ζέστη

2012. Η χρονιά που ο κόσμος έφτασε στο τέλος του.

Οι Μάγιας είχαν άδικο.

αφού ποτέ δεν προέβλεψαν το τέλος του κόσμου το 2012 και όλες αυτές οι μαλακίες ήταν φαντασιοπληξίες ηλίθιων λευκών που δε μπορούσαν να ξεχωρίσουν το πουλί του Χουρακάν από ένα λάμα με αιμορροΐδες.

Να ναι καλά εκεί που είναι όλοι τους

Η τηλεόραση επιτέλους μεταδίδει διαδόσεις ότι η τρόικα ζήτησε πρωτότοκους ως εγγυήσεις για το επόμενο πακέτο ενίσχυσης των τραπεζών ύψους [xz]  [y]ις. Οι Έλληνες τους δίνουν.
Η Κριστίν Λαγκάρντ σε ανούσια, στημένη ερώτηση Έλληνα δημοσιογράφου αρχίζει να γελά υστερικά τσιτώνοντας την καμμένη σάρκα γύρω από το στόμα της και να ουρλιάζει ΤΗΝ ΠΟΥΤΣΙΣΑΤΕ ΤΗΝ ΠΟΥΤΣΙΣΑΤΕ ΤΗΝ ΠΟΥΤΣΙΣΑΤΕ ΑΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑ σε άπταιστα ελληνικά, λατινικά και αραμαϊκά.

Ο Αντώνης Σαμαράς εμφανίζεται στην ιδιωτική ΝΕΤ και με ορμή και αποφασιστικότητα σκατούλας που έχει κάτσει δυο βδομάδες κάτω από το μεσσηνιακό ήλιο σηκώνει το περίστροφο, το κολλάει στον κρόταφό του

και αστοχεί. Η σφαίρα βρίσκει, και σταματάει, πάνω στην κονκάρδα της χρυσής αυγής που φορούσε ο καφετζής που έφερνε τους δύο τούρκικους σκέτους περιποιημένους.
Ο Αντώνης πέφτει στα γόνατα με το βλέμα καρφωμένο στο κενό auto-cue. Δε θα ξαναμιλήσει ποτέ.

οι άγαμες θυγατέρες χάνουν τις συντάξεις τους και συγκεντρώνονται σε κύκλους μαγισσών και αγέλες μαινάδων και λυμαίνονται τα σούπερ μάρκετ. κόσμος πεθαίνει από την πείνα και την έλλειψη μπαταριών για τα τηλεκοντρόλ

το χρηματιστήριο κινείται ανοδικά. και αυτή η γαμημένη ζ έ σ τ η  ρε φίλε που κάνει ακόμη και το να μη σου καίγεται καρφί τόσο μαρτυρικά κουραστικό.
Κανείς δεν ξέρει από που ήρθαν οι εντολές. Όλοι όσοι τις έλαβαν, τις εκτέλεσαν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Δεκαπενταύγουστος. Εορτασμοί και λοιπά δε διοργανώθηκαν διότι έξοδα-κρίση-μπλα-μπλα-μπλα αλλά κυρίως επειδή ειλικρινά nobody gave a shit. Τρεις το μεσημέρι. Σύνταγμα. Πέντε μαύρες νταλίκες σταματάνε στην Αμαλίας και μέσα σε μισή ώρα έχουν στήσει μία γιγαντοθόνη πρωτοφανών διαστάσεων και καμιά εκατοσταριά κιλά ήχο.

η ζέστη αψηφά κάθε περιγραφή.

Μονάδα Επεξεργασίας Νερού Αχαρνών. Ένα μαύρο τζιπ με φυμέ τζάμια περνάει την κεντρική πύλη, και δύο άντρες με παραλλαγές χωρίς διακριτικά αδειάζουν μία σακούλα lsd στην είσοδο των αγωγών διανομής. Παρόμοια συμβάντα περνούν σχεδόν απαρατήρητα σε όλες τις μεγάλες μονάδες επεξεργασίας ανά τη χώρα.

Σύνταγμα 16:05. Η οθόνη ανάβει με μία εκτυφλωτική λάμψη, και τα ηχεία στέλνουν να ηχήσει μέχρι τις πλαγιές του Υμηττού και του Αιγάλεω το live των Floyd στην Πομπηία

Και έτσι συντελέστηκε 

η τελευταία ηρωική έξοδος του ελληνικού γένους 

από την πραγματικότητα

ps. οι εικόνες μπορεί να έχουν κοπυράιτ. μπορεί και να μην έχουν. στο google της βρήκα, σιγά μην περιμένουν και ρέφερενς

αντιβίωση

αντιβίωση φίλε. μη σου τύχει

καλοκαιριάτικα με τον καύσωνα.

Ήταν οι στιγμές στην παραλία κάτω από το λιωμένο ήλιο μέσα στο λιωμένο αέρα πάνω στην καυτή λιωμένη άμμο, λιωμένος να βλέπεις το γυαλιστερό, ιδρωμένο από το λεπτό φιλμ του πάγου που λιώνει, κουτάκι της Löwenbräu σα μοναδικό διαυγές σημείο σε ένα κόσμο που, ε, λιώνει.
Κάτω από τα χαλάσματα των παραδαρμένων από τα συμπαγή κύματα ζέστης λογικών, ο πρωτογονικός σου εγκέφαλος θέλει να πηδήξει στην πιρόγα του και να εφορμήσει πάνω στη σιδερένια φρεγάτα που φέρνει την πρώτη παρτίδα φάρμακα στον αμόλυντό σου παράδεισο.

βάζεις λίγη γλίτσα για τα έντομα. εγώ είμαι σχεδόν από χωριό και σκληρός τύπος και έχω πάει και προσκόπους και δε βάζω τέτοιες μαλακίες, άσε που βαριέμαι και ξεχνάω να κουβαλάω πολλά πολλά, οπότε το παίζω υπεράνω και βασίζομαι σε μια σχέση αμοιβαίου σεβασμού* με τα ζωύφια της φύσης. Ε λοιπόν αυτή τη φορά έχεσαν τον αμοιβαίο σεβασμό μας. Και δε μιλάω μόνο για τα τριζόνια που με κατουρούσαν κάθε τόσο από τα δέντρα, γιατί το μεσημέρι μου φαινόταν σχεδόν ευχάριστη η δροσιά μέχρι να ενεργήσουν τα πολιτιστικά μου φίλτρα και το βρω ψιλοαηδία ή τουλάχιστον δυσάρεστο.
Όχι, μιλάω για ένα ναρκοπέδιο από στίγματα στα δυο μου χέρια, όπου κάποια ασήμαντη μικροσκοπική μαλακία που δεν έχει καν ακόμη εφεύρει η διδαχτεί την έννοια του θεού και της αμαρτίας σουλάτσαρε πέρα δώθε αφήνοντας κόκκινες στάμπες σε κάθε της βήμα. τι τρελό feature και αυτό, κατευθείαν από τα acme labs του δημιουργού. "Και αυτή εδώ η μικρή μαλακία, θα αφήνει άχρηστες και ανούσιες κατά τα άλλα, αλλά αισθητικά δυσάρεστες κόκκινες βούλες στο πάτημά της".

Opposed thumbs for the win

Η αφορμή όμως ήταν η αντιβίωση, γιατί έπρεπε κάτι να κάνω μέχρι να έρθει η ώρα της.
Ήρθε.
Καληνύχτες


* Οι εκατόμβες των μικροζωυφίων που αφήνει το κάθε μου βήμα δε μετράνε γιατί (α) δεν τα βλέπω-δεν τα ξέρω και (β) γιατί δε μπορώ να αιωρηθώ. Ο αντίλογος ότι και το κουνούπι π.χ. δε με αντιλαμβάνεται επειδή είμαι πολύ μεγάλος και καρφώνει τάχα μου τη μουσούδα του στο χώμα για να βρει νερό δεν ισχύει, όχι επειδή δεν υπάρχει αντιστοιχία, αλλά γιατί είναι σκέψη που μπορείς ενδεχομένως να την κάνεις εσύ, αλλά δε μπορεί να την κάνει το κουνούπι. Από την άλλη, αυτό υποδηλώνει ότι η σκέψη μου έχει φτάσει σε κάποιο σημείο όπου εγώ κάνω κάποιας μορφής διάλογο με το κουνούπι σταματάω αυτήν την παράγραφο εδώ γιατί θα αρχίσουν χοντρομαλακίες

** ήμουν έτοιμος να γράψω σε αυτό το ποστ την πρώτη μου έβερ μετα-κρυάδα. αλλά μου διακόρευε τη συνοχή του κειμένου.

there I was on two July mornings

Καίάφας 2012.

Μέρα. Ζέστη, λαδί ουρανός, λαδί θάλασσα, ο ορίζοντας μια γραμμή που χωρίζει τη μισή πηχτή πραγματικότητα από τη λίγο πιο αργή, λίγο πιο πηχτή και ρυτιδιασμένη άλλη μισή. Παραλία χωρίς αρχή και τέλος.


Νύχτα. Η φωταύγεια της Κυπαρισσίας κρύβει τα αστέρια στα νότια, οι ρομαντικές ψυχές κατεβαίνουν πιο βόρεια με τις γουρούνες και πηδιούνται αφήνοντας συσκευασίες από προφυλακτικά στην ψιλή σαν πούδρα αμμουδιά. Πιο πίσω, τέσσερις αγέρωχες μορφές χτενίζουν τον αμμόλοφο

μια ώρα και δυο παγωμένες μπύρες αργότερα, αποκαμωμένος πιο πολύ νιώθω παρά βλέπω τη μαύρη θάλασσα κάτω από το φωτεινό ουρανό.

ένα αστέρι πέφτει
και μου ανάβει το μπάφο

φωτογραφίες αρχείου