Invasion from NeverLand

και δεν άκουσα ποτέ καν το κλικ. Ή το άκουσα και το ξέχασα. Πάντως, με κλικ ή χωρίς, άρχισα σε κάποια φάση να γίνομαι λίγο σκατάς. Και με το τρέξιμο στη δουλειά, το τρέξιμο στα μπαρ, το τρέξιμο στο δρόμο για να προλάβω να τους περάσω πριν με πατήσουν, τα ξύδια και τη φασαρία, ούτε που με μυρίστηκα.

Μέχρι που πέτυχα, εξ αντανακλάσεως, περίπου, έναν περασμένο ghallas και ξαφνικά ένιωσα σαν τον Robin Williams στο Hook (καλά, οι κινηματογραφικές μου αναφορές συνεχίζουν να αυξάνουν τη στροφορμή του Ταρκόφσκι στο μνήμα του).

So, sorry everybody σε όποιον πιστεύει ότι του το χρωστάω, και ένα μεγάλο Thanx Wendy Darling.



...meanwhile in Malakassa, βλέπαμε μπάλα. oGc
άντε του χρόνου και συνεδριάσεις της Βουλής.

ευτυχώς έπαιζε και pre/post-game show