Ωοθέτης! *

Θεσσαλονίκη
Χειμώνας του '06 - '07

μη με ρωτάς ακριβώς, δεν τα πάω καλά με τις ημερομηνίες
τα ονόματα
τα πρόσωπα
τις εικόνες
τους στίχους
τα riffs
τα passwords
τις μυρωδιές
το τι έγραφα πριν αρχίσω τον ύμνο στην αμνησία μου

γενικώς δε θυμάμαι και πολλά πράγματα σε βάθος χρόνου εκτός από το 00441273694031 στο οποίο πήρα μια φορά τηλέφωνο τον φίλτατο jinjir-minjir το '96, και εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ στην κατασκήνωση που προσπαθούσα να χέσω στις τούρκικες τουαλέτες στο ένα πόδι και την αυτοσχέδια πατερίτσα μου και εμφανίστηκε μία ευμεγέθης ακρίδα με ένα μεγάλο, απειλητικό κεντρί και άρχισε να με φερμάρει. Ή έτσι νόμισα. Θυμάμαι επίσης πως τότε πίστευα ότι υπάρχει και θεός και τον παρακάλεσα να δώσει τον πούλο στο ζωύφιο γιατί αρκετά σκατά ήταν η κατάσταση ήδη. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έκατσα να δω αν οι ακρίδες έχουν όντως κεντρί. Ε λοιπόν, δεν έχουν.΄Εχουν αυτό το πράγμα

που οι εγγλέζοι το λένε ovipositor και οι έλληνες, από το μικρό δείγμα που έχω, κεντρί. Δεν τσιμπάνε με αυτό, απλά αφήνουν τα αυγά τους αλλά χέσε με, ένα δεκάχρονο ήμουν, όχι φυσιοδίφης.

τι έγραφα λοιπόν;

α ναι, καταπίνοντας το τελευταίο κοτσάνι του μανιταριού με τη βοήθεια μισού λίτρου νερού,

Όχι.

Θεσσαλονίκη λέγαμε. Ξύπνησα άλλο ένα πρωί εξωφρενικά νωρίς, έβαλα τα χαριτωμένα πράσινα ρουχαλάκια της δουλειάς, έκανα μισό τσιγάρο μέχρι να βγω από το σπίτι και χωρίς να έχω ανοίξει ακόμη καλά καλά τα μάτια πέρασα το αριστερό πόδι μου πάνω από τη σέλα της τρανσάλπ ή,για την ακρίβεια, από τη χθεσινοβραδινή ανάμνηση της σέλας της τρανσάλπ που είχα αφήσει εκεί.
Δε θα αναφερθώ καθόλου στη φαντασμαγορική έκρηξη συναισθημάτων που βίωσα εκείνη τη στιγμή γιατί έρχονται γιορτές και είναι κρίμα.
Το μοτόρι το είχα συνολικά βία δυόμιση χρόνια, από τα οποία μισό δεν την κυκλοφορούσα καθώς το δίπλωμά μου ήταν πολιτικός κρατούμενος στην Τροχαία.
Παρ'όλα αυτά, ήταν σαφέστατη η αίσθηση ότι η ζωή μου δεν είχε και πολύ νόημα τώρα που αφ'ενός υποβιβάστηκα πάλι σε ένα απλό δίποδο, αφ' ετέρου έχασα το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που είχα συλλέξει στη ζωή μου, και η θέα του προσφάτως αποκτηθέντος jacket μου προκαλούσε πικρό γέλιο και με έριχνε στα ναρκωτικά. Το γεγόνός ότι είχα διανύσει 25 χρόνια της ζωής μου σε αυτήν την κατάσταση θυμάμαι ότι μου έκανε λιγότερη εντύπωση από Άγγλο μπεκρή στην Κω.
Βέβαια, δεν απείχα και πολύ από την αλήθεια, δεδομένου ότι ήμουν φαντάρος, η τελευταία μου επαφή με το γυναικείο φύλο ήταν η πρώην κάπου στην πόλη που είχα να πετύχω ενάμιση χρόνο αλλά το χαζοσκεφτόμουν -οκ, περίπου τελευταία- και η μαγευτική Άνω Πόλη ήταν λιγότερο μαγευτική όταν τράβαγες καταμεσήμερο την ανηφόρα ντυμένος σαν κυνηγός χωρίς μπεκάτσες.

Τελικά όλα καλά, εγώ κανένα δίμηνο μετά τα έπινα στο Χαλάνδρι όταν ο επικεφαλής του task force της ασφάλειας Θεσσαλονίκης που είχε αναλάβει την υπόθεσή μου τηλεφώνησε να με ενημερώσει ότι
τη μηχανή τη βρήκε μία γριά στην Τούμπα. Σχεδόν αχρησιμοποίητη, της έβαλα ένα διακόπτη πορτατίφ αντί της βιασμένης της κλειδαριάς, κόλλησα κάτι καλώδια, περάσαμε άλλα δύο υπέροχα χρόνια μαζί.


Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι πως η κόλαση είναι το κεντρί της ακρίδας και οι φόβοι που ρίχνουν τον κόσμο στη θρησκεία και το υπερφυσικό είναι από αυτούς που υπάρχουν συχνά μόνο στο κεφάλι του.

Επίσης

ο Γραμμένος έβγαλε καινούριο σι ντι.
πολύ το συμπαθώ τον Γραμμένο

* ναι ρε, το βρήκα μόνος μου από το ovipositor!