την πηδήξαμε και φέτος

σε κλίμα κατάπληξης και φέτος οι γιορτές.

το pc παίζει transiberian orchestra (ευχαριστώ σαλονικότικο rock ραδιόφωνο που μου θύμισες ότι μπορούμε να γαμήσουμε και έτσι τα χριστούγεννα), εγώ πλένω πιάτα και από πάνω μου κρέμεται το δαμόκλειο παράθυρο που σε κάθε φύσημα του αέρα κινείται απειλητικά προς τα επάνω μου, συγκρατούμενο από ένα πόντο παλιό μέταλλο κάτω δεξιά και τις ευχές της φουκαριάρας της μάνας μου, ενώ ο φούρνος μόλις εξέλεξε Πάπα και τα πράγματά μου για το αυριανό ταξίδι είναι μαζεμένα και τακτοποιημένα σε κάποιο παράλληλο σύμπαν.

Too much χρονιάρες μέρες, το παράθυρο με αγχώνει (ΜΓΔ) και θα σφίξει το κρέας από το κοτόπουλο στο φούρνο. Αφήνω τα πιάτα από τα χέρια μου και παίρνω τη μοίρα μου.

Εδώ Πολυτεχνείο ρε κουφάλες

Ενώ η παράδοση της πρωτοχρονιάς προστάζει στην Τουρκία κόκκινα εσώρουχα, μια βόλτα με μια άδεια βαλίτσα στο Εκουαδόρ και πέταγμα επίπλων στη Νότια Αφρική (εδώ πλησιάσαμε), εγώ τηρώ το πανάρχαιο οικουμενικό τελετουργικό του κολλήματος του σκισμένου πενηντάευρου κρατώντας έναν αναμένο μπάφο αφήνοντας όλες τις δουλειές μου να πάνε πολύ μα πολύ πίσω.
Ήδη τα λουκάνικα Καρδίτσας που περιμένουν τη σειρά τους στο φούρνο μετά το κοτόπουλο αρχίζουν να σχεδιάζουν εναλλακτικά πλάνα για το ρεβεγιόν τους, ο Αη Βασίλης μου άφησε μήνυμα ότι είμαι τρίτος επιλαχών για δώρο μετά τον Κιμ Γιονγκ Ουν και το Γρηγόρη Ψαριανό αλλά όπως και να 'χει ψήνεται να βρεθούμε για κανένα ποτάκι κατά τις 7 το πρωί που θα έχει σχολάσει και το εορταστικό πνεύμα ξεχύνεται ορμητικό από τα θλιβερά κουφώματα του σπιτιού με τη μορφή χαρμόσυνου ψωφόκρυου.

Κάπου εδώ παρατάω τα ίντερνετς και εύχομαι τα καλύτερα γενικώς και ο νέος χρόνος να σας βρει τόσο γαμάτα

Ανακαίνιση

είδα απόψε μετά από καιρό τον αγαπημένο μου υδραυλικό, το Βασίλη. Που στο μυαλό μου έχει τη φάτσα του Σεφερλή, στο συμπαθητικό του. Το έχω πάθει αυτό και με τον Russel Crowe στο μονομάχο που για εμένα έχει πάντα τη φάτσα του πάλαι ποτέ συγκάτοικού μου, του γουρουνάκου.

Ο υδραυλικός χωρίς να πολυλογώ πάνω κάτω μου είπε ότι πρέπει να ανατινάξει τη λεκάνη της τουαλέτας μου,και αν έχουμε όρεξη και έχει και η ιδιοκτήτρια να βάλει το χέρι λίγο στην τσέπη, μπορούμε να ανατινάξουμε και τον τοίχο.
Το ευτυχές είναι ότι όπως θαύμαζε από την κουζίνα το υδραυλικό αραβούργημα στο φωταγωγό, δεν του ήρθε η έμπνευση να το ανοίξει να δει καλύτερα, γιατί θα του κατέβαινε όλο το παράθυρο στο κεφάλι και ήταν και η κυρία Κική από τον δεύτερο μπροστά και θα νιώθαμε όλοι πολύ αμήχανα και παίρνω και αντιβίωση και δε μπορούσα να βγάλω και δυο μπουκάλια τσιπουράκι να γελάσουμε λίγο να το ξεχάσουμε.

το παράθυρο κρατιέται στο πλαίσιό του με 30ml σάλιο, την κάτω άκρη του σύρτη του και τη θεία πρόνοια. Κάποια μέρα παίζει βέβαια να κλάσει ένας γρύλος έξω από το παράθυρο ή να μας αφήσει χρόνους η θεία και να το φάμε όλο μέσα στην κουζίνα. γιόλο

Μετά την ανατίναξη του δοντιού μου -σας τα έχω κάνει τσουρέκια με το δόντι μου, το ξέρω, τα δικά μου να δείτε πως είναι, bear with me, ο καιρός γαρ εγγύς υποπτεύομαι ελπίζω- και την ανατίναξη του ούλου μου που ακολούθησε, άρχισα να διακρίνω ένα υποβόσκον μοτίβο.

έτσι είπα να ανακαινίσω και το μαγαζί εδώ. Στην αρχή είπα να το κάνω φαλαφελάδικο που είναι hip, Fast Fading Falafel from the Falley of Fay ή κάτι τέτοιο, αλλά δεν ξέρω ποια στο κέρατο είναι η Φαίη, ξεπρήστηκε και το στόμα μου και ξαναμπόρεσα να πω το βου και το ξεπέρασα.

Η αλήθεια είναι ότι τα 770px πλάτος στο προηγούμενο template με καταπίεζαν σα στενό σώβρακο όποτε ανέβαζα βωτογραβίες, όπως και το στενό μου μπαλκόνι, και δεδομένων των δύο προβλημάτων ο θεός της αναβλητικότητας κλήρωσε ανακαίνιση στο site ως απείρως πιο εύκολη από τη μετακόμιση.

Ο διάολος του Warhol πάνω μου ζάλισε τα ούμπαλα μέχρι να βρω χρώμα για τους τίτλους από επάνω, και αυτό που έβαλα μαλακία είναι αλλά σε κάποια φάση μου έδωσα 10 λεπτά προθεσμία για να τελειώνω και έφαγα τα 7 στο twitter. Σε κάποια άλλη φάση σκέφτηκα να στείλω το διάολο στο διάολο και να βάλω μια καμήλα, αλλά ο διάολος έχει πολλά ποδάρια και στο τέλος μου έβαλε μια τρικλοποδιά και είπα δεν πάει στο διάολο, άφησέ το έτσι.

Κοίτα μαγκιά όμως

αυτή η καμήλα δε θα χώραγε ποτέ στο προηγούμενο template (το οποίο είχα χαρχαλέψει beyond repair κάποιο βράδυ που είχα πιει πολύ αλλά όχι αρκετά ώστε να είμαι ακίνδυνος και δεν έπαιρνε πια adjust width)

Nενίκηκά σε Σολωμόντα.

υγ. η σατανική ειρωνεία... μόλις παρατήρησα ότι από κακό υπολογισμό, ή αδιαφορία, πές το Johann Gambolputty de von Ausfern- schplenden- schlitter- crasscrenbon- fried- digger- dingle- dangle- dongle- dungle- burstein- von- knacker- thrasher- apple- banger- horowitz- ticolensic- grander- knotty- spelltinkle- grandlich- grumblemeyer- spelterwasser- kurstlich- himbleeisen- bahnwagen- gutenabend- bitte- ein- nürnburger- bratwustle- gerspurten- mitz- weimache- luber- hundsfut- gumberaber- shönedanker- kalbsfleisch- mittler- aucher von Hautkopft of Ulm, πες το όπως θέλεις, το header είναι κοντό και έχω κόψει τα ποδάρια του διαόλου. και τα 12.

ΧΑ!

και ας ήρθα δεύτερος

τρελλές σφαίρες

- φίλοι;
- φίλοι

μπανγκ. η σφαίρα καρφώθηκε στο κρανίο του με ταχύτητα 251 μέτρων το δευτερόλεπτο, ταχύτητα 40 φορές μικρότερη από όση χρειάζεται για σε πάει στο διάστημα από τον παρόντα πλανήτη, αλλά ικανή και με το παραπάνω να σε στείλει πολύ παραπέρα.

(περιλαμβάνει κοινωνικό μήνυμα)

ή απλά σε διάφορα μέρη του τοίχου για όσους τυγχάνουν non-religious, non-spiritual.

αυτό σημαίνει ότι είχε περίπου 0.0004 δευτερόλεπτα για να περάσει όλη του η ζωή μπροστά από τα μάτια του.
ΑΝ είχε προλάβει να καταλάβει ότι ήρθε επιτέλους η στιγμή να παίξει το απόλυτο προσωπικό του highlight film σε fucking fast forward. Το οποίο μάλλον δε συνέβη ποτέ.

Όπως διάβασα στο πιο ενδιαφέρον άρθρο που έπεσε στα χέρια μου σήμερα, όταν αποφάσισα ότι είμαι πολύ κουρασμένος για να αρχίσω τα γκράφιτι στη σελίδα της ΕΛΑΣ στη wiki, συνεπικουρούντος μάλιστα πως έχω ξεχάσει το password μου. Μα κοίτα μεγαλεία

The policemen that are composing the special units, are highly trained not only in the armed forces, but also in foreignagencies while a large number of its personnel holds various University degrees. Although it is extremely effective and known for its "No-Mistakes" policy, it is an agency which is based on very friendly and cooperative relations with the citizens.

τα πτυχία δεν κρύβονται

Βρωμοκοπάει Δένδια αυτό παιδιά, σόρρυ, νιώθω σα να έκλασα μέσα στο σαλόνι σας από το pc χρονιάρες μέρες.

Στο θέμα μας

8.5 millisecond για να καταλάβει ο αερόσακος τι έγινε και να αρχίσει να ανοίγει
17 millisecond για να ακουμπήσω τον αερόσακο, 30 μέχρι να γίνει ο καλύτερός μου φίλος ever
70 millisecond για να επιστρέψω στην αρχική μου θέση
350 με 500 για να αρχίσω να υποψιάζομαι ότι η μπουγάδα που έχω να απλώσω, υπό βροχή, δεν είναι πλέον το πιο σημαντικό θέμα της ημέρας

χωρίς ζώνη και τον αερόσακο, η ιστορία σταματάει κάπου εκεί στα 30. Στο σενάριο της σφαίρας τα πράγματα είναι κάπως πιο ρομαντικά καθώς οι διακόπτες πέφτουν ένας ένας, ή εξήντα εξήντα τέλος πάντων, και κάπου εκεί υπάρχει η πιθανότητα να μείνει με αυτήν την εικόνα στην οθόνη του μυαλού του

και φυσικά το τηλέφωνο του τέλλου στην αγγλία το '96 (00441273694031) κάπου στο back end.

Εγώ έναν πονόδοντο έχω βασικά, δεν είχα σκοπό να βγει βαρύ και σκοτωσιάρικο το post, έχω και τη ρόδα του christmas factory απέναντι και η χριστουγεννιάτικη διάθεση δε με αφήνει ποτέ

γι'αυτό και εγώ θα σας αφήσω με κάτι σχετικό μεν, χαριτωμένο δε

Ghallas Guide to Krakow

Ταξίδεψα αποκλειστικά για τους αναγνώστες του blog στην όμορφη Κρακοβία για να ανακαλύψω τα καλά της πριν γίνει trendy, και τα κακά της πριν σας βρούνε.

Here it goes, ή o to idzie όπως θα έλεγαν οι Πολωνοί αν μάθαιναν πολωνικά από το google translate

• ΜΗΝ ταξιδέψετε μαζί μου αν είμαι σε επαγγελματικό ταξίδι. Ως τώρα είχα ακυρώσεις σε 2 από τα 2 που έχω κάνει, αλλά οι θεοί της βότκας και η υπέρτατη ξεφτίλα του να ξεμείνω σε αεροδρόμιο ενώ δουλεύω σε τουριστικό πρακτορείο και επισκέπτομαι μεγαλομάγαζο της αεροπορικής βιομηχανίας συνηγόρησαν στο να φτάσω τελικά στον προορισμό μου σχεδόν εγκαίρως
• ΜΗ δελεαστείτε από τα παναγία-μου-πλάκα-μου-κάνετε-τώρα συμπαθέστατα κορίτσια που σας καλούν με αθώο χαμόγελο να επισκεφθείτε τα στριπτιτζάδικα στη νότια πλευρά της Rynek Główny ή κεντρικής πλατείας ή market square. Δεν έμαθα πόσο αξίζει το θέαμα, αλλά έμαθα ότι καταλήγετε με 2 νέους φουσκωτούς φίλους στο πλησιέστερο ATM να τραβάτε λεφτά με τα οποία μάλλον θα οργανώνατε γάμο στην Κρήτη.
• Αν πάτε Δεκέμβρη, εξαιρετική εποχή για να πετύχετε τη χριστουγεννιάτικη ανοιχτή αγορά με 65 τόνους κρέατος και... και πατάτες βασικά, τα υπόλοιπα πράγματα στην αγορά είναι ψιλοαστεία, να πάρετε κασκόλ, σκούφο, γάντια, μάλλινη καπότα και ό, τι άλλο σας κρατάει ζεστούς και ζωντανούς.

• Παίξτε χαρωπά με την παγωμένη ομίχλη
• ΜΗ φάτε στο πολύ χαριτωμένο εστιατόριο Pod Wawelem, εκτός αν έχετε πολύ έντονα κατοχικά. Οι μερίδες είναι του τύπου 4-σνίτσελ-στο-γουρούνι, αλλά από ποιότητα είναι λίγο χμμμ. Όχι νιάου, αλλά χμμμ...
• Μπορείτε να επισκεφθείτε τις τουαλέτες του όμως

• Πιείτε βότκα. Βασικά πιείτε πολλή βότκα. Η τοπική Bols είναι μια χαρά, και μετά την 5η τη λες και γαμάτη.
• Πιείτε ζεστό κρασί. αν πιείτε πολύ, κάνει περισσότερη δουλειά από τα 30 κιλά ρούχα που πρότεινα παραπάνω
• Πάρτε μαζί σας νερό. Παρότι οι φίλοι πολωνοί πίνουν σα νεροφίδες το νερό ή δεν το ακουμπάνε, ή το σερβίρουν σε μπουκάλια μικρότερα από liquid acid.
• Αν έχετε παίξει Dungeons & Dragons, αν βλέπετε GoT, αν σας αρέσουν τα σπαθιά στο μέγεθος των καμινάδων στο γκάζι, να πάτε στο κάστρο. Αν δεν ισχύει κάτι από τα παραπάνω, να πάτε πάλι στο κάστρο, έχουν εντοιχισμένο το Chopin στον καθεδρικό τους, κάτι παλαβά ρολόγια που μάζευαν οι βασιλιάδες τους μην περιμένοντας την ώρα να τους την (ξανα)πέσουν οι Γερμανοί και/ή οι Ρώσοι
• Να πάτε στο υπόγειο μουσείο να μου πείτε και εμένα πως είναι. Μας είπαν να πάμε αλλά δεν προλάβαμε.
• Να δείτε αυτό το γαμάτο graffiti στην εβραϊκή συνοικία

• Να πάτε στο Alchemia, επίσης στην εβραϊκή συνοικία. Έχει ποτό, έχει φαγητό, έχει ωραίο κόσμο, έχει μέχρι και Έλληνες (nobody's perfect), ωραία gothic ατμόσφαιρα που ταιριάζει γάντι, δυστυχώς όχι και μουσική, όχι όταν πήγαμε εμείς τουλάχιστον, και καπνίζεις κιόλα

• Να κάνετε και τίποτα μόνοι σας, άντε, δε θα σας τα πω όλα εγώ

Jet Lag

όχι, δεν πήγα πουθενά, έπεσα θύμα του εθνικού jet lag που υποστήκαμε όλοι με την αλλαγή της ώρας το βράδυ που πέρασε.
Γιατί εγώ και όχι εσείς; οκ, μετά από δεκαετίες εξάσκησης στις εσωτερικές τέχνες, καμπάλα, ταό, χέβυ μέταλ, wikisurfing, είμαι σαφώς πιο ευαίσθητος σε τέτοιες διακυμάνσεις στο πλανητικό τσι.

Κυριακή πρωί, κλασσικά έχω στρουμφίσει χωρίς να βλέπω, χωρίς να νιώθω, χωρίς να σκέφτομαι τον καφέ μου και λιώνω στο twitter. Το twitter συνεχίζει, ο καφές τελειώνει (μ-γ-δ) πάω και βάζω νερό να βράζει για να φτιάξω ένα τσάι.

Κανένα μισάωρο αργότερα αποφασίζω να αδράξω τη μέρα και να μαγειρέψω μια ομελέτα. Κατεβάζω τα απανθρακωμένα υπολείμματα του μπρικιού από το μάτι και αρχίζω να καθαρίζω πατάτες.
Συνεχίζοντας με το κόψιμο, καταφέρνω με μια εξαιρετικής τεχνικής ντρίπλα να στείλω τις μισές στο ενός εκατοστού κενό ανάμεσα στον πάγκο και την κουζίνα.
Ουδείς αναντικατάστατος, πόσο μάλλον μια ταπεινή πατάτα. Διαλέγω την επιλαχούσα από τη χαρτοσακούλα στο πάτωμα και ανερχόμενος καταφέρνω ένα συντριπτικό χτύπημα στη γωνία του ντουλαπιού με το κρανίο μου.

Επιστροφή στο πάτωμα για λίγα αστεράκια και σε λίγο πάλι μαζί σας.

Πατάτες, κρεμμύδια, λουκάνικα είναι στο τηγάνι, η μεσογειακή διατροφή σε συλλογή παιδικών παραμυθιών, ώρα για τα αυγά.

oops...

πετάω τα αυγά όπως όπως στο τηγάνι, στρίβω άλλο ένα τσιγάρο

ίνδαλμα

ανακατεύω στη φραπεδιέρα ( χοντράδα, ΔΕΝ το έκανα ) et voilà! 

σε λιγότερη από μισή ώρα έχω μία υγειονομική βόμβα χοληστερίνης σε μορφή πατημένης αμοιβάδας, μία κουζίνα πουτάνα, ένα παζλ* για τη χώνεψη, πονοκέφαλο, και ένα χαλασμένο ντουλάπι.

Καλώς ορίσατε στη χειμερινή ώρα. 

Ελπίζουμε να απολαύσατε την πτήση σας, καλό χειμώνα και ελπίζουμε να επιβιώσετε μέχρι την άνοιξη για το ταξίδι της επιστροφής.

* δέκα λεπτάκια, ένα μακρύ μαχαίρι, κάμποσο σβάρνισμα στο πάτωμα και μία κρίση χαμηλής αυτοεκτίμησης αργότερα, όλες οι πατάτες ήταν ασφαλείς στο σκουπιδοτενεκέ. 

Ne cadar? - Σεράχο και πέριξ

είχα πεταχτεί μέχρι την τουαλέτα ένα μηνάκι...
που είχαμε μείνει;

α ναι, πόντιακς. Κάπου εδώ λέω να το κλείσω και να μείνω στο οπτικό υλικό, και τα υπόλοιπα να τα αφήσω στη φαντασία σας.

ή όχι...

επόμενη στάση Uzungöl, ένα παρχάρι ( έμαθα τι είναι και το παρχάρι ρε φίλε, τα ταξίδια ανοίγουν το μυαλό. παρχάρι είναι το yayla για να καταλάβετε ) πάνω από την Τραπεζούντα, όπου τα τελευταία 20-30 χρόνια ξεπάτωσαν τις πατάτες και φυτέψαν σαλέ και σαουδάραβες τουρίστες.

Η Booking έβγαζε καμιά 200αριά ξενοδοχεία, επαρκέστατα σχολιασμένα από τους πελάτες μεν, στα αράβικα δε, οπότε ανέλαβε το ποντιακό DNA και προσπερνώντας ελκυστικότατες επιλογές όπως το ξενοδοχείο δίπλα στο ελικοδρόμιο, ή το άλλο που πρέπει να προσκομίσεις πιστοποιητικό γάμου για να πας με τη γκόμενά σου, διάλεξα το Serah motel.

Σεράχο είναι το παλιό ελληνικό όνομα του Uzungöl όπως μας ενημέρωσε ο ένας από τους ιδιοκτήτες, ένα πολύ χαμογελαστό μούτρο που μίλαγε εξαιρετικά ποντιακά και του οποίου το εξαιρετικά τούρκικο όνομα δε μπόρεσα ποτέ να μάθω.

Όπως προέκυψε, το μισό χωριό μιλάει ποντιακά, πράγμα που φάνηκε τρομερά χρήσιμο στις διαπραγματεύσεις για το ξενοδοχείο και στις παραγγελίες στο εστιατόριο, όπως και εξαιρετικά ψυχεδελικό όταν είχες ντόπιες γιαγιάδες να σε κατσαδιάζουν στο δρόμο που άφησες τη μάνα σου μόνη της και χάθηκε.

Να κάνω ένα σύντομο διαφημιστικό διάλλειμα για να πω πως όταν σας βγάλει ο δρόμος από εκεί να πάτε οπωσδήποτε στο Inan Kardeşler για φαγητό, παίζει να έφαγα τα καλύτερα γεμιστά που έχω δοκιμάσει ποτέ, γαμηστερή σούπα και απίστευτη φασολάδα.

Γύρω και πάνω από το Uzungöl υπάρχουν άλλα χωριά όπως το Ipsil από όπου υποτίθεται ότι ήταν οι Υψηλάντηδες ( η wikipedia δε φαίνεται να έχει ιδέα για το γεγονός ), 

άλλες δυο λίμνες 

ψαρωτικό τοπίο

 

προσεγμένους χώρους εστίασης

και ομίχλη. Πολλή ομίχλη

Ωραίος ο πόντος, αλλά είχαμε και δουλειές. 

Next stop, Καύκασος

Ne cadar? - "Συ ποντιακά καλατσεύ'ς;?"

Μετά την πανηγυρική ικανοποίηση του δικού μου απωθημένου, ήταν η σειρά της μαμάς. Πάμε να βρούμε τους πόντιους. First stop ήταν η Maçka, όπου την προηγούμενη ο δάσκαλος μας διαβεβαίωσε ότι δεν καταλαβαίνουν χριστό. Στα Σούρμενα ένας καλός άνθρωπος που έπλενε τα πόδια του έξω από το τζαμί πριν τον ξεσηκώσουμε, μας έδωσε την πρώτη πρόταση σε κουτσά τουρκοποντιακά.

Η πρόταση ήταν πάνω κάτω ότι δεν το έχει, αλλά στο Of τα μιλάνε φαρσί. Στο Of πάλι, το γκρουπ τεϊοπίνοντων μπαρμπάδων που ενοχλήσαμε διαφώνησαν εμπράκτως,

"αλλά στο Çaykara τα ποντιακά τους είναι άλλο πράγμα". Στο Çaykara λοιπόν (με σήμα την πέστροφα), και από καλατσεύ'ς σε καλατσεύ'ς άρχισε το κλίμα να βαραίνει, και οι άνθρωποι να μας γράφουν στα τέτοια τους.

Τελευταία ελπίδα μας το Karacam, η Μέκκα την ποντιακής όπως μας το περιέγραψαν. Μάλλον δηλαδή, γιατί μας το περιέγραψαν τα μπαρμπάδια στο Of στα τούρκικα, οπότε μπορεί να μας έδιναν και συνταγή για πέστροφα γιαλαντζή και  να παρεξηγήσαμε.

Πιάνουμε το δρόμο για Karacam.

20 λεπτά αφού το Focus άρχισε να μας βρίζει στα τούρκικα στο ταμπλώ και μισή ώρα αφότου είχε αρχίσει να μου λείπει αφόρητα η Africa αποφασίζουμε να γυρίσουμε πίσω και να πνίξουμε τον πόνο μας στις λίμνες του Uzungöl, όπου η πέστροφα είναι φρέσκια, τα μονοπάτια ανοιχτά και τα ξενοδοχεία ζητούν πιστοποιητικό γάμου από ζευγάρια γιατί πήζει στους σαουδάβαρες.

Η συγκλονιστική συνέχεια στο επόμενο...

Ne cadar? - Τραπεζούντα

Η πόλη μας υποδέχεται με horon.

Και χορό. Και συγκεκριμένα με τον παραδοσιακό τούρκικο πολεμικό χορό του παρκαρίσματος, με τα 97 βήματα, συνοδεία κόρνας. Όχι μούτζας, όχι μπινελικιού πάντως. Επίσης, δε μπόρεσα να διακρίνω πώς συμπεριφέρονται σε περίπτωση που κάποιος τους χορέψει την παραγγελιά ( κοινώς τους φάει τη θέση ). Masha'Allah.

Στην πόλη γίνεται της πουτάνας από αμάξια, της πουτάνας από κόσμο, Κρίνοντας από τη στενότητα στα σοκάκια τόσο της Τραπεζούντας όσο και της Κερασούντας, θα μπορούσα να εικάσω ότι και η ποντιακή γενοκτονία ήταν προϊόν συνωστισμού, αλλά αυτές οι εξυπνάδες έχουν πλέον ποινικοποιηθεί, οπότε δε λέω τίποτα.
Τελείως παραδόξως, δε φαίνεται να συντελείται καμία σύγχρονη ενδοτουρκική γενοκτονία σε τέσσερις τροχούς, και όλο αυτό το χαοτικό τελετουργικό αναδιάταξης των αυτοκινήτων συντελείται αργά αλλά με τυπική μεσανατολίτικη ασφάλεια.

Η Τραπεζούντα κυκλοφορεί ως η πιο συντηρητική και εθνικιστική πόλη της Τουρκίας. Η αλήθεια είναι ότι όσο τραβάμε ανατολικά, τόσο τα niqab και τα chador γίνονται όλο και πιο σικ, αλλά κατά τα άλλα η πόλη είναι ζωντανή μέχρι αργά τη νύχτα, και οι ντόπιοι αράζουν στην πλατεία μέχρι τις 2 και πλέον, πίνοντας τσάι.

η πλατεία. Μέρα. Πάλι τσάι πίνουν

Ναι. Τσάι. Μαύρο. 2 τη νύχτα. και τις 16 προηγούμενες ώρες. Και δε σφάζονται στους δρόμους.
Masha'Allah...

Ευκαιρία εδώ να κάνω μία παρένθεση με τις ενδυματολογικές επιλογές που προσφέρει ο ισλαμικός κόσμος στις γυναίκες του, γιατί είμαστε λίγο μπερδεμένοι εδώ στην ξεμπούρδελη δύση.

Κατ'αρχάς, έχουμε τη full plate της πιστής, τον κολοφώνα της σεμνότητας, την καλύτερη φίλη του μπάζου που είναι και αλλήθωρο. τη διάσημη από την παγκόσμια υπερπαραγωγή "Οι ταλιμπάν στη χώρα των θαυμάτων"

Burka

Οικογενειακή φωτογραφία. Facetag this bitch

Η υπεροχή της μπούρκας απέναντι στις εναλλακτικές έγκειται στη σχάρα μπροστά στα μάτια, η οποία προφυλάσσει από τα εκατέρωθεν αδιάκριτα βλέματα, κρατάει μακριά τα κουνούπια, σώζει από χαλίκια όταν κάνεις enduro αλλά προκαλεί προβληματικά αποτελέσματα κατά την ηλιοθεραπεία.
Από όσο είδα, δεν πολυφοριέται στην φίλη και γείτονα.

Niqab

Ένα κλικ πιο πρόστυχο, το νικάμπ το ξέρουμε από τις παλιές κλασσικές βιντεοταινίες με τους νίντζα. το νικάμπ στη μουσουλμανική έκδοση, και σε αντίθεση με τους νίντζα και τους power rangers, κυκλοφορεί μόνο σε μαύρο και είναι αυτό

συνήθως όχι με τόσο ωραία μάτια από πίσω. Συνοδεύεται με μακρύ μαύρο ράσο.

Chador

Let the sun shiiiiine
και πλέον και βλέπουμε και μούτρα.

μερικές φορές η μπούρκα φαίνεται ελκυστική επιλογή

Al-Amira / Hijab

να πω την αμαρτία μου, εμένα το ίδιο μου φαίνονται. Εδώ πλησιάζουμε τη φάση "φοριέται και στο νησί, σαν κόσμημα"

το πιο δημοφιλές αξεσουάρ στην Τουρκία, απλά σου θυμίζει ότι είσαι σε μουσουλμανική χώρα, χωρίς να σου φέρνει στο μυαλό τα φαντασματάκια του pacman στο ουφάδικο του χωριού σου

Για να αποκτήσετε μια ιδέα πόσο πουλάνε όλα αυτά στη Μέση Ανατολή, δείτε αυτό

Πίσω στο θέμα μας, Τραπεζούντα. Η Τραπεζούντα έχει διατελέσει σημαντικός σταθμός στο δρόμο του μεταξιού, έδρα αυτοκρατορίας, χωνευτήρι λαών κλπ κλπ. Δεν της πολυφαίνεται. Από το ένδοξο παρελθόν της έχει απομείνει βασικά ένα σκηνικό για φωτογραφίες γάμου, η Αγία Σοφία η Πόντια

Επίσης της έχει απομείνει η Trabzonspor, η μόνη σοβαρή τούρκικη ομάδα εκτός Κων/πολης. Όσο είμασταν μάλιστα εκεί, ο Αβραάμ ο Παπαδόπουλος στο ντεμπούτο του σκόραρε εναντίον της Μεταλιστ στο 94' τσιμπώντας το τρίποντο, με αποτέλεσμα το "Yunan" να γίνεται δεκτό με έκδηλο ενθουσιασμό και κραυγές "Avraam! Avraam!" από τους ντόπιους.

Nightlife
(More night than life...)

Το ότι η γεινοτική Κερασούντα έλκει με τη νυχτερινή της ζωή κόσμο από τις γύρω πόλεις έπρεπε να μας έχει βάλει σε σκέψεις...
Όχι ότι δε βρήκαμε. Η Efes pub έχει προνομιακή θέση, πάνω και απέναντι από την πλατεία, σφιχτό μενού που δεν κουράζει τον πελάτη (μόνο μπύρα), ανοιχτό μπαλκόνι ώστε να μπορούμε να καπνίζουμε, και ξεχωριστούς χώρους για τις οικογένειες και για τους άντρες. Ξεχωριστός χώρος για τις γυναίκες χωρίς οικογένεια δεν υπάρχει, και όποιος δεν κατάλαβε το υποννοούμενο μπορεί να δοκιμάσει να βγάλει γκόμενα σε pub στην Τραπεζούντα.

Το πρώτο βράδυ στο ΚΨΜ της Efes με τρεις μπύρες σύνολο ήταν όντως αποθαρρυντικά αδιάφορο απαιτητικό, οπότε το επόμενο βράδυ μόνο εγώ είχα το σθένος και το ερευνητικό δαιμόνιο να συνεχίσω. Αυτοί που ψάχνουν βρίσκουν λέει ο ποιητής, και η επιμονή μου ανταμοίφθηκε με το Σιμόν, έναν πρόσχαρο πολωνό ποδηλάτη με τζίβες που αλώνιζε την εγγύς ανατολή, τρέχοντας να ξεφύγει από την επαγγελματική επιτυχία που τον περίμενε απειλητική πίσω στην πατρίδα του. Προγραμματιστής εννοείται ο Σιμόν, άπλυτος σαφώς, άπλυτα σοφός, βρισκόταν στην Τραπεζούντα γιατί λέει ότι έχει το μοναδικό προξενείο του Ιράν που δε χρειάζεται να περιμένεις 2 μήνες για να βγάλεις βίζα. Ελπίζω να μην είναι ακόμη εκεί και να περιμένει. Σαν προγραμματιστής και μύστης, είχε πάνω του το πλησιέστερο δηλητήριο που είχε βρεθεί στο δρόμο του, γεωργιανό chacha. Μέχρι να πιούμε στην πλατεία το τεταρτάκι του λίτρου chacha και το ακέραιο λίτρο ρακής που κουβαλούσα για μια τέτοια δύσκολη στιγμή, παρέλασαν από μπροστά μας

• - ο τρελλός του χωριού. Λαλίστατος, κατασταλαγμένος, ήρθε και έφυγε τουλάχιστον 20 φορές. Κάτι δεν κάναμε καλά
• - ο τσίπης του χωριού. Πέρασε, όπως αρκετοί περιθωριακοί προφανώς κεμαλικοί, κάνοντας μας γιο, γαμώ και μπράβο (που πίνουμε δημοσίως προφανώς), έφερε ένα ποτήρι, το γέμισε ρακή (αξίας περίπου 15 ευρώ στην τουρκία) και την έκανε
• - τα καρντάσια. ο Adam, μετανάστης στη Γαλλία, μου προσέφερε το καλύτερο practice που έχω κάνει στα γαλλικά μου τα τελευταία 60 χρόνια. Μαζί του, ο πρόσχαρος πόντιος μπάτσος που αραίωνε τη ρακή σε νερό σε λόγο 1/10, και μισό ποτήρι μετά είχε βάλει κεμεντζέ στο youtube και προσπαθούσε να με σύρει στο χορό. Και ο μουγκός. Μια χαρά μιλούσε δηλαδή ο άνθρωπος, αλλά μόνο τούρκικα, οπότε δεν έχει σημαίνοντα ρόλο στην ιστορία μου.
• - η τοπική punk σκηνή. 4 άτομα. το αλάνι με το μαλλί κώλος-γαλοπούλας (φανταχτερό από γύρω, καραφλό από πίσω), η τσαχπίνα πιτσιρίκα, η μπαμπάτσικη goth/emo και ειλικρινά δε θυμάμαι ποιος ήταν ο τέταρτος/τέταρτη. Η τσαχπίνα πιτσιρίκα χαμούρεψε λίγο τον ευχάριστα αμήχανο πολωνό, η γκοθού τον έκραζε σε φάση "τι δουλειά έχεις εσύ εδώ από την Ελλάδα;" μέχρι να της εξηγήσω ότι ο Πολωνός είναι από την Πολωνία και ο Έλληνας από την Ελλάδα και σύντομα χάθηκαν στη μυστηριώδη νύχτα, πιθανώς για να πιουν κανένα μαύρο τσάι, ενώ η πιτσιρίκα γύριζε κάθε τόσο και κοίταζε με προσμονή τον πότη στο σκουριασμένο άλογο, ο οποίος αποφάσισε πως είναι ώρα να κατέβει στην παραλία για να στήσει το τσαρδί του

Αυτό άφησε εμένα με τα καρντάσια. Ο Adam ήταν αποφασισμένος να πάμε σε club, ενώ ταυτόχρονα δήλωνε κατηγορηματικά ότι αποκλείεται να μας βάλουν σε club γιατί είμαστε σκεπάρνια μονάχα και τι σκατούπολη είναι αυτή. Η συμβιβαστική λύση ήταν να πάμε για πατσά, τον πρώτο και τελευταίο στη ζωή μου, όπου πανηγυρίζαμε βλέποντας ξανά και ξανά σε replay το γκολ του Αβραάμ.

Έχοντας ξεζουμίσει ό,τι είχε να δώσει η πόλη, και μάλλον παραπάνω, την επόμενη πήραμε τον πούλο, αποφασισμένοι να βρούμε πλέον πραγματικούς ζωντανούς πόντιους.

Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...