Άρρωστη προπαγάνδα

~For to win one hundred victories in one hundred battles is not the acme of skill. To subdue the enemy without fighting is the acme of skill~

Σχετική, κατά το google images search, φωτογραφία. go figure

Με τα λόγια του σοφού πατέρα του σύγχρονου management σε ρολό στην τσέπη ξεκίνησα την Παρασκευή να λήξω την επερχόμενή μου αναμέτρηση με το κρύωμα πριν καν αρχίσει. Κατέβασα ένα λίτρο πορτοκαλάδα λακωνία -τη μόνη από πορτοκάλι που δεν έχει παγώσει σαν το κεφάλι του Ντίσνευ σύμφωνα με τον αδερφό μου- ήπια ένα τσάι με μέλι από το χωριό και πήρα ένα panadol από αυτά για το κρύωμα. Και η πιο αυθάδικη ίωση θα έπρεπε να έχει τρέξει πίσω στη βρωμερή φωλιά της σα γάτα μπροστά σε τσουνάμι.

or NOT 

Γενικά το να αρρωσταίνεις Παρασκευιάτικα,όχι πρωί πρωί να μείνεις σπίτι σου, εκεί κατά το μεσημέρι για να γίνουν απάλευτες και οι τελευταίες ώρες στη δουλειά, είναι μοχθηρή μαλακία. Το να αρρωσταίνεις γενικά είναι μαλακία, αλλά δεν είναι μοχθηρή μαλακία. Από την άλλη είναι μια υπενθύμιση ότι πρέπει να ζούμε την κάθε ξεχωριστή μέρα άντε γαμήσου κοέλιο.

σ.g. όπως πάω το blog θα μετονομαστεί Fast Fading Memories from the Valley of Achoo, τελευταία ένα στα δύο post το γράφω άρρωστος, και θα βγάλω και φήμη φιλάσθενου που με αδικεί. ή αδικεί τους φιλάσθενους.

~To a surrounded enemy, you must leave a way of escape~

Όπως και έπραξα, ρίχνοντάς το στις ρακές το Σάββατο. Κάτι καλό θα έπαιζε στο σπίτι, γιατί δεν είδα καμία escape. Εγώ φταίω που φιλοτιμήθηκα και έκατσα όλη μέρα σπίτι. Την επόμενη φορά που θα αρρωστήσω δεν ξανακυρώνω sky diving και μπριτζ.

Διακόπτουμε στιγμιαία το πρόγραμμα για τη μάλλον μεγαλύτερη διαρροή κρατικών εγγράφων στην ιστορία του γελοίου ελληνικού κράτους. Συνεχίζουμε.

Χθες έπεσα για ύπνο νωρίς. Το οποίο σημαίνει ότι κοιμήθηκα πολύ αργά. Χρήσιμος χρόνος, αφού αυτές οι στιγμές στο κρεβάτι που ξαπλώνω ανάσκελα, πριν γυρίσω στο πλάι και κοιμηθώ πριν προλάβεις να πεις όχι "Συναυλία αλληλεγγύης και Οικονομικής ενίσχυσης των 15 συλληφθέντων της αντιφασιστικής μηχανοκίνητης πορείας" 

αλλά ούτε καν "Για το Γιάννη..." 

άντε ξεκουνάτε, έχουμε λιώσει στην ταβέρνα. Να κάνουμε και κανένα καλό

είναι μάλλον οι μόνες στιγμές του εικοσιτετραώρου που δε διαβάζω μια οθόνη και δεν καπνίζω.

Συνήθως...

Χθες πήρα σημαντικές αποφάσεις λοιπόν, γιατί είμαι γενικά λίγο πτώμας τελευταία, και διέκρινα δυο-τρεις συνήθειες που πρέπει να κόψω. Π.χ. να σταματήσω να καπνίζω σαν λοκομοτίβα και να πέσω σε επίπεδο φουφούς, να βάλω ξυλάκια από σουβλάκια στην πολυθρόνα σαν αυτά που βάζουν για τα γατιά στις γλάστρες και να μην τρέχω υπερμαραθώνιο χωρίς ένα καλό πρωινό.

Από βδομάδα. Πάλι άρρωστος ξύπνησα.