Δεύτερη μέρα χωρίς internet στο σπίτι. Όχι, δε φταίει η forthnet, βλέπω το λαμπάκι dsl στο router να αναβοσβήνει προκλητικά όπως ο λιμασμένος Ισμαήλ το κεμπάπ μεσημεριάτικα εν μέσω ραμαζανιού, όπως ο χαμηλόμισθος την αναδιάρθρωση του χρέους, όπως ο μπαρόβιος το promotion της Lucky Strike έξω από το μαγαζί (καλά, αυτό το πέταξα για πείραγμα – mental note: να θυμηθώ να περιπαίξω μνησίκακα τους αντικαπνιστές φίλους σε επόμενο post)
Αλλού είναι το πρόβλημα. Η διαδικτυακή μου υποδομή στηρίζεται στην εξωτική κεραία δικτύου D-Link G-122, ένα θαύμα της τεχνολογίας της προηγούμενης δεκαετίας που η μαμά εταιρία σταμάτησε να υποστηρίζει πριν 3-4 χρόνια, τότε που τα pc δούλευαν, αν θυμάμαι καλά, με ατμό ή ζεμένα βόδια. Παρ’όλα αυτά, μια νύχτα με πανσέληνο συγκέντρωσα τους μεγαλύτερους αλχημιστές, σαμάνους, πνευματιστές, καβαλιστές και πλανόδιους μικροπωλητές όλου του Θησείου, και μετά από ολονύχτια μάχη με τα κακοποιά πνεύματα της προόδου και της κατανάλωσης που με ωθούσαν να πάρω κάτι που ο σχεδιαστής του δεν χρησιμοποιεί τώρα πια σαμπουάν κατά της τριχόπτωσης, κατάφερα να δουλέψει η κάρτα με Windows7! Those were the days… Ειλικρινά σας μιλάω, ΔΕ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΑ
Τις προάλλες, ο κατά τα άλλα σπουδαιότατος αδερφός μου αποφάσισε σε μια κίνηση που έκανε τους σοφότερους ανθρώπους της εποχής μας να μείνουν με το σαγόνι κρεμάμενο από απορία και δέος, να κλείσει το pc, για να κοιμηθεί.
Σκέψου το έτσι: είναι μία το βράδυ και με τρόπους περί των οποίων έχει πλήρη άγνοια το σύμπαν το ίδιο, και άπειρο ξύδι, έχεις ρίξει στο κρεβάτι σου τη Jessica Alba. Μετά από κάποια χαριεντίσματα, της λες «πέσε για ύπνο, τα λέμε αύριο». ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΟΤΙ ΑΥΡΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΞΕΣΟΥΡΩΣΕΙ ΘΑ ΣΟΥ ΞΑΝΑΚΑΤΣΕΙ!???!?!?!?!?!?!?!?!?
Τρούλυ ανμπιλίβαμπωλ! Τέλος πάντων, σήμερα έκανα τα αδύνατα δυνατά να το ξαναστήσω. Έβαλα τη λευκή ρόμπα τη ραμμένη από παρθένες, ζώστηκα το Ξίφος, σχεδίασα την προστατευτική πεντάλφα (με τις γωνίες από μνήμης είναι η αλήθεια, συνήθως τις έψαχνα στο google και δεν έμπαινα στον κόπο να τις απομνημονεύσω), ξεσκόνισα τα βιβλία με τις επικλήσεις που είχα πλέον για να στηρίζω ψηλότερα την κεραία για καλύτερο σήμα και προκάλεσα τους δαίμονες των windows σε μάχη.
Με ξεκώλιασαν.
Η πρώτη σκέψη, αφού σκούπισα τα κατάλοιπα του εκτοπλασματικού μπουκάκε από τα μούτρα και την ψυχή μου, ήταν να γυρίσω στη δουλειά. Έχω αφήσει κάτι εκκρεμμότητες με κάτι jquery-ιές που θα δικαιολογούσαν την είσοδό μου στο κτίριο, και μετά, καλά κρυμμένος πίσω από τις οθόνες μου, θα περνούσα ήσυχα-ήσυχα την 4ήμερη άδειά μου σε λυτρωτική διαδικτυακή λήθη. Αλλά βρέχει της πουτάνας, φοβάμαι ότι με το που θα φτάσω (άμα φτάσω) και θα πιάσω μηχάνημα θα στείλω όλο το γραφείο σε τροχιά, και δε θα πιάνει ούτε εκεί internet. Δεύτερη σκέψη ήταν να παρατήσω τα εγκόσμια και να περιπλανηθώ ξυπόλητος στα υψίπεδα του Θιβέτ για να βρω τη Φώτιση. Out of the question, δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρω να κλείσω αεροπορικά χωρίς internet, χώρια που έχω μόλις φτάσει στο ιστορικό υψηλό των τεσσάρων ζευγαριών παπούτσια και είναι κρίμα. Σταμάτησα να σκέφτομαι και τηγάνισα δυο αυγά και ένα λουκάνικο που είχε περισσέψει από την εξόρμηση του προηγούμενου σαββατοκύριακου. Άναψα και θερμοσίφωνα. Δε νομίζω ότι μπορώ να κάνω κάτι άλλο χωρίς internet, θα κλειστώ εδώ και θα περιμένω να με βρουν οι αρχές όταν τους ειδοποιήσουν φίλοι και συνεργάτες ότι έχω μέρες να μπω στο gmail.
Ελπίζω στο μεταξύ να μη γίνει κανένας πόλεμος, μην απολυθώ, μη σταματήσει να βρέχει ή γεράσω, γιατί πραγματικά χωρίς internet δε θα πάρω χαμπάρι.
Αν όμως έρθουν τα χειρότερα, αφήνω ευχή και κατάρα, ιερό καθήκον σε όποιον βρει το off-line κουφάρι μου μπροστά σε αυτό το κείμενο στο word, να το ποστάρει όπου βρει, ακόμη και σε προκύρηξη του Τζέφρι στο opengov για βεζύρη Ελληνικού. Έτσι, για μια τελευταία μου βόλτα στη Γειτονιά των Καμμένων.
Έχω αφήσει και ένα 50ευρο στην κατάψυξη, καθήκι που δεν καταλαβαίνεις από καθήκον ιερό και κατάρες. Ξεκούνα!
