Ne cadar? - Τραπεζούντα

Η πόλη μας υποδέχεται με horon.

Και χορό. Και συγκεκριμένα με τον παραδοσιακό τούρκικο πολεμικό χορό του παρκαρίσματος, με τα 97 βήματα, συνοδεία κόρνας. Όχι μούτζας, όχι μπινελικιού πάντως. Επίσης, δε μπόρεσα να διακρίνω πώς συμπεριφέρονται σε περίπτωση που κάποιος τους χορέψει την παραγγελιά ( κοινώς τους φάει τη θέση ). Masha'Allah.

Στην πόλη γίνεται της πουτάνας από αμάξια, της πουτάνας από κόσμο, Κρίνοντας από τη στενότητα στα σοκάκια τόσο της Τραπεζούντας όσο και της Κερασούντας, θα μπορούσα να εικάσω ότι και η ποντιακή γενοκτονία ήταν προϊόν συνωστισμού, αλλά αυτές οι εξυπνάδες έχουν πλέον ποινικοποιηθεί, οπότε δε λέω τίποτα.
Τελείως παραδόξως, δε φαίνεται να συντελείται καμία σύγχρονη ενδοτουρκική γενοκτονία σε τέσσερις τροχούς, και όλο αυτό το χαοτικό τελετουργικό αναδιάταξης των αυτοκινήτων συντελείται αργά αλλά με τυπική μεσανατολίτικη ασφάλεια.

Η Τραπεζούντα κυκλοφορεί ως η πιο συντηρητική και εθνικιστική πόλη της Τουρκίας. Η αλήθεια είναι ότι όσο τραβάμε ανατολικά, τόσο τα niqab και τα chador γίνονται όλο και πιο σικ, αλλά κατά τα άλλα η πόλη είναι ζωντανή μέχρι αργά τη νύχτα, και οι ντόπιοι αράζουν στην πλατεία μέχρι τις 2 και πλέον, πίνοντας τσάι.

η πλατεία. Μέρα. Πάλι τσάι πίνουν

Ναι. Τσάι. Μαύρο. 2 τη νύχτα. και τις 16 προηγούμενες ώρες. Και δε σφάζονται στους δρόμους.
Masha'Allah...

Ευκαιρία εδώ να κάνω μία παρένθεση με τις ενδυματολογικές επιλογές που προσφέρει ο ισλαμικός κόσμος στις γυναίκες του, γιατί είμαστε λίγο μπερδεμένοι εδώ στην ξεμπούρδελη δύση.

Κατ'αρχάς, έχουμε τη full plate της πιστής, τον κολοφώνα της σεμνότητας, την καλύτερη φίλη του μπάζου που είναι και αλλήθωρο. τη διάσημη από την παγκόσμια υπερπαραγωγή "Οι ταλιμπάν στη χώρα των θαυμάτων"

Burka

Οικογενειακή φωτογραφία. Facetag this bitch

Η υπεροχή της μπούρκας απέναντι στις εναλλακτικές έγκειται στη σχάρα μπροστά στα μάτια, η οποία προφυλάσσει από τα εκατέρωθεν αδιάκριτα βλέματα, κρατάει μακριά τα κουνούπια, σώζει από χαλίκια όταν κάνεις enduro αλλά προκαλεί προβληματικά αποτελέσματα κατά την ηλιοθεραπεία.
Από όσο είδα, δεν πολυφοριέται στην φίλη και γείτονα.

Niqab

Ένα κλικ πιο πρόστυχο, το νικάμπ το ξέρουμε από τις παλιές κλασσικές βιντεοταινίες με τους νίντζα. το νικάμπ στη μουσουλμανική έκδοση, και σε αντίθεση με τους νίντζα και τους power rangers, κυκλοφορεί μόνο σε μαύρο και είναι αυτό

συνήθως όχι με τόσο ωραία μάτια από πίσω. Συνοδεύεται με μακρύ μαύρο ράσο.

Chador

Let the sun shiiiiine
και πλέον και βλέπουμε και μούτρα.

μερικές φορές η μπούρκα φαίνεται ελκυστική επιλογή

Al-Amira / Hijab

να πω την αμαρτία μου, εμένα το ίδιο μου φαίνονται. Εδώ πλησιάζουμε τη φάση "φοριέται και στο νησί, σαν κόσμημα"

το πιο δημοφιλές αξεσουάρ στην Τουρκία, απλά σου θυμίζει ότι είσαι σε μουσουλμανική χώρα, χωρίς να σου φέρνει στο μυαλό τα φαντασματάκια του pacman στο ουφάδικο του χωριού σου

Για να αποκτήσετε μια ιδέα πόσο πουλάνε όλα αυτά στη Μέση Ανατολή, δείτε αυτό

Πίσω στο θέμα μας, Τραπεζούντα. Η Τραπεζούντα έχει διατελέσει σημαντικός σταθμός στο δρόμο του μεταξιού, έδρα αυτοκρατορίας, χωνευτήρι λαών κλπ κλπ. Δεν της πολυφαίνεται. Από το ένδοξο παρελθόν της έχει απομείνει βασικά ένα σκηνικό για φωτογραφίες γάμου, η Αγία Σοφία η Πόντια

Επίσης της έχει απομείνει η Trabzonspor, η μόνη σοβαρή τούρκικη ομάδα εκτός Κων/πολης. Όσο είμασταν μάλιστα εκεί, ο Αβραάμ ο Παπαδόπουλος στο ντεμπούτο του σκόραρε εναντίον της Μεταλιστ στο 94' τσιμπώντας το τρίποντο, με αποτέλεσμα το "Yunan" να γίνεται δεκτό με έκδηλο ενθουσιασμό και κραυγές "Avraam! Avraam!" από τους ντόπιους.

Nightlife
(More night than life...)

Το ότι η γεινοτική Κερασούντα έλκει με τη νυχτερινή της ζωή κόσμο από τις γύρω πόλεις έπρεπε να μας έχει βάλει σε σκέψεις...
Όχι ότι δε βρήκαμε. Η Efes pub έχει προνομιακή θέση, πάνω και απέναντι από την πλατεία, σφιχτό μενού που δεν κουράζει τον πελάτη (μόνο μπύρα), ανοιχτό μπαλκόνι ώστε να μπορούμε να καπνίζουμε, και ξεχωριστούς χώρους για τις οικογένειες και για τους άντρες. Ξεχωριστός χώρος για τις γυναίκες χωρίς οικογένεια δεν υπάρχει, και όποιος δεν κατάλαβε το υποννοούμενο μπορεί να δοκιμάσει να βγάλει γκόμενα σε pub στην Τραπεζούντα.

Το πρώτο βράδυ στο ΚΨΜ της Efes με τρεις μπύρες σύνολο ήταν όντως αποθαρρυντικά αδιάφορο απαιτητικό, οπότε το επόμενο βράδυ μόνο εγώ είχα το σθένος και το ερευνητικό δαιμόνιο να συνεχίσω. Αυτοί που ψάχνουν βρίσκουν λέει ο ποιητής, και η επιμονή μου ανταμοίφθηκε με το Σιμόν, έναν πρόσχαρο πολωνό ποδηλάτη με τζίβες που αλώνιζε την εγγύς ανατολή, τρέχοντας να ξεφύγει από την επαγγελματική επιτυχία που τον περίμενε απειλητική πίσω στην πατρίδα του. Προγραμματιστής εννοείται ο Σιμόν, άπλυτος σαφώς, άπλυτα σοφός, βρισκόταν στην Τραπεζούντα γιατί λέει ότι έχει το μοναδικό προξενείο του Ιράν που δε χρειάζεται να περιμένεις 2 μήνες για να βγάλεις βίζα. Ελπίζω να μην είναι ακόμη εκεί και να περιμένει. Σαν προγραμματιστής και μύστης, είχε πάνω του το πλησιέστερο δηλητήριο που είχε βρεθεί στο δρόμο του, γεωργιανό chacha. Μέχρι να πιούμε στην πλατεία το τεταρτάκι του λίτρου chacha και το ακέραιο λίτρο ρακής που κουβαλούσα για μια τέτοια δύσκολη στιγμή, παρέλασαν από μπροστά μας

• - ο τρελλός του χωριού. Λαλίστατος, κατασταλαγμένος, ήρθε και έφυγε τουλάχιστον 20 φορές. Κάτι δεν κάναμε καλά
• - ο τσίπης του χωριού. Πέρασε, όπως αρκετοί περιθωριακοί προφανώς κεμαλικοί, κάνοντας μας γιο, γαμώ και μπράβο (που πίνουμε δημοσίως προφανώς), έφερε ένα ποτήρι, το γέμισε ρακή (αξίας περίπου 15 ευρώ στην τουρκία) και την έκανε
• - τα καρντάσια. ο Adam, μετανάστης στη Γαλλία, μου προσέφερε το καλύτερο practice που έχω κάνει στα γαλλικά μου τα τελευταία 60 χρόνια. Μαζί του, ο πρόσχαρος πόντιος μπάτσος που αραίωνε τη ρακή σε νερό σε λόγο 1/10, και μισό ποτήρι μετά είχε βάλει κεμεντζέ στο youtube και προσπαθούσε να με σύρει στο χορό. Και ο μουγκός. Μια χαρά μιλούσε δηλαδή ο άνθρωπος, αλλά μόνο τούρκικα, οπότε δεν έχει σημαίνοντα ρόλο στην ιστορία μου.
• - η τοπική punk σκηνή. 4 άτομα. το αλάνι με το μαλλί κώλος-γαλοπούλας (φανταχτερό από γύρω, καραφλό από πίσω), η τσαχπίνα πιτσιρίκα, η μπαμπάτσικη goth/emo και ειλικρινά δε θυμάμαι ποιος ήταν ο τέταρτος/τέταρτη. Η τσαχπίνα πιτσιρίκα χαμούρεψε λίγο τον ευχάριστα αμήχανο πολωνό, η γκοθού τον έκραζε σε φάση "τι δουλειά έχεις εσύ εδώ από την Ελλάδα;" μέχρι να της εξηγήσω ότι ο Πολωνός είναι από την Πολωνία και ο Έλληνας από την Ελλάδα και σύντομα χάθηκαν στη μυστηριώδη νύχτα, πιθανώς για να πιουν κανένα μαύρο τσάι, ενώ η πιτσιρίκα γύριζε κάθε τόσο και κοίταζε με προσμονή τον πότη στο σκουριασμένο άλογο, ο οποίος αποφάσισε πως είναι ώρα να κατέβει στην παραλία για να στήσει το τσαρδί του

Αυτό άφησε εμένα με τα καρντάσια. Ο Adam ήταν αποφασισμένος να πάμε σε club, ενώ ταυτόχρονα δήλωνε κατηγορηματικά ότι αποκλείεται να μας βάλουν σε club γιατί είμαστε σκεπάρνια μονάχα και τι σκατούπολη είναι αυτή. Η συμβιβαστική λύση ήταν να πάμε για πατσά, τον πρώτο και τελευταίο στη ζωή μου, όπου πανηγυρίζαμε βλέποντας ξανά και ξανά σε replay το γκολ του Αβραάμ.

Έχοντας ξεζουμίσει ό,τι είχε να δώσει η πόλη, και μάλλον παραπάνω, την επόμενη πήραμε τον πούλο, αποφασισμένοι να βρούμε πλέον πραγματικούς ζωντανούς πόντιους.

Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...