Δεν προλαβαίνω να γράψω πολλές μαλακίες, έχω να πακετάρω, να προγραμματίσω, να ξεχάσω τα πιο χρήσιμα πράγματα, να την πέσω κανένα μισάωρο στον καναπέ, να παρασυρθώ έξω για καμιά ρακή, να γράψω μερικά mp3 στο κινητό γιατί τα γίδια σε γνωστή αλυσίδα ηλεκτρονικών έχουν κλείσει μια βδομάδα που εξετάζουν με εκστατική απορία την υπερκαινοφανή βλάβη του mp3 player μου (δεν ανοίγει), να παίξω κανένα μισάωρο μπασάκι για να ξεκαυλώσω και να δώσω έναν παραπάνω λόγο στους γείτονές μου να χαρούν που επιτέλους φεύγω, να περάσω τα καινούρια μαρσπιέ στη μηχανή -ναι, καλά, θα το αφήσω για το κάμπινγκ που θα έχω άφθονο χρόνο- να μαζέψω τη μπουγάδα, να ξαποστείλω τα ευπαθή από το ψυγείο, να πάρω τηλέφωνο τον τσέρτση να μου πει για Κροατία -ξέχασα ρε μαλάκα- να με επιπλήξω που δεν πήρα ακόμη το βλαμμένο μου πάροχο για doubleplay -από φθινόπωρο τώρα, του 2010- να κάνω ένα ντουζάκι, να βρίσω το Glorious Mythos που πάλι στάνταρ θα ξεχάσει να μου φέρει την εσπρεσσιέρα, να ξαναεπιπλήξω εμένα που έχω ξεμείνει από φράγκα και θα πρέπει να περιμένω τον Αύγουστο για να κλείσω αεροπορικό επιβαρύνοντάς με με κανένα πενηντάρικο, να διαλογιστώ πάνω στο μάταιο της ύπαρξης και την ανεμελιά που αυτό το μάταιο προσφέρει, να καπνίσω καμιά 30αριά τσιγάρα, να διαλέξω βιβλίο για να με κοιμίζει στην αιώρα και να αποφασίσω ποια παπούτσια να πάρω.
(βαθιά ανάσα)
πολύ άγχος αυτές οι διακοπές ρε φίλε...
ας κάνω ένα τσιγάρο.
όσοι ζηλεύουν (ξύδι), ας παρηγορηθούν στη σκέψη ότι από 10 Αυγούστου θα πήζω και πάλι εδώ μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.
όσοι δε ζηλεύουν, είναι μάλλον από εκείνες τις ενοχλητικές υπάρξεις που κάνουν 2-3 μήνες διακοπές και παροδικά συναντιούνται με εμάς τους κοινούς θνητούς υπηρέτες των 22 ημερών αδείας για να μας τρίψουν (ενίοτε στη μούρη) το χαρωπό θερινό τους κωλοβάρεμα. Να είναι καλά.
Καλές διακοπές - Ρεύματος. Φτιάχνουν ατμόσφαιρα.
μέχρι να επιστρέψω, λίγη τροφή για σκέψη: (courtesy of Pap)
Φθινόπωρο 2009... οι Έσχατοι Χρόνοι. Επιβεβαιώνοντας όλες τις γελοίες, τρομοκρατικές, παραπλανητικές προβλέψεις, η Νέα Γρίπη (για τους φίλους ΝΓ) έχει ξεπεράσει την Ισπανική Γρίπη, τον Ταμερλάνο, το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τη γυμνή φωτογράφιση της Δήμητρας Γαλάνη σε θύματα. Τα κρούσματα μετριούνται πλέον σε googols, ενώ οι πιο ψύχραιμοι κάνουν λόγο για δύο με τρία εκατομμύρια νεκρούς στην Ελλάδα ημερησίως μέχρι να μπει η άνοιξη, και ζητούν να ψεκαστεί όλη η χώρα με Tamiflu.
Σε μια κίνηση ρεαλιστικής παραδοχής του αναπόφευκτου, το Υπουργείο Υγείας αίρει τον περιορισμό του καπνίσματος σε οποιονδήποτε χώρο, υπό το σκεπτικό "τι είχαμε, τι χάσαμε (Δ. Αβραμόπουλος)". Κάποιοι δε, υποστηρίζουν ότι το φίλτρο, σε συνδυασμό με τον καυτηριασμό του αέρα μέσα από το τσιγάρο, προφυλάσσουν τον καπνιστή και μπορεί να καθυστερήσει τον αναπόφευκτο φρικτό θάνατο από γρίπη ως και μια βδομάδα.
Το τελευταίο κονδύλιο που εκταμιεύεται από το Υπουργείο, πριν πηδήξουν άπαντες - φορώντας τις μάσκες τους, από την ταράτσα σε απόγνωση, αφορά μία νέα διαφημιστική εκστρατεία αποδαιμονοποίησης του καπνίσματος.
Καθώς η κατάσταση έχει εκτροχιαστεί τελείως, με ανθρώπους να λιθοβολούνται δημοσίως από αγανακτισμένους πολίτες επειδή φτερνίστηκαν, υπό τις ενθουσιώδεις παροτρύνσεις του πλήθους, τα ασθενοφόρα να έχουν μετατραπεί σε κινητά κρεματόρια, το ΛΑΟΣ να έχει φτάσει το 85% στις δημοσκοπήσεις επειδή παίζει πανικός, και τα πρόβατα στον πανικό γουστάρουν βλακεία και φασισταριό, χωρίς συγκεκριμένο λόγο,
την κατάσταση αναλαμβάνει να σώσει ο Μαρκογιαννάκης, ο οποίος έχει προαχθεί σε Σεβαστοκράτωρα μετά την επιτυχία της υπόθεσης της συμμορίας των 16, και της ακόλουθης σύλληψης του Οσάμα σε ουζερί στην Πλάκα, μεταμφιεσμένο σε καπουτσίνο μοναχό με σομπρέρο και παντόφλες.
Μετά από συσκέψεις με κορυφαίους επιστήμονες, με κύριους εισηγητές απόστρατους κτηνίατρους της Χωροφυλακής, επιβάλλεται πιλοτικά τρίμηνη απαγόρευση της εκπνοής σε όλους τους χώρους. Από τη σχετική Συνέντευξη Τύπου:
«θα παρακολουθούμε την εφαρμογή του νόμου. Την 1η Ιανουαρίου του 2010 θα επικαιροποιηθεί αυτό το χρυσόβουλο, πάντοτε με τη βασική κατεύθυνση του νόμου για γενική απαγόρευση. Αν μέχρι τότε δεν έχουν δείξει όλοι τον βαθμό ευφυΐας που απαιτείται καταρχήν και δεν έχουν προσαρμοστεί, τότε να μην εκπλαγεί κανείς αν προχωρήσουμε σε απαγόρευση και της εισπνοής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται»
Με την λήξη της συνέντευξης, και κατόπιν υπόδειξης του Σεβαστοκράτωρος, πήραν όλοι μια βαθιά ανάσα, και αποχώρησαν...
Δοκίμασα το 'Ρ'**. Ρούμια, Ρακές, Ρούμια πάλι,άλλη μια Ρακή, και ένα Ρο για το σβήσιμο (σβήσιμο indeed).
Σα γνήσιο μπουρζουά, με ξύπνησε η καθαρίστρια. Βγήκα στην πόρτα με τη robe de chambre μου, το βλέμμα μου να ατενίζει πιο μακριά από το Hubble - αλλά προς τη γενικότερη κατεύθυνση του πατώματος - τους 2 πόντους που είχαν μείνει από το πούρο να μου καίνε αδιάφορα τα δάχτυλα, και τις μαρμάρινες, δωρικού ρυθμού, παντόφλες μου.
Άνοιξα, τίναξα ασυναίσθητα τη στάχτη, με λίγη καμένη σάρκα, στο πάτωμα, γύρισα με ταχύτητα αστερία το βλέμμα μου προς τη ζημιά. "Δεν πειράζει, έρχεται η καθαρίστρια σήμερα" της είπα με ύφος πέτρας που λιάζεται κάτω από σαύρα. Το σπίτι, και μαζί του πιθανότατα η πλάση ολόκληρη, περιστράφηκε 180 μοίρες γύρω μου και με αργά αλλά αποφασιστικά βήματα, και ένα σάλτο μορτάλε, ξαναβρέθηκα στη στοργική αγκαλιά του Μορφέα.
Πρέπει να είχε πιει ο μαλάκας, γιατί ροχάλιζε.
4 ώρες αργότερα, σηκώθηκα με τη φρεσκάδα και τη λάμψη της λιαστής ντομάτας, και τη διάθεση λοβοτομημένου θανατοποινίτη. Τουλάχιστον είχα και καθαρό σταύλο.
Ο φράπές κάνει θαύματα. Δεν ταίζει πλήθη με ένα καρβέλι, ούτε επαναφέρει κομμένα μέλη, αλλά σίγουρα σε φέρνει σε θέση να μπορείς να μιλήσεις, την ίδια στιγμή που νιώθεις τα τελευταία σου μόρια νερού να εξαχνίζονται από την εγκεφαλική σου κοιλότητα προς το άσπλαχνο άπειρο.
Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να σχολιάσω την Υ-ΠΕ-ΡΟ-ΧΗ τρέχουσα κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα, αλλά δε μπορώ. Είμαι κομμάτια. Τι να πεις, δε γίνονται πάντα όλα όπως τα θέλουμε.
Έχω αφήσει και ένα ταψί με φαγητό στο φούρνο, που μετά από τόσο καιρό εκεί μέσα πλέον το βλέπω περισσότερο σαν καλό φίλο, παρά σαν το μελλοντικό μου γεύμα.
Πάω να δω αν θέλει τίποτα.
* ο τίτλος είναι επηρεασμένος από έναν από τους πιο γαμάτους εύστροφους τίτλους που έχω πετύχει στους 7 αιώνες μου στη μουσική, το "I had too much to dream last night" των Electric Prunes (lyrics by Annette Tucker and Nancie Mantz), ο οποίος βέβαια είναι επηρεασμένος από την έκφραση "I had too much to drink last night". Σα να λέμε πήρα Ψυρρή μέσω Ταγγέρης, ατέρμονα loops, τα πάντα όλα.
** Είχα ξεκινήσει τις προάλλες ορθόδοξα από το 'Α', αλλά ήταν πολύ εύκολο να κλέψω υπό τον όρο ομπρέλα "αλκοόλ". Οπότε άρχισα να τραβάω γράμματα κατά βούλησιν.
Δουλειά το καλοκαίρι. Σα να λέμε τζατζίκι στον εσπρέσσο.
Γίνεται, αλλά δεν (κατα)πίνεται με τίποτα. Η κούραση, σωματική αλλά κυρίως ψυχολογική, είναι αφόρητη. Κάτι ξέρουν οι Μεξικάνοι του Λούλυ Λουκ με τις ξάπλες τους και τα σομπρέρο τους. Τώρα που το σκέφτομαι, με ένα σομπρεράκι θα μπορούσα να ρίχνω τη σιέστα μου μια χαρά μπροστά στο laptop... (mental note: να τσεκάρω το dress code, σιγά μην αναφέρει τα σομπρέρο)
ΕΥΤΥΧΩΣ υπάρχει η όαση του Σαββατοκύριακου, όποτε και γεμίζουμε τις μπαταρίες μας, ξεκουραζόμαστε και παίρνουμε κουράγιο για μια πιο δημιουργική εβδομάδα.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΞΥΠΝΗΣΑ (πάνω στο laptop). Παπάρια. Αν την Παρασκευή η εξάντληση είναι στα 8/10, το βράδυ της Κυριακής είναι εκεί που ο μοχλός στα καρτούν γράφει "Are you Nuts???"
Που θα πάει, θα το βρούμε το μέτρο μας.
το μέτρο μας
Το τελευταίο ζόρικο ΠΣΚ ξεκίνησε στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ, με ένα βασικό στόχο - πέρα από αυτούς που αναφέρονται στα 4711 φυλλάδια που μοιράζονταν στο χώρο, όποιος ενδιαφέρεται, ας βρει. Να δούμε τους Last Drive.
Τα παλικάρια ΓΑΜΑΝΕ. Όχι, δεν τους ρώτησα, ούτε είμαι στο βρακί τους, αλλά στερημένοι δε φάνηκαν. Γιατί δεν τους είχα πάρει χαμπάρι εγώ τα τελευταία 25 χρόνια... θα είχα δουλειές φαντάζομαι. Ξεσηκωτική γκαραζοροκενρολιά, τρελή αλητεία, κομματάρες, respect, ειδικά για live. Τους έχω στο κυνήγι από εδώ και πέρα.
Μόνη ένσταση, το κοινό. ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ
Μέχρι τη μέση του set και των Last Drive, οπότε σηκώθηκαν και χοροπήδησαν και τα δέντρα και οι πεθαμένοι, κοιμόταν όρθιο (για τα προηγούμενα συγκροτήματα, δεν το συζητάω καν)
Του χρόνου θα πάω στο ρατσιστικό φεστιβάλ να τσεκάρω το κοινό. Τα φασισταριά τουλάχιστον, μπαίνουν σε μια σειρά ρε παιδί μου. Τους λες πήδα, πηδάνε. Τους λες δείρε, δέρνουν.
Τους λές ξεκίνα να κατακτήσεις τη Ρωσία χειμωνιάτικα, πηγαίνουν...
Αυτή η ριζοσπαστική αριστερά, δεν τους πιάνεις πουθενά. 2 άνθρωποι - 3 ρεύματα, που να οργανωθούν να κάνουν ένα σοβαρό μπούγιο στη συναυλία.
Και ένα δειγματάκι δωρεάν.
Ο άλλος που γαμάει, είναι ο Boban Markovic. Ο καλύτερος τρομπετίστας στα Βαλκάνια λένε οι κακές γλώσσες, δηλαδή ο καλύτερος στον κόσμο (μεταξύ μας).
το κακό είναι ότι στο πρόγραμμά του, δεν τον βλέπω εδώ (planning to attend)
μην ακούσω καμιά μαλακία για Πρωτοψάλτη και τέτοια, θα έρθει διαστημική αρβύλα από το υπερπέραν.
Κυρίως πιάτο ΣουΚου:
Never been to an american wedding*, για να λύσω την απορία του Eugene, αλλά μόλις γύρισα από έναν στον Τύρναβο και η σύγκριση θα είναι μάλλον συντριπτική.
Να ζήσουνε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Μαλακία που οι γάμοι γίνονται μια φορά, και τα μνημόσυνα κάθε χρόνο. What a waste...
Μόνο που μου προέκυψε μια αναστάτωση στο πεπτικό... δε μπορώ να καταλάβω, τι έφταιξε?
τα dimple?
οι μπύρες?
τα κρασιά?
ο μαύρος γιάννης?
ο μαύρος ο σκέτος ανάμεσα στα προηγούμενα?
ή της επόμενης τα τσίπουρα?
τα επόμενα τσίπουρα?
τα άααααλλα τσίπουρα?
οι γαμάτοι μεζέδες?
οι corona?
τα cuba libre?
μάλλον ο φρέντο το πρωί θα ήταν...
Είναι αξιοσημείωτο στο μεταξύ (ή έτσι νομίζω) ότι ενώ από τη Λάρισα περνάν όλα τα ΚΤΕΛ της Βόρειας Ελλάδας, και κάνουν στάση, ο μόνος τρόπος να φύγεις είναι με το ΚΤΕΛ Λαρίσης (ή με τον ΟΣΕ, αλλά με ρώτησαν ποιον υπουργό έχω βύσμα για να μου κλείσουν σκευοφόρο για τον Απρίλη).
Έλεγα να κράξω εδώ, αλλά αντ' αυτού, συναφές ανέκδοτο:
(δεν αιχμαλωτίζεται η χάρη του ζωντανού. αν είναι να το πεις παραέξω, act it out)
Τρεις τύποι σκάνε στον ΟΣΕ στη Λάρισα καταμεσήμερο. Ρωτάνε το σταθμάρχη πότε έχει το επόμενο τρένο, και τους λέει στις τρεισήμιση.
Πώς να περάσει η ώρα, στρώνονται σε γειτονικό τσιπουράδικο. Κάτι τα τσίπρα, κάτι οι μεζέδες, σε κάποια φάση ο ένας κοιτάει το ρολόι, λέει "ρε! τρεις και εικοσιπέντε!" Βιάζονται να πληρώσουν, σηκώνουν τα πράγματα και το βάζουν στην τρεχάλα, μόνο και μόνο για να δουνε το τρένο να ξεμακραίνει προς Παλιοφάρσαλα.
Ξαναπιάνουν το σταθμάρχη για το επόμενο, που είναι όπως τους λέει στις 6. Για να περάσει η ώρα, επιστροφή στο τσιπουράδικο. Μέχρι να πάρουν χαμπάρι ότι η ώρα έχει πάει 6 παρά 10, είναι ψιλοκαμένοι. Ζορίζονται με τα λεφτά, δε βρίσκουν τα ρέστα, αρπάζουν τα πράγματα και βουρ, αλλά η ζωή είναι τόσο μικρή και το τρένο έφυγε στην ώρα του.
Ο σταθμάρχης τους λέει ότι το τελευταίο τρένο είναι εννιά και πέντε.
Η ώρα είναι 9 στο τσιπουράδικο, το τρίο είναι χυμένο στο τραπέζι, πετάνε ό,τι λεφτά τους έχουν μείνει, σέρνουν τα πράγματα στο δρόμο, και τρέχουν τρεκλίζοντας προς το τρένο.
Οι δυο, σε ηρωικό ριπλέι που λέει και ο Πανούσης, με ένα σάλτο αρπάζονται από τις πόρτες, ενώ ο τρίτος παραπατάει και σκάει πάνω στις αποσκευές 5 μέτρα πριν το τρένο. Μετά την πρώτη ζάλη, ξεσκίζεται στο γέλιο. Ο σταθμάρχης τον πλησιάζει με δίκαια, εμφανή περιφρόνηση και του λέει "τι γελάς ρε ξεφτίλα? όλη μέρα ένα τρένο δεν κατάφερες να πάρεις, μέχρι και οι άλλοι οι χάλιες προλάβανε, ξέμεινες μονάχος σου"
και ο τυπάς κλασμένος στο γέλιο του απαντάει "αυτοί οι δυο είχαν έρθει να με ξεπροβοδίσουν..."
Πάντως, η αλήθεια είναι ότι γερνάμε. Πάνε οι εποχές που μπορούσαμε να ξημερωνόμαστε κάθε μέρα ντίρλα και να πηγαίνουμε κατευθείαν για δουλειά. **
Sorry boss :)
***
* Φαντάζομαι ότι η εμμονή μου με τους G.B. μπορεί να αρχίσει να κουράζει, ή να καταντάει γραφική, αλλά:
α) ΧΕΣΤΗΚΑ
β) 14 κομμάτια είναι μωρέ το album, νομίζω άλλα 9-10 μένουν. Υπομονή. Μετά θα αρχίσω Markovic ;)
** Τώρα που το σκέφτομαι, δε δουλεύαμε τότε...οπότε άκυρο. Raincheck στα γεράματα για του χρόνου.
