Ήγγικεν η ώρα

που περιμέναμε εδώ και 15 μέρες, η επίτευξη της εθνικής συμφιλίωσης και το τέλος του εμφυλίου που έλεγε ο πιτσιρίκος τις προάλλες. Ενώ η συνέλευση βρισκόταν σε ένα, καταλυτικο για τη συνέχεια, μεταβατικό στάδιο από τις ερωτήσεις στους ομιλητές στο μοίρασμα κλήρων για τις τοποθετήσεις μετά, οι τελευταίοι φύλακες των Θερμοπυλών της Αμαλίας κατέβηκαν σε μονή φάλαγγα, όπως επέβαλε ο διάδρομος, την πλατεία. Το μυαλό μου πήγε σε σουρεαλιστική εγχώρια πολεμική παραγωγή με τους μαχητές ντυμένους στην πλάτη, τη μέση, το τραυματισμένο μέτωπο τη γαλανόλευκη να οδεύουν για την ανάπαυση του πολεμιστή ή σε εορτασμό της 25ης Μαρτίου στην Αστόρια.

Το σώμα μου δεν έχει πάει ποτέ βέβαια στην Αστόρια, αλλά αυτό είναι γνωστό bug. Αν το μυαλό μου ήταν πάντα εκεί που είναι το σώμα μου, θα τα είχα πάει (ακόμη :P ) πολύ καλύτερα σε αυτή τη ζωή

Ρίγη συγκίνησης διέτρεξαν όλη την πλατεία, τρέξαμε και πέσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου τραγουδώντας όλοι μαζί τον Εθνικό Ύμνο, τη Διεθνή και στίχους από τις Βέδες ενώ ανά ζευγάρια αλλάζαμε μπλουζάκια με τον Τσε με τη φανέλα του Χαριστέα, σαλβάρια με κράνη με λοφίο, την Ελληνική σημαία με μια σημαία της Τυνησίας που είχε φέρει σουβενίρ από τις διακοπές μια χαλανδριώτισσα και κάπου αλληλοδωρίστηκαν ένα lip gloss με την Εργατική Αλληλεγγύη.

Όχι ακριβώς...

Σε μία εκτυφλωτική λάμψη διάνοιας ένα πρωτοπαλίκαρο χίμηξε γενναία να αρπάξει το μικρόφωνο, απαντώντας στο Μολών Λαβέ που δεν του είπε κανείς. Για να μας πει πάνω κάτω ότι όπως πήρε το μικρόφωνο, έτσι να πάμε να πάρουμε και τη Βουλή αντί να καθόμαστε όλη μέρα κάτω και να λερωνόμαστε. Η δημοκρατία βέβαια έχει ισχυρό όπλο τη διανόηση και την ηθική υπεροχή και απέδειξε ότι δε διστάζει μπροστά στις ιδεολογικές μάχες. Και ένας διαλεκτικός γίγαντας απάντησε με ένα δριμύ... κουτάκι μπύρας. Εντάξει, κάνω συχνά την καλοπροαίρετη :) πλακίτσα μου με τις νοητικές επιδόσεις συγκεκριμένης μερίδας συνανθρώπων μας, αλλά στο συγκεκριμένο διαγωνισμό βλακείας, ο συναγωνιστής εκ της συνελεύσεως θριάμβευσε.
Ο συνέλληνας συνέχισε με εκπληκτικής οξυδέρκειας και αίσθησης του ακροατηρίου σχόλια όπως "Εμείς με τους ΜΑΤατζήδες δε θα χτυπηθούμε ποτέ, ΠΟΤΕ", και καλά θα κάνετε-μαγκιά σας άμα τα καταφέρετε, αλλά το ακροατήριο μάλλον δεν το μάγεψες φίλε. Αλλά 5-6 υποψιασμένοι αμεσοδημοκράτες δεν τσίμπησαν και φώναξαν συμφιλιωτικά συνθήματα για φασίστες, μπάτσους και κρεμάλες.
Πραγματικό παράλληλο φεστιβάλ βλακείας. Να πω και τα καλά όμως, ο πολύς κόσμος έδειξε θαυμαστή ψυχραιμία και σοβαρότητα, και εγκεφαλική λειτουργία, ο συντονιστής όσο και να -σόρρυ αλλά- μου ψιλοέπρηξε τα αρχίδια με τo πανομοιότυπo κατευναστικό μάντρα "είμαστε όλοι μαζί. ψυχραιμία και πηγαίνετε ένα βήμα πίσω" (ή κάπως έτσι, το είμαστε όλοι μαζί μου καρφώθηκε) έδειξε υπομονή 30 γαϊδάρων και τελικά τα κατάφερε, και το εκ των άνω παλικάρι που μίλησε μετά καλά τα είπε και το μάζεψε και χειροκροτήθηκε κατά πως χρειαζόταν, οπότε δε χρειάστηκε τελικά να αρχισουμε να ξεθάβουμε χειροβομβίδες και να ανοίγουμε πηγάδια.

Εγώ πάντως καταλαβαίνω και τους πιο ερεθισμένους. Με αυτά που λέγανε οι οικονομολόγοι σήμερα, φοβήθηκαν ότι για να ξεχρεώσουμε θα φτάσουμε να πουλήσουμε την Αγιά Σοφιά.