Επιτέλους Euro!

ναι, εννοείται ότι σου κάνω πλάκα. δεν υπέκυψα καν στην πρόκληση να γράψω δυο μαλακίες πάνω στη αμφισημία euro και euro.

και δεν υπέκυψα γιατί ΕΙΜΑΙ ΠΤΩΜΑ, όπως θα ήταν και ο πραγματικός τίτλος. Facts:

Την Κυριακή γύρισα από την παραλία και έλιωσα με Game of Thrones (της προηγούμενης εβδομάδας).

Τη Δευτέρα βγήκα για ποτάκια, και μετά το δεύτερο μαζεύτηκα αηδιαστικά νωρίς σπίτι, όπου και έλιωσα με Game of Thrones (αυτής της εβδομάδας).

Την Τρίτη ήμουν πριζωμένος να πέσω με τα μούτρα στο διάβασμα που είχα αμελήσει, πριν το καθιερωμένο μάθημα, μάθημα δεν έγινε, οπότε γύρισα σπίτι και έλιωσα με Game of Thrones (της επόμενης εβδομάδας). Βασικά, σε αυτό το σύμπαν, πήγαμε Φιλοπάππου για κρουστά στο Δώρα Στράτου, αλλά επειδή δε μας άφηναν να απλώσουμε το σεντόνι και να την πέσουμε μέσα στο θέατρο, την πέσαμε στο ξέφωτο από πίσω μαζί με δεκάδες συμπολίτες μας που είχαν παρόμοια προβλήματα. Υπερβολικά νωρίς μετακόμισα σε πιο οικεία σεντόνια.

Χθες είχαμε τα γενέθλια της Αρετής, χίλια χρόνια να ζήσει να γαμήσει τα ταμεία ανάποδα, και την ξαναπέσαμε Φιλοπάππου για πικ νικ. Το πράγμα έγινε υπερβολικά ενεργοβόρο όταν σηκώθηκα από την ύπτια θέση στην καθιστή. Ήταν και εκείνο το ψοφίμι που βρώμαγε κάθε τόσο και μου έβαζε ιδέες και πήρα το γενναίο δρόμο της επιστροφής σπίτι.

Σήμερα ήμουν πιο ανήσυχος. Πηγαινοερχόμουν πέρα δώθε σαν ερεθισμένος βραδύποδας μεταξύ της καρέκλας και του καναπέ μέχρι να με κερδίσει η άμεση πρόσβαση στο winamp.

(παρένθεση: έχω να καταφέρω να θυμηθώ τι έκανα πέντε μέρες σερί από... δε θυμάμαι. thumbsup! )

για να βάλουμε την παρούσα σαπίλα σε ένα ιστορικό πλαίσιο, αυτή η εβδομάδα μου ήταν:

• τρεις φορές πιο σάπια από τις μέρες που έδινα πανελλαδικές
• δυόμιση πιο σάπια από τη μέση μου εβδομάδα με γρίππη
• πέντε φορές πιο σάπια από τις περιόδους που σηκωνόμουν πεντέμιση το πρωί για να πάω στο χωράφι
• διακόσιες δεκατέσσερις φορές πιο σάπια από κάθε βδομάδα μετά από χωρισμό
• 150% φορές πιο σάπια από κατασκήνωση με τα προσκοπάκια

η αλήθεια είναι ότι θυμάμαι άλλη μια περίοδο αντίστοιχης κυτταρινικής διαβίωσης. Ήταν εκείνα τα δυο δύσκολα χρόνια στο πανεπιστήμιο, όταν με τον εκλεκτό συνάδελφο και συγκάτοικο προσπαθούσαμε να περάσουμε Red Alert II. Αποβραδίς στρωνόμασταν με επιμέλεια, σχεδόν ευλάβεια, πλάι πλάι, με ένα τασάκι σε μέγεθος djembe στη μέση και σηκωνόμασταν με το τρίτο φως του ήλιου, τις γόπες να απειλούν τον ουρανό ως νέος πύργος της Βαβέλ, τα μάτια να εστιάζουν κάπου σε ένα γραφικό αργιλεδάδικο στον 30ο μεσημβρινό, αποκαμωμένοι αλλά πιο σοφοί. Ανταλλάσαμε ένα βλέμμα αμοιβ(οι)αίας εκτίμησης και τραβούσαμε να κοιμηθούμε όπου φτάναμε πριν πέσουμε.

Those were the days...