Άνοιξη, κουλτούρα και παρακμή

Αυτές οι θεματικές τριπλέτες πολύ μου αρέσουν. Και σου δίνουν άπλα να αναπτύξεις τη μαλακία σου, και κάθονται και ρυθμικά καλύτερα. Φάνηκε και στο προηγούμενο post μου, και προειδοποιώ ότι σκοπεύω να επανέλθω στο θέμα των spaghetti western με άρθρο "Ο γλυκός, ο πικρός και ο μέτριος". Μέχρι τότε, εγκαρτέρηση, ψυχραιμία και βολευτείτε με αυτά που έχετε.

Τα περιοδικά πάλι προτιμούν τα δίπτυχα, π.χ. Παντρεύομαι και Γαμήλιο Πάρτυ(με μηνιαίο αφιέρωμα σε κωλάδικα για bachelor?), Ήχος και Hi-Fi, Τροχοί και TIR(με μηνιαίο αφιέρωμα σε κωλάδικα διαφορετικής κάθε φορά κεντροευρωπαϊκής χώρας για πολιτιστικές ανταλλαγές), Άμυνα και Διπλωματία(δεν πρέπει να λείπει από κανένα ελληνικό νοικοκυριό), Παιδί και Νέοι Γονείς(με αναλυτική τεχνική παρουσίαση της μεθόδου αυτοαπαγχονισμού του David Carradine), Τα Σκυλιά μας και Εμείς(kinky...), Κυνήγι και όχι Μόνο (αυτό είναι μάλλον ν-πτυχο), Μάχη και Επιβίωση(ναι, στην Ελλάδα του 2010 φαίνεται ότι χρειάζεται εξειδικευμένες γνώσεις για να επιβιώσεις στους άγριους δρόμους, μάλλον για περιοδικό για grocery shopping το κόβω), Κινητή Τηλεφωνία και Τηλεπικοινωνίες(ποιητική έξαρση του πνευματικού πατέρα) και άλλα πολλά.

Για όσους δεν το πήραν χαμπάρι, χθες είχαμε την εαρινή ισημερία, συγκεκριμένα στις 19:32. Στην Ισπανία σα χθες υπολογίζουν την έναρξη της άνοιξης, εμείς από όσο θυμάμαι το κρυφό σχολειό είχαμε ακέραια τρίμηνα και είμαστε ήδη 20 μέρες μέσα στην άνοιξη -παραδοσιακά μπροστά ο Έλληνας- και είχαμε μια σχετική επιστημονική αναμέτρηση με Ίβηρα φίλο και συνεπιστήμονα. Εγώ πάλι πέταξα την εξυπνάδα ότι π.χ. το χειμερινό ηλιοστάσιο είναι λογικά η καρδιά του χειμώνα, όχι η αρχή του, θεμελιώνοντας ατράνταχτα την καταφανέστατα έωλη θέση ότι το καλοκαίρι ξεκινά αρχές Μαϊου και τελειώνει αρχές Αυγούστου οπότε και αρχίζει το φθινόπωρο. Γαμάτος? Τώρα που το σκέφτηκα πιο βαθιά, έχοντας δει και drag show χθες και ων συνεπώς απείρως σοφότερος, κατέληξα ότι ο πλανήτης θέλει το χρόνο του για να ακολουθήσει τις διαφορές θερμοκρασίας που προκαλεί η μεταβολή της ηλιακής ακτινοβολίας, οπότε η μικρότερη μέρα του χρόνου - όπως και όλες οι άλλες, δημοκρατία έχουμε - προβάλλει τον εαυτό της σε μια ημερομηνία στο κοντινό της μέλλον. Πόσο μακριά?
Έκεί κατέληξα ακόμα σοφότερα ότι χειμώνας είναι όταν έχει κρύο, καλοκαίρι όταν έχει ζέστη, φθινόπωρο όταν πέφτουν τα φύλλα και άνοιξη όταν αρχίζουμε να βλέπουμε μπουτάκια στο δρόμο.
Σήμερα είχε άνοιξη, ιδανική μέρα για μια βόλτα στην Πάρνηθα. Ελπίζω να περάσατε υπέροχα, γιατί εγώ στις 3 που ξύπνησα δεν το είχα. Πήγα όμως στο next big thing, και έκανα filopapping. Έριξα και μια ξάπλα στα γρασίδια που έλεγα τόσο καιρό ότι θέλω να το κάνω που είχα αρχίσει να αμφιβάλω αν όντως το ήθελα. Το ήθελα. Άντε να δοκιμάσω και το μπάσκετ τώρα.



Ο Φιλοπάππου είνα γαμώ τα πάρκα. Εντάξει, δεν έχει πάπιες, λίμνες, ζέβρες και μπάτσους με εξαιρετικούς τρόπους (γκουχ γκουχ) αλλά αφ'ενός έχει μεριές που χώνεσαι και ξεχνάς τελείως την απέραντη μπετοχλαπάτσα γύρω σου, αφ'ετέρου έχει vibes ρε. Οι αρχαίοι μπορεί να ήταν παιδογάμηδες, αλλά μαλάκες δεν ήταν.





Τεσπα, στο γυρισμό πέρασα μια βόλτα και από εδώ:



Δεν είναι το χωριό μου, δεν είναι το χωριό σου, είναι downtown Athens. Τα Ατταλιώτικα, άμα δεν έχετε περάσει να περάσετε, είναι εξαιρετικά χαριτωμένα. Γενικά αυτή η πόλη γαμάει ώρες-ώρες και μεριές-μεριές, εμείς είμαστε μαλάκες και δε βλέπουμε μπροστά μας.

Αυτό με την κουλτούρα τώρα τι το ήθελα? Ξέχασα, θα είναι το Korsakov (τώρα τελευταία ανταγωνίζεται το ADD ως το σύνδρομο της προτίμησής μου). Απόψε πάμε Μαρίκα Κλαμπατσέα πάντως, και εγώ κάνω προπόνηση στο χειροκρότημα μόνος μου από το μεσημέρι για να είμαι σε φόρμα. Αν ανεβάσω το post πριν την παράσταση, παρατήστε τα όλα και ελάτε.

Παρακμή, αυτό είναι εύκολο. Αν ξεκινάς από το απόγευμα με το dj να παίζει trance vs. Θεοδωράκη, συνεχίζεις έξω με αφιέρωμα σε early greek 90's και καταλήγεις στις Κούκλες, κάποια Μούσα σε έχει μουτζώσει από την προηγούμενη. Απόλαυσέ το. Τι να πω, πλάκα είχε η φάση, τόσο στρίμωγμα είχα να φάω από αστικό ρε ώρα αιχμής με απεργία στα ταξί, τα κορίτσια σπρώχνουνε σα manowarάδες στο Hail and Kill, χαριτωμένο θέαμα γενικά. Μετά σκέφτεσαι ότι η φάση γεννιέται και περιστρέφεται γύρω από το ότι όλα αυτά τα παλικάρια γαμάνε και γαμιούνται με άλλα παλικάρια, και για μια φευγαλέα στιγμή η αισθητική σου παθαίνει καρδιακό επεισόδιο, ο χρόνος επιμηκύνεται, η όρασή σου γυρίζει σε greyscale και κάτι μυρίζει και νιώθει σάπιο γύρω σου. Μετά το ξεπερνάς. Αλλά συνεχίζεις νιώθεις μια ευγνωμοσύνη που ούτως ή άλλως κάθεσαι σε τοίχο.

Αυτάαααα... πάω να μπανιαριστώ για τη Μαρίκα, θα σας δω όλους εκεί.

PS. μέχρι πριν 5-6 χρόνια, το PS ήταν σε όλο το δυτικό κόσμο αναγνωρίσιμο ως η συντόμευση του υστερόγραφου. Πλέον είναι σε όλον τον κόσμο αναγνωρίσιμο ως Playstation. O tempora o mores.
Anyway, για κάποιο λόγο το post έχει ημερομηνία 18, ενώ είναι της 21ης. Την έχω ξαναπάθει, είχα βρει πως αλλάζει αλλά τώρα ξέχασα και βαριέμαι.