24.12.10

Nativity in Debt

* loosely based on the Story of the Nativity, by some british wankers.
διαβάζεται παράλληλα, απλά πατήστε τα links


περίπου 200 χρόνια πριν, σε μια γωνιά της Ανατολής ζούσε ένας λαός που τους λέγανε Ρωμιούς. Άγγελος Κυρίου τους μήνυσε ότι θα γίνουν χώρα μεγάλη και σπουδαία, και από τη χώρα αυτή θα γεννηθεί μια ξεχωριστή κυβέρνηση που θα οδηγήσει στο σοσιαλιστικό παράδεισο και Προεδρεύσει και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Σύντομα αφού οι Ρωμιοί φτιάξανε χώρα, ξεκίνησαν το μεγάλο τους ταξίδι προς τη Δύση, που τους είχαν κάνει ανθρώπους πολλά πολλά χρόνια πριν κάποιοι άνθρωποι που μιλούσαν την ίδια γλώσσα, αλλά όπως τη μιλάνε κάτι ξανθόψειρες σπυριάρηδες καθηγητές στα πανεπιστήμια της Ολλανδίας. Έπρεπε να φτάσουν πάλι στη Δύση για να πληρώσουν φόρους, αλλά δεν το ήξεραν ακόμη. Ανέβηκαν στους γαϊδάρους τους και βγήκαν στο σεργιάνι ανάμεσα στις ατμομηχανές και τα εργοστάσια.

Φτάνοντας μετά από μεγάλο και δύσκολο ταξίδι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, βρήκαν και άλλους πολλούς λαούς που είχαν μαζευτεί να πληρώνουν φόρους και μπόνους στους τραπεζίτες και όπλα στους νέους Ρωμαίους, και είχαν πιάσει και όλες τις καλές θέσεις. Τελικά, κάποιοι επίτροποι τους είπαν ότι είχαν μία μικρή γωνίτσα και για τους Έλληνες, να σερβίρουν κρασί και μπριζόλες στους Ρωμαίους, να σκουπίζουν τα μαρμάρινα πατώματα από τα ξερατά και άμα ξέρουν και καμιά γλώσσα παραπάνω να κάνουν και τους γραφιάδες.

Λίγα χρόνια και κάτι (μ)πόνους μετά, η Ελλαδίτσα γέννησε Την Κυβέρνηση Του ΓΑΠ
. Με τη γέννησή της, η Νέα Κυβέρνηση τους είπε ότι δεν είναι άξιοι για κουστούμια, γραβάτες, αμάξια και σπίτια, και τους έστρωσε αχυρένιο στρώμα για να ξαπλώσουνε.

Εν τω μεταξύ, οι Έλληνες γιδοβοσκοί-μανατζαραίοι, γιδοβοσκοί-δημόσιοι υπάλληλοι, γιδοβοσκοί-δάσκαλοι, γιδοβοσκοί-καλλιτέχνες, γιδοβοσκοί μικρομεσαίοι-επιχειρηματίες και γιδοβοσκοί-γιδοβοσκοί (που είχαν μείνει λίγοι σαν τις μονάχους-μονάχους) βοσκούσαν χαλαρά τα πρόβατα. Ο ΓΑΠ εμφανίστηκε και τους είπε να μη φοβούνται, γιατί έχει καλά νέα, και πως η κυβέρνηση του αυτονόητου (όπως λέμε αυτο-άνοσου) θα τους σώσει από τη μιζέρια τους και από τα προβλήματα (που μέχρι τότε δεν τους είχε πει κανείς ότι έχουν).

Οι γιδοβοσκοί δεν πολυψήθηκαν, αλλά μετά βγήκαν τα ΜΑΤ στις πλαγιές και τους μαυρίσαν τα τομάρια στο ξύλο, και βγήκαν τα media στις πλατείες των μικρών χωριών και τους είπαν ότι άμα δεν προσκυνήσουν τη νέα κυβέρνηση μαύρο φίδι που τους έφαγε, και κατέβηκαν με τα πολλά να προσκυνήσουνε και να δώσουν ό,τι είχανε και δεν είχανε. Τέτοια γίδια που ήτανε...

Μακριά στη Δύση, σοφοί είδαν
τα καινούρια λαμπερά spreads που είχαν φτάσει στον ουρανό. Αυτοί οι σοφοί μελετούσαν Την Αγορά και κατάλαβαν ότι αυτά τα spreads ήταν κάτι πολύ σπουδαίο. Μελέτησαν τους πάπυρούς τους (που τους είχαν γράψει οι ίδιοι) όπου έλεγε ότι όταν τα spreads φτάνουν τόσο ψηλά, γεννιέται μια σπουδαία ευκαιρία.

Οι τρεις σοφοί, η ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ, πήγαν να δουν αυτοπροσώπως να δούνε αυτή τη νέα κυβέρνηση. Έφτασαν και έβαλαν να τους προσκυνήσει την κυβέρνηση (πρόθυμα) και τους έλληνες γιδοβοσκούς (που ενίοτε χαζοκλώτσαγαν σαν τα γίδια τους).
Με τη σπουδαιότητα και τη δύναμη που είχαν οι σοφοί μπροστά σε γίδια και γιδοβοσκούς, τους απέσπασαν δώρα: ΔΕΚΟ, συντάξεις και ευρώ. Οι πιο ξύπνιοι από τους βοσκούς την είχαν μυριστεί τη φάση, και παράτησαν το Σοσιαλισμό και το ελληνικό μαντρί τους και στείλανε τα γίδια και τα στολίδια τους στο εξωτερικό αντί να κάτσουν να τους τα φάνε.

και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς τον ήπιαμε...


Καλά Χριστούγεννα!

21.12.10

νυχτερίδες και αράχνες

παναγία μου, έχει πιάσει μούχλα εδώ μέσα. Ζητώ συγγνώμη από το πολυπληθές πιστό κοινό μου που έμεινε χωρίς νόημα στη ζωή του και παρέα για το τσιγαρλίκι του τόσο καιρό, happy people have no stories που έλεγαν και οι Therapy. Ελπίζω το νέο πακέτο που τρώει η προσφιλής Ιρλανδία τους να σταθεί λαμπρή πηγή έμπνευσης γιατί τώρα τελευταία μας έχουν χορτάσει φόλα οι Ιρλανδοί γαμώ τους U2 μου μέσα.

Big thing της επικαιρότητας, καυτό θέμα συζήτησης σε κάθε γραφείο, κάθε σπίτι, γιάφκα, αγωνιστικό τραπέζωμα, ουρά τράπεζας, 15ωρου στησίματος στις στάσεις των λεωφορείων, focal point για διαλογιζόμενους και αντικείμενο ζωηρού μονολόγου για ακρίτες περιπτεράδες σε ερημικές συνοικίες, οι διακοπές.

Πέρισυ τις πέρασα, κατά τα αρχαία ήθη και έθιμα του νεοέλληνα, σε κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Συγκεκριμένα, στην Αθήνα. Κάτι Ζυρίχες, Βρυξέλλες και Τουρκού (πρωτεύουσα της περιοχής Varsinais-Suomi) που είχαν πάει διάφοροι γνωστοί, ήταν μαλακίες έμαθα. Ούτε να καπνίσεις μπορούσες, μπάχαλα δεν είχανε, η τηλεόραση έπαιζε σε περίεργες νεόκοπες ινδοευρωπαϊκές γλωσσολογικές αιρέσεις (με εξαίρεση το Τουρκού όπου μπορείς να ακούσεις και ουραλικές), και το βασικότερο ίσως, δεν είχε διαφημίσεις του Jumbo στο ραδιόφωνο. Άντε να κάνεις γιορτές έτσι... τέλος πάντων, πρέπει να επιστρέφουμε στους ευρωπαίους τα λεφτά που μας δανείζουμνε και, όσο και να εισάγουμε από αυτούς τα πάντα εκτός από αρχαιοελληνικά σουβενίρ που τα αγοράζουμε από τους κινέζους, άλλο κιμπαριλίκι να πας να τους τα δώσεις αυτοπροσώπως.

Φέτος την έχω δει πιο μποέμ και περιπετειώδης, και αποφάσισα να περάσω τις γιορτές σε μία τριτοκοσμική πρωτεύουσα.

Την Αθήνα. Αυτή η μεταποικιακή σήψη μου κάνει γαμάτο κοντράστ με το εορταστικό κλίμα. Σκουπιδαριό ξέχειλο, μάννα για τα διαρκώς πληθαίνοντα παρεάκια εξερευνητών του δύσοσμου ιζήματος της σύγχρονης ανθρώπινης ύπαρξης, ταλαιπωρημένες μάζες που δεν αυτοκτονούν κυρίως γιατί δεν τους έψησαν ακόμη από την τηλεόραση ότι είναι τρέντυ, πεθαμένα φανάρια σε αφύλακτες διασταυρώσεις, διακοσμημένες από τροχονόμους με μία βρώμικη μασχάλη και μία συνεχώς αεριζόμενη από αφηρημάδα ή σαδισμό, ή απλά σάστισμα μπροστά σε υπηρεσιακή δραστηριότητα που δεν περιλαμβάνει σωματικη διαλεκτική με τους συνδαιτημόνες του Θόδωρα στο μεγάλο φαγοπότι των Ντάμπλ Όουζ.
Δεν χάνεται.

Άσε που οι Ευρωπαίοι τα παίξανε από το χιόνι και κάνανε τα αεροδρόμιά τους χιονοδρομικά. Αν θέλετε να περάσετε τις διακοπές έξω, ζητήστε από τον Αη-Βασίλη lift με το έλκηθρο. Το καλό είναι ότι απάξ και φτάσετε, μπορείτε να ελπίζετε ότι θα αποκλειστείτε και οι εορταστικές σας διακοπές θα γίνουν μηνιαίες.

Αμήν.

26.11.10

εφηβικοί (για ελαιόδεντρο) προβληματισμοί

μία λίστα με τα βιβλία που έχουν περάσει από το κεφάλι μου τον τελευταίο καιρό:

-Memoirs found in a bathtub (Lem)
-Η τύφλωση (Κανέττι)
-Το μεγάλο πουθενά, Λευκή τζαζ, American Tabloid (Ellroy - το ψιλοξέσκισα, το ξέρω)
-Praise to Idleness, Η κατάκτηση της ευτυχίας (Russell)
-Διαρκής πόλεμος για διαρκή ειρήνη (Vidal)
-Ο Γέρος και ο κύριος Σμιθ (Ουστίνοφ)
-Design Patterns: Elements of Reusable Object-Oriented Software (Erich Gamma, Richard Helm, Ralph Johnson and John Vlissides)

βρείτε ποιο δεν ταιριάζει και κερδίστε μια μαγευτική κρουαζιέρα στη Μεσογείων στις επόμενες βροχές. Ακόμη και εκείνα τα τηλεπαιχνίδια "Βρείτε τη διαφορά" με έναν τσολιά στη Βουλή δεξιά και τη Μάρλεν Ντίτριχ στα αριστερά πιο δύσκολα ήταν.



Δεν κρύβω ότι ανησυχώ για την ψυχή μου από χθες που το έπιασα. Ζούμε για να δουλεύουμε ή δουλεύουμε για να ζούμε? Μάλλον δουλεύουμε για να μη ζούμε, ή ζούμε για να μας δουλεύουνε. Λογοτεχνικά, παρεμπιπτόντως, το πόνημα κινείται σε σαφώς πιο στεγνές φόρμες από το μέσο σήμα STOP στις διασταυρώσεις. Έχει χαριτωμένα σκιτσάκια βέβαια




πνευματικά, τα παλικάρια το ξέρουν να το παίζουν μάλλον (λες, ε?) το τόπι. Εμένα όμως με νοιάζουν αυτά τα πράγματα? είμαι έτοιμος να κάνω ακόμη ένα βήμα προς τη μετάβαση του ανθρώπινου είδους σε αυτό?


(τα ποντίκια θα φοριούνται σε headset στο κεφάλι ανά ζεύγη)

δεν ξέρω, ζορίζομαι. Είναι και αυτός ο μηχανικός που κρατάω παγιδευμένο σε αυτό το κορμί το φτιαγμένο για...

για...

για άλλα πράγματα τέλος πάντων, και έχουμε ανοίξει καυγά. Σκέφτομαι πάντως να τον καλέσω σε μονομαχία με σφηνάκια και να το λήξω οριακά και ηρωικά πάνω στη μπάρα.

παρεμπιπτόντως ξανά, (πολλές παρεμπτώσεις σήμερα, το νου μου) ανακάλυψα ότι ο προαναφερθείς John Vlissides απεβίωσε στα 44 του.



από όγκο στον εγκέφαλο...



α πα πα πα πα...

20.11.10

Reductio ad Alexandrum

υπάρχουν χρόνια άρρωστοι, υπάρχουν πρόσφυγες που διεκδικούν το δικαίωμά τους στο μη λιθοβολισμό πίσω στην πατρίδα τους ράβοντας τα στόματά τους, υπάρχουν καλλιτεχνικές ευαίσθητες φύσεις φυλακισμένες στο σπυριάρικο μυωπικό κορμί σκωροφαγωμένου developer, υπάρχουν φαροφύλακες που τους χάλασε η τηλεόραση, αλλά ο πραγματικός ανθρώπινος πόνος βρίσκεται αλλού... σε αυτήν την κατατρεγμένη, καταδυναστευόμενη κατηγορία (3 κατ- στη σειρά, στο NBA Jam αυτό το λέγανε on fire) συνανθρώπων μας στους οποίους αναφερόμαστε ως "διδακτορικούς".

στα 18 σου το πανεπιστήμιο είναι ένα βάζο με μέλι. Όσοι περάσαμε από δίπλα, βουτήξαμε. Κάποιοι μακροβουτήξαμε. Άλλοι πασαλείφτηκαν ολόκληροι. Όπως και να έχει, σε κάποια φάση λιγώσαμε, αηδιάσαμε και την κάναμε για να φάμε και κανένα πιάτο φαΐ. Όχι ότι είναι και τόσο καλό τώρα αυτό, αλλά όπως και να έχει, η αλλαγή έχει την χάρη της.

αυτά τα παιδιά ενός περίεργου, ακαδημαϊκού θεού συνέχισαν σαν εκτός προδιαγραφών duracell εκεί που η κοινή λογική, το ένστικτο της επιβίωσης, ο στρατός, τα θλιβερά οικονομικά, ο γάμος και η χρεωκοπία που όλο έρχεται αλλά ακόμη να φανεί συνωμότησαν, αλλά απέτυχαν να τους σώσουν. Και φτάνει η στιγμή - και ο άνθρωπος του παραδείγματος που με οδήγησε σε αυτές τις σκέψεις είναι συγκεκριμένος (γεια σου βρε!!!) αλλά τα συμπεράσματα είναι γενικά - που γίνεσαι 33 χρονών και δεν έχεις καν πιάσει δουλειά. Αυτό δεν είναι κακό, τουναντίον. Το κακό είναι ότι έτσι πως τα κατάφερες, ΜΕΤΑ ΘΑ ΠΙΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ !

Εμείς οι άλλοι από την άλλη, καταφέραμε να πιάσουμε από νωρίς (που λέει ο λόγος) το παγκάκι μας στη γαλέρα, φορέσαμε τις αλυσίδες μας στα πόδια και πανευτυχείς κωπηλατούμε κοιτάζοντας αποχαυνωμένοι τη θάλασσα από την τρύπα του κουπιού. Όλο αυτό μόνο προσωρινά βέβαια, γιατί έχουμε εξασφαλίσει ότι κάποια στιγμή θα βγούμε από εδώ μέσα. Παρατημένα πτώματα σε τόσο στενό χώρο είναι πολύ αντιαισθητικά και κλέβουνε και τη θέση από τους επόμενους.

Παρόμοιες μαύρες σκέψεις ζώνανε πριν κάπου 2079 χρόνια και τον Ιούλιο Καίσαρα μπροστά σε ένα άγαλμα του Άλεξ δι Γκρέητ. Και το ερώτημα παραμένει διαχρονικό. Τι είμαστε εμείς, στην ηλικία αυτή, μπροστά στον Αλέξανδρο που είχε κατακτήσει το μισό κόσμο ολάκερο?

Θα σας πω εγώ! Λοιπόν, ο εν λόγω τύπος όχι μόνο πολυτεχνείο δεν είχε βγάλει, ή έστω ένα κάποιο ΤΕΙ, όχι μόνο δεν είχε ούτε μία δημοσίευση, δεν έχει καν φίλους στο facebook. Έχει καμιά 15000 "I like this" - λόγω Colin Farrell στην ταινία φαντάζομαι οι περισσότεροι, και κάτι φωτογραφίες αλλοπρόσαλλες. Όπως αυτή

άμα δε με πιστεύετε, τσεκάρετέ το και μόνοι σας, έχει και μια άλλη με μια μπότα κάτω από ένα ωραίο μπουτάκι - definitely not Macedonian King material. Που λες, ούτε μια ξένη γλώσσα της προκοπής δεν ήξερε, πέρα ίσως από κάτι κουτσοπέρσικα τύπου "Προσκυνήστε με" ή "Ονομάζω (και) αυτήν την πόλη Αλεξάνδρεια". Κόβω τα χέρια μου και το κάπνισμα σε μπαρ ότι ούτε ποντίκι δεν είχε πιάσει στα χέρια του, πόσο μάλλον να φτιάξει ένα ωραίο excelόφυλλο με borders και τα πάντα. ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΝ ΔΙΠΛΩΜΑ 33 χρονών γομάρι!

Εδώ είναι Ελλάδα βέβαια -δε θέλω μαλακίες, το είπε και ο Στράβωνας - και παρά την κραυγαλέα έλλειψη τυπικών προσόντων, απλά επειδή ο μπαμπάς είχε γερή θέση στο δημόσιο, διορίστηκε μια χαρά το λαμόγιο και έκανε και καριέρα.

Γι' αυτό μη σας και μας παίρνει από κάτω και μην καταβάλλεστε. Ας είχαμε μπαμπά βασιλιά και θα τους δείχναμε εμείς.

4.11.10

Το τέλειο έγκλημα

μπαίνεις στο παραβάν.
βγάζεις το λεπτό σου μπάφο από την τσέπη και τον σκας.
κάνεις τον κινέζο και προφασίζεσαι τον αναποφάσιστο στις παρατηρήσεις των από έξω, ενώ τινάζεις προσεκτικά τις στάχτες μέσα στο φάκελο.
τελειώνεις, βάζεις τη τζιβάνα στο φάκελο, πηγαίνεις στην κάλπη, σταυρώνεις το φάκελο και τον ρίχνεις.
Φεύγεις με το κεφάλι ψηλά


ε, έχεις και το νου σου.. μία στις 300 που παίζει να σκάσει ο εισαγγελέας εκείνη την ώρα, το σβήνεις στα γρήγορα, τον πλακουτσώνεις και τον ψηφίζεις ολόκληρο.

2.11.10

μια υπέροχη ευκαιρία

και πάλι εκλογές, Γιορτή Της Δημοκρατίας!!!

εμένα μου κάνει σε Γιορτή Σαρδέλας, όπου όπως καταλαβαίνει και ο τελευταίος, ο μόνος που δε γιορτάζει είναι η σαρδέλα...

θα ομολογήσω εδώ, ενώπιον του στενού φιλικού κύκλου ότι στις δύο τελευταίες εκλογές, για Σφουγγοκωλάριους της Αγίας Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας και για Κοτζαμπάση του Ελλαδιστάν, είχα μεταφέρει τα εκλογικά μου δικαιώματα στην Εύβοια και γιόρταζα κάνοντας μπανάκια και crash-test στην αιώρα μου, όπως πολλοί άλλοι νέοι, με αποτέλεσμα να μη βγει κυβέρνηση συνασπισμού Συριζα-Ανταρσύα-Οικολόγοι Πράσινοι και να φτάσει η χώρα σε αυτό το χάλι αντί να γίνει η αναρχομπόνγκολη ουτοπία που όλοι ονειρευόμαστε όταν έχουμε φάει βαριά. Τώρα πάει, πέταξε, με το Πασόκ κανείς δε θα ξαναφάει βαριά, οπότε τέτοια χαϊλίκια ούτε στον ύπνο μας. Επωμίζομαι την ευθύνη ακέραια που δεν πλήρωσα 30 ευρώ σε διόδια για να πάω στην πατρίδα μου το Shire να τους πω να πάνε να γαμηθούνε. (σ.gh. το "γαμηθούνε" βγαίνει με κοκκινάκια στο blogger, πρέπει κάποιος να επαναφέρει τον ορθογραφικό έλεγχο στον 20ο-21ο αιώνα)

Φέτος όμως τα πράγματα άλλαξαν, και θα πάω να ψηφίσω για πολλούς και σημαντικούς λόγους.

α) κάνει γαμημένο κρύο για μπανάκια στην Εύβοια

β) τα έχω φτύσει ασκώντας το λειτούργημα του applications engineer και η προοπτική των δύο ή και τριών (ω ύβρις! ω χυδαιότης!) συναπτών τετραημέρων ανάπαυλας με γαργαλάει με τρόπους που ντρέπομαι να γράψω.

γ) για πρώτη φορά στην ιστορία του μικρού, ασήμαντου τόπου μου έχω την ευκαιρία να ψηφίσω ένα superstar της πολιτικής, ένα δημόσιο άνδρα που γεμίζει τις πίστες και έχει δώσει αυτόγραφο στο θεό τον ίδιο, τον ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΨΩΜΙΑΔΗ. Η περιφέρεια είναι μόνο η αρχή Πάνο, εγώ και Έπαρχο Καρχηδόνας σε ψηφίζω άμα κάτσει, και ας μη μου πάει το κλίμα καθόλου. Είχα προ ετών την ευκαιρία να ψηφίσω και το Χρυσοχοϊδη σε κάποια φάση, πριν αποφασίσει ότι δεν του αρμόζει να κατεβαίνει σε μια περιφέρεια με λιγότερους ψηφοφόρους από τους ΜΑΤατζήδες που του πλένουν τα σώβρακα και πολιτογραφηθεί αρχαίος Αθηναίος, αλλά τότε ο μικρόνους και κοντόφθαλμος δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι ο Μιχάλης θα έκανε κάποτε το Μπάτμαν να μοιάζει μπροστά του σαν τη Minnie Mouse μπροστά στον Αττίλα με φριχτό πονόδοντο.
Το μόνο που δεν έχω αποφασίσει ακόμη είναι τι τραγούδι θα του αφιερώσω πάνω στο ψηφοδέλτιο. Αυθόρμητα μου ήρθε Του Νεκρού Αδελφού, αυτό το classic από το Γυμνάσιο με το χιτ τρίστιχο

«Ποιος είδε κόρην όμορφη να σέρνει ο πεθαμένος!

- Άκουσες, Παναγιώτη μου, τι λένε τα πουλάκια;

- Πουλάκια είναι κι ας κιλαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε».


από την άλλη, υπάρχει το "εκεί που μένουν οι νεκροί" του Ζαγοραίου ή και το "τα 'χω με τον εαυτό μου" του Karras που πολύ με κάνουν. Έχω και ένα τρακ μη με ρωτήσουν στα exit poll τι τραγούδι έγραψα και νιώσω ανεπαρκής και μαλάκας με την επιλογή μου.

δ) έχουμε πρεμιέρα καινούριου θεσμού. Τι θεσμού, ΘΕΣΜΑΡΑΣ. Του αιρετού περιφερειάρχη.
..
..
..
έδωσα μία μικρή παύση για το αναπόφευκτο αυθόρμητο χειροκρότημα. Ας μη παρασυρόμαστε από τα δικαίως ορμητικά συναισθήματά μας όμως, συνεχίζω. Αν χάσω αυτό το ξεκίνημα, θα νιώθω σα να γράφεται ιστορία και εγώ να είμαι απών. Σα να υπογραφόταν η Διακύρηξη της Ανεξαρτησίας και η δική μου υπογραφή να λείπει. Σα να ανασταίνεται ο Χεσούς στη γειτονιά μου και εγώ να απουσιάζω. Σα να σκάει η βόμβα στη Χιροσίμα μου και εγώ να είμαι στο Κυότο για ψώνια. Δε χάνονται αυτά σας λέω.

Εδώ θα στηλιτεύσω την επιλογή του ονόματος "Καποδίστριας 2" για την τελευταία παράσταση του αυτοδιοικητικού τσίρκου. Πρώτα-πρώτα, τα sequel είναι συνήθως αποτυχημένα, και οπωσδήποτε κλισέ. Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν πάντως αυτό:


θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν και κάποιο άλλο όνομα διοικητικού μεταρρυθμιστή της ιστορίας μας, όπως τον Ηράκλειο που εισήγαγε τα θέματα για παράδειγμα. Παράδειγμα κακό, γιατί όπως, μόλις με ενημέρωσε η wikipedia, τη δουλειά την έκανε μάλλον ο Κωνστάντιος ο Β', οπότε έχουμε πάλι αυτό το πρόβλημα με τα sequels. Κανένα πρόβλημα, γιατί αυτή η χώρα έχει περάσει πολλές μεταρρυθμίσεις και υπάρχει πληθώρα πρόσφορων ονομάτων όπως του Γεώργιου Θεοτόκη, του Άκη του Τσοχατζόπουλου, του Λούκιου Μούμιου του Αχαϊκού, ή ακόμη και του Δράμαλη. Σκεφτείτε το λίγο, παίξτε το στο στόμα σας να δείτε τι ωραία ακούγεται(αχ αυτές οι συναισθησίες)

"ΣΧΕΔΙΟ ΔΡΑΜΑΛΗΣ"

Ε? Τέλειο?

28.10.10

Χωρίς νερό μπορώ, χωρίς gmail όχι

Δεύτερη μέρα χωρίς internet στο σπίτι. Όχι, δε φταίει η forthnet, βλέπω το λαμπάκι dsl στο router να αναβοσβήνει προκλητικά όπως ο λιμασμένος Ισμαήλ το κεμπάπ μεσημεριάτικα εν μέσω ραμαζανιού, όπως ο χαμηλόμισθος την αναδιάρθρωση του χρέους, όπως ο μπαρόβιος το promotion της Lucky Strike έξω από το μαγαζί (καλά, αυτό το πέταξα για πείραγμα – mental note: να θυμηθώ να περιπαίξω μνησίκακα τους αντικαπνιστές φίλους σε επόμενο post)

Αλλού είναι το πρόβλημα. Η διαδικτυακή μου υποδομή στηρίζεται στην εξωτική κεραία δικτύου D-Link G-122, ένα θαύμα της τεχνολογίας της προηγούμενης δεκαετίας που η μαμά εταιρία σταμάτησε να υποστηρίζει πριν 3-4 χρόνια, τότε που τα pc δούλευαν, αν θυμάμαι καλά, με ατμό ή ζεμένα βόδια. Παρ’όλα αυτά, μια νύχτα με πανσέληνο συγκέντρωσα τους μεγαλύτερους αλχημιστές, σαμάνους, πνευματιστές, καβαλιστές και πλανόδιους μικροπωλητές όλου του Θησείου, και μετά από ολονύχτια μάχη με τα κακοποιά πνεύματα της προόδου και της κατανάλωσης που με ωθούσαν να πάρω κάτι που ο σχεδιαστής του δεν χρησιμοποιεί τώρα πια σαμπουάν κατά της τριχόπτωσης, κατάφερα να δουλέψει η κάρτα με Windows7! Those were the days… Ειλικρινά σας μιλάω, ΔΕ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΑ

Τις προάλλες, ο κατά τα άλλα σπουδαιότατος αδερφός μου αποφάσισε σε μια κίνηση που έκανε τους σοφότερους ανθρώπους της εποχής μας να μείνουν με το σαγόνι κρεμάμενο από απορία και δέος, να κλείσει το pc, για να κοιμηθεί.

Σκέψου το έτσι: είναι μία το βράδυ και με τρόπους περί των οποίων έχει πλήρη άγνοια το σύμπαν το ίδιο, και άπειρο ξύδι, έχεις ρίξει στο κρεβάτι σου τη Jessica Alba. Μετά από κάποια χαριεντίσματα, της λες «πέσε για ύπνο, τα λέμε αύριο». ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΟΤΙ ΑΥΡΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΞΕΣΟΥΡΩΣΕΙ ΘΑ ΣΟΥ ΞΑΝΑΚΑΤΣΕΙ!???!?!?!?!?!?!?!?!?

Τρούλυ ανμπιλίβαμπωλ! Τέλος πάντων, σήμερα έκανα τα αδύνατα δυνατά να το ξαναστήσω. Έβαλα τη λευκή ρόμπα τη ραμμένη από παρθένες, ζώστηκα το Ξίφος, σχεδίασα την προστατευτική πεντάλφα (με τις γωνίες από μνήμης είναι η αλήθεια, συνήθως τις έψαχνα στο google και δεν έμπαινα στον κόπο να τις απομνημονεύσω), ξεσκόνισα τα βιβλία με τις επικλήσεις που είχα πλέον για να στηρίζω ψηλότερα την κεραία για καλύτερο σήμα και προκάλεσα τους δαίμονες των windows σε μάχη.

Με ξεκώλιασαν.

Η πρώτη σκέψη, αφού σκούπισα τα κατάλοιπα του εκτοπλασματικού μπουκάκε από τα μούτρα και την ψυχή μου, ήταν να γυρίσω στη δουλειά. Έχω αφήσει κάτι εκκρεμμότητες με κάτι jquery-ιές που θα δικαιολογούσαν την είσοδό μου στο κτίριο, και μετά, καλά κρυμμένος πίσω από τις οθόνες μου, θα περνούσα ήσυχα-ήσυχα την 4ήμερη άδειά μου σε λυτρωτική διαδικτυακή λήθη. Αλλά βρέχει της πουτάνας, φοβάμαι ότι με το που θα φτάσω (άμα φτάσω) και θα πιάσω μηχάνημα θα στείλω όλο το γραφείο σε τροχιά, και δε θα πιάνει ούτε εκεί internet. Δεύτερη σκέψη ήταν να παρατήσω τα εγκόσμια και να περιπλανηθώ ξυπόλητος στα υψίπεδα του Θιβέτ για να βρω τη Φώτιση. Out of the question, δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρω να κλείσω αεροπορικά χωρίς internet, χώρια που έχω μόλις φτάσει στο ιστορικό υψηλό των τεσσάρων ζευγαριών παπούτσια και είναι κρίμα. Σταμάτησα να σκέφτομαι και τηγάνισα δυο αυγά και ένα λουκάνικο που είχε περισσέψει από την εξόρμηση του προηγούμενου σαββατοκύριακου. Άναψα και θερμοσίφωνα. Δε νομίζω ότι μπορώ να κάνω κάτι άλλο χωρίς internet, θα κλειστώ εδώ και θα περιμένω να με βρουν οι αρχές όταν τους ειδοποιήσουν φίλοι και συνεργάτες ότι έχω μέρες να μπω στο gmail.

Ελπίζω στο μεταξύ να μη γίνει κανένας πόλεμος, μην απολυθώ, μη σταματήσει να βρέχει ή γεράσω, γιατί πραγματικά χωρίς internet δε θα πάρω χαμπάρι.

Αν όμως έρθουν τα χειρότερα, αφήνω ευχή και κατάρα, ιερό καθήκον σε όποιον βρει το off-line κουφάρι μου μπροστά σε αυτό το κείμενο στο word, να το ποστάρει όπου βρει, ακόμη και σε προκύρηξη του Τζέφρι στο opengov για βεζύρη Ελληνικού. Έτσι, για μια τελευταία μου βόλτα στη Γειτονιά των Καμμένων.

Έχω αφήσει και ένα 50ευρο στην κατάψυξη, καθήκι που δεν καταλαβαίνεις από καθήκον ιερό και κατάρες. Ξεκούνα!

15.10.10

μικρό rebus



έλα, εύκολο είναι. Αμφιβάλω βέβαια ότι κατά τις 9 το πρωί ήμουν σε θέση να το λύσω. Πώς την πατήσαμε πάλι έτσι ρε γαμώτο... εγώ που είχα τις αγαθέστερες των προθέσεων.

6:40μμ
φεύγω μετά από ένα εννιαμισάωρο στη δουλειά να πάω να διαβάσω το καινούριο βιβλίο που ψώνισα την προηγούμενη και να περάσω ένα ήσυχο βράδυ απολαμβάνοντας την προμηνυόμενη βροχή και την πρόσφατη ψυχική ηρεμία που βρήκα στην εις άτοπον απαγωγή του "δε γαμάς, δεν ξέρεις να ψαρεύεις, παραδόξως δε διψάς για βότκα, δεν κάθεσαι στα αυγά σου?"* Απλά έπεσα στην παγίδα να πετάξω ένα συνάδελφο σε ένα βρεφάδικο (μαιευτήριο) για λόγους που δεν αφορούν ούτε εσάς, ούτε εμένα. Τον πέταξα, αλλάζοντας τη συνηθισμένη, ασφαλή διαδρομή της επιστροφής μου.

7:20μμ
παραγγέλνω τη δεύτερη βότκα. alea jacta est ad inferos abiit, ή έτσι λέει ο γούγλης.

8.$%@μμμμ...
μόσχος. κάτι οι μπύρες, κάτι η ρακή, κάτι η μοίρα η σακαταμένη, I start to see a patern

HERE

1287090376
βρέχει σα να μην υπάρχει αύριο, αυξάνοντας της υπάρχουσες αμφιβολίες μου (για το αν υπάρχει αύριο). When in doubt... use proxies λέει επίσης ο γούγλης. I usually use

even later...
δε μπορώ να σκεφτώ και πολλά. Συνεπώς, όποτε μου απευθύνονται, απαντάω με το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό. Χθες αυτό έτυχε να είναι "βότκα"
ζμπφφφφ...

too fuckin' late, tomorrow 's gonna be hell
τηγανίζω κοτόπουλο πανέ και πατάτες, αφού θυμήθηκα τι μου είχε διαφύγει όλη μέρα. Να φάω. Το κάνω και τηγανίζω και άλλο κοτόπουλο πανέ και πατάτες.

3.40πμ

8:40πμ

τόσο με ξάφνιασε και με αποδιοργάνωσε η φάση, που έχασα το εναρκτήριο ξεΦούρνισμα της σαιζόν. Ευτυχώς παίζει επανάληψη για τους κωλυόμενους απόψε.

Bon weekend


* η αλήθεια είναι ότι είχα περικυκλώσει ήδη μια έξοδο για τσίπουρα από 2-3 μεριές, αλλά αυτό δεν αναιρεί στο ελάχιστο τίποτα από τα παραπάνω

9.10.10

ένα απλήρωτο ποστάκι

ολόκληρος Σεπτέμβρης και μόνο ένα post... θα έρθουν και φουσκωμένα τα κοινόχρηστα από το αέριο (σαν έντερα ένα πράγμα) ΔΕ ΒΓΑΙΝΩ!!! 
 πάμε λοιπόν, ό,τι να ΄ναι, για το μεροκάματο: 
ΖΩΔΙΑ 
Δίδυμος: Κάποιος που σας μοιάζει πολύ, απειλεί τη μισή κληρονομιά σας. Φάτε τον (συνταγες σε επόμενο άρθρο ή στο blog της Ελενίτσας) 

Ζυγός: Του Έλληνα ο τράχηλος δε σας υπομένει. Μαζεύτε τα και μεταναστεύστε. 

Μπριός: με ζαμπόν τυρί, από το φούρνο της γειτονιάς. Μάλλον αποτυχημένο. Άμα ψάχνεις το πρωινό σου στις 2+, αυτά παθαίνεις. 

Τοξότης: ο καιρός δε σας ευνοεί. Μπορεί τα σύγχρονα τόξα να μη σακουλιάζουν από τη βροχή όπως οι μεσαιωνικοί τους πρόγονοι, αλλά το νερό ξεπλένει το αίμα και είναι δύσκολο να ακολουθήσετε τα ίχνη. Παρόλα αυτά, ο mightymouse από το michigan τα κατάφερε.

βρε ουστ!!! 

 Παρθένος: ακόμη? προσοχή στα τρένα 

Λέων: ο Γ' ο Ίσαυρος. Αυτοκράτορας του Βυζαντίου από το 717 μέχρι το 741. Τερμάτισε μια περίοδο αστάθειας, υπερασπίστηκε την αυτοκρατορία εναντίον των εισβολών των Αράβων και απαγόρευσε τη λατρεία των εικόνων. 
Ο Λέων ο Ίσαυρος ήταν ένας άντρας με πάθος. Εσείς? Στο επόμενο τεύχος: Τρότσκι 

Ιχθύς: Ο Δίας αυτήν την εβδομάδα βρίσκεται ανάμεσα στη ζώνη των αστεροειδών και τον Κρόνο. Όπως και τα τελευταία 4κάτι δισεκατομμύρια χρόνια. 
Μην περιμένετε μεγάλες αλλαγές.
~~~ ~~~ ~~~
κοίτα τώρα τι τους έκατσε τους άλλους στα καλά καθούμενα. Με τις προχωρημένες γνώσεις αστρονομίας του 1700 τόσο, και μια μέθοδο που θα αποκαλούσαμε, στη σύγχρονη επιστημονική γλώσσα, μπακαλίστικη, ο Johann Elert Bode διατύπωσε το 1772 τον εξής νόμο για τις τροχιές των πλανητών του ηλιακού συστήματος, σε αστρονομικές μονάδες:
α = (n + 4)/10 , όπου n = 0, 3, 6, 12, 24,...
το μοντέλο τελικά κατέρρευσε (όχι από ασιτία όπως πολλά άλλα μοντέλα) στον Ποσειδώνα, αλλά αν αγνοήσουμε τον Ποσειδώνα (όπως έκανε ο Οδυσσέας και γλύτωσε την οικογενειακή πλήξη για 10 χρόνια), προβλέπεται με πολύ καλή ακρίβεια η τροχιά του Πλούτωνα.




εξήγηση: η wikipedia πετάει κάτι μεγαλόσχημες μπαρούφες του στυλ orbital resonance, collapsing cloud models και άλλα τέτοια που λέμε για να ρίχνουμε γκομενάκια στα μπαρ. 
Η αλήθεια είναι ότι όταν ο θεός έφτιαχνε το ηλιακό μας σύστημα, μόλις είχε ανακαλύψει τις Σειρές. Μέχρι να φτάσει στον Ποσειδώνα, είχε μπει στο πανεπιστήμιο και άρχισε να φτιάχνει πιο περίπλοκα πράγματα. 

υστεριόγραφο: 
σα σήμερα δολοφονήθηκε ο μεγάλος Κρητικός επαναστάτης "Τσε" Γκεβάρας, γνωστός από την παλικαρίσια του απόκριση μπροστά σε κάθε είδους αντιξοότητα: "Τσε τι έγινε μωρέ?" 

αιωνία του η μνήμη

25.9.10

Καλή χρονιά

όσοι δεν κωλοβαρούσατε στο μάθημα της Ιστορίας στο Πολυτεχνείο θα ξέρετε βεβαίως ότι ο κόσμος φτιάχτηκε την πρώτη του Σεπτέμβρη , πριν 7518 χρόνια, το είπαν και οι Βυζαντινοί που ήταν γαμάτοι.
Το Πασοκ ήρθε 7482 χρόνια και δύο μέρες ακριβώς μετά. Τυχαίο? Δε νομίζω...

πολλοί θα αναρωτιέστε που χάθηκα... και εγώ ο ίδιος έχω ακούσει τις πιο απίθανες φήμες. Από ότι σχετίζομαι με την πρόσφατη φυλάκιση της Lindsay Lohan, μέχρι ότι διαπραγματεύομαι την αναπτυξιακή παραχώρηση της Κέρκυρας στους Κινέζους ή ότι έχω λιώσει στη δουλειά.

Αηδίες...

η αλήθεια είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και σερβίρεται με σκέτη βότκα, οπότε είναι η στιγμή να σας σερβίρω. Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι τον τελευταίο μήνα βρίσκομαι σταθμευμένος στο μαντείο των Δελφών, μέλος μιας ειδικής επιτροπής της Κυβέρνησης και στοχαζόμαστε ακατάπαυστα πάνω στον 4ο Δρόμο για το Σοσιαλισμό ( ή την Πίσω Πόρτα για το Σοσιαλισμό όπως την αποκαλούμε χαϊδευτικά εμείς οι ακαδημαϊκοί του θέματος).
Το Πασόκ αποφάσισε να συστήσει αυτήν την επιτροπή, αποτελουμενη απο καθημερινούς αλλά καταξιωμένους απλούς πολίτες ώστε να φέρει την κοινωνία στο Σοσιαλισμό και το βουνό στο Μωάμεθ. Πολλοί μας παραλληλίζουν με το ρόλο της Λάικα στην κατάκτηση του διαστήματος, αλλά φαντάζομαι ότι αναφέρονται στο φαγητό.

Κακά και καπιταλιστικά τα ψέματα, μας φέρονται πολύ καλά. Μας ταϊζουν, μας ποτίζουν και μας δίνουν κουπόνια για τα γειτονικά εμπορικά κέντρα. Όλα αυτά στην ουσία τσάμπα, καθώς τα έξοδα θα κρατηθούν από τις συντάξεις μας. Θεωρήθηκε, ισχνά, πιο αξιόπιστο από το να στείλουμε το λογαριασμό στον Αη - Βασίλη και απείρως προτιμότερο από το να τους σπρώξουμε κάτι κρατικά ομόλογα που κρατάμε στα χέρια μας. Ο μόνος που δε μας φέρεται καλά είναι ο σύντροφος Πάγκαλος που μας κατεβάζει χριστοπαναγίες και μας φωνάζει βδέλες και γενετικά χαραμοφάηδες περνώντας για να πάει σε μια ιδιόκτητη του ταβέρνα στην Ιτέα για παϊδάκια.

Οι ινστρούκτορές μας μας λένε να μη μας πειράζει, και πως είναι δύσκολος ο ρόλος του συντρόφου Πάγκαλου να κάνει τη σωκρατική αλογόμυγα στη νέα σοσιαλιστική ουτοπία, στο αντιδραστικό της όμως. Εμείς παίζουμε στο τάβλι ποιος θα κεράσει το κώνειο, ενώ οι πιο σκωπτικοί παρατηρούν ότι το άλογο που τσιμπάει αυτή η μύγα πρέπει να είναι στο μέγεθος του Γουαιόμινγκ.
Οι ινστρούκτορες είναι σοφοί άνθρωποι όμως και τους ακούμε. Δύο δίδασκαν μαγγανεία στο LSE, ένας ήταν σύμβουλος οικονομικών του Μουγκάμπε πριν έρθει να σώσει την πατρίδα και ένας είναι ανηψιός του Τσουκάτου, "αλλά αυτός δεν κάνει πουστιές" όπως μας διαβεβαίωσαν.

Τεσπα, με αυτά και με τα άλλα, δε μου μένει πολύς χρόνος για ιδιοτελείς δραστηριότητες όπως το να βρίσκω γκόμενες από το blog μου (Αναστασία, Μάρθα και Ταμάρα, ευχαριστώ για την επίσκεψη αλλά να ξέρετε ότι όταν μου έρχεστε και οι τρεις μαζί θα πέρνετε ταξί για να φύγετε, τετρακάβαλα δεν κάνω στη μηχανή)

Τα λέμε σύντροφοι,

Hasta la Omonoia square

30.8.10

ΗΜΕΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

1η Σεπτέμβρη. Μέρα Ελευθερίας. Το Ουζμπεκιστάν γιορτάζει την ανεξαρτησία του από τη Σοβιετική Ένωση. Η Λιβύη γιορτάζει το πραξικόπημα του Καντάφι που παραλίγο να κάνει τη Σαχάρα Ολλανδία.
Πιο ψηλά από αυτά όμως, θα θυμόμαστε με συγκίνηση και περηφάνεια τη μέρα αυτή ώς Τη Μέρα Που Αποτινάξαμε Το Ζυγό Του Τσιγάρου.

συγκινηθείτε ατελείωτα και συνεχίστε σε κανένα δίωρο που θα στεγνώσουν τα δάκρυα χαράς.

Abstract (που λένε και στις εργασίες).
Θα συνοψίσω το περιεχόμενο της παρακάτω συλλογιστικής στο "γαμώ το χριστό και την παναγία σας υποκριτές ρουφιάνοι φασίστες ανεγκέφαλοι". Αυτό δεν απευθύνεται σε όλους τους μη-καπνιστές, ούτε καν σε όλους τους αντικαπνιστές. Απευθύνεται στους υποκριτές ρουφιάνους φασίστες ανεγκέφαλους των οποίων γαμώ το χριστό και την παναγία.

Πριν κάτι χρόνια κόψαμε το τσιγάρο στα νοσοκομεία, τα λεωφορεία, τις δημόσιες υπηρεσίες, τα αεροπλάνα, τα σχολεία -λέμε τώρα- και σε διάφορους άλλους χώρους δημόσιας χρήσης. Δε θυμάμαι καν πότε έγιναν όλα αυτά, δεν ταράχτηκα στο ελάχιστο, και σχεδόν σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, καλά κάναμε. Το μόνο που πρέπει να με επηρρέασε δυσμενώς, είναι ότι μειώθηκαν ακόμη περισσότερο οι λίγες πιθανότητες που υπήρχαν να περάσω τον Ατλαντικό. Έχω πάθει και χειρότερα.
Πέρα από τους υγειονομικούς κινδύνους που κρύβει το κάπνισμα (όπως και η γρίπη των χοίρων άλλωστε, η άλλη μεγάλη μάστιγα του αιώνα μας), είναι για όσους δεν καπνίζουν ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟ. Και δεν έχουν καμία υποχρέωση να ρουφάν τα μοσχομυριστά ντουμάνια μου την ώρα που περιμένουν στην ατελείωτη ουρά στην εφορία, όπου είναι αναγκασμένοι να βρίσκονται για να τους ρουφήξουν το αίμα, ή στο λεωφορείο ή το μετρό που είναι αναγκασμένοι να πάρουν για να πάνε όπου είναι να πάνε, μη έχοντας αυτοκίνητο, ή αποφασίζοντας συνετά ότι είναι καλύτερα να πάρουν από το να κόψουν τις φλέβες τους πηγμένοι στους δρόμους της Αθήνας. Και όπου αλλού είναι αναγκασμένοι κατά καιρούς να βρίσκονται.

Σουρπράιζ εντ Απόκαλυψ. Στα μπαρ δεν είναι αναγκασμένος να βρίσκεται κανείς. Μα την παναγία! Στα μπαρ πηγαίνεις, σε όποια γουστάρεις, αν γουστάρεις, για να γουστάρεις. Ή γιατί δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Τα μπαρ είναι μέρη όπου κατά κανόνα βλάπτεις την υγεία σου, πίνοντας αλκοόλ που σου κάνει κακό, ακούγοντας δυνατά μουσική που κάνει κακό στα αυτάκια σου και χαζεύοντας γκομενάκια που κάνουν κακό στην ψυχολογική σου ισορροπία. Εκτός και αν είσαι μεταλλάς. Οοοοολα αυτά δε μας πειράζουν όμως. Το τσιγάρο μας φταίει.

Εμένα πιο πολύ από όλα στα μπαρ μου γαμάει την υγεία η R'n'B. Και με R'n'B δεν εννοώ την Rhythm'n'Blues του '50 και του '60, εννοώ το συρφετό από ευαίσθητες και πονεμένες φωνές που σκούζουν και βογγάν μπροστά από λοβοτομημένα ρυθμικά, σε διάφορες παραλλαγές, την contemporary R'n'Β που λένε.
Μπροστά στον κίνδυνο, κάθισα και διαλογίστηκα για μήνες. Και μου ήρθε η εξής φώτιση: ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΩ ΣΕ ΜΑΓΑΖΙΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΥΝ CONTEMPORARY R'n'B.
Πιο πριν βέβαια, χρειάστηκαν κάποιες γενναίες ψυχές που, σε πείσμα του πνεύματος των καιρών, αποφάσισαν να μην παίζουν cR'n'B* στα μαγαζιά τους, παρ' ότι τα πιο επιτυχημένα και τρέντυ την έπαιζαν μέχρι να αρχίσουν να εκρύγνυνται εγκέφαλοι. Απ' ότι φαίνεται, όσοι ισχυριζόμασταν ότι τα σ.κ.α.τ.ά. δε μπορεί να είναι η μοναδική διέξοδος για να βγούμε να πιούμε ένα ποτό, είμασταν πάνω από 2-3, και πιστεύαμε και αυτό που λέγαμε. Και δεν πηγαίναμε στα σ.κ.α.τ.άδικα επειδή έχει γκομενάκια, αλλά συνεχίσαμε να πηγαίνουμε σε ροκόμπαρα, ρεμπετάδικα, τρανσάδικα, νοιζάδικα και όπου αλλού μας καύλωνε. Και άμα η παρέα μας γούσταρε σ.κ.α.τ.ά για τη βραδυνή της έξοδο, τα λέγαμε το μεσημέρι ή σε ορειβατικούς περιπάτους στο Κιλιμάντζαρο.
Προς έκπληξη του κοινού νου, δε θεωρήσαμε απαραίτητο να απαγορεύσουμε τα σ.κ.α.τ.ά σε όλη την επικράτεια, πολύ απλά γιατί χεστήκαμε. Όποιος γουστάρει, ας πάει.

Συγκλονιστικά ανατρεπτική σκέψη, έτσι?
Έτσι φαίνεται, γιατί για το γαμοτσίγαρο κανείς δεν το σκέφτηκε. Όοοοοχι, θα το κόψουμε παντού. Και υπάρχουν πολλοί λόγοι:

1) αν το αφήσουμε στην επιλογή των μαγαζατόρων, όλοι θα τα έχουν φουματζήδικα. Γιατί?
α.γιατί προφανώς ο κόσμος πάει στα μπαρ για να διασκεδάσει με ενδεχόμενο κίνδυνο της υγείας του
β. γιατί οι σταυροφόροι αντικαπνιστές είναι απλά γκρινιάρηδες και θέλουν να σπάνε τα αρχίδια του κόσμου, χέστηκαν για την υγεία τους και, όσο υπάρχουν φουμαρτζήδικα, θα πηγαίνουν για να κλαίγονται
γ. γιατί οι αντικαπνιστές είναι άβουλα και μωρά ζώα και παρασέρνονται από τους σατανικούς καπνιστές φίλους τους στους ναούς της νικοτίνης

διαλέξτε και πάρτε.

2) είστε όλοι μαλάκες και δεν ξέρετε το καλό σας. Το κράτος ξέρει

χωρίς επιλογές, το παίρνουμε as-is όπως και με τη φούντα, το γυμνισμό και το ελεύθερο κάμπινγκ

3) ο καπνός κάνει κακό, τελεία και παύλα.

οκ. σε αυτήν την περίπτωση απαιτώ σαν ευαισθητοποιημένος πολίτης να απαγορευτούν:

- τα παϊδάκια. Χοληστερίνες και λίπη και τα πάντα. Και είμαστε και σκατοϋπέρβαροι και ως Έλληνες και ως δυτικοί

- το ακατάσχετο ποτό. Ασχέτως οδήγησης η μη. Σου κάνει κακό ζώον. Αλκοτέστ στην έξοδο σε όλους και πρόστιμα. Σιγά σιγά, με τη βοήθεια προοδευτικών πεφωτισμένων αγάμητων θεουσών, διάκων και εξτρεμιστών μουσουλμάνων θα το κόψουμε τελείως και θα πίνουμε λεμονάδες και πράσινο τσάι που κάνουν και καλό.

- τις πτήσεις με αεροπλάνα. Έχετε φαντάζομαι ιδέα τι ακτινοβολία μαζεύετε πετώντας στα 30000 πόδια. Χάθηκε ο Υπερσιβηρικός? Και μη μου πείτε ότι μια - δυο πτήσεις το χρόνο δεν κάνουν κακό, ποιος σας είπε να σούρνεστε στα μπαρ Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο λες και είναι φροντιστήρια και δίνετε πανελλήνιες?

- η λίστα μπορεί να συνεχιστεί ad infinitum καθώς, στο φινάλε, δεν είναι κόσμος αυτός που ζούμε. Και

4) (για να μας χτυπήσουν και στο φιλότιμο και την ταξική συνείδηση) Οι εργαζόμενοι στα μπαρ είναι αναγκασμένοι να υφίστανται όλην αυτή τη συσσωρευμένη καταπόνηση στην υγεία τους από το σιχαμερό γαμημένο μας συνήθειο.

- Ναρκοσυλλέκτες. Γιατί δε γίνονται ναρκοσυλλέκτες? Γιατί είναι πραγματικά (ναι, είναι ηθελημένη μπηχτή τα italics) επικίνδυνο.
- Μαρμαράδες. Η μαρμαρόσκονη κάνει στα πνευμόνια πράγματα που κάνουν την πίσσα να μοιάζει με θεραπεία ρέικι.
- Αεροσυνοδοί και πιλότοι. Λόγω χρόνιας και τακτικής ενασχόλησης με τα ψηλά, οι αεροσυνοδοί (λένε ότι) είναι τρεις φορές δυσκολότερο να συλλάβουν** (όχι αεροπειρατές ανόητοι), αν και το άγχος συνεισφέρει επίσης σε αυτό το αποτέλεσμα. Ό, τι και να φταίει, οι πτήσεις βλάπτουν τους ιπτάμενους.
- Εργαζόμενοι στις ναυπηγοεπισκευαστικές ζώνες. Έχετε ακούσει κανένα επάγγελμα με μεγαλύτερους αριθμούς θανατηφόρων? Όχι, οι κομμάντος αυτοκτονίας και οι Ταλιμπάν δεν ειναι επαγγέλματα.

χέστηκε κανείς για αυτούς ώστε να απαγορεύσει τις πτήσεις, τους μαρμάρινους αδριάντες αποτυχημένων πολιτικών και τις επισκευές καραβιών? Εδώ μια συνθήκη για τις νάρκες καταφέρανε να προτείνουνε μετά από 100 χρόνια, και πάλι στα παπάρια τους τη γράφουνε.

Κλάστε μας τα αρχίδια λοιπόν. Δουλειές έχει και άλλες. Στο φινάλε δουλέψτε σε ανοιχτά μπαρ ή σε μπαρ μη καπνιστών.

Για όνομα του Νυαρλαθοτέπ, το έχω πει καμιά 200αριά φορές και κάθε φορά που ακούω κάποια απίστευτου μεγέθους γελοιότητα σε απάντηση, θέλω να ανοίξω τον κοντινότερο δρόμο προς την Κίνα με το κεφάλι μου. Δεν έχω κάνει πολλή πρόοδο ακόμη, αλλά που θα πάει.

Ελεύθερη επιλογή στα μπαρ. Αν 50% αντικαπνιστών δε μπορούν να συντηρήσουν κάποια - να μην πω 50%- μπαρ μη καπνιστών, ε ψοφήστε ρε παιδιά, είστε αποτυχία της εξέλιξης. Αν το σκατοκράτος που έχουμε βάλει τσολιά στα αρχίδια μας επιμένει με το στανιό να βάζει τα βρωμερά διεφθαρμένα και άχρηστα χέρια του σε θέματα τα οποία θα έπρεπε να αυτορυθμίζει η κοινωνία, ας βάλουν μία ποσόστωση στο φινάλε. Τουλάχιστον 50% μπαρ μη καπνιστών και ας πάρει άδεια για μπαρ καπνιστών όποιος πλειοδοτεί για άδεια. Αϊ σειχτίρ επιτέλους.

Και μια τελευταία προσφορά γιατί κατά βάθος σας αγαπώ. Βάλτε μας σε γκέτο. Σας παρακαλώ δηλαδή. Για να καβατζωθώ και εγώ, όλος ο καθώς πρέπει κόσμος την κάνει σιγά-σιγά για τα προάστεια που ο αέρας είναι καθαρός, οι δρόμοι άδειοι και τα αμάξια Cayenne. Ας κάνουμε λοιπόν καπνιστικό γκέτο το κέντρο, να κάτσω εδώ με τους μετανάστες, τα πρεζάκια και τους βρωμόχνωτους που τους γουστάρω (καλά, τα πρεζάκια δεν τα γουστάρω να πω την αλήθεια, αλλά από κάτι καθωσπρέπει κυρίους και κυρίες των βορείων, νοτίων κλπ προαστείων, χίλιες φορές) και να ζήσετε εσείς καλά και να πεθάνουμε εμείς από τσιγάρο και κακές παρέες.

Γίνεται? :)




* γελοία συντομογραφία, την οποία θα αντικαταστήσω από εδώ και πέρα με μία πιο εύηχη: σ.κ.α.τ.ά.

** στατιστικές πλήρως αμφισβητίσιμες και σε πολλές περιπτώσεις πιθανώς της πλάκας. Έχουμε καμιά σοβαρή, τεκμηριωμένη αντίστοιχη έρευνα για γκαρσόνια και μπαρμεν? Δε χρειάζεται, some is the devil

29.8.10

For what it's worth

Για βλάκας γενικά δεν φημίζομαι. Για μαλάκας βεβαίως ενίοτε, αλλά βλάκας πολύ σπανιότερα. Ρωτήστε και τη μαμά μου που είναι αντικειμενική. Επίσης, έχω ένα χόμπυ να διαβάζω πολλές άχρηστες σε πρώτη ανάγνωση πληροφορίες. Όταν όμως, στην Ημέρα της Κρίσης, επαληθευτεί η προφητεία μου ότι την πόρτα του παραδείσου θα περάσουν οι νικητές εκατομμυρίων παρτίδων του Fatus Olus με τον Χεσούς σε ρόλο παρουσιαστή να κάνει μίμηση του Μητσικώστα, να μου στέλνετε σουβενίρ από την κόλαση.

Τέλος πάντων, εδώ και κανένα διήμερο αποφάσισα να μελετήσω κομματάκι νομισματικά, το τραπεζικό σύστημα και γενικά οικονομικά για αργόσχολους. Με βάση την εισαγωγική παράγραφο, θα έπρεπε να βιώσω μια κάποια αποκάλυψη περί του τι στο κέρατο γίνεται με τα λεφτά. ΤΡΙΧΕΣ. Νομίζω ότι κατάλαβα περίπου όσα ξέρει και η προαναφερθείσα αντικειμενική μαμά μου για model-driven development. Τυχαίο? Δε νομίζω...

Μία πολύ χαριτωμένη παρατήρηση κάνει ο θείος Russell στο δοκίμιό του The Modern Midas. Παρατηρεί ότι οι ιερείς στην Αρχαία Αίγυπτο είχαν μάθει να προβλέπουν τις εκλείψεις, ένα φαινόμενο που τρομοκρατούσε τον αδαή πληθυσμό και έτσι κέρδιζαν χρήμα και επιρροή. Αντίστοιχη μεταφυσική δύναμη έχει ο χρυσός στον κατά τα άλλα μορφωμένο άνθρωπο του 2000 και βάλε, την οποία χρησιμοποιούν οι ανά τον κόσμο τραπεζίτες και οικονομολόγοι για να οδηγούν -κακά- τις Cayenne τους, να πετάγονται για σαββατοκύριακο στο Μαυρίκιο, να πηδάνε γκόμενες σαν αυτές που ονειρεύονταν ξεφυλλίζοντας δανεισμένα περιοδικά με κολλημένες σελίδες στην εφηβεία και την κοινωνία ολόκληρη που τους είχε φτυσμένους στα
μικράτα τους επειδή ήταν χάλιες και σκατόψυχοι.
Για να το πάμε λίγο παραπέρα, το σύγχρονο οικονομικό ιερατείο έχει φτιάξει ένα σύστημα τόσο περίεργο και διεστραμμένο που εγγυάται ότι κανείς, χωρίς να χάσει την ψυχή του στην πορεία, δε μπορεί να καταλάβει τι στο κέρατο κάνει, πώς στο κεράτιο το κάνει και γιατί δεν έχουμε κρεμάσει όλες αυτές τις βδέλες τόσο ψηλά που οι αετοί να θέλουν στολή αστροναύτη για να φάνε τα αποσυντιθέμενα σωθικά τους, όπως και οι ιερείς έστηναν ασυνάρτητα παραμύθια για θεούς που κάνουν ένα σωρό ανοησίες για να καλύψουν τις αστρονομικές γνώσεις τους και να διατηρήσουν την αποκλειστικότητα στα καλύτερα μωρά του Νείλου και τη χρυσή κουτάλα του Φαραώ.

Δε μπορώ να μην παραδεχτώ ότι ως δημιούργημα, το όλο σύστημα είναι γοητευτικό όσον αφορά την ιστορία του, την ευφυία και τη δημιουργικότητά του. Όπως και η βόμβα υδρογόνου. Το αρθράκι της wikipedia για την Τράπεζα του Άμστερνταμ είναι μια καλή εισαγωγή στην ιστορία των Κεντρικών Τραπεζών, και μετά αργά αλλά σταθερά χάνεται η μπάλα.

Ενδιαφέρον είναι ότι και οι τρεις αβρααμικές θρησκείες απαγόρευαν τη λήψη και απόδοση τόκων ως ανήθικη. Κάτι θα ήξεραν, καθώς η δημιουργία χρήματος από το χρήμα, χωρίς εργασία, έκρυβε σοβαρές πρακτικές αλλά και θεολογικές συνέπειες. Ο Μωάμεθ μάλιστα, σύμφωνα με τον Abū ˤAbdillāh Muḥammad ibn Yazīd Ibn Mājah al-Rabˤī al-Qazwīnī, είχε δηλώσει ότι η τοκογλυφία είναι χειρότερη αμαρτία από τη διάπραξη μοιχείας με την ίδια σου τη μάνα. (wtf???!!!)
(τα εκλεκτά παιδιά του Αβραάμ βέβαια είχαν ένα μικρό bonus. Απαγορευόταν να παίρνουν τόκους από τον αδερφό τους, κάτι που -βολικά θα έλεγε κάποιος κακοήθης- μετέφρασαν από άλλους Εβραίους. Έτσι, οι αποκλεισμένοι από άλλες απασχολήσεις Εβραίοι του χριστιανικού κόσμου έβγαζαν το κοσέρ τους δανείζοντας με τόκο στα χριστιανόπουλα, τα οποία ευεργετηθέντα -γιατί δε ζητάς και δανεικά με το ζόρι- χριστιανόπουλα με τη σειρά τους όποτε στέγνωναν μαζικά από κασέρι θυμόντουσαν τι ανήθικοι είναι οι Εβραίοι που τους βάζουν τόκο και ενάρετα τους εξόριζαν, έσφαζαν, λήστευαν και γενικά προχωρούσαν σε αυτό που σήμερα θα μπορούσαμε να ονομάσουμε επιθετική αναδιάρθρωση του χρέους τους)

Τα χρόνια πέρασαν όμως, ο κόσμος προχώρησε και οι παλιοί ανθρωπομορφικοί θεοί έχασαν την επιρροή τους παραμερίζοντας μπροστά στον Ένα και Μοναδικό Αληθινό Θεό, το Χρήμα. Και κάθε σοβαρός θεός οφείλει να έχει έναν εκπρόσωπο, μία ενσάρκωση στη Γη. Διαλέξαμε κατά βάση το Χρυσό. Θεολόγοι και ερμηνευτές του υπάρχουν πολλοί, δολλάρια, ευρώ, δηνάρια, ομόλογα, αλλά σε καιρούς δογματικών αμφιβολιών και διενέξεων, όλοι επιστρέφουν στην πηγή, στον Προφήτη.

Ένας γνωστός σοφός λαϊκός αφορισμός για το χρήμα είναι ότι "δε μπορείς να φας λεφτά". Κι όμως...
ο χρυσός χρησιμοποιείται στο φαγητό, cocktails και άλλες χυδαίες και ηλίθιες επιδείξεις χλιδής. Αν, ψάχνοντας για τοξικές και καρκινογόνες μαλακίες στη συσκευασία του εξωτικού χυμού που αγοράσατε, δείτε Ε175, μην το πιείτε, καταθέστε το.
Η χρήση αυτή βέβαια είναι τουλάχιστον εξίσου ηλίθια με την έμφυτη στο ανθρώπινο είδος εδώ και κάποιες χιλιάδες χρόνια πίστη στην εγγενή αξία του χρυσού. Ων χημικά αδρανής στο ανθρώπινο σώμα, μαντέψτε τι γίνεται ο 23 καρατίων χρυσός που περιείχε το τριών χιλιάδων δολλαρίων Ménage a Trois κοκταίηλ που ήπιατε ένα βράδυ στο Wynn Hotel του Vegas όπου γιορτάσατε το πτυχίο σας από το Τμήμα Ζωικής Παραγωγής Άρτας (βαθμός εισαγωγής 2010: 1.373. Με άριστα το 20).
Τι γίνεται λοιπόν? Βγαινει ατόφιος στα σκατά σας. Αυτή βρίσκω την ίσως πιο πετυχημένη και διαφωτιστική αναφορά στο χρυσό.

Να τελειώσω με δυο-τρία trivia γιατί έχει παραπλώσει η υπόθεση, και ο χρόνος μου, και σας, είναι χρήμα.

Το καράτι προέρχεται από το ελληνικό κεράτιο (πόσο τεράστιοι είμαστε ρε πούστη? *), κοινώς χαρούπι. Οι σπόροι του χρησιμοποιούνταν από παλιά ως ζύγι στις συναλλαγές γιατί είχε κυκλοφορήσει η αρβύλα οτι όλοι οι σπόροι του χαρουπιού ζύγιζαν το ίδιο. Αυτό βέβαια δεν ισχύει, αλλά οι αρχαίοι έμποροι που είχαν γνώση της φόλας δεν το μολογάγανε, αφ'ενός για να μη δημιουργήσουν κρίση εμπιστοσύνης στην παγκόσμια (οκ, κόβω κάτι) οικονομία (κάτι που το Πασοκ ακόμη δεν έχει μάθει πως να κάνει) και αφ' ετέρου προφανώς για να βάζουν χέρι στους αδαείς μαλάκες που νόμιζαν ότι όλα τα δάχτυλα και οι όλοι χαρουπόσποροι είναι ίσοι.
Το λαμογίζειν αεί εστί επιχειρείν. (σε αυτόν τον τομέα το Πασοκ τα πάει καλύτερα)
Λιγότερο γαργαλιστικά και πιο πρακτικά που λέτε, όσον αφορά την καθαρότητα, χ καράτια σημαίνει χ/24 περιεκτικότητα στο μετρούμενο υλικό. 12 καρατίων χρυσός σημαίνει 50% περιεκτικότητα σε χρυσό, ενώ τα υπόλοιπα θα είναι πιθανώς απολιθώματα τριλοβιτών, τσόφλια μπάμιας και τενεκές ξεγάνωτος.
Όσον αφορά τη μάζα, ένα καράτι είναι 0.2 γραμμάρια, ποσότητα χρήσιμη για να μετράς άλλα προνομιούχα δημιουργήματα του Γεχβά, όπως διαμάντια και μαργαριτάρια, αλλά και πάλι υπερβολική για πιο ευγενή πράγματα όπως π.χ. η διαιθυλαμίδη του λυσιργικού οξέος**.

Γυρίζοντας στην επικαιρότητα, η Ευρωζώνη είναι η δεύτερη Νομισματική Ένωση στην οποία συμμετέχει η Ελλάδα. Είχε προηγηθεί η Λατινική Νομισματική Ένωση στην οποία εισχωρήσαμε το το 1868 (βρακί δεν είχε ο κώλος μας, anyway) η οποία δεν είχε επιβάλλει ακριβώς κοινό νόμισμα, αλλά κοινή περιεκτικότητα χρυσού και άργυρου στα νομίσματα των χωρών-μελών, πράγμα που εκείνη τη ρομαντική εποχή του gold standard ήταν επί της ουσίας το ίδιο. Την ενωσούλα στην ουσία διέλυσε η Γερμανία, που δεν ήταν μέλος, σκαρώνοντας έναν παγκόσμιο πόλεμο, συμβάν που είθισται να ψιλοαναστατώνει τις εμπλεκόμενες οικονομίες.
Στον παρόντα χρόνο, αποφάσισαν μάλλον να το κάνουν πιο κομψά, εκ των έσω. Ελπίζω δηλαδή...

Εν κατακλείδι, εγώ πάντως θα επένδυα σε Τελλούριο. Ενώ ο χρυσός υπάρχει στη Γη σε ποσοστό 4 μέρη στο δισεκατομμύριο (ppb) και το 2010 τιμάται σε 36 χιλιάδες δολλάρια και κάτι το κιλό, το Τελλούριο με 1μόλις ppb μπορείτε να το βρείτε στην ευτελή τιμή των 158 δολλαρίων το κιλό. Δεδομένης της χρήσης του σε ημιαγωγούς και φωτοβολταϊκά πάνελς, τι στο διάολο, θα ανατιμηθεί.


*από την άλλη, ανθέλληνες μογγολοεβραίοι γλωσσολόγοι διατέινονται ότι το Σουηδικό skit, το Ολλανδικό schijt και το συγγενές αγγλικό shit δεν προέρχονται από το ελληνικό σκατό (από το σκωρ, του σκατός) καθώς αυτό προέρχεται από την πρωτοινδοευρωπαϊκή ρίζα *sker- τα δυτικοευρωπαϊκά σκατά προέρχονται από τη ρίζα *skheid-
Ούτε τα σκατά τους δε θέλουν να μοιραστούν μαζί μας οι βάρβαροι...

** οι Άγγλοι σε μία αναχρονιστική επίδειξη βαθιάς αντίληψης, ονόμαζαν το νομισματικό τους σύστημα £sd, εκ του Ρωμαικού "librae, solidi, denarii", μόνο που στο νησί είχαν σελίνια και πένες. Πώς στο διάολο κολλάει το d στο pence τώρα, θα σας γελάσω

25.8.10

Ρ.Κ. Μέρος 2ο : Φάμπιο

Ο Φάμπιο ήταν Ιταλός του Διόνυσου, μακρινός συγγενής της Ιταλίδας από την Κυψέλη, ελληνικής καταγωγής και από τους δυο του γονείς τουλάχιστον από την εποχή που ο Κόννορ ΜακΚλάουντ έπαιζε με την πίπιζα του Ραμίρεζ. Για πιο πριν κανείς δεν ξέρει, αλλά ο λαός λέει ότι αν παίξεις μια φορά την πίπιζα, παίζεις μια ζωή την πίπιζα...

Εκείνο το βράδυ ο Φάμπιο κατέβαινε με τη Mustang του '57 προς το κότατζ του στην παραλία, χορεύοντας στους φιδογυριστούς δρόμους ενώ άκουγε το Keeper of the Seven Keys σε ένα βουλγάρικο σταθμό στα ΑΜ. "Βρε τους μαλάκες τους Βούλγαρους τι παίζουν!" σκέφτηκε εύθυμα, στα ελληνικά. Ένιωσε αυτήν την επίμονη ενόχληση που ένιωθε κάθε φορά. Τι δουλειά είχε Ιταλός άνθρωπος να σκέφτεται σε ξένη γλώσσα?
Τότε θυμήθηκε ότι δεν ξέρει γρι ιταλικά, πέρα από εκείνο το "arrivederci" με την προφορά του Brad Pitt στο Inglourious Basterds, και η σκέψη τον καθησύχασε.

Μια σκιά απλώθηκε αστραπιαία στο δρόμο, και υλοποιήθηκε ακριβώς πάνω στη διπλή γραμμή. Ο λαγός στάθηκε μπροστά του, ακίνητος, ατενίζοντάς τον ακλόνητος στα μάτια. Ο Φάμπιο δεν έχασε το νόημα της στάσης του. Τι θα ήταν ο Ιησούς χωρίς το σταυρό? Ο Διάκος χωρίς τη σούβλα? Ο Μελισσανίδης χωρίς... ποιοι τον έκραζαν είπαμε? Δέχτηκε το ρόλο που του μοίρασε η Μοίρα και πάτησε σταθερά το γκάζι, απευθύνοντας στο Λαγό τους αθάνατους στίχους του Henley

It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
You are the master of your fate:
You are the captain of your soul.

(ή ήταν των Manowar?)

πέντε λεπτά αργότερα ο Λαγός ήταν σακουλιασμένος στο κάθισμα του συνοδηγού, και κάποιος dj στο Blagoevgrad έβαζε το επόμενο κομμάτι.

One pill makes you larger
And one pill makes you small...

[...]

Η Μπιούικ στρίγγλισε κοκκαλώνοντας μπροστά στην είσοδο του ρεστοράν. Την πόρτα άνοιξαν 2 αναπληρωματικές Μις Σποράδες, αλλά καλής καταγωγής τέτοιας που δεν τους επέτρεπε να εκποιήσουν το ήθος τους προς τέρψιν τοπικών σελέμπριτιζ της μίας νύχτας στο κυνήγι μιας υψηλότερης θέσης. Εξ'αλλου, ήταν προικισμένες και το ήξεραν και, όπως λένε και οι γέροι ψαράδες, έχει και μεγαλύτερα ψάρια εκεί έξω.
Ο Ροβινσώνας ξεπρόβαλλε ρακένδυτος και ταλαιπωρημένος. "Με ρήμαξε το σιάτσου του καθίσματος. Τελικά σαν το live δεν έχει. Να θυμηθώ να προσλάβω κάποια γενναία ψυχή με επιδέξια χέρια να περιπλανηθεί μαζί μου σε αυτό το παράτολμο ταξίδι" σκέφτηκε.

Κάθησε με κόπο στο εξάμετρο τραπέζι ενώ μία Γεωργιανή εκκλησιαστική χορωδία από το Svaneti που έτυχε να περνάει τυχαία, φερμένη με πτήση charter ακριβώς για αυτό το σκοπό, έψαλλε περίπλοκους πολυφωνικούς ύμνους, το "Ωσαννά εν τοις υψίστοις" και άλλα χιτς της εποχής εκείνης. Κάποια, διάσημη στα σκληρά ξύλινα κρεβάτια του χωριού της, τουρίστρια πρόλαβε και χώθηκε κάτω από το τραπέζι, καλυπτόμενη και κρυπτόμενη πίσω από τα τραπεζομάντηλα με το χάρτη του νησιού ο οποίος κάλυπτε το πλούσιο τοπωνυμικό του τόσο ανεπαρκώς όσο και εκείνη.

- Θα ήθελα να μιλήσω με το σεφ
- Βεβαίως, οφείλω πάντως να σας προειδοποιήσω ότι τα ελληνικά του είναι περιορισμένα. Φάμπιο!!!

απάντησε ο ψαρομάλλης ιδιοκτήτης του καταστήματος. Ο Ροβινσώνας Κροίσος έγνεψε κατευναστικά.
Ο Φάμπιο εμφανίστηκε με γοργά πρόσχαρα βήματα από την κουζίνα. Στάθηκε μπροστά στο τραπέζι και χαμογέλασε. Ήταν μάλλον ψηλός για το ύψος του, με αεικίνητο βλέμμα και άψογη τσάκιση στην ποδιά.
Η αγαπημένη ιταλική διάλεκτος του Ροβινσώνα ήταν αυτή του Σαν Μαρίνο. Ορεινή, αγνή και άμεση. Συστήθηκε στο Φάμπιο, προσέφερε κάποιες φιλοφρονήσεις, κοντοστάθηκε. Ο Φάμπιο προφανώς δεν εντυπωσιαζόταν. Δείγμα ακεραιότητος και μεγάλου ανθρώπου. Εξαιρετικά. Ο Κροίσος προχώρησε σε μία λεπτομερή περιγραφή καμιάς ντουζίνας συνταγών ιταλικής κουζίνας, από κλασσικές ρουστίκ λιχουδιές ως τις πλέον τολμηρές μίξεις ιταλο-ταιλανδικής, που ο πολύς κόσμος θα χαρακτήριζε μαλακίες. Ολοκλήρωσε με μία παράγραφο από το Δεκαήμερο του Βοκάκιου και ένα αβρό χαμόγελο.

Ο Φάμπιο τον κοίταζε σιωπηλός όλη αυτήν την ώρα, όχι χωρίς όμως κάποιο έντονο σπινθίρισμα στο βλέμμα. Μόλις ο Κροίσος ολοκλήρωσε, ο Φάμπιο χαμογέλασε, σήκωσε το ένα χέρι σε χαιρετισμό, είπε "arrivederci!" με την προφορά του Brad Pitt στο Inglourious Basterds και έφυγε μεταβολή καρφί για την κουζίνα.

[...]

- Stifado!! Dopio!! είπε ο Φάμπιο χαρωπά, ξεσκεπάζοντας την πιατέλα.

Ένα πιάτο??!! Μα τι θράσσος!!! Η... τι τόλμη? Τι ευφυία? Υπάρχουν ακόμη άνδρες που αψηφούν τη Νέμεση?

Δοκίμασε τρεμάμενος ένα κομμάτι από τη ράχη. Μουσική πλυμμήρισε το κεφάλι του



Μα τους Lloyds του Λονδίνου, ήταν το πιο τέλειο τοσκανικό στιφάδο με την αυθεντική συνταγή των Medici, ή των Borgias - πάντα τις μπέρδευε αυτές τις φάρες, ή σεριές όπως τις λένε στο νησί - που είχε γευθεί ποτέ του.

Λιποθύμησε εκστασιασμένος, χάνοντας τη μάχη με τα αφρισμένα κύματα της ηδονής...

24.8.10

Ρ.Κ. : Ναυαγός...

Ξύπνησε με τη γεύση της άμμου στο στόμα του. Ο ήλιος τον τύφλωνε. Έβαλε το αριστερό του χέρι πάνω από τα μάτια του και, κάτω από τη λάμψη του Rolex του, είδε την απέραντη ξανθή παραλία στην οποία τον είχε πετάξει το κύμα, κάτω από τη σκιά ενός μοναχικού, ρωμαλέου κοκοφοίνικα. Κοίταξε την ώρα, που είχε πάει εξήμιση ακριβώς, και κατάφερε ένα χαμόγελο που μαρτυρούσε διπλή ικανοποίηση: αφ' ενός γιατί ο πιστός του Ρόλο δεν τον είχε προδώσει και πάλι, αφ 'ετέρου γιατί μια μικρή περιπέτεια όπως ένα ναυάγιο, δεν επηρρέαζε το ακριβές, όσο και αυστηρό βιολογικό του ρολόι.

Μερικά βήματα παραπέρα η θάλασσα είχε ξεβράσει ένα μπαούλο. Κάποια αμυδρή έκλαμψη ότι αυτό το μπαούλο σχετιζόταν με την επιβίωσή του. Άνοιξε με σιγουριά τους στραβωμένους μεντεσέδες και σήκωσε αγέρωχα το βαρύ καπάκι. Μέσα, διέκρινε ένα τραπεζομάντηλο, αναμφίβολα χειροποίητο, μάλλον κέλτικο, 4ος-5ος αιώνας. Επάνω του, σε κινέζικη πορσελάνηTang, ένα ταπεινό αλλά μάλλον πλήρες πρωινό με τα απαρίτητα άλλαντα, πατέ χήνας, βασιλικό πολτό, γάλα αντιλόπης και εξαιρετικό χωνευμένο καφέ από το Βόρνεο. Η επιλογή από τσάγια ήταν μάλλον φλύαρη και τα πρέτζελ ενώ μαρτυρούσαν εξαιρετικές πρώτες ύλες και αριστοτεχνική εκτέλεση, πλέον είχαν κρυώσει.

Γευμάτισε σχετικά ανόρεχτα, έχοντας όμως συνείδηση ότι πιθανόν θα χρειαζόταν όλες του τις δυνάμεις αυτήν τη μέρα.

Είχε μόλις τελειώσει τον καφέ του όταν κάτι κινήθηκε στους θάμνους. Ένα πνιχτό βογγητό ακολούθησε. Ήταν ήδη όρθιος και χτενισμένος όταν από τους θάμνους* ξεπρόβαλε ένας μαυρισμένος νέος με μακριές ανάκατες τζίβες και την πλάτη καλυμμένη από τατουάζ που βλαστήμαγαν τη φάρα του φορέα τους μέχριν 9ης γεννεάς, χλευάζοντας παράλληλα την άγνοιά του, σε κάποια ανατολίτικη γλώσσα με εντυπωσιακό αλφάβητο.

Ο νεαρός ανέβασε γρήγορα το σαλβάρι του παραχώνωντας συγχρόνως και μερικώς κωλόχαρτο στην αριστερή του τσέπη, ενώ από τη δεξιά έβγαλε ένα τσιγάρο, πιθανότατα 4φυλλο, αλλά μπορεί να ήταν και 5φυλλο όπου το μισό τουλάχιστον χαρτάκι πήγε χαμένο λόγω αδέξιου στριψίματος. Το πρόσφερε.

- Ζίου, οι παραλίες στις οποίες ναυαγώ τις τελευταία γίνονται όλο και πιο πληκτικές. Πόσο έχω νοσταλγήσει ένα ποτήρι καλό σαντορινιό κρασί στα βράχια της Σκύρου... Παρακαλώ ενημέρωσε το πλήρωμα άμεσα.

- Μάλιστα Ροβινσώνα, αλλά πιες το μπαφάκι και άραξε λίγο γιατί τα παιδιά έχουν κατέβει στη Χώρα για προμήθειες, ουσιαστική πνευματική και πολιτιστική ανάμειξη με τους ντόπιους και να ψωνίσουν τίποτα σταρλετίτσες, Υποσχέθηκαν να επιστρέψουν το συντομότερο.

- Ας είναι, κανένας άνεμος δεν είναι ούριος για τον άνδρα που δεν ξέρει που πηγαίνει, Σένεκας γκουυουουουχ, ωραίο σταφ ρε Ζίου. Παίζουμε ένα κουτσό μέχρι να έρθουν οι άλλοι?

- Παίξτε μόνος σας, εγώ πάω να κάνω τάι τσι. Παίζουν και κάτι εναλλακτικά γκομενάκια παρακάτω και πάω να κόψω κατάσταση. Αν δείτε το σκάφος, καλέστε με στο beeper.
Γειααααα...

--- Συνεχίζεται ---

(σιγά να μη...)

*θλιβερή συγγραφικά η γειτνίαση των δύο "θάμνων" αλλά η ώρα πάει 2 κα έχουμε και δουλειά αύριο και δεν έχω εγκλιματιστεί ακόμη.

22.8.10

bits and pieces of scenes and beaches

η αρχική μου πρόθεση ήταν να γράψω για στιγμές και εικόνες από τις διακοπές, αλλά το πρώτο που μου ήρθε ήταν ο εκκωφαντικός θόρυβος από τα μαχητικά που με προσκαλούσε να αλλάξω πλευρό κάθε 2 πρωινά. Εκεί συνειδητοποίησα ότι ο εγκέφαλός μου παραμένει πεισματικά μη συνεργάσιμος με την πάρτη μου και αποφάσισα να αφήσω να μιλήσουν φωτογραφίες και εγώ να κάνω κανένα κουτσομπολιό από κάτω.

here it goes...

Άγιος Πέτρος - προοιωνίζεται ξεκούραστο αν μη τι άλλο

our magnificent living room

ατελείωτες ώρες λιώσιμο και διάβασμα στην αιώρα. Μα το Πεύκο, πρώτα έστησα την αιώρα και μετά ήρθαν οι εικονιζόμενες, καμία πρόθεση από μέρους μου. Ίσα-ίσα που μου χαλούσαν και τη βόλεψη, καθώς αναγκαζόμουν να αλλάζω σταυροπόδι για καλύτερη θέα

η Χώρα. κουκλίτσα.

3 ή 5 km? με τα πόδια, έχει σημασία

ιθαγενής νομαδική τέχνη. καλαισθησία, ευαισθησία και αρμονία με το περιβάλλον.
Ουγκ

1000 και ένας δρόμοι για να διαλύσετε τη μηχανή σας

η καθημερινή ιεροτελεστία του ηλιοβασιλέματος.
Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε 3 μέρες για να καταλάβω ότι η παραλία έβλεπε ηλιοβασίλεμα. Ήταν τόσο παχύς ο ίσκιος στα πεύκα...

η παραλία μας

Ο Πέτρος, ή Ξέρξης, ή Ψέρξης, ή Ξέρψης, ή Ρασκόλνικοφ,
ο γάτος που παραλίγο να κάνω το απονεννοημένο και να υιοθετήσω. Ευτυχώς για όλους μας, είναι γάτος και με το που φύγαμε για εκδρομή εξαφανίστηκε

εκδρομή στο φάρο στο Λιθάρι. Άξιζε κάθε σταγόνα από τα 14 λίτρα ιδρώτα που ρίξαμε (ακριβέστατος υπολογισμός βασισμένος στα νερά που ήπιαμε)

εγώ πέρασα κάνοντας σχοινάκι παίζοντας συγχρόνως vivaldi σε φυσαρμόνικα, αλλά δε μπορούσα να με βγάλω και φωτογραφία. Αλήθεια λέω!!!

καλό???

A beacon's gotta do what a beacon's gotta do

η πριβέ παραλία του φαροφύλακα. τάβλα με Κάππα κεφαλαίο (συγχώρεσα αμέσως και τον πούστη τον αχινό)

από το ΓΑΜΑΤΟ πάρτυ του Αρούλη. Λόγοι διατήρησης του προσωπικού απορρήτου δε μου επιτρέπουν να δείξω περισσότερα

Pentascelion

όχι, δεν παίξαμε beach volley. Ούτε beach soccer που ψηνόταν στην παραλία μας. Μόνο beach Blokus. μου άρεσε ο φωτισμός βασικά και τα γαμάτα βράχια στο φόντο

no comments

ο καιρός αγριεύει, καιρός να την κάνουμε...

... όπως σκέφτηκε και ο εν λόγω λαθρεπιβάτης. Τον αμόλησα στην Αθήνα. Το νου σας...


Αυτά προς το παρόν, πρέπει να πάω να κοιμηθώ σε κρεβάτι και ψυλλιάζομαι ότι θα με ζορίσει η προσαρμογή. Θα προσπαθήσω να επανέλθω, με τις περιπέτειες του Ροβινσώνα Κροίσου και του Ακέφαλου Κούνελου.

αλλά βασικά θα προσπαθήσω να επανέλθω στην πόλη και τη δουλειά.
Πάω να κλάψω.

6.8.10

a quickie for the road...

καλές διακοπές και τα λοιπά. Αφού τελείωσα με το πακετάρισμα, κάθισα να ξυστώ για να περάσει η ώρα και μετά από τρομερά ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το πολιτικό σύστημα της Αυστρίας, αφού θυμήθηκα να κοιτάξω πότε η Ισπανία έγινε κράτος με το όνομα Ισπανία που έψαχνα με τη Μαρία τις προάλλες, χάζεψα μία συγκλονιστική συλλογή φωτογραφιών "βανδαλισμού" όπως αυτή


και ενώ με τα πολλά μαλακιζόμουν μέχρι αγανάκτησεως, έπιασα να διαβάζω για τους διατελέσαντες Supreme Justices στο Αμέρικα. Μη σκεφτείς "μα τι μαλάκας είναι αυτός", το σκέφτηκα ήδη πριν από εσένα. Άλλοι είναι τζογαδόροι, άλλοι και μάλιστα διάσημοι - ονόματα δε λέμε ακρίδα- κρεμιούνται σε ντουλάπες ενώ αυνανίζονται. Ο καθένας το σταυρό του... (και την παναγία του)

τεσπα, τρομερό πρεστίζ και δύναμη κουβαλάει η θέση, μεγάλα κεφάλια και βαριά πεπόνια την πλήρωσαν κατά καιρούς με αγαπημένο μου τον Melvine Fuller που είχε τρελλή φάτσα και φαινότανε και άτομο, αν και ήταν λίγο ρατσισταριό από ότι φάνηκε στη συνέχεια του άρθρου. Κάπως έτσι είπα να ρίξω μια ματιά και στα CVs των δικών μας προέδρων του Α.Π. (οοοοοχι, δεν είναι το Ανεξάρτητο Πρατήριο).
Ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε, αλλά παραθέτω κάποια αποσπάσματα:

Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία (26 μήνες) ως Έφεδρος Αξιωματικός και έλαβε άδεια δικηγόρου Αθηνών το έτος 1969. Στο διαγωνισμό Εμμίσθων Παρέδρων της 17-1-1972, στις οποίες μετέσχον 500 περίπου υποψήφιοι, κατετάγη 4ος

Γκουχ, ωραία εποχή για εφέδρους και δικαστές. Εγώ αλλού κόλλησα όμως

Εκκρεμεί η διδακτορική του διατριβή [...] Γνωρίζει αγγλικά


το ίδιο και ο ντιλιβεράς μου πιθανότατα, εκκρεμεί το διδακτορικό του εννοώ, για τα αγγλικά είμαι σίγουρος. Πάμε σε κανέναν άλλον

δημοσίευσε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα «η Νομική σκέψη του Αποστόλου Παύλου»

έλα χριστέ και παναγιά. Για ξένες γλώσσες δε λέει τίποτα, ούτε για νέα ελληνικά αλλά φαντάζομαι θα τα μιλάει σχεδόν σα μητρική του. Next please

νωρίζει Γερμανικά και ολίγα Γαλλικά και Αγγλικά.

καλά ρε όργια, την παλεύετε? Αυτοί είναι οι πιο σοφοί που βρήκαμε? Αυτοί δεν ξέρουν αγγλικά ρε (εξαιρείται ο πρώτος, θα τα έμαθε για να βγάλει πέρα το διδακτορικό του. Πακέτο η ελληνική βιβλιογραφία). Και μετά θέλουμε να δικάσουν για τις τηλεφωνικές υποκλοπές που θα κατεβαίνανε τεχνικοί από των 700 ευρώ το μήνα μέχρι 700 ευρώ την ανάσα να εξηγήσουν τι έγινε και πώς έγινε, οπότε το σοφότερο που θα μπορούν να περιμένουν από την έδρα θα είναι ένα "στη μάνα σου το 'πες?"

* * * * *

Τέλος πάντων, έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη, τις ώρες που κοιμάται. Εγώ δε θέλω να τη βλέπω ούτε εκεί, οπότε παίρνω το αντίσκηνο, την αιώρα, τη μηχανή και αστεία πολλά βιβλία και πάω να λιώσω. Θα ποστάρω τακτικότατα σε μπουκάλια στη θάλασσα. Μη με χάσετε.

φιλάκια

2.8.10

Tereza

είναι φάσεις στη ζωή που νιώθεις πέρα από κάθε αμφιβολία, ηθική αναστολή, λογικό επιχείρημα, πρακτική δυσκολία και ξεπερνώντας ακόμη και όποια ζοφερή πλήξη ότι πρέπει να πάρεις τον πούλο.
Ο Αύγουστος είναι η ιδανική εποχή για να θέσεις νέους στόχους

να αφοσιωθείς στη δουλειά τώρα που όλοι οι ενοχλητικοί συνάδελφοι λείπουν


να αποκτήσεις τροπικό μαύρισμα χωρίς να ξεμακρύνεις από το οικείο αστικό περιβάλλον

και γενικά να απολαύσεις γαλήνη και ηρεμία.

Πέρα που έχω βάλει λεκανιτσα ανάμεσα στα πόδια μου στη δουλειά για να μαζεύω τα μυαλά μου φεύγοντας (και η καινούρια καθαρίστρια επιμένει να συμμαζεύει πριν τις 6 και να μου προτείνει γιατροσόφια κατά του εμετού βλέποντας την υγρή φαιά ουσία μπροστά μου πριν πλακωθούμε με το βλέμμα για την ιδιοκτησία της - θα έχει γατούλι για τάισμα), πριν καμιά βδομάδα τρύπησε η σωλήνα του νεροχύτη. Υποψιάζομαι ότι στραβωσούταρε πρέζα αλλά δε βρήκα τα σέα ανάμεσα στα απορρυπαντικά και τα ρωμαϊκά ερείπια που έχω στα ντουλάπια εκεί κάτω, οπότε διατηρεί το benefit of doubt.

Καλά μέχρι εκεί, βάλαμε μια λεκανίτσα από κάτω, φαΐ για τα βατράχια, ταμπελίτσα "μην ταϊζετε τους ιπποπόταμους ( υπάρχει και ο υποπόταμος, κάτι σαν τον Ηριδανό, πρώην παρακατιανό -συνήθως- υπόγειο κατουρόρρεμα. καμία σχέση ) και ημασταν γενικά κομπλέ.

Μέχρι που σήμερα, πηγαίνοντας να μασήσω την καθιερωμένη μου βραδινή χούφτα πάγο για να στανιάρω, είδα ΑΥΤΗΝ.
Τρεισήμιση χρόνια εδώ μέσα δεν είχαμε απαντηθεί. Τα δέκα προηγούμενα την έβλεπα περισσότερο από το πουλί μου είναι η αλήθεια, αλλά πίστευα ότι αυτές οι εποχές ανήκαν στο παρελθόν.

Αν δεν είχε τόση γαμημένη ζέστη, και αν η άδειά μου δεν ήταν 4 μέρες μακριά, θα βροντοφώναζα "this means war".

Τώρα, ψέλλισα ένα "να πας να γαμηθείς να σπείρεις άλλα 40 εκατομμύρια μωρή κάργια", έκανα ένα mental note να ψωνίσω όπλα, ξεκόλλησε και έπεσε στην αφάνεια και την αμνησία 15 δευτερόλεπτα αργότερα, και φεύγοντας πέταξα ένα υπεροπτικό "φεύγω για νησί μωρή, κάτσε εδώ να πήξεις. Αϊ στο διάολο".

Παρ' όλα αυτά, όπως και να 'χει, το σπίτι απέκτησε γυναίκα.
Αφιερωμένο



μόλις γυρίσω τη γάμησες και εσύ και τα αμέτρητα εκατομμύρια των απογόνων σου.

Φιλικά,

ghallas