Reductio ad Alexandrum

υπάρχουν χρόνια άρρωστοι, υπάρχουν πρόσφυγες που διεκδικούν το δικαίωμά τους στο μη λιθοβολισμό πίσω στην πατρίδα τους ράβοντας τα στόματά τους, υπάρχουν καλλιτεχνικές ευαίσθητες φύσεις φυλακισμένες στο σπυριάρικο μυωπικό κορμί σκωροφαγωμένου developer, υπάρχουν φαροφύλακες που τους χάλασε η τηλεόραση, αλλά ο πραγματικός ανθρώπινος πόνος βρίσκεται αλλού... σε αυτήν την κατατρεγμένη, καταδυναστευόμενη κατηγορία (3 κατ- στη σειρά, στο NBA Jam αυτό το λέγανε on fire) συνανθρώπων μας στους οποίους αναφερόμαστε ως "διδακτορικούς".

στα 18 σου το πανεπιστήμιο είναι ένα βάζο με μέλι. Όσοι περάσαμε από δίπλα, βουτήξαμε. Κάποιοι μακροβουτήξαμε. Άλλοι πασαλείφτηκαν ολόκληροι. Όπως και να έχει, σε κάποια φάση λιγώσαμε, αηδιάσαμε και την κάναμε για να φάμε και κανένα πιάτο φαΐ. Όχι ότι είναι και τόσο καλό τώρα αυτό, αλλά όπως και να έχει, η αλλαγή έχει την χάρη της.

αυτά τα παιδιά ενός περίεργου, ακαδημαϊκού θεού συνέχισαν σαν εκτός προδιαγραφών duracell εκεί που η κοινή λογική, το ένστικτο της επιβίωσης, ο στρατός, τα θλιβερά οικονομικά, ο γάμος και η χρεωκοπία που όλο έρχεται αλλά ακόμη να φανεί συνωμότησαν, αλλά απέτυχαν να τους σώσουν. Και φτάνει η στιγμή - και ο άνθρωπος του παραδείγματος που με οδήγησε σε αυτές τις σκέψεις είναι συγκεκριμένος (γεια σου βρε!!!) αλλά τα συμπεράσματα είναι γενικά - που γίνεσαι 33 χρονών και δεν έχεις καν πιάσει δουλειά. Αυτό δεν είναι κακό, τουναντίον. Το κακό είναι ότι έτσι πως τα κατάφερες, ΜΕΤΑ ΘΑ ΠΙΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ !

Εμείς οι άλλοι από την άλλη, καταφέραμε να πιάσουμε από νωρίς (που λέει ο λόγος) το παγκάκι μας στη γαλέρα, φορέσαμε τις αλυσίδες μας στα πόδια και πανευτυχείς κωπηλατούμε κοιτάζοντας αποχαυνωμένοι τη θάλασσα από την τρύπα του κουπιού. Όλο αυτό μόνο προσωρινά βέβαια, γιατί έχουμε εξασφαλίσει ότι κάποια στιγμή θα βγούμε από εδώ μέσα. Παρατημένα πτώματα σε τόσο στενό χώρο είναι πολύ αντιαισθητικά και κλέβουνε και τη θέση από τους επόμενους.

Παρόμοιες μαύρες σκέψεις ζώνανε πριν κάπου 2079 χρόνια και τον Ιούλιο Καίσαρα μπροστά σε ένα άγαλμα του Άλεξ δι Γκρέητ. Και το ερώτημα παραμένει διαχρονικό. Τι είμαστε εμείς, στην ηλικία αυτή, μπροστά στον Αλέξανδρο που είχε κατακτήσει το μισό κόσμο ολάκερο?

Θα σας πω εγώ! Λοιπόν, ο εν λόγω τύπος όχι μόνο πολυτεχνείο δεν είχε βγάλει, ή έστω ένα κάποιο ΤΕΙ, όχι μόνο δεν είχε ούτε μία δημοσίευση, δεν έχει καν φίλους στο facebook. Έχει καμιά 15000 "I like this" - λόγω Colin Farrell στην ταινία φαντάζομαι οι περισσότεροι, και κάτι φωτογραφίες αλλοπρόσαλλες. Όπως αυτή

άμα δε με πιστεύετε, τσεκάρετέ το και μόνοι σας, έχει και μια άλλη με μια μπότα κάτω από ένα ωραίο μπουτάκι - definitely not Macedonian King material. Που λες, ούτε μια ξένη γλώσσα της προκοπής δεν ήξερε, πέρα ίσως από κάτι κουτσοπέρσικα τύπου "Προσκυνήστε με" ή "Ονομάζω (και) αυτήν την πόλη Αλεξάνδρεια". Κόβω τα χέρια μου και το κάπνισμα σε μπαρ ότι ούτε ποντίκι δεν είχε πιάσει στα χέρια του, πόσο μάλλον να φτιάξει ένα ωραίο excelόφυλλο με borders και τα πάντα. ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΝ ΔΙΠΛΩΜΑ 33 χρονών γομάρι!

Εδώ είναι Ελλάδα βέβαια -δε θέλω μαλακίες, το είπε και ο Στράβωνας - και παρά την κραυγαλέα έλλειψη τυπικών προσόντων, απλά επειδή ο μπαμπάς είχε γερή θέση στο δημόσιο, διορίστηκε μια χαρά το λαμόγιο και έκανε και καριέρα.

Γι' αυτό μη σας και μας παίρνει από κάτω και μην καταβάλλεστε. Ας είχαμε μπαμπά βασιλιά και θα τους δείχναμε εμείς.