μία λίστα με τα βιβλία που έχουν περάσει από το κεφάλι μου τον τελευταίο καιρό:
-Memoirs found in a bathtub (Lem) -Η τύφλωση (Κανέττι) -Το μεγάλο πουθενά, Λευκή τζαζ, American Tabloid (Ellroy - το ψιλοξέσκισα, το ξέρω) -Praise to Idleness, Η κατάκτηση της ευτυχίας (Russell) -Διαρκής πόλεμος για διαρκή ειρήνη (Vidal) -Ο Γέρος και ο κύριος Σμιθ (Ουστίνοφ) -Design Patterns: Elements of Reusable Object-Oriented Software (Erich Gamma, Richard Helm, Ralph Johnson and John Vlissides)
βρείτε ποιο δεν ταιριάζει και κερδίστε μια μαγευτική κρουαζιέρα στη Μεσογείων στις επόμενες βροχές. Ακόμη και εκείνα τα τηλεπαιχνίδια "Βρείτε τη διαφορά" με έναν τσολιά στη Βουλή δεξιά και τη Μάρλεν Ντίτριχ στα αριστερά πιο δύσκολα ήταν.
Δεν κρύβω ότι ανησυχώ για την ψυχή μου από χθες που το έπιασα. Ζούμε για να δουλεύουμε ή δουλεύουμε για να ζούμε? Μάλλον δουλεύουμε για να μη ζούμε, ή ζούμε για να μας δουλεύουνε. Λογοτεχνικά, παρεμπιπτόντως, το πόνημα κινείται σε σαφώς πιο στεγνές φόρμες από το μέσο σήμα STOP στις διασταυρώσεις. Έχει χαριτωμένα σκιτσάκια βέβαια
πνευματικά, τα παλικάρια το ξέρουν να το παίζουν μάλλον (λες, ε?) το τόπι. Εμένα όμως με νοιάζουν αυτά τα πράγματα? είμαι έτοιμος να κάνω ακόμη ένα βήμα προς τη μετάβαση του ανθρώπινου είδους σε αυτό?
(τα ποντίκια θα φοριούνται σε headset στο κεφάλι ανά ζεύγη)
δεν ξέρω, ζορίζομαι. Είναι και αυτός ο μηχανικός που κρατάω παγιδευμένο σε αυτό το κορμί το φτιαγμένο για...
για...
για άλλα πράγματα τέλος πάντων, και έχουμε ανοίξει καυγά. Σκέφτομαι πάντως να τον καλέσω σε μονομαχία με σφηνάκια και να το λήξω οριακά και ηρωικά πάνω στη μπάρα.
παρεμπιπτόντως ξανά, (πολλές παρεμπτώσεις σήμερα, το νου μου) ανακάλυψα ότι ο προαναφερθείς John Vlissides απεβίωσε στα 44 του.
υπάρχουν χρόνια άρρωστοι, υπάρχουν πρόσφυγες που διεκδικούν το δικαίωμά τους στο μη λιθοβολισμό πίσω στην πατρίδα τους ράβοντας τα στόματά τους, υπάρχουν καλλιτεχνικές ευαίσθητες φύσεις φυλακισμένες στο σπυριάρικο μυωπικό κορμί σκωροφαγωμένου developer, υπάρχουν φαροφύλακες που τους χάλασε η τηλεόραση, αλλά ο πραγματικός ανθρώπινος πόνος βρίσκεται αλλού... σε αυτήν την κατατρεγμένη, καταδυναστευόμενη κατηγορία (3 κατ- στη σειρά, στο NBA Jam αυτό το λέγανε on fire) συνανθρώπων μας στους οποίους αναφερόμαστε ως "διδακτορικούς".
στα 18 σου το πανεπιστήμιο είναι ένα βάζο με μέλι. Όσοι περάσαμε από δίπλα, βουτήξαμε. Κάποιοι μακροβουτήξαμε. Άλλοι πασαλείφτηκαν ολόκληροι. Όπως και να έχει, σε κάποια φάση λιγώσαμε, αηδιάσαμε και την κάναμε για να φάμε και κανένα πιάτο φαΐ. Όχι ότι είναι και τόσο καλό τώρα αυτό, αλλά όπως και να έχει, η αλλαγή έχει την χάρη της.
αυτά τα παιδιά ενός περίεργου, ακαδημαϊκού θεού συνέχισαν σαν εκτός προδιαγραφών duracell εκεί που η κοινή λογική, το ένστικτο της επιβίωσης, ο στρατός, τα θλιβερά οικονομικά, ο γάμος και η χρεωκοπία που όλο έρχεται αλλά ακόμη να φανεί συνωμότησαν, αλλά απέτυχαν να τους σώσουν. Και φτάνει η στιγμή - και ο άνθρωπος του παραδείγματος που με οδήγησε σε αυτές τις σκέψεις είναι συγκεκριμένος (γεια σου βρε!!!) αλλά τα συμπεράσματα είναι γενικά - που γίνεσαι 33 χρονών και δεν έχεις καν πιάσει δουλειά. Αυτό δεν είναι κακό, τουναντίον. Το κακό είναι ότι έτσι πως τα κατάφερες, ΜΕΤΑ ΘΑ ΠΙΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ !
Εμείς οι άλλοι από την άλλη, καταφέραμε να πιάσουμε από νωρίς (που λέει ο λόγος) το παγκάκι μας στη γαλέρα, φορέσαμε τις αλυσίδες μας στα πόδια και πανευτυχείς κωπηλατούμε κοιτάζοντας αποχαυνωμένοι τη θάλασσα από την τρύπα του κουπιού. Όλο αυτό μόνο προσωρινά βέβαια, γιατί έχουμε εξασφαλίσει ότι κάποια στιγμή θα βγούμε από εδώ μέσα. Παρατημένα πτώματα σε τόσο στενό χώρο είναι πολύ αντιαισθητικά και κλέβουνε και τη θέση από τους επόμενους.
Παρόμοιες μαύρες σκέψεις ζώνανε πριν κάπου 2079 χρόνια και τον Ιούλιο Καίσαρα μπροστά σε ένα άγαλμα του Άλεξ δι Γκρέητ. Και το ερώτημα παραμένει διαχρονικό. Τι είμαστε εμείς, στην ηλικία αυτή, μπροστά στον Αλέξανδρο που είχε κατακτήσει το μισό κόσμο ολάκερο?
Θα σας πω εγώ! Λοιπόν, ο εν λόγω τύπος όχι μόνο πολυτεχνείο δεν είχε βγάλει, ή έστω ένα κάποιο ΤΕΙ, όχι μόνο δεν είχε ούτε μία δημοσίευση, δεν έχει καν φίλους στο facebook. Έχει καμιά 15000 "I like this" - λόγω Colin Farrell στην ταινία φαντάζομαι οι περισσότεροι, και κάτι φωτογραφίες αλλοπρόσαλλες. Όπως αυτή
άμα δε με πιστεύετε, τσεκάρετέ το και μόνοι σας, έχει και μια άλλη με μια μπότα κάτω από ένα ωραίο μπουτάκι - definitely not Macedonian King material. Που λες, ούτε μια ξένη γλώσσα της προκοπής δεν ήξερε, πέρα ίσως από κάτι κουτσοπέρσικα τύπου "Προσκυνήστε με" ή "Ονομάζω (και) αυτήν την πόλη Αλεξάνδρεια". Κόβω τα χέρια μου και το κάπνισμα σε μπαρ ότι ούτε ποντίκι δεν είχε πιάσει στα χέρια του, πόσο μάλλον να φτιάξει ένα ωραίο excelόφυλλο με borders και τα πάντα. ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΝ ΔΙΠΛΩΜΑ 33 χρονών γομάρι!
Εδώ είναι Ελλάδα βέβαια -δε θέλω μαλακίες, το είπε και ο Στράβωνας - και παρά την κραυγαλέα έλλειψη τυπικών προσόντων, απλά επειδή ο μπαμπάς είχε γερή θέση στο δημόσιο, διορίστηκε μια χαρά το λαμόγιο και έκανε και καριέρα.
Γι' αυτό μη σας και μας παίρνει από κάτω και μην καταβάλλεστε. Ας είχαμε μπαμπά βασιλιά και θα τους δείχναμε εμείς.
βγάζεις το λεπτό σου μπάφο από την τσέπη και τον σκας.
κάνεις τον κινέζο και προφασίζεσαι τον αναποφάσιστο στις παρατηρήσεις των από έξω, ενώ τινάζεις προσεκτικά τις στάχτες μέσα στο φάκελο.
τελειώνεις, βάζεις τη τζιβάνα στο φάκελο, πηγαίνεις στην κάλπη, σταυρώνεις το φάκελο και τον ρίχνεις.
Φεύγεις με το κεφάλι ψηλά
ε, έχεις και το νου σου.. μία στις 300 που παίζει να σκάσει ο εισαγγελέας εκείνη την ώρα, το σβήνεις στα γρήγορα, τον πλακουτσώνεις και τον ψηφίζεις ολόκληρο.
εμένα μου κάνει σε Γιορτή Σαρδέλας, όπου όπως καταλαβαίνει και ο τελευταίος, ο μόνος που δε γιορτάζει είναι η σαρδέλα...
θα ομολογήσω εδώ, ενώπιον του στενού φιλικού κύκλου ότι στις δύο τελευταίες εκλογές, για Σφουγγοκωλάριους της Αγίας Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας και για Κοτζαμπάση του Ελλαδιστάν, είχα μεταφέρει τα εκλογικά μου δικαιώματα στην Εύβοια και γιόρταζα κάνοντας μπανάκια και crash-test στην αιώρα μου, όπως πολλοί άλλοι νέοι, με αποτέλεσμα να μη βγει κυβέρνηση συνασπισμού Συριζα-Ανταρσύα-Οικολόγοι Πράσινοι και να φτάσει η χώρα σε αυτό το χάλι αντί να γίνει η αναρχομπόνγκολη ουτοπία που όλοι ονειρευόμαστε όταν έχουμε φάει βαριά. Τώρα πάει, πέταξε, με το Πασόκ κανείς δε θα ξαναφάει βαριά, οπότε τέτοια χαϊλίκια ούτε στον ύπνο μας. Επωμίζομαι την ευθύνη ακέραια που δεν πλήρωσα 30 ευρώ σε διόδια για να πάω στην πατρίδα μου το Shire να τους πω να πάνε να γαμηθούνε. (σ.gh. το "γαμηθούνε" βγαίνει με κοκκινάκια στο blogger, πρέπει κάποιος να επαναφέρει τον ορθογραφικό έλεγχο στον 20ο-21ο αιώνα)
Φέτος όμως τα πράγματα άλλαξαν, και θα πάω να ψηφίσω για πολλούς και σημαντικούς λόγους.
α) κάνει γαμημένο κρύο για μπανάκια στην Εύβοια
β) τα έχω φτύσει ασκώντας το λειτούργημα του applications engineer και η προοπτική των δύο ή και τριών (ω ύβρις! ω χυδαιότης!) συναπτών τετραημέρων ανάπαυλας με γαργαλάει με τρόπους που ντρέπομαι να γράψω.
γ) για πρώτη φορά στην ιστορία του μικρού, ασήμαντου τόπου μου έχω την ευκαιρία να ψηφίσω ένα superstar της πολιτικής, ένα δημόσιο άνδρα που γεμίζει τις πίστες και έχει δώσει αυτόγραφο στο θεό τον ίδιο, τον ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΨΩΜΙΑΔΗ. Η περιφέρεια είναι μόνο η αρχή Πάνο, εγώ και Έπαρχο Καρχηδόνας σε ψηφίζω άμα κάτσει, και ας μη μου πάει το κλίμα καθόλου. Είχα προ ετών την ευκαιρία να ψηφίσω και το Χρυσοχοϊδη σε κάποια φάση, πριν αποφασίσει ότι δεν του αρμόζει να κατεβαίνει σε μια περιφέρεια με λιγότερους ψηφοφόρους από τους ΜΑΤατζήδες που του πλένουν τα σώβρακα και πολιτογραφηθεί αρχαίος Αθηναίος, αλλά τότε ο μικρόνους και κοντόφθαλμος δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι ο Μιχάλης θα έκανε κάποτε το Μπάτμαν να μοιάζει μπροστά του σαν τη Minnie Mouse μπροστά στον Αττίλα με φριχτό πονόδοντο.
Το μόνο που δεν έχω αποφασίσει ακόμη είναι τι τραγούδι θα του αφιερώσω πάνω στο ψηφοδέλτιο. Αυθόρμητα μου ήρθε Του Νεκρού Αδελφού, αυτό το classic από το Γυμνάσιο με το χιτ τρίστιχο
«Ποιος είδε κόρην όμορφη να σέρνει ο πεθαμένος!
- Άκουσες, Παναγιώτη μου, τι λένε τα πουλάκια;
- Πουλάκια είναι κι ας κιλαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε».
από την άλλη, υπάρχει το "εκεί που μένουν οι νεκροί" του Ζαγοραίου ή και το "τα 'χω με τον εαυτό μου" του Karras που πολύ με κάνουν. Έχω και ένα τρακ μη με ρωτήσουν στα exit poll τι τραγούδι έγραψα και νιώσω ανεπαρκής και μαλάκας με την επιλογή μου.
έδωσα μία μικρή παύση για το αναπόφευκτο αυθόρμητο χειροκρότημα. Ας μη παρασυρόμαστε από τα δικαίως ορμητικά συναισθήματά μας όμως, συνεχίζω. Αν χάσω αυτό το ξεκίνημα, θα νιώθω σα να γράφεται ιστορία και εγώ να είμαι απών. Σα να υπογραφόταν η Διακύρηξη της Ανεξαρτησίας και η δική μου υπογραφή να λείπει. Σα να ανασταίνεται ο Χεσούς στη γειτονιά μου και εγώ να απουσιάζω. Σα να σκάει η βόμβα στη Χιροσίμα μου και εγώ να είμαι στο Κυότο για ψώνια. Δε χάνονται αυτά σας λέω.
Εδώ θα στηλιτεύσω την επιλογή του ονόματος "Καποδίστριας 2" για την τελευταία παράσταση του αυτοδιοικητικού τσίρκου. Πρώτα-πρώτα, τα sequel είναι συνήθως αποτυχημένα, και οπωσδήποτε κλισέ. Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν πάντως αυτό:
θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν και κάποιο άλλο όνομα διοικητικού μεταρρυθμιστή της ιστορίας μας, όπως τον Ηράκλειο που εισήγαγε τα θέματα για παράδειγμα. Παράδειγμα κακό, γιατί όπως, μόλις με ενημέρωσε η wikipedia, τη δουλειά την έκανε μάλλον ο Κωνστάντιος ο Β', οπότε έχουμε πάλι αυτό το πρόβλημα με τα sequels. Κανένα πρόβλημα, γιατί αυτή η χώρα έχει περάσει πολλές μεταρρυθμίσεις και υπάρχει πληθώρα πρόσφορων ονομάτων όπως του Γεώργιου Θεοτόκη, του Άκη του Τσοχατζόπουλου, του Λούκιου Μούμιου του Αχαϊκού, ή ακόμη και του Δράμαλη. Σκεφτείτε το λίγο, παίξτε το στο στόμα σας να δείτε τι ωραία ακούγεται(αχ αυτές οι συναισθησίες)
