The Alphabet Crimes

L την Πέμπτη
M το Σάββατο

... έχω μια απορία/ανησυχία για τη συνέχεια

Stupid Cats

9 ζωές. Ωραία φάση, αλλά κακό συμβόλαιο. Δεν είναι εννιά ζωές, εννιά θάνατοι είναι. Θα ήταν εννιά ζωές αν κάθε φορά που έβλεπαν τον καμπούρη γάτο με το δρεπάνι, ξεκινούσαν από την αρχή. Έχει δει κανείς γάτα 95 χρονών? didn't think so.

Εγώ πάλι που δεν έχω κανένα τρελό deathwish, δε μου κάνει καμιά τρομερή εντύπωση.
Ναι, ξέρω, μέχρι τα τρομερά εκείνα τρία δευτερόλεπτα που θα έχω για να σκεφτώ πόσο απροσδόκητα κλειστή ήταν εκείνη η στροφή, ή τα τρία δέκατα που θα σκέφτομαι το πόσο εύκολα μια πολυκατοικία ξεκολλάει από τις ρίζες της και κατευθύνεται με σεμεδάκια, γιαγιάδες, πλυντήρια και στεγνωτήρια και άπλυτα προς το κεφάλι σου.

Anyway, δεν θεωρώ τα παραπάνω σενάρια ως άξια επεξεργασίας, γιατί ό,τι θα 'ρθει θε να ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει που έλεγαν και οι Γαλάτες.

Κατά τα άλλα, εγώ θα έπαιρνα τις 9 ζωές, π α ρ α λ λ η λ α. Σα να ξυπνάς από όνειρο σε όνειρο, και από εκεί σε άλλο όνειρο, και πάλι πίσω στο πρώτο. Αλλά να τα νιώθω όλα αληθινά. Όσο αληθινή νιώθω τη ζωή τουλάχιστον.

Μία τη ζωή που ζω
Μία ζωή που θέλω να ζήσω
Μία ζωή που θα ήθελα να ζήσω αν δεν ήμουν αυτός που είμαι
Μία χωρίς αύριο
Μία που να ξέρω τι θέλω
Μία που να μη θέλω τίποτα
Μία που να τα θέλω όλα και να λυσσάω και να βγάζω αφρούς από το στόμα και να μη βρίσκω ησυχία
Μία που να μην ξέρω αν θα ξημερώσω αύριο


και μία...



τι να κάνω, έχω πάθει έρωτα με τους κερατάδες

Παλινόρθωση

Yeah o yeah you seen me walk
On burning bridges
Yeah o yeah you seen me fall
In love with witches
And you know my brain is held
Inside by stitches
Yet you know I did survive
All of your lovely sieges

And you know that I'll pick up
Every time you call
Just to thank you one more time
Alcohol
And you know that I'll survive
Every time you come
Just to thank you one more time
For everything you've done

Alcohol
Alcohol

And I'm sorry some of us
Given you bad name
yeah o yeah, cause without you
Nothing is the same
Yeah o yeah i miss you so
Every time we break up
Just to hit a higher note
Every time we make up

Who's crawlin' up my spine - alcohol
I've been waiting long long time - alcohol
Now you teach me how to rhyme - alcohol
Just don't stab me in the back with cartisol

Now we reunite - alcohol
And forever be divine - alcohol
Screw a light bulb in my head - alcohol
may that ceremony be happy or sad...


με συγκίνησαν οι κουφάλες...

Shit moves in mysterious ways

Φως. Φασαρία, φυσάει της μουρλής.
Μπουγάδα.
μαύρο διαβολάκι με ράστα, κακοσκισμένο τζην και μπλουζάκι Jack Daniels:

    έλα ρε, δε θα πάει πουθενά. Τα μαζεύω όταν σηκωθώ
Σκοτάδι


Κάποιος σέρνει ένα Ζάσταβα γυρισμένο ανάσκελα στην ταράτσα μου. First guess anyway. Γαμώτο, μάλλον φυσάει πολύ.
άσπρο -κάτασπρο και φρεσκοπλυμένο- αγγελάκι με καλοκοιμισμένα μούτρα και προσκοπική μαντήλα:

    σήκω ρε γαϊδουρομαλάκα τράβα μάζεψέ τα (μη σε γελάν τα μούτρα, βρωμόστομα είναι)

Της μέρας τα καμώματα... βγαίνω με τυφλό σύστημα στο μπαλκόνι και αρχίζω να μαζεύω. Φυσάει καμπόσο, ένα πανώ της Γιορτής Μαρίδας του Ωρωπού περνάει από μπροστά μου. Γυρίζω να αφήσω τη συγκομιδή στην πολυθρόνα και βλέπω το -άμεσο- μέλλον μου να μου έρχεται στα μούτρα με τη μορφή της μπαλκονόπορτας, στην οποία μετακινείται τάχιστα προς τα δεξιά το είδωλό μου μέχρι το ΜΠΑΜ που γεμίζει τα πάντα, εκτός από το πλαίσιο πλέον της πόρτας, με τζαμια. Λούζω και τους από κάτω, κάποιοι το συζητάνε, εγώ χωρίς καφέ δεν ανοίγω κουβέντα. Αποσύρομαι προσωρινά ηττημένος με τη μπουγάδα στα χέρια στο κρεβάτι μου.
Θα το γαμήσω μια μέρα αυτό το αγγελάκι.

Το βραδάκι, η καλή μου, η γλυκιά μου, μου τη γάμησε.
Στα καλά καθούμενα, σε δρομολόγιο ρουτίνας, άρχισε να μου κάνει τη ζωή δύσκολη άνευ λόγου, αιτίας και προκλήσεως. Honda, δε σπάει δε χαλάει σου λένε...

Οι ζουμερές τεχνικές λεπτομέρειες έχουν αναρτηθεί εκεί που πρέπει και δε θα επαναληφθώ.

Αυτά παθαίνεις άμα δεν κάνεις το σταυρό σου πριν πέσεις για ύπνο, αν δε διαβάζεις το ωροσκόπιό σου πριν σηκωθείς το πρωί και αν έχεις μια γαμάτη Μαγιάτικη βδομάδα να βάλεις οινοπνευματάκι στο στόμα σου.

Κουφάλα δημιουργέ, Κυριακή κοντή γιορτή

Bloody Sunset

Αράζω στην πολυθρόνα του μπαλκονιού για να δω το παροιμιώδες μου ηλιοβασίλεμα, ακούγοντας thε life is golden από κάτι καμμένους μεξικάνους, παρέα με ένα Drum Σέρτικο, και η απορία που μου γεννιέται είναι γιατί ο ήλιος πάει τόσο γαμημένα γρήγορα μόλις αρχίσει να χάνεται πίσω από το Αιγάλεω (νταξ, δεν ισχύει μόνο για το Αιγάλεω, εκτός και αν είναι σπηλιά του Νταβέλη φάση, που αφ'ενός δεν έχω ακούσει κάτι, αφ' ετέρου και εκείνο μούφα είναι, οπότε moo point).

Οι Μεξικάνοι είναι σημαδιακοί άραγε? Είμαι και χάλια...

Back to subject. Το σκέφτομαι λίγο, συνειδητοποιώ ότι η ακρίβεια του ματιού μου ως ουράνιο μοιρογνωμόνιο είναι αντίστοιχη αλυσοπρίονου ως οδοντιατρικό εργαλείο, οπότε το παίρνω επιστημονικά το θέμα. Wiki it.

Παπάρια βασικά. Δεν έβγαλα άκρη. Έμαθα όμως άλλα ενδιαφέροντα - μη γελάτε μοσχάρια- πράγματα.
Εντάξει, ότι τα μαγευτικά ηλιοβασιλέματα της Αθήνας οφείλονται στον παμβρώμιο αέρα της, το ξέρει ο περισσότερος κόσμος.

Το νέο, για εμένα τουλάχιστον, είναι γιατί τα ηλιοβασιλέματα είναι πιο εντυπωσιακά από τις ανατολές.

Sunset colors are typically more brilliant and more intense than sunrise colors, since there are generally more particles and aerosols in the evening air than in the morning air. Nighttime air is usually cooler and less windy, which allows dust and soot particles to settle out of the atmosphere, reducing the amount of Mie Scattering at sunrise. The reduced Mie Scattering correspondingly reduces the amount of red and orange scattered light at sunrise.*

και πολύ καλά κάνει λέω εγώ, τα πάντα ο Mangala εν σοφία εποίησε (ναι, τελικά οι Mandinka έχουν δίκιο - μπέσα). Θέλεις να ρίξεις το χ γκομενάκι, κανονίζεις καφεδάκι σε καφέ με θέα (το ποτάκι είναι προτιμότερο, έχουμε και αδυναμίες, αν έχει και αυτή, ακόμη καλύτερα, χέστε το καφεδάκι) και εκεί που δύει ο ήλιος, στην κόκκινη αφασία, κάνεις το κομμάτι σου. (this stuff actually does work on some chicks! Οι περισσότερες βέβαια θα προτιμούσαν να είναι σε κανένα μαγαζί και να τους ψωνίζεις καμιά μαλακία, αλλά είναι νωρίς ακόμη, και πάντα θα είναι - σε έναν τέλειο κόσμο). Σκέψου τώρα να ήταν γαμάτη η ανατολή του ήλιου, και η δύση ψιλοξενέ.

Σηκώνεσαι με ενέσεις 5 η ώρα το πρωί. Βλαστημάς την πλάση και την κ@ριόλα. Στρώνεις τα μούτρα σου με σφυριές, βάζεις κάτι σένιο που το έχεις αφήσει έξω από χθες γιατί σιγά μη βλέπεις την τύφλα σου πρωινιάτικα, παίρνεις το 166 (you 'll figure this one out later), ρουφάς το φραπέ και τραβάς προς της Ιουλιέτας. Στο δρόμο μιλάς μόνος σου μπας και καταλάβει ο λαιμός σου ότι ξύπνησες.
Φτάνεις, στυλάκι άνετο, χτυπάς θυροτηλέφωνο (167 φορές), και με το που ακούς το παραμοφωμένο από οργή απόρία και νύστα μουγκρισμα, λες (γαμώτη, ακόμη σα μπλάνη ακούγομαι): Κούκλα, πεταγόμαστε να δούμε την ανατολή? κερνάω καφέ! **
Αν όλα έχουν πάει καλά, εκείνη ακριβώς τη στιγμή φτάνει το ασθενοφόρο (που λέγαμε ;) για να σε τρέξει στο νοσοκομείο για ρήξη τυμπάνου (the god-loves-my-guts version) ή για διάσειση από τη γλάστρα στο κεφάλι (καλά, η κόρη του flash είναι η πουτάνα? πότε πρόλαβε και βγήκε στο μπαλκόνι? αυτή δε νύσταζε? τι σκατ... oh, the colours....!)

Οι εξυπνάκηδες (τσερτς***) θα πούνε ότι μπορείς να το τραβήξεις όλη τη νύχτα ως την ανατολή αντί να σηκώνεσαι σα γαλατάς. Οκ, fine, γαμώ, δε λέω, αλλά αν το έχεις τραβήξει ως το πρωί, καλά θα κάνεις να έχεις κάνει ήδη τη δουλειά σου, οπότε πλέον θέλεις τσιγάρο, ένα απαλό κομμάτι κρέας στο χέρι και ησυχία, όχι ανατολές και μαλακίες). Αν δεν την έχεις κάνει ακόμη, πήγαινε κατευθείαν στο τσιγάρο, πάρε το σαλάμι από το ψυγείο και σύρε ψόφα. Σου γλυτώνω χρόνο τώρα, pay attention.

So, this is the story, αν έχετε εσείς άποψη για το αρχικό ερώτημα, μοιραστείτε την. Δεν είναι γκόμενα. Βασικά πιστεύω ότι ο μάλλον ο ήλιος μεγαλώνει κοντά στη δύση (η ίδια ψευδαίσθηση που παίζει με τη Σελήνη), οπότε στο χρόνο που κάνει να χαθεί, φαίνεται ότι χάνεται πιο πολύς από αυτόν, συνεπώς μεγαλύτερη φαινόμενη ταχύτητα. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό είναι. Γάμησα πάλι, αρκεί να μη σκέφτομαι και τα καταλαβαίνω όλα. Χέστηκα λοιπόν πλέον για την άποψή σας, αν πάλι θέλετε, δε θα πω όχι.

Βάζω και μερικές φωτογραφίες από ηλιοβασιλέματα για τελείωμα για να φτιάξω κλίμα, μερικοί έχετε ανατολικά σπίτια. Suckers!












* Να ρίξω γκόμενα στο ηλιοβασίλεμα μιλώντας της για τη διάχυση Mie και ας πεθάνω εκεί που στέκομαι

** Για τις εναλλακτικές, τα είπαμε. Όχι όλα, αλλά τα είπαμε.

*** Στα ώπα-ώπα σε έχω ρε κερατά. Μόνο λεφτά μη ζητήσεις, συμπάσχω με την παγκόσμια οικονομία.

άφες αυτοίς· ου γάρ οίδασι τι ποιούσι

Την ατάκα την είπε κοπελιά χθες, με αφορμή την παρακάτω είδηση: Επεισόδια σημειώθηκαν στο Κάιρο ανάμεσα σε εκτροφείς χοίρων -οι περισσότεροι είναι χριστιανοί Κόπτες- και την κυβέρνηση μετά την απόφαση να θανατωθούν όλοι οι χοίροι, παρά τις δηλώσεις από τον ΠΟΥ ότι αυτό το μέτρο δεν θα εμποδίσει τη διάδοση της γρίπης και ότι η κατανάλωση κρέατος δεν ενέχει κινδύνους. μου φάνηκε εξόχως γαμάτο το σχόλιο, και είπα να βάλω μπροστά το photoshop για να το εικονογραφήσω. Ευτυχώς ή δυστυχώς, κάποιος Harro Koskinen από τη Φινλανδία των 60's με πρόλαβε. Η δική μου έκδοση θα ήταν λίγο πιο black metalάδικη με πατσάδες να κρέμονται και τέτοια, αλλά εκτιμώ τη γαλήνια οπτική του καλλιτέχνη.

 Αδυνατώ να χωνέψω ως αμαρτία ότι σκοτώνουμε τα γουρούνια για τροφή. Άνθρωποι είμαστε, γουρούνια είναι, συμβαίνουν αυτά. Αυτό που τα ανέβασε στο σταυρό, είναι ότι θυσιάζονται για την αμαρτία μας της ΒΛΑΚΕΙΑΣ. Τώρα αν είστε από τους ανθρώπους που διαβάζουν το blog μου και δεν έχετε ήδη συνειδητοποιήσει το γελοίο της υπόθεσης με τη Γρίπη των Χοίρων, πιείτε έναν καφέ, φάτε ένα σουβλάκι χοιρινό, κάντε ένα κρύο ντουζ και πατήστε F5. 20 θάνατοι με το ζόρι μέχρι τώρα, και μας έχουν πρήξει τα ούμπαλα. Περισσότεροι πεθαίνουν από ελαττωματικά καλσόν και κακή ορθογραφία... By the way, από χθες το βράδυ βήχω σα γουρούνι (χο χο χο) μετά από παρατεταμένη επαφή με αλλοδαπούς, οπότε πάρτε τα μέτρα σας όσο διαβάζετε το post για να γλυτώσετε τα χοιρότερα και ένας χοιρινός ιός για τελείωμα. Καλή σας όρεξη