιμένει απόψε?

θα δω ότι είμαι Γαλάτης φύλαρχος πάνω στην ασπίδα μου με το έμβλημα της Stolisnaya και μου πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι? ότι είμαι πωλητής παπουτσιών στο Chicago και μπαίνει στο μαγαζί μου το Ετήσιο Συνέδριο Γυναικών Κατά Της Δαιμονοποίησης Της Χοληστερίνης για να βρουν κάτι κομψό να φορέσουν για τη βραδιά της απονομής της Χρυσής Πανσέτας? ότι γίνεται διαχειριστής στην πολυκατοικία μου ο Καρατζαφέρης? ότι μου έπεσε το @ρχιδι? ότι μου φάγαν το μπιφτέκι μου?

ο πιο σκοτεινός, παράλογος, λαβκραφικός μου φόβος όμως είναι να ξυπνήσω στη μέση της νύχτας με καρφωμένη στο μυαλό την ιδέα ότι έχω μπει στα 33...

Weekend στα χρόνια της Χολέρας

Προφανέστατα, Ι 've been busy.

από την άλλη, Ι 've always been busy - εξαιρείται η μισή μου θητεία, 5-6 χρονάκια στην Πάτρα, τα σχολικά μου χρόνια, anyway, lately I've always been busy, αλλά πέταγα καμιά αράδα.

Τι κάνει λοιπόν ένας σφριγηλός, υπερδραστήριος νέος εναλλακτικός μηχανικός στις μέρες μας τα Σαββατοκύριακά του?

Συχνάζει σε αριστερίζοντα φεστιβάλ για να αποφύγει την καΐλα του σαββατιάτικου Athens by Night, αποφεύγει οτιδήποτε έχει να κάνει με την πολιτική υπόσταση της εκδήλωσης, τραβάει ντουγρού (εκ του τουρκικού doğru, σταθερά ταγμένος στην επιμόρφωσή σας) για τη σκηνή, χοροπηδάει σαν κατσίκι με πάρκινσον και πλακώνεται σα να ναι η πρώτη του νύχτα στο fight club με τους συνευρισκόμενους ώστε να φτάσει στην κάθαρση μέσω μιας διαδικασίας trial by asphyxiation (ναι, πάλι last drive ήμουν, ναι πάλι γάμησαν), συνεχίζει σπάζοντας τα ρέστα του σε 4-5 αφτεραδικα, την Κυριακή σηκώνεται για rafting, εντυπωσιάζει και εντυπωσιάζεται, γευματίζει κάπου chic και γυρίζει σπίτι του για να συνεχίσει τη μετάφραση της Μαχαμπχαράτα στα ποντιακά, έργο ζωής που του χαρίζει μία αίσθηση σκοπού στο φευγαλέο όνειρο της ύπαρξης.

Επειδή σφριγηλός τελευταία φορά ήμουν στα 22 μου για λόγους πιο συναφείς με τη χημεία παρά με τη βιολογία, υπερδραστήριος στην προηγούμενη ζωή μου που ήμουν κάστορας στον Hudson και, καθώς σε καμιά βδομάδα πιάνω την ηλικία που πέθανε ο Χεσούς, νέος είμαι βασικά με την έννοια "αυτοί που δε θα προλάβουν να πάρουν σύνταξη" ή με όρους γεωπονίας κωνοφόρων και το μηχανικός δε θέλω να το συζητήσω αυτή τη στιγμή, τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι...

μετά τους last drive το μόνο που μπορούσα και -σε σπάνια σύμποια των μπορώ και των θέλω μου- γούσταρα να κάνω ήταν chill out στην πολυθρονάρα μου. Το rafting το πρωί ήταν τόσο passé που προτίμησα να κατέβω τη μισή πίστα ανάσκελα εκτός σκάφους, με σχοινιά σωτηρίας να εκτοξεύονται σωρηδόν εκατέρωθέν μου, αλλά πάντα πολύ αργά για οτιδήποτε εκτός από ψίχουλα για να βρω το δρόμο της επιστροφής (πήγαινα γαμιώντας λέμε?), και εν κατακλείδι, τα ινδικά μου είναι εφάμιλλα των ποντιακών μου, δηλαδή λίγο υποδεέστερα από όσο χρειάζεται για να μεταφράσεις ένα σήμα STOP.

κατάφερα να φτάσω σπίτι μετά από μπιφτεκόμασα, δυο μπυρίτσες και κάτι τσιπουράκια, είμαι λιώμα, είμαι πτώμα, είμαι πλήρης (κομπλέ στα ελληνικά). Με λίγα λόγια, με τα παραπάνω και κάποια πιο προσωπικά που δεν είναι για το ντερνέτι και τα αχόρταγα μάτια σας, ήταν γαμώ τα σαββατοκύριακα.

Ομοίως και δι υμάς και τα λοιπά.