moritura vos salutat

Αυτή είναι η Σία, το καινούριο μου φυτό. Πείτε γεια στη Σία τώρα όπως θα λέγατε σε παλιό συμμαθητή σας που παίρνει μετάθεση στο Λένινγκραντ το Γενάρη του '42.

Αν δε με γελάει η μνήμη μου (συμβαίνει και αυτό) είναι το τέταρτο φυτό που πέφτει στα χέρια μου. Τα δίποδα δε μετράνε. Από τα προηγούμενά μου τρία, η ορχιδέα (ονομασμένη προφητικά Κακομοίρα αν θυμάμαι καλά) χάλασε στα στοργικά μου χέρια όταν, ενώ μιλούσα στο τηλέφωνο, προσπαθώντας να σπάσω ένα νεκρό κλαρί της έσπασα τον κορμό και έμεινα με το νεκρό κλαρί στο χέρι.
Δεν ξανάνθισε.
Δεν της το συγχώρεσα ποτέ.
Παρόλα αυτά, είναι η μόνη που δεν πέθανε στα χέρια μου. Την έδωσα στην κοντή.

Τα άλλα δύο να πω την αλήθεια, δε θυμάμαι τι απέγιναν. Απλά σηκώθηκα ένα πρωί και την ώρα που θα έβαζα το καθημερινό μου mental note να τα ποτίσω κάποια στιγμή και να τους δώσω ένα high five για να πάρουν τα πάνω τους, δεν ήταν εκεί. Ευτυχώς δε διαβάζει η πρώην που εν αγνοία της παρέδωσε τόσες αθώες ρίζες σε άδοξο θάνατο.

Νιώθω κάποιες τύψεις για όλα αυτά. Όπως και για τις big bubble που έκλεψα από τον περιπτερά στο δημοτικό και για ένα χέρι που δεν άπλωσα στο καράβι στην πενταήμερη. Όμως έχω ισχυρές διαβεβαιώσεις ότι η αλόη δε θέλει τίποτα, δεν παθαίνει τίποτα, δεν κάνει τις πιο πελώριες τσιχλόφουσκες και δε βγάζει ωραίο κώλο. Οπότε της εύχομαι καλή και μακρά διαμονή και αν είναι να κάνω ποτέ tattoo εγκαυμάτων που είχα σκεφτεί πριν κάτι χρόνια, να το κάνω με τα φύλλα της.