Spaggetti code Western

"see that ye be not troubled: for all these things must come to pass, but the end is not yet."
-- Matthew 24:6

Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο

εξηγούσα κάθε τόσο σε κόσμο τη φάση στην πρώην δουλειά μου:

10:30 με 5, μιάμιση ώρα coffee break, 2 ώρες lunch break, 3 ώρες σερφάρισμα και όλοι πίστευαν ότι ζω μία εργασιακή ουτοπία. Δεν ήξεραν τον πόνο μου όμως, έλεγα. Την ανάγκη ενός άντρα στη χρυσή τετραετία του για δημιουργία, καταξίωση και δυο χιλιάρικα το μήνα*
Δεν τον ήξερα ούτε εγώ, κατέληξα.
Γιατί μετά ήρθε ο πόνος του ξυπνήματος σε ακατανόμαστες ώρες, που ο κόσμος είναι σκοτεινός και έχει τους λόγους του, που η Πειραιώς είναι πηγμένη σαν κονσέρβα τράτα πικάντικη και το σχόλασμα απέχει μια ζωή.
Τον πόνο του να πίνεις τον καφέ και να κάνεις το τσιγάρο σου με τη βια τερματοφύλακα πριν το μπέναλτυ και, πάνω από όλα, το βουβό τρόμο της συνειδητοποίησης ότι στο τέλος ενός μακρού ωραρίου, είσαι ο μόνος που καίγεται να πάει να βρει κάτι που να μοιάζει με ζωή όπως την ύμνησαν μεγάλοι διανοητές σαν τον Χεμινγουέη και το Λέμμυ.

Δεν ήξερα -ή δε θυμόμουν, ρώτησα, μου είπαν, δεν κατάλαβα.

*για τα δυο χιλιάρικα το μήνα εξακολουθεί να μη γίνεται ούτε λόγος. Το ξεκαθαρίζω αυτό για να μην πάρουν αέρα οι πιστωτές μου.

Ο εχθρός του κακού είναι το χειρότερο

"και νομίζεις ότι εσύ έχεις προβλήματα" είπε ο λογιστάκος στο τελευταίο πάντα του πλανήτη, πάνω από δύο κυβικά μέτρα αποδείξεις προς ταξινόμηση. Το πάντα τον κοίταξε απαξιωτικά και ελαφρώς ενοχλημένα, και συνέχισε να χτυπάει νούμερα στο κομπιουτεράκι με τα μεγάλα νύχια του.

Ξυπνάω σε χυδαία πρωινή ώρα, ανάβω το θερμοσίφωνα, επιστρέφω στη θαλπωρή της κλίνης. Ξυπνάω μισή ώρα μετά. Κοιτάζω το ρολόι. Κοκκινίζω. Η ώρα εξακολουθεί να είναι χυδαία. Ντροπή της. Μπαίνω στο μπάνιο, ανοίγω το νερό και περιμένω να ζεστάνει. Η ώρα αρχίζει να γίνεται λιγότερο χυδαία, και το νερό παραμένει προκλητικά πολικό. Βγαίνω σα βρεγμένος ghallas και κοιτάζω το λαμπάκι. Σβηστό.

χμμμ... να θυμηθώ να βάλω και τον ηλεκτρολόγο στο πενταετές μου πρόγραμμα, μαζί με το βίδωμα των κάγκελων στη μηχανή που έχουν ξεμείνει ξεχασμένα σαν τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΓΑΠ και το cargo αεροδρόμιο στο Γιδά που θα πλημμύριζε την Ασία ημαθιώτικο ροδάκινο.

Ξαναμπαίνω στο μπάνιο και αυτοτιμωρούμαι για τις αμαρτίες μου, συγκεκριμένα για ένα πακέτο τσίχλες που είχα κλέψει από τον περιπτερά όταν ήμουν 8 και που δεν πήγα στις πουτάνες στο Άμστερνταμ. Άλλη μια μέρα ξεκινά επειδή έτσι της κάρφωσε, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, χωρίς καν να περιμένει τον πυροβολισμό του αφέτη.

Τελικά αποδείχθηκε ότι η ηλεκτρολογική παράκρουση ήταν απλά the Pap effect you don't expect. Κάτι τέτοια είναι το αλατοπίπερο της ζωής, και την τρώω λύσσα.

όπως είπε και ο Patton:

It's always funny until someone gets hurt, and then it's just hilarious.

Ο εχθρός του άσχημου είναι ο ασχημότερος

εκ του α- και σχήμα. Αυτός που δεν έχει σχήμα, νεοελληνικό ατόπημα στη θέση του ορθότερου δύσμορφος. Έτσι μου ήρθε αυτό τώρα, δεν το έχω μελετήσει, αν κάποιος πιο καταρτισμένος διαφωνεί ας μου το πει, και μετά θα αρχίσω να μιλάω για best coding practices να πάρετε τα αρχίδια μου. Μετά θα μπει κάποιος άλλος πιο καταρτισμένος, και θα το γυρίσω στην παγκόσμια γεωγραφία κ.ο.κ. ad infinitum.
Μπορεί να μην έχω βάθος, αλλά έχω εύρος. και όχι, δε μιλάω για τον πάτο μου.
Ακόμη.

η άσχημος ζωή είναι εχθρός της ασχημότερης εργασίας, μιας και η ζωή έχει τουλάχιστον ενσαρκωθεί στο σχήμα της ζωής π.χ. Λάσκαρη, ενώ η εργασία παραμένει κάτι άυλο. Γκόμενα Επιστήμη έχω ακούσει, Εργασία όχι.
Στην παραπάνω διαμάχη, ας προσευχηθούμε στο Kung Fu Panda να κερδίσει ο ευσχημότερος.





και κάτι για το δρόμο που δεν κολλάει καθόλου αλλά φοβάμαι ότι θα το ξεχάσω και θα μείνετε στα σκοτάδια εκτός από 2-3 που τους το έχω εκμυστηρευτεί αυτοπροσώπως και διά ζώσης:

ο Jesus ήταν το πρώτο παιδάκι που ξεπαρθένιασε τη μάνα του. On the way out. How about that?!!!
προβληματιστείτε.