Jet Lag

όχι, δεν πήγα πουθενά, έπεσα θύμα του εθνικού jet lag που υποστήκαμε όλοι με την αλλαγή της ώρας το βράδυ που πέρασε.
Γιατί εγώ και όχι εσείς; οκ, μετά από δεκαετίες εξάσκησης στις εσωτερικές τέχνες, καμπάλα, ταό, χέβυ μέταλ, wikisurfing, είμαι σαφώς πιο ευαίσθητος σε τέτοιες διακυμάνσεις στο πλανητικό τσι.

Κυριακή πρωί, κλασσικά έχω στρουμφίσει χωρίς να βλέπω, χωρίς να νιώθω, χωρίς να σκέφτομαι τον καφέ μου και λιώνω στο twitter. Το twitter συνεχίζει, ο καφές τελειώνει (μ-γ-δ) πάω και βάζω νερό να βράζει για να φτιάξω ένα τσάι.

Κανένα μισάωρο αργότερα αποφασίζω να αδράξω τη μέρα και να μαγειρέψω μια ομελέτα. Κατεβάζω τα απανθρακωμένα υπολείμματα του μπρικιού από το μάτι και αρχίζω να καθαρίζω πατάτες.
Συνεχίζοντας με το κόψιμο, καταφέρνω με μια εξαιρετικής τεχνικής ντρίπλα να στείλω τις μισές στο ενός εκατοστού κενό ανάμεσα στον πάγκο και την κουζίνα.
Ουδείς αναντικατάστατος, πόσο μάλλον μια ταπεινή πατάτα. Διαλέγω την επιλαχούσα από τη χαρτοσακούλα στο πάτωμα και ανερχόμενος καταφέρνω ένα συντριπτικό χτύπημα στη γωνία του ντουλαπιού με το κρανίο μου.

Επιστροφή στο πάτωμα για λίγα αστεράκια και σε λίγο πάλι μαζί σας.

Πατάτες, κρεμμύδια, λουκάνικα είναι στο τηγάνι, η μεσογειακή διατροφή σε συλλογή παιδικών παραμυθιών, ώρα για τα αυγά.

oops...

πετάω τα αυγά όπως όπως στο τηγάνι, στρίβω άλλο ένα τσιγάρο

ίνδαλμα

ανακατεύω στη φραπεδιέρα ( χοντράδα, ΔΕΝ το έκανα ) et voilà! 

σε λιγότερη από μισή ώρα έχω μία υγειονομική βόμβα χοληστερίνης σε μορφή πατημένης αμοιβάδας, μία κουζίνα πουτάνα, ένα παζλ* για τη χώνεψη, πονοκέφαλο, και ένα χαλασμένο ντουλάπι.

Καλώς ορίσατε στη χειμερινή ώρα. 

Ελπίζουμε να απολαύσατε την πτήση σας, καλό χειμώνα και ελπίζουμε να επιβιώσετε μέχρι την άνοιξη για το ταξίδι της επιστροφής.

* δέκα λεπτάκια, ένα μακρύ μαχαίρι, κάμποσο σβάρνισμα στο πάτωμα και μία κρίση χαμηλής αυτοεκτίμησης αργότερα, όλες οι πατάτες ήταν ασφαλείς στο σκουπιδοτενεκέ. 

Ne cadar? - Σεράχο και πέριξ

είχα πεταχτεί μέχρι την τουαλέτα ένα μηνάκι...
που είχαμε μείνει;

α ναι, πόντιακς. Κάπου εδώ λέω να το κλείσω και να μείνω στο οπτικό υλικό, και τα υπόλοιπα να τα αφήσω στη φαντασία σας.

ή όχι...

επόμενη στάση Uzungöl, ένα παρχάρι ( έμαθα τι είναι και το παρχάρι ρε φίλε, τα ταξίδια ανοίγουν το μυαλό. παρχάρι είναι το yayla για να καταλάβετε ) πάνω από την Τραπεζούντα, όπου τα τελευταία 20-30 χρόνια ξεπάτωσαν τις πατάτες και φυτέψαν σαλέ και σαουδάραβες τουρίστες.

Η Booking έβγαζε καμιά 200αριά ξενοδοχεία, επαρκέστατα σχολιασμένα από τους πελάτες μεν, στα αράβικα δε, οπότε ανέλαβε το ποντιακό DNA και προσπερνώντας ελκυστικότατες επιλογές όπως το ξενοδοχείο δίπλα στο ελικοδρόμιο, ή το άλλο που πρέπει να προσκομίσεις πιστοποιητικό γάμου για να πας με τη γκόμενά σου, διάλεξα το Serah motel.

Σεράχο είναι το παλιό ελληνικό όνομα του Uzungöl όπως μας ενημέρωσε ο ένας από τους ιδιοκτήτες, ένα πολύ χαμογελαστό μούτρο που μίλαγε εξαιρετικά ποντιακά και του οποίου το εξαιρετικά τούρκικο όνομα δε μπόρεσα ποτέ να μάθω.

Όπως προέκυψε, το μισό χωριό μιλάει ποντιακά, πράγμα που φάνηκε τρομερά χρήσιμο στις διαπραγματεύσεις για το ξενοδοχείο και στις παραγγελίες στο εστιατόριο, όπως και εξαιρετικά ψυχεδελικό όταν είχες ντόπιες γιαγιάδες να σε κατσαδιάζουν στο δρόμο που άφησες τη μάνα σου μόνη της και χάθηκε.

Να κάνω ένα σύντομο διαφημιστικό διάλλειμα για να πω πως όταν σας βγάλει ο δρόμος από εκεί να πάτε οπωσδήποτε στο Inan Kardeşler για φαγητό, παίζει να έφαγα τα καλύτερα γεμιστά που έχω δοκιμάσει ποτέ, γαμηστερή σούπα και απίστευτη φασολάδα.

Γύρω και πάνω από το Uzungöl υπάρχουν άλλα χωριά όπως το Ipsil από όπου υποτίθεται ότι ήταν οι Υψηλάντηδες ( η wikipedia δε φαίνεται να έχει ιδέα για το γεγονός ), 

άλλες δυο λίμνες 

ψαρωτικό τοπίο

 

προσεγμένους χώρους εστίασης

και ομίχλη. Πολλή ομίχλη

Ωραίος ο πόντος, αλλά είχαμε και δουλειές. 

Next stop, Καύκασος

Ne cadar? - "Συ ποντιακά καλατσεύ'ς;?"

Μετά την πανηγυρική ικανοποίηση του δικού μου απωθημένου, ήταν η σειρά της μαμάς. Πάμε να βρούμε τους πόντιους. First stop ήταν η Maçka, όπου την προηγούμενη ο δάσκαλος μας διαβεβαίωσε ότι δεν καταλαβαίνουν χριστό. Στα Σούρμενα ένας καλός άνθρωπος που έπλενε τα πόδια του έξω από το τζαμί πριν τον ξεσηκώσουμε, μας έδωσε την πρώτη πρόταση σε κουτσά τουρκοποντιακά.

Η πρόταση ήταν πάνω κάτω ότι δεν το έχει, αλλά στο Of τα μιλάνε φαρσί. Στο Of πάλι, το γκρουπ τεϊοπίνοντων μπαρμπάδων που ενοχλήσαμε διαφώνησαν εμπράκτως,

"αλλά στο Çaykara τα ποντιακά τους είναι άλλο πράγμα". Στο Çaykara λοιπόν (με σήμα την πέστροφα), και από καλατσεύ'ς σε καλατσεύ'ς άρχισε το κλίμα να βαραίνει, και οι άνθρωποι να μας γράφουν στα τέτοια τους.

Τελευταία ελπίδα μας το Karacam, η Μέκκα την ποντιακής όπως μας το περιέγραψαν. Μάλλον δηλαδή, γιατί μας το περιέγραψαν τα μπαρμπάδια στο Of στα τούρκικα, οπότε μπορεί να μας έδιναν και συνταγή για πέστροφα γιαλαντζή και  να παρεξηγήσαμε.

Πιάνουμε το δρόμο για Karacam.

20 λεπτά αφού το Focus άρχισε να μας βρίζει στα τούρκικα στο ταμπλώ και μισή ώρα αφότου είχε αρχίσει να μου λείπει αφόρητα η Africa αποφασίζουμε να γυρίσουμε πίσω και να πνίξουμε τον πόνο μας στις λίμνες του Uzungöl, όπου η πέστροφα είναι φρέσκια, τα μονοπάτια ανοιχτά και τα ξενοδοχεία ζητούν πιστοποιητικό γάμου από ζευγάρια γιατί πήζει στους σαουδάβαρες.

Η συγκλονιστική συνέχεια στο επόμενο...

Ne cadar? - Τραπεζούντα

Η πόλη μας υποδέχεται με horon.

Και χορό. Και συγκεκριμένα με τον παραδοσιακό τούρκικο πολεμικό χορό του παρκαρίσματος, με τα 97 βήματα, συνοδεία κόρνας. Όχι μούτζας, όχι μπινελικιού πάντως. Επίσης, δε μπόρεσα να διακρίνω πώς συμπεριφέρονται σε περίπτωση που κάποιος τους χορέψει την παραγγελιά ( κοινώς τους φάει τη θέση ). Masha'Allah.

Στην πόλη γίνεται της πουτάνας από αμάξια, της πουτάνας από κόσμο, Κρίνοντας από τη στενότητα στα σοκάκια τόσο της Τραπεζούντας όσο και της Κερασούντας, θα μπορούσα να εικάσω ότι και η ποντιακή γενοκτονία ήταν προϊόν συνωστισμού, αλλά αυτές οι εξυπνάδες έχουν πλέον ποινικοποιηθεί, οπότε δε λέω τίποτα.
Τελείως παραδόξως, δε φαίνεται να συντελείται καμία σύγχρονη ενδοτουρκική γενοκτονία σε τέσσερις τροχούς, και όλο αυτό το χαοτικό τελετουργικό αναδιάταξης των αυτοκινήτων συντελείται αργά αλλά με τυπική μεσανατολίτικη ασφάλεια.

Η Τραπεζούντα κυκλοφορεί ως η πιο συντηρητική και εθνικιστική πόλη της Τουρκίας. Η αλήθεια είναι ότι όσο τραβάμε ανατολικά, τόσο τα niqab και τα chador γίνονται όλο και πιο σικ, αλλά κατά τα άλλα η πόλη είναι ζωντανή μέχρι αργά τη νύχτα, και οι ντόπιοι αράζουν στην πλατεία μέχρι τις 2 και πλέον, πίνοντας τσάι.

η πλατεία. Μέρα. Πάλι τσάι πίνουν

Ναι. Τσάι. Μαύρο. 2 τη νύχτα. και τις 16 προηγούμενες ώρες. Και δε σφάζονται στους δρόμους.
Masha'Allah...

Ευκαιρία εδώ να κάνω μία παρένθεση με τις ενδυματολογικές επιλογές που προσφέρει ο ισλαμικός κόσμος στις γυναίκες του, γιατί είμαστε λίγο μπερδεμένοι εδώ στην ξεμπούρδελη δύση.

Κατ'αρχάς, έχουμε τη full plate της πιστής, τον κολοφώνα της σεμνότητας, την καλύτερη φίλη του μπάζου που είναι και αλλήθωρο. τη διάσημη από την παγκόσμια υπερπαραγωγή "Οι ταλιμπάν στη χώρα των θαυμάτων"

Burka

Οικογενειακή φωτογραφία. Facetag this bitch

Η υπεροχή της μπούρκας απέναντι στις εναλλακτικές έγκειται στη σχάρα μπροστά στα μάτια, η οποία προφυλάσσει από τα εκατέρωθεν αδιάκριτα βλέματα, κρατάει μακριά τα κουνούπια, σώζει από χαλίκια όταν κάνεις enduro αλλά προκαλεί προβληματικά αποτελέσματα κατά την ηλιοθεραπεία.
Από όσο είδα, δεν πολυφοριέται στην φίλη και γείτονα.

Niqab

Ένα κλικ πιο πρόστυχο, το νικάμπ το ξέρουμε από τις παλιές κλασσικές βιντεοταινίες με τους νίντζα. το νικάμπ στη μουσουλμανική έκδοση, και σε αντίθεση με τους νίντζα και τους power rangers, κυκλοφορεί μόνο σε μαύρο και είναι αυτό

συνήθως όχι με τόσο ωραία μάτια από πίσω. Συνοδεύεται με μακρύ μαύρο ράσο.

Chador

Let the sun shiiiiine
και πλέον και βλέπουμε και μούτρα.

μερικές φορές η μπούρκα φαίνεται ελκυστική επιλογή

Al-Amira / Hijab

να πω την αμαρτία μου, εμένα το ίδιο μου φαίνονται. Εδώ πλησιάζουμε τη φάση "φοριέται και στο νησί, σαν κόσμημα"

το πιο δημοφιλές αξεσουάρ στην Τουρκία, απλά σου θυμίζει ότι είσαι σε μουσουλμανική χώρα, χωρίς να σου φέρνει στο μυαλό τα φαντασματάκια του pacman στο ουφάδικο του χωριού σου

Για να αποκτήσετε μια ιδέα πόσο πουλάνε όλα αυτά στη Μέση Ανατολή, δείτε αυτό

Πίσω στο θέμα μας, Τραπεζούντα. Η Τραπεζούντα έχει διατελέσει σημαντικός σταθμός στο δρόμο του μεταξιού, έδρα αυτοκρατορίας, χωνευτήρι λαών κλπ κλπ. Δεν της πολυφαίνεται. Από το ένδοξο παρελθόν της έχει απομείνει βασικά ένα σκηνικό για φωτογραφίες γάμου, η Αγία Σοφία η Πόντια

Επίσης της έχει απομείνει η Trabzonspor, η μόνη σοβαρή τούρκικη ομάδα εκτός Κων/πολης. Όσο είμασταν μάλιστα εκεί, ο Αβραάμ ο Παπαδόπουλος στο ντεμπούτο του σκόραρε εναντίον της Μεταλιστ στο 94' τσιμπώντας το τρίποντο, με αποτέλεσμα το "Yunan" να γίνεται δεκτό με έκδηλο ενθουσιασμό και κραυγές "Avraam! Avraam!" από τους ντόπιους.

Nightlife
(More night than life...)

Το ότι η γεινοτική Κερασούντα έλκει με τη νυχτερινή της ζωή κόσμο από τις γύρω πόλεις έπρεπε να μας έχει βάλει σε σκέψεις...
Όχι ότι δε βρήκαμε. Η Efes pub έχει προνομιακή θέση, πάνω και απέναντι από την πλατεία, σφιχτό μενού που δεν κουράζει τον πελάτη (μόνο μπύρα), ανοιχτό μπαλκόνι ώστε να μπορούμε να καπνίζουμε, και ξεχωριστούς χώρους για τις οικογένειες και για τους άντρες. Ξεχωριστός χώρος για τις γυναίκες χωρίς οικογένεια δεν υπάρχει, και όποιος δεν κατάλαβε το υποννοούμενο μπορεί να δοκιμάσει να βγάλει γκόμενα σε pub στην Τραπεζούντα.

Το πρώτο βράδυ στο ΚΨΜ της Efes με τρεις μπύρες σύνολο ήταν όντως αποθαρρυντικά αδιάφορο απαιτητικό, οπότε το επόμενο βράδυ μόνο εγώ είχα το σθένος και το ερευνητικό δαιμόνιο να συνεχίσω. Αυτοί που ψάχνουν βρίσκουν λέει ο ποιητής, και η επιμονή μου ανταμοίφθηκε με το Σιμόν, έναν πρόσχαρο πολωνό ποδηλάτη με τζίβες που αλώνιζε την εγγύς ανατολή, τρέχοντας να ξεφύγει από την επαγγελματική επιτυχία που τον περίμενε απειλητική πίσω στην πατρίδα του. Προγραμματιστής εννοείται ο Σιμόν, άπλυτος σαφώς, άπλυτα σοφός, βρισκόταν στην Τραπεζούντα γιατί λέει ότι έχει το μοναδικό προξενείο του Ιράν που δε χρειάζεται να περιμένεις 2 μήνες για να βγάλεις βίζα. Ελπίζω να μην είναι ακόμη εκεί και να περιμένει. Σαν προγραμματιστής και μύστης, είχε πάνω του το πλησιέστερο δηλητήριο που είχε βρεθεί στο δρόμο του, γεωργιανό chacha. Μέχρι να πιούμε στην πλατεία το τεταρτάκι του λίτρου chacha και το ακέραιο λίτρο ρακής που κουβαλούσα για μια τέτοια δύσκολη στιγμή, παρέλασαν από μπροστά μας

• - ο τρελλός του χωριού. Λαλίστατος, κατασταλαγμένος, ήρθε και έφυγε τουλάχιστον 20 φορές. Κάτι δεν κάναμε καλά
• - ο τσίπης του χωριού. Πέρασε, όπως αρκετοί περιθωριακοί προφανώς κεμαλικοί, κάνοντας μας γιο, γαμώ και μπράβο (που πίνουμε δημοσίως προφανώς), έφερε ένα ποτήρι, το γέμισε ρακή (αξίας περίπου 15 ευρώ στην τουρκία) και την έκανε
• - τα καρντάσια. ο Adam, μετανάστης στη Γαλλία, μου προσέφερε το καλύτερο practice που έχω κάνει στα γαλλικά μου τα τελευταία 60 χρόνια. Μαζί του, ο πρόσχαρος πόντιος μπάτσος που αραίωνε τη ρακή σε νερό σε λόγο 1/10, και μισό ποτήρι μετά είχε βάλει κεμεντζέ στο youtube και προσπαθούσε να με σύρει στο χορό. Και ο μουγκός. Μια χαρά μιλούσε δηλαδή ο άνθρωπος, αλλά μόνο τούρκικα, οπότε δεν έχει σημαίνοντα ρόλο στην ιστορία μου.
• - η τοπική punk σκηνή. 4 άτομα. το αλάνι με το μαλλί κώλος-γαλοπούλας (φανταχτερό από γύρω, καραφλό από πίσω), η τσαχπίνα πιτσιρίκα, η μπαμπάτσικη goth/emo και ειλικρινά δε θυμάμαι ποιος ήταν ο τέταρτος/τέταρτη. Η τσαχπίνα πιτσιρίκα χαμούρεψε λίγο τον ευχάριστα αμήχανο πολωνό, η γκοθού τον έκραζε σε φάση "τι δουλειά έχεις εσύ εδώ από την Ελλάδα;" μέχρι να της εξηγήσω ότι ο Πολωνός είναι από την Πολωνία και ο Έλληνας από την Ελλάδα και σύντομα χάθηκαν στη μυστηριώδη νύχτα, πιθανώς για να πιουν κανένα μαύρο τσάι, ενώ η πιτσιρίκα γύριζε κάθε τόσο και κοίταζε με προσμονή τον πότη στο σκουριασμένο άλογο, ο οποίος αποφάσισε πως είναι ώρα να κατέβει στην παραλία για να στήσει το τσαρδί του

Αυτό άφησε εμένα με τα καρντάσια. Ο Adam ήταν αποφασισμένος να πάμε σε club, ενώ ταυτόχρονα δήλωνε κατηγορηματικά ότι αποκλείεται να μας βάλουν σε club γιατί είμαστε σκεπάρνια μονάχα και τι σκατούπολη είναι αυτή. Η συμβιβαστική λύση ήταν να πάμε για πατσά, τον πρώτο και τελευταίο στη ζωή μου, όπου πανηγυρίζαμε βλέποντας ξανά και ξανά σε replay το γκολ του Αβραάμ.

Έχοντας ξεζουμίσει ό,τι είχε να δώσει η πόλη, και μάλλον παραπάνω, την επόμενη πήραμε τον πούλο, αποφασισμένοι να βρούμε πλέον πραγματικούς ζωντανούς πόντιους.

Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Ne cadar?* Ένα οδοιπορικό στον Πόντο

Ένα ταξίδι στη μαγεία της ανατολής, τη φίλη και γείτονα, στις χαμένες πατρίδες, στο χαμένο μου διαβατήριο, το κιμαλί γιουμουρταλί πίντε, την εμπειρία του τούρκικου ΚΤΕΛ και τα ατελείωτα αγάλματα του πατερούλη

*από την ομώνυμη ποιητική συλλογή του γαμάτου αρχηγού, Ne Cadar

Ne cadar?
Alti
Tamam. Güle güle!
...και κατι που δεν επιασα ακομη...

Φέτος το καλοκαίρι έλεγε Τουρκία. Δεν το άκουσαν όλοι, εμείς δεν το χάσαμε όμως. Ένα συναρπαστικό ταξίδι στις χαμένες ρίζες

καινούριους φίλους

φανταστικά τοπία

εξωτικές γεύσεις

και απρόσμενες συναντήσεις...

Το παρόν έργο θα γραφτεί σε συνέχειες, χρονικά και λογικά ανακατεμένες, και λογικά θα μείνει ημιτελές όπως όλα τα projects που έχω ξεκινήσει στο blog τα τελευταία χρόνια. 

Μέχρι τότε,

       afiyet olsun