Μετά από μαζικές εκκλήσεις ανάμεικτες με απειλητικά τηλεφωνήματα, σε βαθμό που δεν προλάβαινα να παραγγείλω πίτσα, αποφάσισα να αναρτήσω τον επιθανάτιο ρόγχο της εργασιακής μου υπόστασης, τον τερματικό διάλογο της σχέσης μου με το μεγάλο.
Όμως, I 've got to fly όπως έλεγα. Το μαγικό χαλί είναι στο καθαριστήριο από το Σεπτέμβρη (μαζί με το χαλί του καθιστικού και δύο διαδρόμους, ορκίστηκα να μην τα πάρω πίσω πριν το ΠΑΣΟΚ διορίσει όλους τους γενικούς γραμματείς των υπουργείων) οπότε αποφάσισα να κλείσω αεροπλάνο από το ίντερνετ για να ανεβάσω την Ελλάδα στους σχετικούς δείκτες της ΕΕ που μας έχουν λίγο πίσω από το Ιρανικό Κουρδιστάν.
Κλείνω το εισητήριο και επαναπαύομαι σε αναμμένα κάρβουνα όπως σχεδόν πάντα όταν παίρνω εισητήρια μέσω internet. Είναι αυτή η οπισθοδρομική αίσθηση ότι όταν κάτι δεν υπάρχει (όπως ένα κομμάτι χαρτί στο χέρι), μπορεί και
να μην υπάρχει.
Anyway, το ξεπερνάω γιατί βαριέμαι να ανησυχώ και μου σφίγγει και το στομάχι, μέχρι το απόγευμα που βλέπω όλους τους φόβους μου να δικαιώνονται, όταν η Lorena με ειδοποιεί ότι η τράπεζα δεν τους δίνει τα λεφτά, όσο ευγενικά και αν τα ζητάνε. Μερικά τηλεφωνήματα, κάποια mail, μία πίτσα γίγας και μία σαλάτα του σεφ 13.68€ και ένα τσιγάρο μετά, έχω κλείσει το εισητήριο από αλλού και λέω στη Lorena να το χέσει το εισητήριο και να τραβήξει το καζανάκι στη σύντομη, αλλά τόσο γεμάτη συγκινήσεις, συνεργασία μας.
Η απάντηση άμεση:
Dear Customer
The booking has been cancel
THANKS
στην αρχή κλονίστηκα. Που είναι ο επαγγελματική της συνείδηση? Το καθήκον προς την εταιρία? Μια τελευταία απέλπιδα προσπάθεια να μου πουλήσει ένα καλύτερο εισητήριο για Παταγονία, ή Μπαγκλαντές, ή έστω ένα σετ γιαπωνέζικα μαχαίρια?
Then it hit me. "The booking has been
cancel". H Lorena είναι Ιταλίδα!!! Την προηγούμενη μία ώρα της έχω στείλει δύο σχετικά μακροσκελή mail όπου της εξηγώ ποιο είναι το θέμα κατά την τράπεζα (βασικά μάλλον τον έπαιζαν ή βαριόντουσαν) και ποιες ενέργειες θα έπρεπε κατά την ταπεινή μου γνώμη να ακολουθήσει. Στα
Αγγλικά.
Η φουκαριάρα η Lorena σκέφτεται ότι έχει πάει 7, ότι πεινάει, το καλοσιδερωμένο καβάλο του Claudio, και αντί να ασχολείται με όλα αυτά, έχει μπροστά της 2 σελίδες σε αυτήν την περίεργη γλώσσα που μοιάζει με χαλασμένα ιταλικά και προσπαθούν να της φορέσουν στη δουλειά. Και όλα αυτά γιατί κάποια κωλοτράπεζα στην Ελλάδα για κάποιο λόγο αρνείται να δώσει εκατό τόσα σκατοευρώ. Τι να φταίει? Μάλλον θα έκλεισε η γαμοτράπεζα ή θα βάρεσε πιστόλα η κωλοχώρα.
Και τότε, στα πρόθυρα του απονεννοημένου, αυτός ο άγιος άνθρωπος της απαντάει και, ανάμεσα σε άλλες περίεργες λάθος λεξούλες, βλέπει δύο που αναγνωρίζει από το σινεμά "fuck it". Το άρωμά της αιωρείται πάνω από την ξεχασμένη ανοιχτή οθόνη ενώ η Lorena βρίσκεται ήδη καβάλα στο σκούτερ της και κατεβαίνει σα σπιρουνιασμένη κάποια via.
Έκανα την καλή μου πράξη. Έστειλα έναν καταδυναστευόμενο εργαζόμενο σπίτι του μια ώρα αρχίτερα. Είμαι περήφανος.
Με όλα αυτά, δε μπόρεσα να συγκρατήσω πολλά από την πρωινή μου κουβέντα. Ευτυχώς για όλους μας, ο αδερφός μου που ήταν αυτόπτης μάρτυρας από το γραφείο του στην Αγγλία, θυμήθηκε να προσθέσει
όλες τις λεπτομέρειες στις
σύντομες και συγκεχυμένες αναμνήσεις μου.
-
Θα ήθελα να υποβάλω την παραίτησή μου (πριν καλά καλά κάτσω στην καρέκλα). Μην πεις λέξη. Τίποτα πια δεν έχει νόημα. Τίποτα. Τίποτα σου λέω! Ο άνεμος φύσηξε και σκόρπισε τα φύλλα της κοινής μας ζωής σε μια ξαφνική ριπή. Ποιος δαμάζει τον άνεμο? Ε ποιος σε ρωτάω?!? Καταραμέεεεενε! - Οκ. Που πηγαίνεις? Ωωωωωω!!! Ωωωωω!!!! Θεοί!!! Ποια μοίρα τρισκατάρατη έριξε το δολοφόνο βλέμμα της πάνω στις άδειες ζωές μας? Ποιοι θεοί χτυπούν με διάθεση εμπαιγμού τις χορδές που ενώνουν τις πράξεις, τις αισθήσεις και τις αναμνήσεις μας μ'αυτό που οι ποιητές και οι τρελλοί αποκαλούν σύμπαν? Ποιοι?!?!?!? Σας ρωτάω, γιατί σωπαίνετε???- Internet, απαντάς ενώ χαϊδέυεις το πιστόλι λέιζερ στη δεξιά σου τσέπη. Βλέπεις ότι το βλέμμα του είναι νευρικό και μια στάλα ιδρώτα αργοκυλά πάνω στο λακάκι που χει στο δεξί του μάγουλο, ενθύμιο από τη Βαλτιμόρη. Ααααχ η Βαλτιμόρη... Και τώρα? Σκουπίδια... Λούτσιο, γιατί έπρεπε να κάνεις πίσω?- Και εσύ? Η προσδοσία πάντα καθόταν στο δεξί μου πλευρό και η μοναξιά στ'αριστερά μου, παρελθόντα φίλε και αυριανέ άγνωστε. Ότι και να μου πεις δε με εκπλήσει πια. Το αριστερό του χέρι γλιστράει κάτω από το γραφείο.
Τι πας να κάνεις διαολεμένε, σκέφτεσαι. -Έχει ζήτηση φαίνεται. Χάρηκα για τη συνεργασία. Η ένταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Η θα γίνει κάτι τώρα ή θα τιναχτούν τα πάντα στον αέρα.- Και εμείς χαρήκαμε. Τώρα πια το χέρι του κινείται με αυτοπεποίθηση και ανοίγει το συρτάρι. Χαλαρώνει. Μόνο λίγο βέβαια. Τουλάχιστο δεν πάτησε το κουμπί αποσυμπίεσης της καμπίνας. Βγάζει μια κιθάρα και αρχίζει να χαϊδέυει τις χορδές.Μ'έντυσαν οι Μοίρες μου
με τραγούδια και μ'ευχές
και την πόρτα μου άνοιξαν
να φύγω, να 'ρθω, να σε βρω.
Κι ήρθαν πέντε ποταμοί
να μου πλύνουν το κορμί
κι ήρθανε και δυο πουλιά
να μου μάθουν το φιλί.
- Να πάρω το Χ. για τα τυπικά? Η προσπάθειά σου να προσποιηθείς ψυχική αταραξία αποτυγχάνει παταγωδώς. Ήδη ακομπανιάρεις το τραγούδι του με μπάσα βαρυφορτωμένη φωνή και με το που τελειώνει ανταπαντάς.Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι κρατάει
στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει.
θα περάσουν ξανά απ' της μνήμης τα σπίτια
από θάλασσες άδειες, απ’ του φόβου τα δίχτυα.
- Ναι. Πώς μπορούν τα δάκρυα πια να
στερέψουν?
