Holiday Tripping

Χριστούγεννα, γιορτές, καιρός για

ξεκούραση


οικογενειακή θαλπωρή


δώρα

κέρατα



και... ταξίδια!!!!

υπάρχουν τρεις τρόποι να μετρήσεις πόσο μακρινό είναι ένα ταξίδι. Ο πρώτος είναι η απόσταση. Ο δεύτερος, ο χρόνος που χρειάζεσαι για να φτάσεις. Ο τρίτος, πόσο διαφορετικός είναι ο τόπος που φτάνεις από τον τόπο που άφησες.

π.χ. αν φύγεις από το Λονδίνο και πεταχτείς αεροπορικώς στο Wellington (για να χρησιμοποιήσω ένα καθημερινό παράδειγμα και να συνεννοηθούμε), είσαι στην κατηγορία Ακτοτούρλι στα δύο πρώτα benchmarks, αλλά όσον αφορά το 3ο, μάλλον σα να πήγες στο φούρνο του κάτω μαχαλά γιατί ο δικός σου φούρναρης κέρδισε το Λοττο και έφυγε με την 20χρονη κομμώτρια σου για τους τροπικούς. Ξεβράκωτος.

Μια άλλη περίπτωση είναι να προσπαθείς 15 μέρες να πέρασεις στη Γαύδο αλλά ο καιρός να μη σ' αφήνει. Εγώ σου το 'πα, γάμα την τη Γαύδο, εσύ δε με άκουγες.

Το δικό μου γιορτινό ταξίδι, χάρη και στις πρόσφατες εξελίξεις στα Τέμπη που μας γυρίζουν στη ρομαντική δεκαετία του 60 και της χούντας, πάει για 16ωρο, χρόνος που αν ζούσαμε στον 21ο αιώνα θα έφτανε για να πάμε Μαλαισία, να φάμε κάτι πρόχειρο και να γαμήσουμε κιόλα. Να δω ποιος άλλος πάει τόσο μακριά κουφάλες. Σκάστε από τη ζήλια σας.

Εξοπλίζουμε σιγά σιγά το αμάξι με κονσέρβες, εξάντα, το Πόλεμος και Ειρήνη που το έχω από πέρισυ, μια βυζαρού φουσκωτή κούκλα για να μας προσέξουν οι διασώστες στα βουνά της Θεσσαλίας, μία βαλίτσα αρντάν για να τσιμπάμε στο δρόμο, δώρα για την Πρωτοχρονιά, κόκκινα αυγά για να τσουγκρίσουμε το πάσχα και πάνες για την ακράτεια που πιθανώς θα μας πιάσει στα γεράματα κάπου έξω από την Ελασσώνα. Όλα θα πάνε ρολόι. Έχουμε πάρει και 60 έξτρα μπαταρίες για το ρολόι.

Επειδή η μοίρα είναι βιτσιόζα όμως, ανοίγω το mailbox μου σήμερα με λοστό όπως κάθε πρωί - o mailserver μας τελευταία θυμίζει το μηχανισμό των Αντικυθήρων πριν τον καθαρισουν - και βλέπω ένα mail σχετικά με μία εκπαίδευση που μας ετοιμάζουν για το Γενάρη. Τώρα μη με ρωτήσετε πάνω σε τι, αντάρτικο πόλης, καθάρισμα καμινάδων, τετρατριχοτομία, Bansenshukai Ninjutsu, δε θυμάμαι. Χασμουριέμαι ζωηρά προσπαθώντας να κρατήσω το καλαμάκι του φρέντο έξω από το μάτι μου, μέχρι που πέφτω στο εξής απόσπασμα:

"You asked about the location of the training. It will either be in Singapore or in Washington DC"

καρφώνω με πάθος το καλαμάκι στο μάτι μου για να δω καλύτερα, περιμένω να διαβάσω πλέον "It will either be in Karditsomagoula or the stadium of Kato Trahanoplagia FC" αλλά το κείμενο παραμένει προκλητικά ως έχει.

Ο... κέι. Ας αρχίσουμε με τη

Σιγκαπούρη

According to the Singapore media, Singapore is among the top five countries in the world for nightlife, fine dining and shopping. ... Singapore is fast positioning itself as a medical tourism hub

Εντάξει, το σώζει το nightlife, ελπίζω μόνο να έχει μπαρόκλαμπα κοντά στη δουλειά και δημόσιες τουαλέτες στο ενδιάμεσο για ένα ξερασματάκι πριν πάμε στο γραφείο.
Άντε, και το φαγητό το πληρώνει συνήθως η εταιρία, θα γυρίσουμε με την κοιλιά του Βούδα πίσω.
Κατά τα άλλα, μπορώ να βάλω βυζιά ή να περάσω ατελείωωωωωωωωτες ώρες στα εμπορικά που τόσο μου αρέσουν, χτυπώντας σούτια μπροστά σε τεράστιες βιτρίνες με αρκουδάκια σε φυσικό μέγεθος, haute-couture συνολάκια για ασιάτες που τόσο ταιριάζουν στο σωματότυπό μου και ΑΥΤΑ


ακόμη...

Tourists can catch "Late Night Shopping" on Orchard Road up till 11pm every Saturday

ΟΥΑΟΥ!!!!

κρίση και μαλακίες...

Επίσης, η Σιγκαπουριανή κυβέρνηση είχε τη φαεινή ιδέα να ποινικοποιήσει τα παρακάτω:

- failing to flush toilets after use
- literring
- jaywalking (και νόμιζα ότι υπήρχε μόνο σε ταινίες με το Lesley Nielsen)
- possession of pornography
- the sale of chewing gum (WTF????!!!!)
- και... τσιμπούκια και πρωκτικό σεξ μεταξύ ανδρών. Μένει ο διαμηρισμός, μην κάνετε έτσι φίλοι Σιγκαπουριανοί ομοφυλόφιλοι.

Groovy ακούγονται όλα αυτά, δυστυχώς θα είμαι πολύ τύφλα για να τα προσέξω.

περνάμε τον... τι σκατά περνάμε για να πάμε από Σιγκαπούρη σε East Coast? ΧΑ! το Βόρειο Πόλο φαντάζομαι.

Washington D.C.

όχι ακόμη μαλακάκο. Πέρασες από την Πρεσβεία να φιλήσεις τα κόκκαλα του Νίξον? Και να δώσεις μία φιλική casual συνέντευξη?

Όχι, δεν έχω συμμετάσχει σε γενοκτονία. Ακόμη. Αλήθεια! Εσείς? Καμιά 20αριά τα τελευταία 5 χρόνια,ε? Αλλά εσείς δε χρειάζεστε βίζα, σωστά... από περιέργεια ρώτησα
Όχι, δεν έχω σκοπό να προβώ σε τρομοκρατικές ενέργειες, με καλύπτει η Ελλάδα μια χαρά για τέτοια, εξωτερικό πάω συνήθως για να χαλαρώσω. Αν επιμένετε...
Όχι, δεν είμαι παιδεραστής, ζωροαστριστής, serial killer, parallel killer, usb killer, κτηνοβάτης.
Όχι, δεν είμαι πράκτορας της Βόρειας Κορέας.
Όχι, δεν έπαιζα στο Last Action Hero, ΕΧΩ ΑΛΛΟΘΙ ΣΑΣ ΛΕΩ

βρε δε γαμιέστε.
Μη σώσω και έρθω για να καμαρώσω το μαρμάρινο 170 μέτρων όρθιο ακόμη καυλί του Washington, το ζωολογικό κήπο και το φούρνο που ψωνίζουν στρούντελ για τον Ομπάμα. Άμα θέλετε, στείλτε μου πρόσκληση με ταξιδιωτικό οδηγό, ευκολίες πληρωμής και φωτογραφίες με ξανθές φιλόξενες νοσοκόμες στο σπίτι και θα το σκεφτώ. Η τράπεζα έτσι κάνει με τις πιστωτικές.


Δεν είμαι ΓΑΜΑΤΟΣ που γκρινιάζω για ταξίδι στου διαόλου τη μάνα που κανονικά δε θα έκανα ούτε αν το λογιστήριο έβαζε κατά λάθος ένα μηδενικό παραπάνω στο λογαριασμό μου?
Έτσι για να μη νομίζουν ότι μας κάνουν και χάρη και παίρνουν αέρα.

Άσε που μέχρι τότε βλέπω να γίνεται καμιά μαλακία και να περνάμε τα σύνορα νύχτα πάνω σε γαϊδούρι, μεταμφιεσμένοι σε τσουβάλια με φούντα, και να μένουμε με την όρεξη.

Άμα πάρω τα εισητήρια στο χέρι, θα επανέλθω με πιο ψύχραιμη ανάλυση της κατάστασης.
Ως τότε, έχω να πάρω ένα τηλεφωνάκι τον Παλαιοκώστα να δω πόσο το νοίκιασε εκείνο το κωλοελικόπτερο μπας και φτάσουμε καμιά φορά Ματσεντόνια.