Γίνεται, αλλά δεν (κατα)πίνεται με τίποτα. Η κούραση, σωματική αλλά κυρίως ψυχολογική, είναι αφόρητη. Κάτι ξέρουν οι Μεξικάνοι του Λούλυ Λουκ με τις ξάπλες τους και τα σομπρέρο τους. Τώρα που το σκέφτομαι, με ένα σομπρεράκι θα μπορούσα να ρίχνω τη σιέστα μου μια χαρά μπροστά στο laptop... (mental note: να τσεκάρω το dress code, σιγά μην αναφέρει τα σομπρέρο)
ΕΥΤΥΧΩΣ υπάρχει η όαση του Σαββατοκύριακου, όποτε και γεμίζουμε τις μπαταρίες μας, ξεκουραζόμαστε και παίρνουμε κουράγιο για μια πιο δημιουργική εβδομάδα.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΞΥΠΝΗΣΑ (πάνω στο laptop). Παπάρια. Αν την Παρασκευή η εξάντληση είναι στα 8/10, το βράδυ της Κυριακής είναι εκεί που ο μοχλός στα καρτούν γράφει "Are you Nuts???"
Που θα πάει, θα το βρούμε το μέτρο μας.
το μέτρο μας
Το τελευταίο ζόρικο ΠΣΚ ξεκίνησε στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ, με ένα βασικό στόχο - πέρα από αυτούς που αναφέρονται στα 4711 φυλλάδια που μοιράζονταν στο χώρο, όποιος ενδιαφέρεται, ας βρει. Να δούμε τους Last Drive.
Τα παλικάρια ΓΑΜΑΝΕ. Όχι, δεν τους ρώτησα, ούτε είμαι στο βρακί τους, αλλά στερημένοι δε φάνηκαν. Γιατί δεν τους είχα πάρει χαμπάρι εγώ τα τελευταία 25 χρόνια... θα είχα δουλειές φαντάζομαι. Ξεσηκωτική γκαραζοροκενρολιά, τρελή αλητεία, κομματάρες, respect, ειδικά για live. Τους έχω στο κυνήγι από εδώ και πέρα.
Μόνη ένσταση, το κοινό. ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ
Μέχρι τη μέση του set και των Last Drive, οπότε σηκώθηκαν και χοροπήδησαν και τα δέντρα και οι πεθαμένοι, κοιμόταν όρθιο (για τα προηγούμενα συγκροτήματα, δεν το συζητάω καν)
Του χρόνου θα πάω στο ρατσιστικό φεστιβάλ να τσεκάρω το κοινό. Τα φασισταριά τουλάχιστον, μπαίνουν σε μια σειρά ρε παιδί μου. Τους λες πήδα, πηδάνε. Τους λες δείρε, δέρνουν.
Τους λές ξεκίνα να κατακτήσεις τη Ρωσία χειμωνιάτικα, πηγαίνουν...
Αυτή η ριζοσπαστική αριστερά, δεν τους πιάνεις πουθενά. 2 άνθρωποι - 3 ρεύματα, που να οργανωθούν να κάνουν ένα σοβαρό μπούγιο στη συναυλία.
Και ένα δειγματάκι δωρεάν.
Ο άλλος που γαμάει, είναι ο Boban Markovic. Ο καλύτερος τρομπετίστας στα Βαλκάνια λένε οι κακές γλώσσες, δηλαδή ο καλύτερος στον κόσμο (μεταξύ μας).
το κακό είναι ότι στο πρόγραμμά του, δεν τον βλέπω εδώ (planning to attend)
μην ακούσω καμιά μαλακία για Πρωτοψάλτη και τέτοια, θα έρθει διαστημική αρβύλα από το υπερπέραν.
Κυρίως πιάτο ΣουΚου:
Never been to an american wedding*, για να λύσω την απορία του Eugene, αλλά μόλις γύρισα από έναν στον Τύρναβο και η σύγκριση θα είναι μάλλον συντριπτική.
Να ζήσουνε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Μαλακία που οι γάμοι γίνονται μια φορά, και τα μνημόσυνα κάθε χρόνο. What a waste...
Μόνο που μου προέκυψε μια αναστάτωση στο πεπτικό... δε μπορώ να καταλάβω, τι έφταιξε?
τα dimple?
οι μπύρες?
τα κρασιά?
ο μαύρος γιάννης?
ο μαύρος ο σκέτος ανάμεσα στα προηγούμενα?
ή της επόμενης τα τσίπουρα?
τα επόμενα τσίπουρα?
τα άααααλλα τσίπουρα?
οι γαμάτοι μεζέδες?
οι corona?
τα cuba libre?
μάλλον ο φρέντο το πρωί θα ήταν...
Είναι αξιοσημείωτο στο μεταξύ (ή έτσι νομίζω) ότι ενώ από τη Λάρισα περνάν όλα τα ΚΤΕΛ της Βόρειας Ελλάδας, και κάνουν στάση, ο μόνος τρόπος να φύγεις είναι με το ΚΤΕΛ Λαρίσης (ή με τον ΟΣΕ, αλλά με ρώτησαν ποιον υπουργό έχω βύσμα για να μου κλείσουν σκευοφόρο για τον Απρίλη).
Έλεγα να κράξω εδώ, αλλά αντ' αυτού, συναφές ανέκδοτο:
(δεν αιχμαλωτίζεται η χάρη του ζωντανού. αν είναι να το πεις παραέξω, act it out)
Τρεις τύποι σκάνε στον ΟΣΕ στη Λάρισα καταμεσήμερο. Ρωτάνε το σταθμάρχη πότε έχει το επόμενο τρένο, και τους λέει στις τρεισήμιση.
Πώς να περάσει η ώρα, στρώνονται σε γειτονικό τσιπουράδικο. Κάτι τα τσίπρα, κάτι οι μεζέδες, σε κάποια φάση ο ένας κοιτάει το ρολόι, λέει "ρε! τρεις και εικοσιπέντε!" Βιάζονται να πληρώσουν, σηκώνουν τα πράγματα και το βάζουν στην τρεχάλα, μόνο και μόνο για να δουνε το τρένο να ξεμακραίνει προς Παλιοφάρσαλα.
Ξαναπιάνουν το σταθμάρχη για το επόμενο, που είναι όπως τους λέει στις 6. Για να περάσει η ώρα, επιστροφή στο τσιπουράδικο. Μέχρι να πάρουν χαμπάρι ότι η ώρα έχει πάει 6 παρά 10, είναι ψιλοκαμένοι. Ζορίζονται με τα λεφτά, δε βρίσκουν τα ρέστα, αρπάζουν τα πράγματα και βουρ, αλλά η ζωή είναι τόσο μικρή και το τρένο έφυγε στην ώρα του.
Ο σταθμάρχης τους λέει ότι το τελευταίο τρένο είναι εννιά και πέντε.
Η ώρα είναι 9 στο τσιπουράδικο, το τρίο είναι χυμένο στο τραπέζι, πετάνε ό,τι λεφτά τους έχουν μείνει, σέρνουν τα πράγματα στο δρόμο, και τρέχουν τρεκλίζοντας προς το τρένο.
Οι δυο, σε ηρωικό ριπλέι που λέει και ο Πανούσης, με ένα σάλτο αρπάζονται από τις πόρτες, ενώ ο τρίτος παραπατάει και σκάει πάνω στις αποσκευές 5 μέτρα πριν το τρένο. Μετά την πρώτη ζάλη, ξεσκίζεται στο γέλιο. Ο σταθμάρχης τον πλησιάζει με δίκαια, εμφανή περιφρόνηση και του λέει "τι γελάς ρε ξεφτίλα? όλη μέρα ένα τρένο δεν κατάφερες να πάρεις, μέχρι και οι άλλοι οι χάλιες προλάβανε, ξέμεινες μονάχος σου"
και ο τυπάς κλασμένος στο γέλιο του απαντάει "αυτοί οι δυο είχαν έρθει να με ξεπροβοδίσουν..."
Πάντως, η αλήθεια είναι ότι γερνάμε. Πάνε οι εποχές που μπορούσαμε να ξημερωνόμαστε κάθε μέρα ντίρλα και να πηγαίνουμε κατευθείαν για δουλειά. **
Sorry boss :)
***
* Φαντάζομαι ότι η εμμονή μου με τους G.B. μπορεί να αρχίσει να κουράζει, ή να καταντάει γραφική, αλλά:
α) ΧΕΣΤΗΚΑ
β) 14 κομμάτια είναι μωρέ το album, νομίζω άλλα 9-10 μένουν. Υπομονή. Μετά θα αρχίσω Markovic ;)
** Τώρα που το σκέφτομαι, δε δουλεύαμε τότε...οπότε άκυρο. Raincheck στα γεράματα για του χρόνου.
*** τον έταξα στον τίτλο
Α ρε Λούλυ... Άφσες τα πουρνάρ να πας για τσίπρα
ΑπάντησηΔιαγραφή