Το τελευταίο σουκού του Αυγούστου

Αυτό το σουκου αποφάσισα να εγκαινιάσω τη χειμερινή-παύλα-ορεινή σεζόν για φέτος. Τα εγκαίνια είναι λίγο τύπου επαρχιακής νοσοκομειακής μονάδας, που μετά το κόψιμο της κορδέλλας τα μαζεύουν όλοι, κλειδώνουν το μαγαζί και επανέρχονται μετά από εβδομάδες, μήνες ή και ποτέ για το κυρίως event. Όπως και να χει, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, οπότε εγώ έχω πλέον μισοξεχειμωνιάσει.

Δε θυμάμαι πως ακριβώς, αλλά υπέπεσε στην αντίληψή μου το 3ο Ziria Music Festival. Εγώ προσωπικά θα το ονόμαζα 3rd Ziria Music Festival, ή 3ο Μουσικό Φεστιβάλ Ζήρειας. Από την άλλη, αν το είχα αναλάβει εγώ προσωπικά, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δε θα είχε πραγματοποιηθεί. Επίσης ονομάζεται και "Νίκος Δόικας", στη μνήμη του ομώνυμου Ξυλοκαστρίτη μουσικού.

Παρασκευή μαζευτήκαμε κοντά 10 νοματαίοι για να βγάλουμε μειωμένο ομαδικό εισητήριο, μιας και ακόμη και η δωρεάν ατομική είσοδος είναι τσουχτερή για πολύ κόσμο τους χαλεπούς αυτούς καιρούς, ψυχαγωγηθήκαμε νυχτιάτικα στο open-air μουσείο των βομβαρδισμών της luftwaffe που βρίσκεται στο δρόμο προς τα Τρίκαλα, πέφτοντας κυριολεκτικά με τα μούτρα στις εκατοντάδες λακούβες-εκθέματα, και σε πείσμα του οποίου καταφέραμε να φτάσουμε στο χιονοδρομικό στα 1600.

Μας πήρε 20 λεπτά να στήσουμε τις σκηνές υπό το φως των αστεριών και καμιά δεκαριά φακών, 45 λεπτά στην ουρά για να καταφέρουμε να πάρουμε σουβλάκια, 2,5 λεπτά να φάμε τα σουβλάκια, 6 λεπτά να τελειώσουμε τη ρακή που είχαμε μαζί μας, και κανένα τετράωρο να πάρουμε απόφαση να πάμε για ύπνο.

Από το κυρίως πιάτο, τη μουσική ρε, όχι τα καλαμάκια, τι θυμάμαι:

οι Sistah Jammaroots & The Oscillators παίζαν πολύ όμορφη ρέγκα, οι Straw Hats παίζαν country, μη γελάτε ρε βλαμμένοι! ήταν πολύ ξεσηκωτική, αν ήταν βαλκανικό το groove θα μας έφτιαχνε μια χαρά, αλλά είμαστε λίγο ρατσιστές που είναι βλαχοαμερικάνικο. Δεν είναι σωστά πράγματα όμως αυτά. Τον Γραμμένο σα να τον αγαπάω, αλλά και κάτι άλλους που δεν τον ήξεραν και δεν τον αγαπούσαν, τους άρεσε και τον συμπαθούν τώρα, οι Brothers in Plugs είναι λίγο δύσκολο να μη σου φέρουν στο μυαλό αυτό

μιας και είναι τέσσερα αδέρφια, μόλις διάβασα ότι είχαν ανοίξει και τους Bon Jovi και τραβάω τα μαλλιά μου που δεν πήρα μπλουζάκι

(τι χκλάσιμο είναι αυτό το Fell in love with an alien ρε! χρόνια είχα να το δω, rofl και τέτοια)

αλλά όσο και να γαργαλιέμαι να το σατυρίσω λίγο το θέμα, ήταν πολύ ωραίοι. (παίζαν μουσική με αρχίδια ξεκίνησα να γράψω, με έχει καταστρέψει αυτό το heavy metal, η θετική μου κριτική περιορίζεται σε "γάμησαν", "τα σπασαν", "...μαααλάκα...!" και διάφορα άλλα γύρω από τη γεννετήσια ζώνη)

Οι Fly By Wire να πω και μια όχι καλή κουβέντα μη νομίζετε ότι με κέρναγαν σουβλάκια οι διοργανωτές για να κάνω διαφήμιση στη λεγεώνα των αναγνωστών μου, δε με τρέλλαναν κιόλα. Αυτό το Nu Metal με ελληνικό στίχο μου κάνει λίγο Καρρά από Νορβηγούς. Τέλος πάντων, δεν ακούω και Nu Metal γιατί φουντώνει η ακμή που δεν έβγαλα ποτέ, οπότε είναι και θέμα γούστου. Μετά τελείωσε το live, πήγαμε στις σκηνές και δαγκώσαμε τα καυλιά μας. Πολύ μου αρέσει να παγώνω καλοκαιριάτικα. Μετά κοιμηθήκαμε.

Το Σάββατο το πρωί κάναμε κανένα μισάωρο να ξυπνήσουμε όλον τον κόσμο με τη βοήθεια του γνωστού στρουμφο-ύμνου "μη με ξυπνάς απ'τις έξι", δύο Remus και μίας Ακράπας, δέκα λεπτά να φτάσουμε με τα πόδια στο σαλέ, 34 λεπτά και 25 δεύτερα να πιάσουμε ουρά στις τουαλέτες για να ρίξουμε νερό στη μάπα μας και καμιά ωρίτσα να πάρουμε καφέδες. Μετά από αυτό, ξυπνήσαμε αρκετά ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι είχαμε νερό και στις σκηνές και ήμασταν μαλάκες που περιμέναμε 34 λεπτά και 25 δεύτερα στις τουαλέτες.

Δεν ξυπνήσαμε όμως αρκετά για να συνειδητοποιήσουμε ότι άλλο το χάκινγκ, και άλλο το χάικινγκ (όλο λεπτές νοηματικές αποχρώσεις αυτά τα εγγλέζικα, μπερδεύεσαι). Ξεκινήσαμε έτσι 16 ποδάρια να πάρουμε το κατηφορικό μονοπάτι για τη Φλαμπουρίτσα, ή αλλιώς Descensus ad Inferos. Όσο είδες εκλεκτέ αναγνώστη τη Φλαμπουρίτσα, άλλο τόσο την είδαμε και εμείς. Κάπου τα σημάδια χάθηκαν, και πήραμε τον πικρό δρόμο του ανηφορικού γυρισμού. Μία λέξη μόνο: ΝΤΡΟΠΗ

αφού φτάσαμε περήφανοι πίσω

εξιλεωθήκαμε πατώντας την κορφή εξοχικής ταβέρνας και το γιορτάσαμε με καμιά 5άρα κιλά κρέας και κάτι άλλα πιάτα που τα ξέχασα ήδη. Έχει πλάκα να έχεις Ευρωπαίους στο τραπέζι. Με τόσο κρέας και τέτοιο αδιάκριτο ομαδικό ντου πρέπει να νιώθουν σα να βρέθηκαν κατά λάθος σε παρτούζα. Τέλος πάντων, αν δε μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσέ το λέω εγώ, αλλά δεν ξέρουν και πολλά ελληνικά και δεν ξέρω αν με κατάλαβαν.

Το βράδυ είχαμε γίνει 18 και κάναμε πάρτυ ενηλικίωσης. Το I'm getting too old for this shit έχει αρχίσει να γίνεται middle name μου, αλλά και πάλι, μαζί με το first και το last, είναι μικρότερο από του Πορτογάλου που είχαμε μαζί μας. Σε τι στο διάολο τις τυπώνουν τις ταυτότητες εκεί στην Πορτογαλία? Σε Α4? Τεσπα, χορομπήδαγα κάτι ωρίτσες πάλι, έμπλεξα σε καλαίσθητο και καλοπροαίρετο moshing, έφαγα μια σούπα που μου έκανε τον κόκκυγα κώλο. Ευτυχώς δε με σουβλίζει όταν κάθομαι στη σέλα και δε χρειάστηκε να κάνω 150 χιλιόμετρα όρθιος, αν και είχα έτοιμη τη δικαιολογία για τους μπάτσους ότι πανηγυρίζω για την κατάργηση του ασύλου.

Μουσικά, η εμφάνιση του Πουλικάκου με τους Σπυριδούλα έχει μείνει ήδη κλασσική και διδάσκεται σε ξένα πανεπιστήμια. Στις σχολές ιατρικής, καθώς ο Πουλικάκος έμοιαζε 30 χρόνια πιο ενεργητικός από ότι τον έχω δει τα τελευταία χρόνια. Πενηντάρης δηλαδή, αλλά είναι και θεός οπότε ήταν γαμάτα. Και οι Σπυριδούλα γάμησαν επίσης (και σιγά σιγά σας λύνεται η απορία γιατί δεν έβγαλα ποτέ λεφτά ως μουσικός συντάκτης και αργοσβήνω στο visual studio).

Όλα τα γκρουπ αξίζαν με το παραπάνω, τα έσπασα κάπως παραπάνω με τους NoMind, αλλά γενικά παίζει πολλή καλή μουσική γύρω μας. Το νου μας. Αυτοί που πραγματικά κωλογούσταρα ήταν οι The Bet στο τέλος πάντως. Τα παιδιά, μαντέψτε, ΓΑΜΗΣΑΝ. Mπλουζοροκιά, με τρελλή ενέργεια στη σκηνή. Ή έτσι λέω εγώ τέλος πάντων. Κομματάκια τους, εδώ.

Έχω κανένα τρίωρο που το γράφω αυτό το post, στο μεταξύ έκανα μπάνιο, έφαγα, πήγα να βάλω πλυντήριο μέχρι που ανακάλυψα ότι ο αέρας έχει πάρει το καλάθι με τα μανταλάκια μου -δεν υπάρχει κράτος ρε, μη λέμε πάλι τα ίδια- έγινα καλύτερος άνθρωπος και αποφάσισα να παρατήσω επιτέλους τον Firefox και να το γυρίσω σε Chrome.

Για να κλείνω, τα ηθικά διδάγμα του Σαββατοκύριακου είναι:

support your local scene (μην πέσει και σε πλακώσει), επισκευτείτε και κανένα βουνό το καλοκαίρι - έχει δροσιά, μην ξεκινάτε ποτέ κατηφορικά μονοπάτια, η χύμα ρακή είναι ΠΑΝΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΑΝΤΑ καλύτερη από τη συσκευασμένη, και ψάχνετε μικρά φεστιβάλ σε ωραία μέρη. Έχουν και ωραίο κόσμο, πάνω και κάτω από τη σκηνή.

και το σημαντικότερο...