ινσέψιον κι έτσι

πριν καμιά βδομάδα που με έπαιρνε συνέντευξη στον ύπνο μου η Jessica Alba για μια διεθνή λογοτεχνική επιθεώρηση

(ήταν από αυτά τα dream-within-a-dream sequences όπου πουλάω AK-47 χωρίς μεσάζοντες στη λαϊκή της Φιλοθέης ανάμεσα στον πάγκο που το ΚΚΕ πουλάει ιδεολογική καθαρότητα και τον άλλο που ο Παπακωνσταντίνου πουλάει πετρέλαιο Κρήτης έξτρα παρθένο οξύτητας 5.5% κυμαινόμενης και σκάει ένα πούλμαν οπλίτισσες του Κινέζικου Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού, προσπερνάν αβλεπί τους εμβρόντητους συντρόφους και τον ανακουφισμένο και ελαφρώς ερεθισμένο υποφαινόμενο για να παν καρφί να αρχίζουν τα high five και τα αλισβερίσια με τον λίδγα. αυτός λέει με νόημα στους δύο τενεκέδες αυτός δώρο, δείχνοντας εμένα, και τότε σηκώνομαι ιδρωμένος στο κρεββάτι-τραμπολίνο μου  που με πετάει τόσο ψηλά που έι! βλέπω το σπίτι μου από εδώ! και το πατρικό μου! και το κινητό που έχασα πρόπερσι στην Εύβοια! και έναν βορειοκορεάτικο πύραυλο που ΜΠΑΜ! και ξυπνάω στην πολυθρόνα μου με ένα εξαιρετικό malt στο ένα χέρι και ένα πούρο στο άλλο ενώ με το άλλο χαϊδεύω τον κοπρίτη ελληνικό ποιμενικό που μάζεψα στο μοναστηράκι να παίζει με ένα μπουκάλι ελπίδα (παρένθεση σε παρένθεση το τραβάω, αλλά το τράβηξα ήδη από τα μαλλιά με το ποιητικό μου παραστράτημα με την ελπίδα που ήταν απλά αφορμή να βάλω ένα κομμάτι)



και μπροστά μου η Jessica φοράει σέξυ λεπτά γυαλία διανόηση και έτσι και μολύβι στα μαλλιά )

και φτάνει στην κλασσική ερώτηση "ποιο κείμενο διαβάσατε τελευταία που θα θέλατε να το είχατε γράψει εσείς;" ενώ αλλάζει σταυροπόδι και ο σκύλος φεύγει αλυχτώντας μαζί με το ψεύτικο τρίτο χέρι μου προς το ζωγραφιστό τζάκι.

"Αυτό" απαντάω