Atheism, and how it didn’t work for me

Είναι ένας τύπος, ας τον πούμε… Ghallas. O τύπος αυτός που λες είναι άθεος. Για να το προχωρήσουμε λίγο, είναι αυτό που το myspace λέει “not religious but spiritual”. Για να το δούμε και από πίσω, ίσως είναι ένας αποτυχημένος ορθολογιστής (ωραίος κώλος).

Ο Ghallas σκέφτηκε σε κάποια φάση (κάποιες φάσεις όπως θα δούμε παρακάτω) να πάει μια βόλτα μέχρι το Άμστερνταμ που ξέρει πιο πολύ κόσμο πλέον από όσο ξέρει στο χωριό του. Είναι λίγο και τα …χμ… κανάλια που του προξενούσαν πάντα ενδιαφέρον, φαινόταν καλή ιδέα.

Το πήρε απόφαση λοιπόν μια βδομάδα του Οκτώβρη να ζητήσει άδεια από τη δουλειά. Ο (Έλλην) κοτζαμπάσης του κούνησε το μαντήλι και του ευχήθηκε καλό βόλι, αλλά ο Λατίνος φεουδάρχης αποφάνθηκε ότι την άλλη βδομάδα μαζεύονται τα μοσχαρκουδομπίζελα, και χρειαζόταν το Ghallas να μετράει τα κουκούτσια. Έτσι, το σχέδιο αναβλήθηκε.

Την επόμενη εβδομάδα, τα μοσχαρκουδομπίζελα ήταν μαζεμένα, τα κουκούτσια μετρημένα, και ο Ghallas επανήλθε στο σχέδιό του. Οι άρχοντες αποφάσισαν ότι τον χρειάζονταν για να γράφει ερωτικές επιστολές προς την πίσω δεξιά ρόδα της άμαξας του Δόγη της Μαγούλας. Ο Ghallas που είχε αρχίσει να χρειάζεται τραγικά ύπνο, αγάπη και προδέρμ, τους είπε ότι αυτή τη δουλειά μπορεί να την κάνει και από το χωριό του (αλλά όχι και από το Άμστερνταμ που δε θα είχε όρεξη να του πρήζουν τα αρχίδια), στο οποίο και συναίνεσαν, και έτσι πήρε εν τέλει άδεια η οποία τα μόνα σύνορα που τον πέρναγε ήταν της Λαμίας.

Τέλη Γενάρη, άδεια έχει ξεμείνει από τα πέρσι , η δουλειά έχει πέσει για ύπνο και τα πάντα μοιάζουν ρόδινα για ένα ταξιδάκι.

- Θέλω να μιλήσουμε.

- Να σου πω εγώ κάτι πριν, και μετά πες μου ό,τι θέλεις. Αποφασίσαμε να σε στείλουμε για ένα μήνα στην εξωτική Πέρα Τραχανοπλαγιά για να κάνεις Ποιοτικό Έλεγχο σε Πετάλωμα Ψύλλων. Είναι εξαιρετική δουλειά, με μεγάλες προοπτικές εξέλιξης, και το τοπίο στα 25 χιλιόμετρα μέχρι την Πέρα Τραχανοπλαγιά είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να ξεπιαστείς και εσύ και η μηχανή. Το μόνο κακό είναι ότι… θα πηγαίνεις ό,τι μέρα να’ναι ότι ώρα να’ναι για ένα μήνα σερί. Τι έλεγες?

- …

Τέλη Φλεβάρη. Η υπηρεσία στο φυλάκιο Ποιοτικού Ελέγχου Πεταλώματος έχει τελειώσει. Τα χιόνια, η 15ήμερη εμπλοκή, μία ελλάσων σούπα με τη μηχανή, το συνάχι, η χαμένη ταυτότητα και τα 2-3 παρολίγον εγκεφαλικά φαντάζουν μακρινό παρελθόν. Η άδεια αυτήν τη φορά είναι εξασφαλισμένη. Η επιπλέον δουλειά που βάραινε τη συνείδησή του και τα αρχίδια του έχει γίνει. Το ταξίδι χρειάζεται όμως ταυτότητα. Για να κόψω μια δυο σελίδες, μετά από 5 επισκέψεις στην αστυνομία, 15 τηλέφωνα σε 2 Αστυνομικά τμήματα, 2 τηλέφωνα σε μία υποδιεύθυνση Ασφαλείας προς υποκατάστασιν ενδουπορεσιακής επικοινωνίας που δεν έγινε ποτέ και καμιά 100αριά χιλιόμετρα πήγαινε-έλα, η γαμημένη ταυτότητα είναι πλέον στα χέρια του. Βρίσκει και μια πιστωτική για να βγάλει τα γαμο-εισητήρια, και όλα μοιάζουν ΤΕΛΕΙΑ. Τραβάει λοιπόν για μια τελευταία μέρα στη δουλειά, για να παρακολουθήσει ένα happening (που εν τέλει δεν έγινε ποτέ), και η μοίρα τραβάει το τελευταίο εργαλείο από το σουγιαδάκι της. (αντιστοιχο τρόπον τινά με τις πλαστικές οδοντογλυφίδες στα μαχαίρια επιβίωσης. Μικρό αλλά θαυματουργό).

Τρώει μια σούπα με τη μηχανή και γαμάει το πόδι του και ησυχάζει.

Που το πάω? Μετά από αυτά, αρνούμαι πλέον να πιστεύψω ότι δεν υπάρχει θεός. Υπάρχει η σαδιστική κακόγουστη παλιοχαμούρα και κάπου γελάει με την Παρεούλα του. Τραγόμορφα τρανόψωλα bisexual εκτρώματα, κομπλεξικούς μπαρμπάδες με προβλήματα στύσης που ευνουχίζουν κόσμο για να μη νιώθουν μειονεκτικά, πολεμοχαρή ανεγκέφαλα γκόμπλιν, κουτσούς, φώκιες με φωτοστέφανα και ούτω καθ’εξης. Και επειδή κάποιοι τα είπαν καλύτερα από εμένα…