Και εκεί που νιώθω ότι η ζωή μου πηγαίνει τόσο καλά που μου έχει καρφώσει τις άκρες του στόματος σε ένα διαρκές μακάριο χαμόγελο,
αποφασίζω παρά τις, όχι παραπάνω από 25 είναι η αλήθεια, παροτρύνσεις συγγενών και φίλων να ρίξω κάτι πάνω μου, να κάτσω κανένα δεκάλεπτο ιδρωμένος με το κοντομάνικο στο βορειοελλαδίτικο ψοφόκρυο.
Ποιος θα το φανταζόταν ότι θα την αρπάξω εν όψει του αποψινού γαμήλιου γλεντιού και της αυριανής πολυαναμενόμενής μου επιστροφής στην Αθήνα;
(οι προαναφερθέντες 25 συγγενείς και φίλοι τουλάχιστον)
Κρατώντας βέβαια την εμπειρία σαν ένα χρήσιμο μάθημα για το μέλλον, πολύς κόσμος, εμού συμπεριλαμβανόμενου, χαρακτήρισε τη συμπεριφορά μου ως ΜΑΛΑΚΙΑ
Κατόπιν βαθιάς περισυλλογής, αποφαίνομαι ότι δεν ήταν απλά μια μαλακία,
αλλά ένα χαλικάκι στα γρανάζια της ύβρης.
μη με ρωτάς ακριβώς, δεν τα πάω καλά με τις ημερομηνίες
τα ονόματα
τα πρόσωπα
τις εικόνες
τους στίχους
τα riffs
τα passwords
τις μυρωδιές
το τι έγραφα πριν αρχίσω τον ύμνο στην αμνησία μου
γενικώς δε θυμάμαι και πολλά πράγματα σε βάθος χρόνου εκτός από το 00441273694031 στο οποίο πήρα μια φορά τηλέφωνο τον φίλτατο jinjir-minjir το '96, και εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ στην κατασκήνωση που προσπαθούσα να χέσω στις τούρκικες τουαλέτες στο ένα πόδι και την αυτοσχέδια πατερίτσα μου και εμφανίστηκε μία ευμεγέθης ακρίδα με ένα μεγάλο, απειλητικό κεντρί και άρχισε να με φερμάρει. Ή έτσι νόμισα. Θυμάμαι επίσης πως τότε πίστευα ότι υπάρχει και θεός και τον παρακάλεσα να δώσει τον πούλο στο ζωύφιο γιατί αρκετά σκατά ήταν η κατάσταση ήδη. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έκατσα να δω αν οι ακρίδες έχουν όντως κεντρί. Ε λοιπόν, δεν έχουν.΄Εχουν αυτό το πράγμα
που οι εγγλέζοι το λένε ovipositor και οι έλληνες, από το μικρό δείγμα που έχω, κεντρί. Δεν τσιμπάνε με αυτό, απλά αφήνουν τα αυγά τους αλλά χέσε με, ένα δεκάχρονο ήμουν, όχι φυσιοδίφης.
τι έγραφα λοιπόν;
α ναι, καταπίνοντας το τελευταίο κοτσάνι του μανιταριού με τη βοήθεια μισού λίτρου νερού,
Όχι.
Θεσσαλονίκη λέγαμε. Ξύπνησα άλλο ένα πρωί εξωφρενικά νωρίς, έβαλα τα χαριτωμένα πράσινα ρουχαλάκια της δουλειάς, έκανα μισό τσιγάρο μέχρι να βγω από το σπίτι και χωρίς να έχω ανοίξει ακόμη καλά καλά τα μάτια πέρασα το αριστερό πόδι μου πάνω από τη σέλα της τρανσάλπ ή,για την ακρίβεια, από τη χθεσινοβραδινή ανάμνηση της σέλας της τρανσάλπ που είχα αφήσει εκεί.
Δε θα αναφερθώ καθόλου στη φαντασμαγορική έκρηξη συναισθημάτων που βίωσα εκείνη τη στιγμή γιατί έρχονται γιορτές και είναι κρίμα.
Το μοτόρι το είχα συνολικά βία δυόμιση χρόνια, από τα οποία μισό δεν την κυκλοφορούσα καθώς το δίπλωμά μου ήταν πολιτικός κρατούμενος στην Τροχαία.
Παρ'όλα αυτά, ήταν σαφέστατη η αίσθηση ότι η ζωή μου δεν είχε και πολύ νόημα τώρα που αφ'ενός υποβιβάστηκα πάλι σε ένα απλό δίποδο, αφ' ετέρου έχασα το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που είχα συλλέξει στη ζωή μου, και η θέα του προσφάτως αποκτηθέντος jacket μου προκαλούσε πικρό γέλιο και με έριχνε στα ναρκωτικά. Το γεγόνός ότι είχα διανύσει 25 χρόνια της ζωής μου σε αυτήν την κατάσταση θυμάμαι ότι μου έκανε λιγότερη εντύπωση από Άγγλο μπεκρή στην Κω.
Βέβαια, δεν απείχα και πολύ από την αλήθεια, δεδομένου ότι ήμουν φαντάρος, η τελευταία μου επαφή με το γυναικείο φύλο ήταν η πρώην κάπου στην πόλη που είχα να πετύχω ενάμιση χρόνο αλλά το χαζοσκεφτόμουν -οκ, περίπου τελευταία- και η μαγευτική Άνω Πόλη ήταν λιγότερο μαγευτική όταν τράβαγες καταμεσήμερο την ανηφόρα ντυμένος σαν κυνηγός χωρίς μπεκάτσες.
Τελικά όλα καλά, εγώ κανένα δίμηνο μετά τα έπινα στο Χαλάνδρι όταν ο επικεφαλής του task force της ασφάλειας Θεσσαλονίκης που είχε αναλάβει την υπόθεσή μου τηλεφώνησε να με ενημερώσει ότι
τη μηχανή τη βρήκε μία γριά στην Τούμπα. Σχεδόν αχρησιμοποίητη, της έβαλα ένα διακόπτη πορτατίφ αντί της βιασμένης της κλειδαριάς, κόλλησα κάτι καλώδια, περάσαμε άλλα δύο υπέροχα χρόνια μαζί.
Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι πως η κόλαση είναι το κεντρί της ακρίδας και οι φόβοι που ρίχνουν τον κόσμο στη θρησκεία και το υπερφυσικό είναι από αυτούς που υπάρχουν συχνά μόνο στο κεφάλι του.
Επίσης
ο Γραμμένος έβγαλε καινούριο σι ντι.
πολύ το συμπαθώ τον Γραμμένο
λοιπόν, είναι η όδγοη φορά που ξεκινάω να γράφω αυτό το ποστ
έχω ξεχάσει τι ήθελα να γράψω
έχω σχεδόν ξεχάσει να γράφω
(ή αυτό ακριβώς είναι το θέμα μπζζζζ)
μακριά μου ενοχλητική νευρωνική μύγα, πρέπει να το ποστάρω να τελειώνω -και ανάποδα-
ήταν λοιπόν ένα σκυλί που το έλεγαν Πειραιώς και το είχανε αποφασίσει να το πούνε Πειραιώς πριν ακόμη μάθουν το φύλο του στον υπέρηχο γιατί σκέφτηκαν ότι αν ήταν κοριτσάκι θα το βάφτιζαν από την οδό, αν ήταν αρσενικό θα το βάφτιζαν από το μητροπολίτη. Τελικά την τιμή είχε ο τράγος και έτσι ο σκύλος βγήκε μεγάλο κέρατο.
Μια μέρα ο Πειραιώς ξεχύθηκε στη Χαμοστέρνας για να πιάσει το σταυρό
και μαρτύρησε κάτω από τους τροχούς διερχόμενου ημιφορτηγού φέροντος επιγραφή
ΣΑΝ ΤΟ ΝΟΝΤΑ ΤΟ ΓΑΤΟ
ΔΕΝ ΑΓΑΠΙΣΕ ΚΑΝΙΣ
Μεταφοραί παντός τύπου
Το στόρι husky λίγο αλλά κάποιος τύπος έχει φτιάξει το παραπάνω φρίζμπυ και το ανέβασε στο internet, ιτ'ς α τζάνγκολ άουτ δερ, γκόου γκετ α λάιφ ορ λιβ γουιθ ιτ
Και ενώ κάθομαι αποσβολωμένος μπροστά στην γκροτέσκα διασταύρωση Πειραιώς και Χαμοστέρνας, ακούω μία χαριτωμένη φωνή να λέει "μην κάνεις έτσι, υπάρχουν και χειρότερα"
και μου γαμιέται η φαντασίωση που είχα μια ζωή να γυρίσω και εγώ μια φορά το βλέμμα έτσι
και χάνω την ευκαιρία μου να αρχίσω να κράζω για το πόσο άκυρο εξωφρενικό επιχείρημα είναι για οποιαδήποτε περίσταση, αφού ακόμη και αν την ώρα που χτυπάω το κουδούνι στην πόρτα από το μωράκι για το πρώτο ραντεβού φύτρωνε τρίτο πόδι κάτω από τη μύτη μου και άρχιζε να μου ρίχνει κλωτσιές, πάλι θα μπορούσε να είναι χειρότερα όπως το πόδι να έχει μυκητίαση και να βρωμάει εκεί κάτω από τα ρουθούνια μου ρίχνοντάς μου βρωμόξυλο
ή αν ήμουν κρεβατωμένος με καρκίνο του λεπτού χιούμορ, θα μπορούσε ο ένοικος του διπλανού κρεβατιού που καταρρώνει από εγχείρηση αφαίρεσης αξιοπρέπειας να κρατάει το τηλεκοντρόλ και να παίζει όλη μέρα Πρετεντέρη από dvd
και γενικά πάντα υπάρχουν χειρότερα αλλά πάντα, και η επίκληση της ύπαρξης τους εισάγει ένα σκέτο ξερό if true το οποίο όχι απλά είναι απόλυτα περιττό αλλά είναι και άσχετο με οποιαδήποτε τρέχουσα εξωτερική συνθήκη.
Αντί τούτου προσπαθώ να σκεφτώ θετικά για να εκμεταλλευτώ την περίσταση και να σκεπάσω τον τόπο του ατυχήματος με τα άνθη μίας ωραίας γνωριμίας αλλά αυτό που μου καρφώνεται στο μυαλό είναι πόσο μίζερα έχει δασκαλευτεί το ανθρώπινο γένος που αποδέχεται την άχρηστη παραλυτική ντεμέκ σοφία του "υπάρχουν και χειρότερα" αλλά θα θεωρούσε, και θεωρεί, τουλάχιστον άκομψο αν όχι άντεγαμήσουβρεμαλάκακομπλεξικέ το να πουν σε κάποιον σε μία καλή στιγμή το "υπάρχουν και καλύτερα". Και έτσι το έχουν όντως τελικά οικειοποιηθεί οι άντεγαμηθείτεβρεμαλάκεσκομπλεξικοί.
Κλίνοντας,
το άντεγαμήσουβρεμαλάκακομπλεξικέ, δε μπόρεσα να αποφύγω το χαζό λογοπαίγνιο.
Κλείνοντας,
θα παραθέσω τα λόγια του ποιητή, και την εικόνα του ποιητή που απέδωσε σε ανύποπτο χρόνο τόσο γλαφυρά τη συναισθηματική μου κατάσταση αυτόν τον καιρό, με τη διαφορά ότι δεν εμπλέκεται η επαε και η φάση πάει λίγο ανάποδα και γίνονται όλα λίγο στο κεφάλι μου.
Όχι δεν είναι που δεν τα φτιάχνουν πια όπως τα παλιά τα γιαπωνέζικα.
Όχι δεν είναι 42.
Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος δεν αγαπάει αρκετά αυτό.
Άλλος το θέλει με BMW X5 και τυρόπιτα straight from the Alps
Άλλος το θέλει μόνο για την πάρτη του με φράχτη και σκύλους και αυτός να είναι μέσα και να βλέπει τηλεόραση
Άλλος το θέλει στην Ταϊλάνδη γιατί αυτή η θάλασσα είναι πολύ μικρή γι'αυτόν
Άλλος το θέλει στη σκιά της Αγια Σοφιάς πάνω σε ένα λόφο ξεκοιλιασμένους άπιστους και προδότες με καρφωμένη ομπρέλα τη βυζαντινή σημαία και από πίσω 1493 απάτσι να σχηματίζουν στον ουρανό τον κώλο της Πετρούλας
Άλλος δε το θέλει καθόλου γιατί έχει 2 ξεβράκωτες δίπλα και θα κλάσει φωτιά ο θεός να μας κάψει
Άλλος δε το θέλει γιατί δεν έχει ξεβράκωτες δίπλα και έπρεπε να πάμε Μύκονο μαλάκα
Άλλος παίζει ρακέτες και γαμιέται το θέλει δεν το θέλει γιατί μου σπάει τα νεύρα
Άλλος δεν το θέλει γιατί αγχώνεται τόσα χρόνια σα μαλάκας που δε θυμάται γιατί δεν το θέλει και δεν έχει και σημασία
Άλλος το θέλει 365 μέρες το χρόνο αλλά και την X5 από πάνω
Άλλος δεν το θέλει γιατί ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΝΑ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ
Άλλος δεν το θέλει γιατί εκεί δεν έχει κανέναν να κάνει κουμάντο
Άλλος γιατί ο κόσμος δεν αναγνωρίζει πόσο γαμάτος είναι και κάθεται παίζει με τα νερά και τις πέτρες σαν παιδί
Άλλος γιατί έχει μικρή ψωλή και του είπαν ότι πρέπει να την έχει μεγάλη
Άλλος γιατί του είπανε ότι αν την έχει μικρή δεν πειράζει γιατί μπορεί να κόβει των υπόλοιπων
Άλλος γιατί δεν ξέρω, έχει και άλλα
με grand event τις τελευταίες πορείες, το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού (ΥΠοΤουρ, μια προσφορά των μανιταριών Ιπποτουρ) ανακοίνωσε νέα τουριστική καμπάνια, με γενικό τίτλο
Leave your tEEth in Greece
η νέα καμπάνια παρουσιάστηκε ως ιδιαίτερα επιθετική, με στόχο να αποσπάσει τους τουρίστες από τους ανταγωνιστικούς προορισμούς της Τυνησίας, της Αιγύπτου και της Συρίας προβάλλοντας τις αρετές της χώρας μας ως προνομιακής επιλογής για τον αιμοβόρο τουρίστα. Όπως είπε χαρακτηριστικά στέλεχος του υπουργείου, "δεν πρέπει να επαναληφθούν τα λάθη της δεκαετίας του '90 όταν μας στέρησαν εκατοντάδες τουρίστες υψηλού επιπέδου τα πεδία μαχών της Βοσνίας".
απολαύστε ένα δείγμα από την εκστρατεία, που δημιουργήθηκε σε συνεργασία με το ΥΠροΠο, το Associated Press και το Indymedia.
~For to win one hundred victories in one hundred battles is not the acme of skill. To subdue the enemy without fighting is the acme of skill~
Σχετική, κατά το google images search, φωτογραφία. go figure Με τα λόγια του σοφού πατέρα του σύγχρονου management σε ρολό στην τσέπη ξεκίνησα την Παρασκευή να λήξω την επερχόμενή μου αναμέτρηση με το κρύωμα πριν καν αρχίσει. Κατέβασα ένα λίτρο πορτοκαλάδα λακωνία -τη μόνη από πορτοκάλι που δεν έχει παγώσει σαν το κεφάλι του Ντίσνευ σύμφωνα με τον αδερφό μου- ήπια ένα τσάι με μέλι από το χωριό και πήρα ένα panadol από αυτά για το κρύωμα. Και η πιο αυθάδικη ίωση θα έπρεπε να έχει τρέξει πίσω στη βρωμερή φωλιά της σα γάτα μπροστά σε τσουνάμι. or NOT Γενικά το να αρρωσταίνεις Παρασκευιάτικα,όχι πρωί πρωί να μείνεις σπίτι σου, εκεί κατά το μεσημέρι για να γίνουν απάλευτες και οι τελευταίες ώρες στη δουλειά, είναι μοχθηρή μαλακία. Το να αρρωσταίνεις γενικά είναι μαλακία, αλλά δεν είναι μοχθηρή μαλακία. Από την άλλη είναι μια υπενθύμιση ότι πρέπει να ζούμε την κάθε ξεχωριστή μέρα άντε γαμήσου κοέλιο. σ.g. όπως πάω το blog θα μετονομαστεί Fast Fading Memories from the Valley of Achoo, τελευταία ένα στα δύο post το γράφω άρρωστος, και θα βγάλω και φήμη φιλάσθενου που με αδικεί. ή αδικεί τους φιλάσθενους.
~To a surrounded enemy, you must leave a way of escape~
Όπως και έπραξα, ρίχνοντάς το στις ρακές το Σάββατο. Κάτι καλό θα έπαιζε στο σπίτι, γιατί δεν είδα καμία escape. Εγώ φταίω που φιλοτιμήθηκα και έκατσα όλη μέρα σπίτι. Την επόμενη φορά που θα αρρωστήσω δεν ξανακυρώνω sky diving και μπριτζ.
Διακόπτουμε στιγμιαία το πρόγραμμα για τη μάλλον μεγαλύτερη διαρροή κρατικών εγγράφων στην ιστορία του γελοίου ελληνικού κράτους. Συνεχίζουμε. Χθες έπεσα για ύπνο νωρίς. Το οποίο σημαίνει ότι κοιμήθηκα πολύ αργά. Χρήσιμος χρόνος, αφού αυτές οι στιγμές στο κρεβάτι που ξαπλώνω ανάσκελα, πριν γυρίσω στο πλάι και κοιμηθώ πριν προλάβεις να πεις όχι "Συναυλία αλληλεγγύης και Οικονομικής ενίσχυσης των 15 συλληφθέντων της αντιφασιστικής μηχανοκίνητης πορείας"
άντε ξεκουνάτε, έχουμε λιώσει στην ταβέρνα. Να κάνουμε και κανένα καλό
είναι μάλλον οι μόνες στιγμές του εικοσιτετραώρου που δε διαβάζω μια οθόνη και δεν καπνίζω.
Συνήθως... Χθες πήρα σημαντικές αποφάσεις λοιπόν, γιατί είμαι γενικά λίγο πτώμας τελευταία, και διέκρινα δυο-τρεις συνήθειες που πρέπει να κόψω. Π.χ. να σταματήσω να καπνίζω σαν λοκομοτίβα και να πέσω σε επίπεδο φουφούς, να βάλω ξυλάκια από σουβλάκια στην πολυθρόνα σαν αυτά που βάζουν για τα γατιά στις γλάστρες και να μην τρέχω υπερμαραθώνιο χωρίς ένα καλό πρωινό. Από βδομάδα. Πάλι άρρωστος ξύπνησα.
ναι το έχω παραμελήσει, δε θα ασχοληθώ με αυτό τώρα γιατί θα μου μείνει πάλι το post στη μέση και θα συνεχίσω να το παραμελώ
Στο θέμα μας:
ήταν μια κίνηση αναμενόμενη έως πολυαναμενόμενη, αφού είχε δημοσιοποιηθεί από επίσημα χείλη μετά τη μουλαρωμένη στραβοκεφαλιά που επέδειξε το εκλογικό σώμα κατά τις τελευταίες εκλογές. Ριψοκίνδυνο άνοιγμα κατά τη γνώμη μου αυτό το σπάσιμο της έκτης σφραγίδας της αποκάλυψης (απομένει να ανοίξει πολυκατάστημα, το Sickle and Maul ας πούμε), γιατί είναι περίεργο και ύπουλο πράγμα αυτό το ίντερνετ και εκεί που διαβάζεις για την αντιπροσωπεία του Κόμματος στην Αυστραλία, χωρίς να το καταλάβεις ψωνίζεις καπιταλιστικά Nike straight from Indonesia με την υπεραξία του ανήλικου Τζακαρτανού να μυρίζει ακόμη και στο δίπλα παράθυρο βλέπεις ξιπασμένες προλετάριες μηδενικής ταξικής συνειδητοποίησης να σου κουνιούνται ημίγυμνες από την αντεργατική λαίλαπα. Εύχομαι ολόψυχα να τους βγει γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι.
Πάμε γρήγορα όμως να πλεύσουμε σε πελάγη ψηφιακού κομμουνισμού. Εφοδιαστείτε με υψηλό αγωνιστικό φρόνημα και ημερολόγιο.
Πρώτο πράγμα που με χτύπησε στο μάτι, όχι δεν ήταν τα γκρίζα rows που ξεφεύγουν από το πλαίσιο, μπορεί να είναι και πολιτική δήλωση, αν και αδικεί τα λευκά γίδια που μένουν στο μαντρί, ούτε το ορφανό title tag που αφήνει τη μπάρα μου να αναρωτιέται τι περίεργο document είναι αυτό. Είναι η
ε κ π λ η κ τ ι κ ή κυκλωμένη σημείωση:
Ξεπερνώ σύντομα ότι δεν κάθισε ο νεαρός εθελοντής συνάδελφος να φτιάξει ένα searchbox εκεί πάνω, με ένα εμψυχωτικό κουμπάκι στο search, κάπως έτσι
ναι, το ξέρω ότι το я δεν είναι το R γραμμένο ανάποδα, αλλά τόσα χρόνια το χόλυγουντ έτσι μας μεγάλωσε, ο συμβολικός αντίκτυπος ισχύει.
Στο φινάλε, και ο προλετάριος που έφτιαξε το search του chrome δικός μας είναι, το έφτιαξε αποτελεσματικό και στιβαρό, γιατί να τρέχει και άλλος ιδρώτας για ανάγκες που εξυπηρετούνται. Αυτή η στρατηγική άλλωστε μας χάρισε αμίμητους θρύλους όπως αυτός
αλλά ρε σύντροφε, οι οδηγίες για το πως γίνεται το search εκθέτουν λίγο το target group μας. Στο κάτω κάτω, αν ο σύντροφος surfer δεν ξέρει πώς γίνεται το search, μάλλον πρέπει να του δείξεις τον βοηθήσεις λίγο παραπάνω
παράλληλα όμως μου μπήκαν ιδέες. 5 λεπτά είναι ρε συ να βάλεις ένα searchbox από jQuery. Και εκεί μου ήρθε σαν κεραυνός η αδιανόητη σκέψη. Έτρεξα να επιβεβαιώσω
ΝΑΙ ΡΕ ! 2012 ΚΑΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ, ΣΕΛΙΔΑ ΧΩΡΙΣ JAVASCRIPT! ΕΤΣΙ!
kudos εδώ για την κλεμμένη φωτογραφία και άλλες εξίσου όμορφες
Ήδη ζαλισμένος από τον καινούριο πανάρχαιο κόσμο που ανοίχτηκε μπροστά μου, έσπευσα στην κεντρική σελίδα όσο με κρατούσαν ακόμη οι δυνάμεις μου.
Εδώ πλέον παίζουμε φουλ έξτρα, και javascipt έχουμε, εντάξει jQuery δεν έχουμε αλλά έναν αιώνα τη φορά, και search box και πλούσιο υλικό που είναι το ζητούμενο (btw, λίγο κράτει με τα url. Στους 256 χαρακτήρες είστε εκτός RFC, πάνω από τους 2000 ρισκάρουμε επικίνδυνες εκτροπές).
Το copyright σαφώς υπάρχει και ανήκει στο κόμμα, και εγώ, σημειώνοντας απλά ότι το kke.su είναι ακόμη διαθέσιμο ;) σας αφήνω για να βουτήξω στην κατηγορία Θεωρία > Αυτομόρφωση.
αφού ποτέ δεν προέβλεψαν το τέλος του κόσμου το 2012 και όλες αυτές οι μαλακίες ήταν φαντασιοπληξίες ηλίθιων λευκών που δε μπορούσαν να ξεχωρίσουν το πουλί του Χουρακάν από ένα λάμα με αιμορροΐδες.
Να ναι καλά εκεί που είναι όλοι τους
Η τηλεόραση επιτέλους μεταδίδει διαδόσεις ότι η τρόικα ζήτησε πρωτότοκους ως εγγυήσεις για το επόμενο πακέτο ενίσχυσης των τραπεζών ύψους [xz] [y]ις. Οι Έλληνες τους δίνουν.
Η Κριστίν Λαγκάρντ σε ανούσια, στημένη ερώτηση Έλληνα δημοσιογράφου αρχίζει να γελά υστερικά τσιτώνοντας την καμμένη σάρκα γύρω από το στόμα της και να ουρλιάζει ΤΗΝ ΠΟΥΤΣΙΣΑΤΕ ΤΗΝ ΠΟΥΤΣΙΣΑΤΕ ΤΗΝ ΠΟΥΤΣΙΣΑΤΕ ΑΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑ σε άπταιστα ελληνικά, λατινικά και αραμαϊκά.
Ο Αντώνης Σαμαράς εμφανίζεται στην ιδιωτική ΝΕΤ και με ορμή και αποφασιστικότητα σκατούλας που έχει κάτσει δυο βδομάδες κάτω από το μεσσηνιακό ήλιο σηκώνει το περίστροφο, το κολλάει στον κρόταφό του
και αστοχεί. Η σφαίρα βρίσκει, και σταματάει, πάνω στην κονκάρδα της χρυσής αυγής που φορούσε ο καφετζής που έφερνε τους δύο τούρκικους σκέτους περιποιημένους.
Ο Αντώνης πέφτει στα γόνατα με το βλέμα καρφωμένο στο κενό auto-cue. Δε θα ξαναμιλήσει ποτέ.
οι άγαμες θυγατέρες χάνουν τις συντάξεις τους και συγκεντρώνονται σε κύκλους μαγισσών και αγέλες μαινάδων και λυμαίνονται τα σούπερ μάρκετ. κόσμος πεθαίνει από την πείνα και την έλλειψη μπαταριών για τα τηλεκοντρόλ
το χρηματιστήριο κινείται ανοδικά. και αυτή η γαμημένη ζ έ σ τ η ρε φίλε που κάνει ακόμη και το να μη σου καίγεται καρφί τόσο μαρτυρικά κουραστικό.
Κανείς δεν ξέρει από που ήρθαν οι εντολές. Όλοι όσοι τις έλαβαν, τις εκτέλεσαν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Δεκαπενταύγουστος. Εορτασμοί και λοιπά δε διοργανώθηκαν διότι έξοδα-κρίση-μπλα-μπλα-μπλα αλλά κυρίως επειδή ειλικρινά nobody gave a shit. Τρεις το μεσημέρι. Σύνταγμα. Πέντε μαύρες νταλίκες σταματάνε στην Αμαλίας και μέσα σε μισή ώρα έχουν στήσει μία γιγαντοθόνη πρωτοφανών διαστάσεων και καμιά εκατοσταριά κιλά ήχο.
η ζέστη αψηφά κάθε περιγραφή.
Μονάδα Επεξεργασίας Νερού Αχαρνών. Ένα μαύρο τζιπ με φυμέ τζάμια περνάει την κεντρική πύλη, και δύο άντρες με παραλλαγές χωρίς διακριτικά αδειάζουν μία σακούλα lsd στην είσοδο των αγωγών διανομής. Παρόμοια συμβάντα περνούν σχεδόν απαρατήρητα σε όλες τις μεγάλες μονάδες επεξεργασίας ανά τη χώρα.
Σύνταγμα 16:05. Η οθόνη ανάβει με μία εκτυφλωτική λάμψη, και τα ηχεία στέλνουν να ηχήσει μέχρι τις πλαγιές του Υμηττού και του Αιγάλεω το live των Floyd στην Πομπηία
Και έτσι συντελέστηκε
η τελευταία ηρωική έξοδος του ελληνικού γένους
από την πραγματικότητα
ps. οι εικόνες μπορεί να έχουν κοπυράιτ. μπορεί και να μην έχουν. στο google της βρήκα, σιγά μην περιμένουν και ρέφερενς
Ήταν οι στιγμές στην παραλία κάτω από το λιωμένο ήλιο μέσα στο λιωμένο αέρα πάνω στην καυτή λιωμένη άμμο, λιωμένος να βλέπεις το γυαλιστερό, ιδρωμένο από το λεπτό φιλμ του πάγου που λιώνει, κουτάκι της Löwenbräu σα μοναδικό διαυγές σημείο σε ένα κόσμο που, ε, λιώνει.
Κάτω από τα χαλάσματα των παραδαρμένων από τα συμπαγή κύματα ζέστης λογικών, ο πρωτογονικός σου εγκέφαλος θέλει να πηδήξει στην πιρόγα του και να εφορμήσει πάνω στη σιδερένια φρεγάτα που φέρνει την πρώτη παρτίδα φάρμακα στον αμόλυντό σου παράδεισο.
βάζεις λίγη γλίτσα για τα έντομα. εγώ είμαι σχεδόν από χωριό και σκληρός τύπος και έχω πάει και προσκόπους και δε βάζω τέτοιες μαλακίες, άσε που βαριέμαι και ξεχνάω να κουβαλάω πολλά πολλά, οπότε το παίζω υπεράνω και βασίζομαι σε μια σχέση αμοιβαίου σεβασμού* με τα ζωύφια της φύσης. Ε λοιπόν αυτή τη φορά έχεσαν τον αμοιβαίο σεβασμό μας. Και δε μιλάω μόνο για τα τριζόνια που με κατουρούσαν κάθε τόσο από τα δέντρα, γιατί το μεσημέρι μου φαινόταν σχεδόν ευχάριστη η δροσιά μέχρι να ενεργήσουν τα πολιτιστικά μου φίλτρα και το βρω ψιλοαηδία ή τουλάχιστον δυσάρεστο.
Όχι, μιλάω για ένα ναρκοπέδιο από στίγματα στα δυο μου χέρια, όπου κάποια ασήμαντη μικροσκοπική μαλακία που δεν έχει καν ακόμη εφεύρει η διδαχτεί την έννοια του θεού και της αμαρτίας σουλάτσαρε πέρα δώθε αφήνοντας κόκκινες στάμπες σε κάθε της βήμα. τι τρελό feature και αυτό, κατευθείαν από τα acme labs του δημιουργού. "Και αυτή εδώ η μικρή μαλακία, θα αφήνει άχρηστες και ανούσιες κατά τα άλλα, αλλά αισθητικά δυσάρεστες κόκκινες βούλες στο πάτημά της".
Opposed thumbs for the win
Η αφορμή όμως ήταν η αντιβίωση, γιατί έπρεπε κάτι να κάνω μέχρι να έρθει η ώρα της.
Ήρθε.
Καληνύχτες
* Οι εκατόμβες των μικροζωυφίων που αφήνει το κάθε μου βήμα δε μετράνε γιατί (α) δεν τα βλέπω-δεν τα ξέρω και (β) γιατί δε μπορώ να αιωρηθώ. Ο αντίλογος ότι και το κουνούπι π.χ. δε με αντιλαμβάνεται επειδή είμαι πολύ μεγάλος και καρφώνει τάχα μου τη μουσούδα του στο χώμα για να βρει νερό δεν ισχύει, όχι επειδή δεν υπάρχει αντιστοιχία, αλλά γιατί είναι σκέψη που μπορείς ενδεχομένως να την κάνεις εσύ, αλλά δε μπορεί να την κάνει το κουνούπι. Από την άλλη, αυτό υποδηλώνει ότι η σκέψη μου έχει φτάσει σε κάποιο σημείο όπου εγώ κάνω κάποιας μορφής διάλογο με το κουνούπι σταματάω αυτήν την παράγραφο εδώ γιατί θα αρχίσουν χοντρομαλακίες
** ήμουν έτοιμος να γράψω σε αυτό το ποστ την πρώτη μου έβερ μετα-κρυάδα. αλλά μου διακόρευε τη συνοχή του κειμένου.
Μέρα. Ζέστη, λαδί ουρανός, λαδί θάλασσα, ο ορίζοντας μια γραμμή που χωρίζει τη μισή πηχτή πραγματικότητα από τη λίγο πιο αργή, λίγο πιο πηχτή και ρυτιδιασμένη άλλη μισή. Παραλία χωρίς αρχή και τέλος.
Νύχτα. Η φωταύγεια της Κυπαρισσίας κρύβει τα αστέρια στα νότια, οι ρομαντικές ψυχές κατεβαίνουν πιο βόρεια με τις γουρούνες και πηδιούνται αφήνοντας συσκευασίες από προφυλακτικά στην ψιλή σαν πούδρα αμμουδιά. Πιο πίσω, τέσσερις αγέρωχες μορφές χτενίζουν τον αμμόλοφο
μια ώρα και δυο παγωμένες μπύρες αργότερα, αποκαμωμένος πιο πολύ νιώθω παρά βλέπω τη μαύρη θάλασσα κάτω από το φωτεινό ουρανό.
το μεσημεράκι χωρίς δουλειά είναι από τις στιγμές που το σύμπαν χαμογελάει (και φαίνονται τα χαλασμένα του δόντια)
μου είναι σπάνιες αυτές οι στιγμές, αποφάσισα να την απολαύσω με ένα βιβλίο. Δε μαρτυράω τι διαβάζω, αλλά σε όποιον ρωτάει λέω "το Μπαγκαβάτ Γκίτα". Τα γκομενάκια ψαρώνουν πολύ άσχημα, αλλά μάλλον ντρέπονται να το δείξουν. Μετά από δυο σελίδες ανιδιοτελών έργων και λύτρωσης, φτάνει στα πόδια μου λίγο ξεστρατισμένο αεράκι από το μπαλκόνι. Κοιτάζω έξω. Η μια κρεμασμένη κάλτσα παραδέρνει σα να τη φορά κάποιος, πολύ δεινότερος χορευτής από εμένα. Τσιμπάω.
Αράζω πολυθρόνα με τα πόδια στην καρέκλα απέναντι και ακόμα κι ο πιο αμαρτωλός, αν μ'ακλόνητη αφοσίωση με λατρέψει, κι αυτός αληθινά άγιος πρέπει να παναγία μου στραβώθηκα. Καίει και η κοιλιά και τα πόδια μου από τον ήλιο, αλλά ευκαιρία να συντηρήσω και το μαύρισμα των διακοπών που ψιλοεξαφανίστηκε από την Τρίτη από την ασπρίλα του φωτισμού εσωτερικού χώρου.
Επιστρέφω με τα γυαλιά ηλίου ω Γιε της Πρίτχα.
Ο Κρίσνα δίνει τη ζέστη, ως ενσαρκωμένος Θεός βεβαίως, αυτός συγκρατά και στέλνει τη βροχή, αυτός έχει κάνει και το κεφάλι μου διακόσια κιλά και τα μάτια μου σχισμές. Αυτός αφήνει ευλαβικά το βιβλίο στην άκρη και κλείνω τα μάτια βλέποντας την παραλία που ήταν εδώ μπροστά πριν μια βδομάδα.
Ξαναστραβώθηκα. φτάνω στη ντουλάπα και παίρνω το παρεό. Γυρίζω στην πολυθρόνα, το τυλίγω γύρω από τα μάτια μου και την ξαναπέφτω. Αν κάποιος με κοιτάει από τα γύρω μπαλκόνια, έχει βάλει τα γέλια ή τα κλάμματα από τη θλιβερή μη συνειδητή μου προσπάθεια να χαθώ σε μια εικονική παραλία. Χέστηκα. Εμένα μου πάει μια χαρά. Δέκα λεπτά αργότερα, κάτι ζαλισμένα ψήγματα του εγκεφάλου μου σκέφτονται να βάλουν το pc να παίζει και κύματα να δούμε που θα φτάσει η φαντασίωση, άλλα προβάλλουν κουτσές θολές εικόνες περασμένων παραθερίσεων
ένα thread που ξέφυγε από το garbage collection σκέφτεται αυτό το post και κάπου στο σκοτεινό βάθος παίζουν δυο περιπέτειες και μια ταινία σεξ.
στο τέλος κερδίζει η θάλασσα και ο ύπνος. το επόμενο πράγμα που νιώθω είναι ένα ξαφνικό έντονο αεράκι που με ξυπνάει και μέχρι να σηκωθώ αρχίζοντας νωχελικά, έχει σχεδόν αναλάβει το παβλοφικό reflex του να πηδήξω όπως είμαι στη θάλασσα.
ο κόσμος κυριολεκτικά πηδάει από τη χαρά του, από τον 3ο, από τον 5ο, μην παρασύρεστε από τη διονυσιακή μέθη του τέλους της ακυβερνησίας και του κινδύνου των κομμουνιστών, μείνετε προσγειωμένοι γιατί συμβαίνουν και ατυχήματα,
αλλά μετά από 4 μέρες μπορώ να αποφανθώ πλέον ότι την προηγούμενη εβδομάδα ήταν καλύτερα. μου έλειπε βέβαια η μπριόζα καθημερινότητα καθώς και (ίσως και περισσότερο) το ρημάδι το ίντερνετ, αλλά η ζυγαριά τελικά έδειξε Λέσβο
VS.
δυσκολάκι..
VS.
σα να βάζεις μάνα να διαλέξει ποιο παιδί της αγαπάει πιο πολύ
VS.
χμμ...
προσοχή, ακολουθούν γατιά
και χελώνες
πολλές χελώνες
το τσιγάρο σκοτώνει
Just another day in paradise (οκ, όχι αν είσαι hygiene freak)
Η ζωάρα εδώ τελειώνει, Πειραιάς 6:50πμ
Εντάξει, δυο μηνάκια είναι και αν έχω αντέξει και δεν αυτοπυρποληθώ για να μου κάνω εντύπωση, θα παίξει και μέρος δεύτερο.
