Arbeit macht frei

- μην το κάνεις... δε θα καταλάβουν... θα το μετανιώνεις μια ζωή
- δε με νοιάζει πια, ούτε εγώ καταλαβαίνω, αλλά πρέπει να το βγάλω από μέσα μου
- φώναξέ τον στον άνεμο, στα κορφοβούνια, σαν τους λύκους
- άφησέ με ήσυχο

ο φύλακας άγγελός μου μου έριξε ένα βλέμμα απόλυτης ουράνιας περιφρόνησης, πέταξε τα φτερά του στην πολυθρόνα και έκατσε στο λαπτοπ του να παίξει flashgames.

- να καθαρίσεις, έχεις γεμίσει τον τόπο πούπουλα

του είπα στραβωμένα, έτσι για να έχω τον τελευταίο λόγο. Η αλήθεια είναι ότι το πάτωμα είχε πολύ σοβαρότερα προβλήματα από λίγα φτερά κότας εδώ και εκεί (η άλλη αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα τα φτερά των αγγέλων να είναι κότας, 2000 χρόνια αγιογραφιών ήταν απλή προπαγάνδα). και κάθισα να γράψω...

το ευχαριστήθηκα. την επόμενη φορά δεν ήταν τόσο καλά, έφυγα ψιλοτσατισμένος και άρχισα τις βότκες, αλλά μετά το ξαναευχαριστήθηκα. Φοβαμαι ότι μπορεί να μπλέξω, και δε νιώθω έτοιμος.

ναι, για τη δουλειά λέω. εντάξει, θα μου περάσει σύντομα πιστεύω. Αλλά τα σημάδια είναι ανησυχητικά. Σήμερα άρχισαν οι διακοπές του Πάσχα. 4 ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΗΜΕΡΕΣ!!!

δεν τσατίστηκα. δεν ξενέρωσα. ακόμη και όταν ακούστηκε η βρώμα ότι παίζει να σκάσουμε και την Παρασκευή, αντί να ξυπνήσει ο Καραϊσκάκης, ο Τσε, ο Ταμερλάνος και ο Έλρικ του Μελνιμπονέ μέσα μου, συνέχισα απερίσπαστος να ψάχνω που σκατά θα πιάσω ένα παραστρατημένο event.

έχει και τα downs της η φάση βέβαια. εκεί που μετά από 5 ώρες, 666 searches στο google, ανάγνωση και συγγραφή κάμποσης υψηλής προγραμματιστικής λογοτεχνίας, έχεις καταφέρεις να δαμάσεις τη μαλακία και κάθεσαι και κωλοχαίρεσαι, δοκιμάζεις τη γαμάτη σελίδα σου στον Explorer. Και βλέπεις κάτι σαν αυτό:



μετά από δημιουργικό brainstorming πάνω στο θέμα, καταλήξαμε στη Λύση των Λύσεων. Με ένα απλό browser detection από αυτά που μοιράζουνε με το σωρό στο internet όπως τα dvd του Πρώτου Θέματος στο παζάρι των ρακοσυλλεκτών, μόλις βλέπουμε IE πετάμε ένα από τα εξής μηνύματα:






αυτόν τον καιρό αναλύουμε το feedback από τους χρήστες για να δούμε ποιο από τα δύο θα διαλέξουμε. Προς το παρόν έχουμε αρκετά καλά σχόλια για το 2, το οποίο σημαίνει ότι οι χρήστες δεν αυτοκτονούν, οπότε η δουλειά μας δεν γίνεται, οπότε μάλλον θα καταλήξουμε στο πρώτο για να σώσουμε τις φάλαινες.

Η δουλειά φέρνει κούραση όμως. Έχασα την αντοχή και την όρεξή μου να κοιμάμαι στις 3 κάθε μέρα. Τις πρώτες 2 βδομάδες δηλαδή, γιατί πλέον έχασα την αντοχή και την όρεξή μου να κοιμάμαι από τις 1...
Η τιθάσευση αυτή των ορμών μου με έσπρωξε σε άλλα, διεστραμμένα μονοπάτια απόλαυσης.
Και το έριξα στον καταναλωτισμό, να τονώσω και την οικονομία γιατί πάνω από όλα είμαι ΕΛΛΗΝΑΣ, και φυσικά ΝΑ ΜΑΖΕΨΩ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ και να πάω στον παράδεισο.

Μέσα στις τελευταίες 10 μέρες έχω πάρει:

- bagster για τη μηχανή
- καινούριο mp3 player
- καινούριο pc
- καινούρια καρέκλα γραφείου
- καινούριο κινητό μου ξέφυγε χθες, αλλά θα αναφερθώ εκτενέστερα παρακάτω αν δεν παραξεχειλώσει το post

και το πλέον νεοπλουτίστικο και εκκεντρικό:

- έβαλα 2 φορές βενζίνη

το πιο ακριβό βγήκε οριακά το pc, με τη βενζίνη a close second. το mp3 το πήρα τσάμπα από το πλαίσιο (η 5η μετενσάρκωση του transcend 610 που σοφά είχα πάρει πριν 3-4 χρόνια και που χάλασε, όπως και οι διάδοχοί του, μέσα στην εγγύηση του πλαισίου, οπότε το ρίχνω στα δωρεάν upgrades), την καρέκλα επίσης τσάμπα, χωρίς πλαίσιο, και χθες βγήκε η καινούρια επιδότησή μου για κινητό. 255 γιούρια...

(κάπου εδώ έκανα την εκτίμηση ότι το post δεν έχει παραξεχειλώσει)

* case A: τα ταξίδια στα εξωτερικά, σε μερικά από τα οποία τα τηλεφωνήματα βγήκαν ακριβότερα από τα εισητήρια

case B: Πρωταπριλιά ρε μαλάκα!!! σήμερα το σκέφτηκα, τι θύμα είμαι, και τι χωρατατζήδες οι κύριοι της κοσμοτέ!

φορτωμένος καταναλωτική καύλα κατέληξα μεταξύ 2 τρομερών εργαλείων, του 5630 και του 6600slide. Αν απορείς τι μάρκα, μάλλον δε με ξέρεις προσωπικά. Anyway, τραβήχτηκα σε 2-3 Γερμανούς, τον Πέτρο, το Γιόχαν και τον Φραντς (ο Πέτρος είχε γυρίσει το όνομά του στα ελληνικά από το '91 που έψαχνε για δουλειά λαντζιέρης στο Λεβερκούζεν και του τις τρώγαν όλες οι Έλληνες) και ανακάλυψα ότι το μεν 5630 έχει τη στιβαρότητα του ακριβότερου στολιδιού που θα έβαζες σε λαμπάδα και πιθανότατα την πρώτη καλοκαιρινή μέρα θα βραχυκυκλώσει από την ιδρωμένη παλάμη σου, το δε 6600 φαίνεται ότι μπορεί να επιβιώσει από σύγκρουση με συρμό του ΟΣΕ και ξύλο σε συναυλία για τα 30 χρόνια Slayer tου χρόνου, αλλά για αυτόν ακριβώς το λόγο η Nokia το διέκοψε. Φινλανδοί μαλάκες... Μου εμπιστεύτηκαν όμως ότι παίζει να το βρω σε κανένα ξεχασμένο Γερμανό στο Πραγγί Έβρου ή στη Δήλο. Να έχετε όλοι το νου σας, κερνάω μπισκοτολούκουμο σε όποιον με φτιάξει.

Την κάνω τώρα για να εξαγνιστώ ψυχικά για τον επιτάφιο. Θα προτιμούσα να κάνω επιντάφιο, αλλά ο εντιμότατος μας την έχει κάνει για τα ξένα και μας άφησε μόνους με τις παραδοσιακά κατανυκτικές πρόστυχες εμφανίσεις του επιτάφιου θρήνου. Αυτή η φάση με τον επιτάφιο


ΣΚΑΣΕ ΠΙΑ!!! ΦΤΑΝΕΙ!!!! ΑΑΑΑΡΓΚ!!!!
οκ, το 'πιασα το υποννοούμενο. καλές σούβλες, καλά κρασιά και καλό ταξίδι σε όσους την κάνουνε για μακρύτερα από το περίπτερο. Εγώ θα εκδράμω κάπου στην Κορινθία, ψάχνοντας σε ξεχασμένα χωριουδάκια για 6600 και καπνό με την παλιά τιμή...

Music Intermission

δεν έχω χρόνο για αστειάκια, πρέπει να σώσω το internet πάλι το πρωί, λίγα λόγια και σταράτα. Είναι γνωστό και στον τελευταίο προκαρυωτικό οργανισμό στην Ελλάδα ότι δύο πόλεις βγάζουν μουσική σε αυτή τη χώρα:

το Παρίσι επί χούντας, και η Θεσσαλονίκη και χωρίς χούντα (ακολουθεί από κοντά η Πάτρα με τους Ερήμην Παράσταση και τους Cyb Slavior). Απόψε είχανε liveάκι στο Κύτταρο οι 63 High και γαμόσπειραν τα παιδιά. Για ένα διάστημα ξέχασα ότι είμαι 54 χρονών, και μετά από καμιά ώρα μπονγκολοκατσικοχορομπήδημα τα τσαλακωμένα πνευμόνια μου μου το θύμησαν οδυνηρά.
Η εμπειρία μου πάντως στα screen και στη θέση 4-5 στο μπάσκετ εξακολουθούν να με κάνουν αξιόμαχη παρουσία όταν και όπου πέφτει το ξύλο, για όσους θα βιάζονταν να χλευάσουν τις παλιμπαιδίζουσες συνήθειές μου.

Αν η ska-punk φάση συγκινεί τον ευαίσθητο ψυχισμό σας, όπου τους πετύχετε δείτε τους.

Θα έβαζα και κανένα βιντεάκι από youtube (Itube? because??? που θα έλεγε και ο Βαμβακούλας) αλλά δεν έχω κάρτα ήχου αυτόν τον καιρό και έχω βουτήξει ένα IBM Thinkpad από τα εκθέματα του νέου μουσείου της Ακρόπολης για ραδιόφωνο, αλλά δεν έχει internet, οπότε βάλτε μόνοι σας.

Ζήτω το Εθνοσπορ

Άνοιξη, κουλτούρα και παρακμή

Αυτές οι θεματικές τριπλέτες πολύ μου αρέσουν. Και σου δίνουν άπλα να αναπτύξεις τη μαλακία σου, και κάθονται και ρυθμικά καλύτερα. Φάνηκε και στο προηγούμενο post μου, και προειδοποιώ ότι σκοπεύω να επανέλθω στο θέμα των spaghetti western με άρθρο "Ο γλυκός, ο πικρός και ο μέτριος". Μέχρι τότε, εγκαρτέρηση, ψυχραιμία και βολευτείτε με αυτά που έχετε.

Τα περιοδικά πάλι προτιμούν τα δίπτυχα, π.χ. Παντρεύομαι και Γαμήλιο Πάρτυ(με μηνιαίο αφιέρωμα σε κωλάδικα για bachelor?), Ήχος και Hi-Fi, Τροχοί και TIR(με μηνιαίο αφιέρωμα σε κωλάδικα διαφορετικής κάθε φορά κεντροευρωπαϊκής χώρας για πολιτιστικές ανταλλαγές), Άμυνα και Διπλωματία(δεν πρέπει να λείπει από κανένα ελληνικό νοικοκυριό), Παιδί και Νέοι Γονείς(με αναλυτική τεχνική παρουσίαση της μεθόδου αυτοαπαγχονισμού του David Carradine), Τα Σκυλιά μας και Εμείς(kinky...), Κυνήγι και όχι Μόνο (αυτό είναι μάλλον ν-πτυχο), Μάχη και Επιβίωση(ναι, στην Ελλάδα του 2010 φαίνεται ότι χρειάζεται εξειδικευμένες γνώσεις για να επιβιώσεις στους άγριους δρόμους, μάλλον για περιοδικό για grocery shopping το κόβω), Κινητή Τηλεφωνία και Τηλεπικοινωνίες(ποιητική έξαρση του πνευματικού πατέρα) και άλλα πολλά.

Για όσους δεν το πήραν χαμπάρι, χθες είχαμε την εαρινή ισημερία, συγκεκριμένα στις 19:32. Στην Ισπανία σα χθες υπολογίζουν την έναρξη της άνοιξης, εμείς από όσο θυμάμαι το κρυφό σχολειό είχαμε ακέραια τρίμηνα και είμαστε ήδη 20 μέρες μέσα στην άνοιξη -παραδοσιακά μπροστά ο Έλληνας- και είχαμε μια σχετική επιστημονική αναμέτρηση με Ίβηρα φίλο και συνεπιστήμονα. Εγώ πάλι πέταξα την εξυπνάδα ότι π.χ. το χειμερινό ηλιοστάσιο είναι λογικά η καρδιά του χειμώνα, όχι η αρχή του, θεμελιώνοντας ατράνταχτα την καταφανέστατα έωλη θέση ότι το καλοκαίρι ξεκινά αρχές Μαϊου και τελειώνει αρχές Αυγούστου οπότε και αρχίζει το φθινόπωρο. Γαμάτος? Τώρα που το σκέφτηκα πιο βαθιά, έχοντας δει και drag show χθες και ων συνεπώς απείρως σοφότερος, κατέληξα ότι ο πλανήτης θέλει το χρόνο του για να ακολουθήσει τις διαφορές θερμοκρασίας που προκαλεί η μεταβολή της ηλιακής ακτινοβολίας, οπότε η μικρότερη μέρα του χρόνου - όπως και όλες οι άλλες, δημοκρατία έχουμε - προβάλλει τον εαυτό της σε μια ημερομηνία στο κοντινό της μέλλον. Πόσο μακριά?
Έκεί κατέληξα ακόμα σοφότερα ότι χειμώνας είναι όταν έχει κρύο, καλοκαίρι όταν έχει ζέστη, φθινόπωρο όταν πέφτουν τα φύλλα και άνοιξη όταν αρχίζουμε να βλέπουμε μπουτάκια στο δρόμο.
Σήμερα είχε άνοιξη, ιδανική μέρα για μια βόλτα στην Πάρνηθα. Ελπίζω να περάσατε υπέροχα, γιατί εγώ στις 3 που ξύπνησα δεν το είχα. Πήγα όμως στο next big thing, και έκανα filopapping. Έριξα και μια ξάπλα στα γρασίδια που έλεγα τόσο καιρό ότι θέλω να το κάνω που είχα αρχίσει να αμφιβάλω αν όντως το ήθελα. Το ήθελα. Άντε να δοκιμάσω και το μπάσκετ τώρα.



Ο Φιλοπάππου είνα γαμώ τα πάρκα. Εντάξει, δεν έχει πάπιες, λίμνες, ζέβρες και μπάτσους με εξαιρετικούς τρόπους (γκουχ γκουχ) αλλά αφ'ενός έχει μεριές που χώνεσαι και ξεχνάς τελείως την απέραντη μπετοχλαπάτσα γύρω σου, αφ'ετέρου έχει vibes ρε. Οι αρχαίοι μπορεί να ήταν παιδογάμηδες, αλλά μαλάκες δεν ήταν.





Τεσπα, στο γυρισμό πέρασα μια βόλτα και από εδώ:



Δεν είναι το χωριό μου, δεν είναι το χωριό σου, είναι downtown Athens. Τα Ατταλιώτικα, άμα δεν έχετε περάσει να περάσετε, είναι εξαιρετικά χαριτωμένα. Γενικά αυτή η πόλη γαμάει ώρες-ώρες και μεριές-μεριές, εμείς είμαστε μαλάκες και δε βλέπουμε μπροστά μας.

Αυτό με την κουλτούρα τώρα τι το ήθελα? Ξέχασα, θα είναι το Korsakov (τώρα τελευταία ανταγωνίζεται το ADD ως το σύνδρομο της προτίμησής μου). Απόψε πάμε Μαρίκα Κλαμπατσέα πάντως, και εγώ κάνω προπόνηση στο χειροκρότημα μόνος μου από το μεσημέρι για να είμαι σε φόρμα. Αν ανεβάσω το post πριν την παράσταση, παρατήστε τα όλα και ελάτε.

Παρακμή, αυτό είναι εύκολο. Αν ξεκινάς από το απόγευμα με το dj να παίζει trance vs. Θεοδωράκη, συνεχίζεις έξω με αφιέρωμα σε early greek 90's και καταλήγεις στις Κούκλες, κάποια Μούσα σε έχει μουτζώσει από την προηγούμενη. Απόλαυσέ το. Τι να πω, πλάκα είχε η φάση, τόσο στρίμωγμα είχα να φάω από αστικό ρε ώρα αιχμής με απεργία στα ταξί, τα κορίτσια σπρώχνουνε σα manowarάδες στο Hail and Kill, χαριτωμένο θέαμα γενικά. Μετά σκέφτεσαι ότι η φάση γεννιέται και περιστρέφεται γύρω από το ότι όλα αυτά τα παλικάρια γαμάνε και γαμιούνται με άλλα παλικάρια, και για μια φευγαλέα στιγμή η αισθητική σου παθαίνει καρδιακό επεισόδιο, ο χρόνος επιμηκύνεται, η όρασή σου γυρίζει σε greyscale και κάτι μυρίζει και νιώθει σάπιο γύρω σου. Μετά το ξεπερνάς. Αλλά συνεχίζεις νιώθεις μια ευγνωμοσύνη που ούτως ή άλλως κάθεσαι σε τοίχο.

Αυτάαααα... πάω να μπανιαριστώ για τη Μαρίκα, θα σας δω όλους εκεί.

PS. μέχρι πριν 5-6 χρόνια, το PS ήταν σε όλο το δυτικό κόσμο αναγνωρίσιμο ως η συντόμευση του υστερόγραφου. Πλέον είναι σε όλον τον κόσμο αναγνωρίσιμο ως Playstation. O tempora o mores.
Anyway, για κάποιο λόγο το post έχει ημερομηνία 18, ενώ είναι της 21ης. Την έχω ξαναπάθει, είχα βρει πως αλλάζει αλλά τώρα ξέχασα και βαριέμαι.

Spaggetti code Western

"see that ye be not troubled: for all these things must come to pass, but the end is not yet."
-- Matthew 24:6

Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο

εξηγούσα κάθε τόσο σε κόσμο τη φάση στην πρώην δουλειά μου:

10:30 με 5, μιάμιση ώρα coffee break, 2 ώρες lunch break, 3 ώρες σερφάρισμα και όλοι πίστευαν ότι ζω μία εργασιακή ουτοπία. Δεν ήξεραν τον πόνο μου όμως, έλεγα. Την ανάγκη ενός άντρα στη χρυσή τετραετία του για δημιουργία, καταξίωση και δυο χιλιάρικα το μήνα*
Δεν τον ήξερα ούτε εγώ, κατέληξα.
Γιατί μετά ήρθε ο πόνος του ξυπνήματος σε ακατανόμαστες ώρες, που ο κόσμος είναι σκοτεινός και έχει τους λόγους του, που η Πειραιώς είναι πηγμένη σαν κονσέρβα τράτα πικάντικη και το σχόλασμα απέχει μια ζωή.
Τον πόνο του να πίνεις τον καφέ και να κάνεις το τσιγάρο σου με τη βια τερματοφύλακα πριν το μπέναλτυ και, πάνω από όλα, το βουβό τρόμο της συνειδητοποίησης ότι στο τέλος ενός μακρού ωραρίου, είσαι ο μόνος που καίγεται να πάει να βρει κάτι που να μοιάζει με ζωή όπως την ύμνησαν μεγάλοι διανοητές σαν τον Χεμινγουέη και το Λέμμυ.

Δεν ήξερα -ή δε θυμόμουν, ρώτησα, μου είπαν, δεν κατάλαβα.

*για τα δυο χιλιάρικα το μήνα εξακολουθεί να μη γίνεται ούτε λόγος. Το ξεκαθαρίζω αυτό για να μην πάρουν αέρα οι πιστωτές μου.

Ο εχθρός του κακού είναι το χειρότερο

"και νομίζεις ότι εσύ έχεις προβλήματα" είπε ο λογιστάκος στο τελευταίο πάντα του πλανήτη, πάνω από δύο κυβικά μέτρα αποδείξεις προς ταξινόμηση. Το πάντα τον κοίταξε απαξιωτικά και ελαφρώς ενοχλημένα, και συνέχισε να χτυπάει νούμερα στο κομπιουτεράκι με τα μεγάλα νύχια του.

Ξυπνάω σε χυδαία πρωινή ώρα, ανάβω το θερμοσίφωνα, επιστρέφω στη θαλπωρή της κλίνης. Ξυπνάω μισή ώρα μετά. Κοιτάζω το ρολόι. Κοκκινίζω. Η ώρα εξακολουθεί να είναι χυδαία. Ντροπή της. Μπαίνω στο μπάνιο, ανοίγω το νερό και περιμένω να ζεστάνει. Η ώρα αρχίζει να γίνεται λιγότερο χυδαία, και το νερό παραμένει προκλητικά πολικό. Βγαίνω σα βρεγμένος ghallas και κοιτάζω το λαμπάκι. Σβηστό.

χμμμ... να θυμηθώ να βάλω και τον ηλεκτρολόγο στο πενταετές μου πρόγραμμα, μαζί με το βίδωμα των κάγκελων στη μηχανή που έχουν ξεμείνει ξεχασμένα σαν τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΓΑΠ και το cargo αεροδρόμιο στο Γιδά που θα πλημμύριζε την Ασία ημαθιώτικο ροδάκινο.

Ξαναμπαίνω στο μπάνιο και αυτοτιμωρούμαι για τις αμαρτίες μου, συγκεκριμένα για ένα πακέτο τσίχλες που είχα κλέψει από τον περιπτερά όταν ήμουν 8 και που δεν πήγα στις πουτάνες στο Άμστερνταμ. Άλλη μια μέρα ξεκινά επειδή έτσι της κάρφωσε, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, χωρίς καν να περιμένει τον πυροβολισμό του αφέτη.

Τελικά αποδείχθηκε ότι η ηλεκτρολογική παράκρουση ήταν απλά the Pap effect you don't expect. Κάτι τέτοια είναι το αλατοπίπερο της ζωής, και την τρώω λύσσα.

όπως είπε και ο Patton:

It's always funny until someone gets hurt, and then it's just hilarious.

Ο εχθρός του άσχημου είναι ο ασχημότερος

εκ του α- και σχήμα. Αυτός που δεν έχει σχήμα, νεοελληνικό ατόπημα στη θέση του ορθότερου δύσμορφος. Έτσι μου ήρθε αυτό τώρα, δεν το έχω μελετήσει, αν κάποιος πιο καταρτισμένος διαφωνεί ας μου το πει, και μετά θα αρχίσω να μιλάω για best coding practices να πάρετε τα αρχίδια μου. Μετά θα μπει κάποιος άλλος πιο καταρτισμένος, και θα το γυρίσω στην παγκόσμια γεωγραφία κ.ο.κ. ad infinitum.
Μπορεί να μην έχω βάθος, αλλά έχω εύρος. και όχι, δε μιλάω για τον πάτο μου.
Ακόμη.

η άσχημος ζωή είναι εχθρός της ασχημότερης εργασίας, μιας και η ζωή έχει τουλάχιστον ενσαρκωθεί στο σχήμα της ζωής π.χ. Λάσκαρη, ενώ η εργασία παραμένει κάτι άυλο. Γκόμενα Επιστήμη έχω ακούσει, Εργασία όχι.
Στην παραπάνω διαμάχη, ας προσευχηθούμε στο Kung Fu Panda να κερδίσει ο ευσχημότερος.





και κάτι για το δρόμο που δεν κολλάει καθόλου αλλά φοβάμαι ότι θα το ξεχάσω και θα μείνετε στα σκοτάδια εκτός από 2-3 που τους το έχω εκμυστηρευτεί αυτοπροσώπως και διά ζώσης:

ο Jesus ήταν το πρώτο παιδάκι που ξεπαρθένιασε τη μάνα του. On the way out. How about that?!!!
προβληματιστείτε.

Oh shit! It's him again!!! *

Yeap! Γύρισα.

Κάποιοι υπέθεσαν ότι γύρισα για να σώσω το 14ο μισθό των ιδιωτικών υπαλλήλων, άλλοι ότι γύρισα για να δω το βίντεο της Τζούλιας, κάποιες πιο ευαίσθητες ψυχές ότι μου λείψανε, ο μπακάλης μου ότι του έλειψα, το νέο μου αφεντικό ότι γύρισα για να δουλέψω, η γιαγιά στον πρώτο νόμιζε ότι πέθανα και βλεφάριαζε τη μηχανή, και το τρελλό μωράκι που μου σέρβιρε μπύρα σε μαγαζί που δε θα κατονομάσω γιατί δεν πληρώνει για διαφήμιση, υποθέτει ότι με αυτή τη φατσούλα και αυτά τα μπουτάκια η ζωή της θα είναι ρόδινη και πιθανότατα έχει δίκιο αν το παίξει σωστά.

Η αλήθεια είναι ότι γύρισα απλά για να εισπράξω τα 6ψήφια κέρδη που ήμουν σίγουρος ότι μου επιφύλασσε το λαχείο που με, χμμμ... ηθικά μεμπτό τρόπο βρέθηκε στα χέρια μου, και να ξαναφύγω θριαμβευτής προς κάποιο γερμανικό νησί του Αιγαίου.

Προς γενική κατάπληξη, δεν έπιασα ούτε αριθμό, ούτε σειρά, ούτε καν λήγοντες. Μετά βίας πέτυχα το χρώμα του λαχείου. Σαν Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης με χτύπησε τότε κατακούτελα η συνειδητοποίηση του τι πήγα να κάνω. Να πουλήσω την πατρίδα μου, την κοινωνική μου τάξη, την καταγωγή μου, και με χρήματα στεγνά από τον ιδρώτα μου να κάνω ζωή ανέμελη και πλουσιοπάροχη που δεν την κέρδισα. Και όλα αυτά χωρίς να κατέβω καν στις εκλογές.
Δεν κρατήθηκα, έκλαψα. Η χώρα μου φοράει στριγκάκι ζητιανιάς (του πέους), το ευρώ κλυδωνίζεται, και εγώ πληρώνω 140 ευρώπουλα για να πετάξω από το Άμστερνταμ στο Λονδίνο.

Τα δάκρυα μπορούν να είναι αντρίκα, όταν ποτίζουν το δέντρο της μαλακίας. Anyway, δε θα σταθώ σε αυτό, άλλωστε όπως είπε και ο ΓΑΠ "λεφτά υπάρχουν". Και μαλάκες επίσης, και δε μου ξεκολλάει από το μυαλό ότι αυτά τα δύο συνδέονται.

Εκεί που θα σταθώ είναι ότι χθες το βράδυ, κάποιος αποφάσισε να απαλλοτριώσει από το γαμάτο, αγαπημένο Arai μου (κράνος είναι μπρε) το προστατευτικό μύτης.

ΑΥΤΟ


ναι, είναι όσο χρήσιμο χωρίς το κράνος όσο ο βηματοδότης χωρίς καρδιά. Εκτός και αν το πέρασε για αποκριάτικο μουστάκι. Οπότε είναι και καθυστερημένος πέρα από γιγαντιαίο αρχίδι, και εγκεφαλικά και ημερολογιακά.
Την πιθανότητα να είχε κράνος και να του έλειπε δε θα την πάρω σοβαρά, όποιος πούστης πάει και ακουμπάει 500 ευρώ για κράνος πρέπει να έχει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια να πάει να αγοράζει τα ανταλλακτικά που του χαλάνε.
Δεν πιστεύω στην προσκόλληση σε υλικά αγαθά, οπότε μεγαλόθυμα θα του ευχηθώ να φάει χουρμάδες, να του σκαλώσει ο σπόρος στο έντερο, να του φυτρώσει ολόκληρος φοίνικας στον κώλο και να τον προσβάλλει (το φοίνικα) το κόκκινο σκαθάρι, να τον ψεκάσουν, να τον πακετάρουν και να τον ενταφιάσουν.


Έχω χιλιάδες πράγματα που θα μπορούσα να γράψω σχετικά με το ταξιδάκι μου, την τριβή μου με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και την καθημερινότητα, την ένδοξη μοναξιά της αγγλικής pub στον κόσμο των χώρων διασκέδασης -να μην πω των χώρων γενικά- την απόδειξη ότι δεν υπάρχει Ουράνια Δικαιοσύνη σε έναν κόσμο που οι Ισπανοί έχουν τις Ισπανίδες και οι Ρώσοι τις Ρωσίδες, αλλά όπως συνήθως, όταν έχω πολύ υλικό στο κεφάλι βραχυκυκλώνω και δε βγαίνει τίποτα κατανοητό.

Θα περιοριστώ στο να ευχαριστήσω όλους τους υπέροχους οικοδεσπότες μου και να σας καλέσω όλους, όποτε θέλετε και βολεύεστε, να ανταποδώσω στην πτωχή πλην τίμια Αθήνα. Κατά προτίμηση όχι όλοι μαζί για προφανείς χωροταξικούς λόγους, αλλά ακόμη και έτσι μπορούμε να στριμωχτούμε ζεστά στο λίβινγκ ρουμ και να τραγουδάμε 7 νομά σ 'ένα δωμά που θα γίνει και επίκαιρο πάλι.

Καλώς σας βρήκα.

*Clopyright by ΠοΜ. Δε ζητάω άδεια, μου χρωστάς ακόμη βόλτα τη Bandit και εισπράτω τόκους.