μπζζζζζ.... μπζζζζ.... μπζζζζ....
ΣΛΑΠ!
Χειμώνας.
Η εποχή που αναγκάζεσαι να παράγεις μόνος σου το βομβό της φανταστικής μύγας που σπάει την απόλυτη σιγή του γραφείου, το αποφασιστικό χτύπημα που στέλνει άλλο ένα πλήκτρο του laptop σε παραβολική τροχιά, η εποχή που ξέρεις ότι κανένα project plan και excelόφυλλο δε μπορεί να δικαιολογήσει το γεγονός ότι κάθεσαι μόνος σου να κάνεις support ένα σύστημα που δε θα ζητούσε χρονιάρες μέρες τη βοήθειά σου όυτε αν κατουρούσαν το server όλοι οι τάρανδοι του Αη - Βασίλη.
Όχι ότι ο χρόνος δεν είναι δημιουργικός. Κάθε μέρα στη δουλειά γίνομαι και σοφότερος. Χθες δεν ήξερα για το PostBackURL, ούτε ότι ο πάπας Συλβέστρος ο Β' ήταν αραβολάτρης και είχε κατηγορηθεί για μαύρη μαγεία. Beat that for a day at work.
Διάλλειμα για τσιγάρο. Το 84ο σήμερα. Η κρίση φαίνεται να περνάει, η διαφημιστική απέναντι μετά από καιρό ξαναέφερε κορίτσια. ο Levi Strauss δεν είχε ιδέα τι κουτί της πανδώρας άνοιγε όταν έβαλε το μισό του πακέτου τζηνάκι-μπότακι. Ξανανεβαίνω πάνω και συνεχίζω να παρακολουθώ τη νερατζιά στο πεζοδρόμιο να μεγαλώνει, χαράζοντας ένα ακόμη σημαδάκι στο τζάμι με τα νύχια μου. Από το διπλανό γραφείο ακούγεται ο μονότονος ήχος από το πληκτρολόγιο του μεγάλου. γκαπ - γκουπ, το κοπανάει με μανία στο γραφείο από το πρωί. Σιγά σιγά η οθόνη μπροστά μου αρχίζει να θολώνει καθώς
Ο μεγάλος πετάει βαριεστημένα το 3ο πληκτρολόγιο για σήμερα στην κούτα της ανακύκλωσης και ψάχνει γύρω στο γραφείο κάτι για να τσατιστεί.
Μάλλον θα καταλήξω πάλι στο Dali στον τοίχο σκέφτεται. ΤΙΙ?????
όταν τον διακόπτουν τρία υπόκωφα χτυπήματα στην πόρτα. Γυρίζει και βλέπει τον Τ. , απολυμένο από μήνες. Τον κοιτάζει επίμονα, ξαφνιασμένος.
"Δε μπορεί. Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ Τ.? Σε έχω απολύσει!" "Δεν είμαι ο Τ. Είμαι το φάντασμα του. Ήρθα να σε προειδοποιήσω."
Ο Μεγάλος τον κοιτάζει με ένα μείγμα δυσπιστίας και ανησυχίας, κάτι σα να βλέπει ότι ο μπάμιας στην άλλη άκρη του τραπεζιού μπορεί τελικά από το πουθενά να βγάλει και κέντα. Γίνονται διάφορα σκηνοθετικά που βαριέμαι να γράφω, και ο Μεγάλος βρίσκεται κολλημένος στην καρέκλα με μάτια ορθάνοιχτα να κρέμεται από την κάθε κουβέντα του Τ.
"Πρέπει να αλλάξεις Μεγάλε. Έχετε μείνει τρεις και ο κούκος εδώ μέσα, και στη συγκεκριμένη στιγμή μόνο εσύ και ο ghallas που κόβει φλέβες με την κατάσταση και παρεπιπτόντως γράφει και το σενάριο, και χάνετε τις γιορτές σας τσάμπα. Τράβα πιες δυο κοκτέιλ στην παραλία με δυο νοικιασμένα μωρά και σόμπα εξωτερικού χώρου αντί για ομπρέλα, τόσα λεφτά έχεις. Στείλε και τον άλλον σπίτι του που κάνει select στην πασιέντζα από τη νύστα. Αφού δουλειά ΔΕΝ παίζει. Α! και μην κάνεις τσιπιές με εκείνο το ταξίδι που λέγαμε 3-4 posts πριν. Γυφτιά ρε. Μέχρι τις 4 που την σκαπουλάρεις τελείως, θα σε επισκεφθούν άλλα 3 φαντάσματα. Αντίο Μεγάλε.."
καθώς ο Τ. ξεθωριάζει, η φωνή του γίνεται πιο απόκοσμη και σιγά σιγά χάνεται καθώς του λέει "Μην ξεχάσεις να μου βάλεις το δώροοοοο"
Ο Μεγάλος μένει ιδρωμένος, κολλημένος στη δερμάτινη καρέκλα, τόσο κολλημένος που όταν καταφέρνει να τραβηχτεί προς το καινούριο πληκτρολόγιο, ακούγεται εκείνος ο γαμάτος ήχος ο βεντουζωτός.
Σπάει με τρεις γρήγορες, μελετημένες κινήσεις το πληκτρολόγιο, σηκώνει το βλέμμα, και αυτό πέφτει πάνω σε μία αλλόκοτη μορφή με ριγέ κουστούμι, παπούτσι πεντακοσίων ευρώ, άψογη γραβάτα και μία λάμψη να αναδύεται από το γυαλιστερό κρανίο του.
"Μεγκάλος, ίο είμαι φάντασμα περασμένων projects (ΦΠP). Καπίς? Σε πάρει μαζί μου ντίξει τι ωραίο φάση έπαιζε με μόλτο φράγκο, πόσο μπένε περνάγκαμε, τι μαλάκα είσαι".
"Αν είσαι από κούριερ άφησε ότι φέρνεις μέσα και ξύπνα το ghallas να υπογράψει" λέει ο μεγάλος κάπως σαστισμένος και πάει να πιάσει το ποντίκι.
"Μα κε κάτσο ντίτσι Μεγκάλος? Μάμα μία!"
και τον αρπάζει από το κουστούμι. Ο χώρος γύρω τους αλλάζει μαγικά, παίζουν φτηνά εφέ πτήσης και ο ΦΠP δείχνει στο μεγάλο developers ξενυχτισμένους και ταλαιπωρημένους να πηδιούνται για να στήσουν το σύστημα για το test run. Μανατζαραίους να χτυπάν ποτήρια σαμπάνιας λέγοντας ψωλιές σε κακά αγγλικά και γελώντας με τρόπο που κάνει τα βρέφη να κλαίνε και τα τριαντάφυλλα να μαραίνονται. Λεφτά έρχονται σε βαλίτσες. Σε Slow Motion, πετάνε χούφτες 20ευρα στον αέρα και χοροπηδάνε χαρούμενοι σα μικρά παιδιά.
Ο Μεγάλος μπαίνει με τα μπούνια στο ρόλο και απλώνει τα χέρια για να πιάσει τα φράγκα που πετάνε σαν κότες που σκορπάν μπροστά στον εισβολέα σκύλο. Ο ΦΠΡ ξεχνά το θεσμικό του ρόλο στο σενάριο και τεντώνεται και αυτός κρατώντας με το ένα χέρι πίσω το κεφάλι του μεγάλου, με δυο δάχτυλα να μπαίνουν στα μάτια. Οι φλέβες φουσκώνουν στο κεφάλι του μεγάλου, και με ένα βρυχηθμό βγάζει ένα μάτσο συμβόλαια και τα χώνει βαθιά στο λαιμό του ΦΠΡ. Με μιας αυτός πιάνει το λαιμό του σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αναπνεύσει, ενώ ο Μεγάλος από πάνω του φτύνει κυριολεκτικά τις παρακάτω λέξεις:
"Κε κάτσο ντίτσι? Ίο ρε? Λουκ ατ δε φακινγκ κοντρακτς ρουφιάνο ιταλιάνο. Άι ντρινκ γιορ μπλαντ."
Με το θάνατο του ΦΠΡ όμως, το μαγικό τοπίο διαλύεται και ο Μεγάλος επιστρέφει στην πολυθρόνα του. Έχει πάρει τα πάνω του που σκότωσε ακόμη ένα μάνατζερ, και πάει γοργά να εκτυπώσει άλλο ένα αντίγραφο από τα συμβόλαια για τους γεμιστήρες του. Πριν προλάβει να σηκωθεί προς τον εκτυπωτή, βλέπει το παρακάτω μήνυμα
-- σιγά μην είχε ο μεγάλος mac. Αλλά κωλοψήνομαι να βάζω μηνύματα λάθους mac. θα προτιμούσα να κόλλαγε απλά και μόνο επειδή είναι mac, έτσι για να τους την πω, αλλά παίζει και σενάριο --
-- επίσης, το κόβω εδώ γιατί παραμεγάλωσε. Εγώ παραπάνω θα βαριόμουν να διαβάσω. Εσείς ήδη, θα μου πείτε. Δικό σας θέμα, όχι δικό μου. Συνέχεια αύριο - μεθαύριο...
θελώ το second part!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι εγώ!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή