Καίάφας 2012.
Μέρα. Ζέστη, λαδί ουρανός, λαδί θάλασσα, ο ορίζοντας μια γραμμή που χωρίζει τη μισή πηχτή πραγματικότητα από τη λίγο πιο αργή, λίγο πιο πηχτή και ρυτιδιασμένη άλλη μισή. Παραλία χωρίς αρχή και τέλος.
Νύχτα. Η φωταύγεια της Κυπαρισσίας κρύβει τα αστέρια στα νότια, οι ρομαντικές ψυχές κατεβαίνουν πιο βόρεια με τις γουρούνες και πηδιούνται αφήνοντας συσκευασίες από προφυλακτικά στην ψιλή σαν πούδρα αμμουδιά. Πιο πίσω, τέσσερις αγέρωχες μορφές χτενίζουν τον αμμόλοφο
μια ώρα και δυο παγωμένες μπύρες αργότερα, αποκαμωμένος πιο πολύ νιώθω παρά βλέπω τη μαύρη θάλασσα κάτω από το φωτεινό ουρανό.
ένα αστέρι πέφτει
και μου ανάβει το μπάφο
Μέρα. Ζέστη, λαδί ουρανός, λαδί θάλασσα, ο ορίζοντας μια γραμμή που χωρίζει τη μισή πηχτή πραγματικότητα από τη λίγο πιο αργή, λίγο πιο πηχτή και ρυτιδιασμένη άλλη μισή. Παραλία χωρίς αρχή και τέλος.
Νύχτα. Η φωταύγεια της Κυπαρισσίας κρύβει τα αστέρια στα νότια, οι ρομαντικές ψυχές κατεβαίνουν πιο βόρεια με τις γουρούνες και πηδιούνται αφήνοντας συσκευασίες από προφυλακτικά στην ψιλή σαν πούδρα αμμουδιά. Πιο πίσω, τέσσερις αγέρωχες μορφές χτενίζουν τον αμμόλοφο
μια ώρα και δυο παγωμένες μπύρες αργότερα, αποκαμωμένος πιο πολύ νιώθω παρά βλέπω τη μαύρη θάλασσα κάτω από το φωτεινό ουρανό.
ένα αστέρι πέφτει
και μου ανάβει το μπάφο
φωτογραφίες αρχείου
είχα την εντύπωση ότι τις μπύρες τις είχες κόψει...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι είχες απόλυτο δίκιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήalas, desparate times call for desparate measures, και μέχρι να τελεσφορήσει το προαναφερθέν χτένισμα του αμμόλοφου, δεν είχαμε άλλη επιλογή.
μετά τις έκοψα και άρχισα την αντιβίωση