A Night at the Gallery

1ο ερώτημα: αρακάς ή μπιζέλι?

2ο ερώτημα:
βιολοντσέλλο ή τσέλλο?

η τέχνη προβληματίζει, προκαλεί, ανατρέπει. Θα σταθώ στο ανατρέπει. Έχετε δοκιμάσει να καθίσετε σε σέλλα ποδηλάτου που αντί να στηρίζεται σε -guess what- ποδήλατο, στηρίζεται σε βάση με τους βαθμούς ελευθερίας της σβούρας? Όχι, ε? Γελοίοι, και κάθομαι και σας γράφω νυχτιάτικα. Εγώ ΝΑΙ. Και γύρω γύρω είχε χυμένα ντουζίνες μπιζέλια (ο αρακάς δεν παίρνει πληθυντικό) και ένα πεσμένο (βιολον)τσέλλο στο οποίο έσκαγαν εξωφρενικά καλοντυμένα ανήλικα τα οποία μόλις είχαν γλιστρήσει πατώντας τον αρακά (ήτο σφιχτός).

Too much για το τετράγωνο σα λεκέ κρασιού μυαλό μου, και έφυγα για μια ακόμη καϊπιρόσκα (δωρεάν) στο ισόγειο. Στον όροφο έδιναν και κρασί, επίσης δωρεάν. Τσάμπα το κρασί, τσάμπα και ο λεκές, τι λέει αυτό για το μυαλό μου?

Η τέχνη του στρατευμένου συνειρμού.
Τι συνειρμούς σας προκαλεί, ας πούμε, αυτή η εικόνα που μόλις ξεπατίκωσα ξεδιάντοπα από το internet?

--- θα φαίνεται λίγο γελοίο αυτό όταν το ανυποψίαστο θύμα παραβίασης των πνευματικών του δικαιωμάτων κατεβάσει την εικόνα. Από την άλλη, θα γίνει πιο μυστηριώδες για το μελλοντικό αναγνώστη ή δικτυαρχαιολόγο ---

Εμένα μου φέρνει στο μυαλό κακό κούρεμα. Του κύκλωπα. Ή μάλλον της γυναίκας του. Η οποία σε απόγνωση, λόγω κουρέματος προφανώς, έφτασε στο απονενοημένο και πάει να αυτοκτονήσει με το σκουλαρίκι της.

Ε, αυτό το πράγμα παίζει να το δεις κάπου. Και παίζει και να το γουστάρεις. Ένα μάτσο χάλια ο ανθρώπινος εγκέφαλος, α πα πα. Λοιπόν, εν μέσω οικονομικής κρίσης, πανδημίας, γενικής κρίσης αξιών και κατάπτωσης αρχών, αναστροφής του κλίματος και τα λοιπά, παίρνω την καϊπιρόσκα μου και καθίζω τον κώλο μου σε ένα φαινομενικά κοινό καναπέ, όπου βρίσκεται μία φαινομενικά αθώα ταμπέλα. Η ταμπέλα γράφει 14.445 - ευρώ, όχι γραμμάρια φέτας - και συνειδητοποιώ ξαφνικά

α) ότι ΔΕΝ είναι αυτοκίνητο
β) ότι ο προαναφερθείς κώλος μου καταλαμβάνει έκταση τρεισήμιση χιλιάδων ευρώ
γ) ότι θα τον περίμενα πιο αναπαυτικό
δ) ότι ο Κώτσος τελικά μάλλον έχει δίκιο. Μας χρειάζεται τρίτος παγκόσμιος
ε) ότι ο χώρος που βρισκόμαστε και για κάποιο λόγο μας είχαν προϊδεάσει ότι είναι γκαλερί, είναι βασικά ένα ψυχεδελικά ακριβό επιπλάδικο με μπιζέλια, καλλιτέχνες, μπερδεμένους μπαρμπάδες με βιβλικά μεγάλες κοιλιές, έναν προγραμματιστή και κάτι άλλους

Εντάξει, να αναφέρω εδώ ότι μου προσέφεραν και ένα σφηνάκι κρεατόσουπα. Εγώ τους το έλεγα ότι ήταν κρεατόσουπα, αυτές δε με πίστευαν. Όταν ήρθε η δεύτερη γύρα (είχαν σκοπό να μας κοκκαλιάσουν τελείως μάλλον) και ρωτήσαμε το σερβιτόρο what the fuck might this be? μας απάντησε με ενθουσιασμό "κονσομέ εξαλτέ ντε σοσιετέ νασιονάλ ντε σεμέν ντε φερ με κρεμμύδι" και, θαυμάζοντας τα αποσβολωμένα βλέμματα απέναντί του συμπλήρωσε με χάρη και ένα υπέροχο χαμόγελο "κάτι σαν κρεατόσουπα".

Το τελευταίο highlight ήταν ότι το εξωτερικό καπνιστήριο χωριζόταν από το χώρο που άλλαζαν οι περφόρμερς (transformers?) με μία τεράστια τζαμαρία. Ένιωσα βαριές ενοχές που το βλέμμα μου ήταν ένοχο. Θα το προτιμούσα πιο θρασύ.

Και την καϊπιρόσκα με Stoli, αλλά όταν κάτι είναι δωρεάν, δε μπορείς να έχεις πολλές απαιτήσεις.