α γαμήσου και εσύ και ο γρύλλος σου

Διακοπές Μέρος 1ο ολοκληρώθηκε με συγκλονιστική επιτυχία (χωρίς πτώσεις -μου-, χωρίς σουβενίρ, χωρίς να μείνουμε μέσα σε τοίχους, χωρίς να κάνω σεξ, χωρίς δακρυγόνα) με εξαίρεση το γαμοGPS που αφού μου κρυβόταν ενάμιση χρόνο, όταν το βρήκα τα φτυσε.

Basta, το "χωρίς σουβενίρ" είναι ανακριβές. Δεν έχω προλάβει καλά-καλά να νοσταλγήσω τον ύπνο κάτω από τον έναστρο ουρανό


δίπλα στους σκατομπούρμπουλες



τις αράχνες


και τα άλλα άγρια ζώα


να κάψω την καφετιέρα, να μετακινήσω τη σωλήνα του πλυντηρίου καθαρίζοντας τους καφέδες χύνοντας έτσι στο πάτωμα της κουζίνας όλα τα απόνερα του πλυντηρίου, να κάψω σε τελετουργική πυρά το παντελόνι που φορούσα 4 μέρες πάνω στη μηχανή, να απαντήσω σε 4500 επαγγελματικά e-mails και να βάλω Kultur Shock να παίζουν, και ακούω ξαφνικά το χαρακτηριστικό ήχο, stridulation που λέμε και στο χωριό μου, του γρύλλου. "Πάει, το 'χασα", σκέφτομαι. Για 6η φορά σε το τελευταίο τέταρτο. "Χρειάζομαι διακοπές", για 17632η φορά φέτος, αμελώντας το γεγονός ότι είμαι σε διακοπές. Για 6η φορά το τελευταίο τέταρτο, είχα άδικο.



ο φωτιστής μου απολύθηκε πάραυτα και ψάχνει δουλειά στο ελληνικό δημόσιο ως δωδεκαθεϊστής ελληνόψυχος συνδικαλιστής για εξωτερικές εργασίες.

Μετά τον αρχικό εκνευρισμό (τι δουλειά έχει σπίτι μου ένα πλάσμα που δεν είναι καλοβαλμένο, ελαφρώς μευθσμένο θηλυκό δίποδο?) το είδα πιο ρομαντικά. Έφερα τις διακοπές μαζί μου στην Αθήνα, τους ήχους της φύσης, να με συντροφεύουν μέχρι να ξαναφύγω. Θα ρίξω και δυο κουβάδες άμμο στο καθιστικό, θα βάλω και μουσική από το ηχειάκι του mp3 αντί για το pc και θα είμαι σαν στην παραλία. Ζωάρα.

Μετά από μια δυο κατσάδες, με είχε ντραπεί κιόλα το ζωϋφιο και έβγαζε το σκασμό όταν περνούσα από το χωλ.

3 ώρες μετά είμαι παρμένος με τον Μικρό Πούστη (τον βάφτισα κιόλα στα Χρυσά Λεπτά της σχέσης μας). Μου έχει πάρει το κεφάλι και μου έχει σπάσει και τα αρχίδια. Σε καταλαβαίνω μεγάλε, μετανάστης στα καλά καθούμενα, χωρίς το μικρό σου βάλτο δίπλα, θα έχεις να πηδήξεις και από χθες (που αν όλη η ενήλικη ζωή σου είναι τρεις μήνες, είναι πολύς καιρός), αλλά σύρε κράξε παραπέρα να μαγέψεις και την υπόλοιπη Αθήνα. Στην πορεία για το μπαλκόνι πηδάει από το μαξιλάρι, και ενώ του κάνω αέρα με το εν λόγω μαξιλάρι προς τη μπαλκονόπορτα (δοκιμάστε να πιάσετε γρύλλο, και μάλιστα προσπαθώντας να μην του διαλύσετε ό,τι έχει και δεν έχει in the process. μετά δοκιμάστε να λογικεύσετε ΜΑΤατζή σε διαδήλωση απαγγέλωντάς του Μακρυγιάννη. Συγχαρητήρια, έχετε πλέον αποφοιτήσει το ΙΕΚ ματαιότητας) του δίνω μία στο δόξα πατρί και φεύγει τσαλακωμένος προς τη γωνία.

Εκεί ένιωσα άσχημα. Ναι, είμαι γελοίος. Επίσης είμαι σε ενός μήνα διακοπές-όχι και άσχημα για γελοίο. Για να μη δίνω αέρα... Ξέχασα το γρύλλο και κοίταξα στη γυάλινη σφαίρα που δείχνει το μέλλον. Σε μαγνητοσκόποηση όμως. Η σφαίρα, όχι το μέλλον στη σφαίρα.
Το ντοκυμανταίρ του 2001 του Εξάντα για την Αργεντινή. Αν δεν ήταν του 2001, αλλά του 2011, θα σκεφτόμουν "ναι. οκ, το πιάσαμε το υποννοούμενο, έκθεση ομοιοτήτων και παραλληλισμών". Αλλά είναι 10 χρόνια πριν.
Πρόχειρο συμπέρασμα: να αρχίσουμε να ανησυχούμε πραγματικά όταν οι μπάτσοι αρχίσουν να κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις με καραμπίνες. ή τότε μπορούμε να αρχίσουμε να ελπίζουμε ότι κάτι γίνεται?

Κατά τις 4, και ενώ τελείωνε το δεύτερο, πρόσφατο, ντοκυμανταίρ για την Αργεντινή, σκέφτηκα λίγο τον Μικρό Πούστη. Αν ψόφησε ήδη, αν ζει με βαριά ψυχολογικά τραύματα, αν ψυχορραγεί αβοήθητος εδώ κάτω από τον καναπέ και ότι πρέπει να θυμηθώ την άλλη μέρα να τον μαζέψω.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή άκουσα από το χωλ, από εκεί που είχε αράξει από την αρχή, το κάπως σπασμένο και ξεκούρδιστο κράξιμό του.

Όταν πέφτεις για ύνπο δεν είναι τόσο σπαστικό...